بررسی بازی Lego 2K Drive

بیش از دو دهه از آخرین عنوانی که در آن با ماشین‌های لگو می‌توانستیم در یک مسابقه شرکت کنیم می‌گذرد. بازی Lego Racers در اواخر قرن بیستم عرضه شده بود و آخرین عنوان آن نیز مربوط به سال ۲۰۰۲ است. با اینکه بازی‌های لگویی روز به روز معروف‌تر و پرفروش‌تر می‌شوند؛ تا امروز هیچ خبری از عرضه یک بازی ریسینگ لگویی دیگر نبود؛ موضوعی که لااقل خود من از آن تعجب کرده بودم. بازی Lego 2K Drive بالاخره طلسم این علامت سوال و تعجب را شکانده و بار دیگر دنیای شاد و شنگول لگوها را با طعم مسابقات ماشین‌سواری ادغام کرده است. اما آیا بازی Lego 2K Drive توانسته یک بازگشت موفق آمیز برای این سری باشد؟

بخش داستانی بازی بهترین بخشی است که می‌توانید بازی Lego 2K Drive را کند و کاو کنید و با زیر و بم آن آشنا شوید. تمام کردن این بخش زیر ده ساعت به طول می‌انجامد و یک داستان آبکی و لوس نیز آن را همراهی می‌کند. داستان بازی نه کمدی قوی درون خود دارد و نه شخصیت‌پردازی درست و حسابی برای کاراکترهایش انجام داده و یک داستان سرراست و ساده است که عملا حرف خاصی برای گفتن ندارد.

شما در نقش یک راننده آماتور به دنیای بازی وارد می‌شوید. این راننده قصد دارد تا مسابقات ماشین سواری دنیای لگو را یکی پس از دیگری فتح کند و قهرمان تمام دوران شود. برای این کار باید افراد شاخص و مطرحی که پا به پدال هستند را در دنیای بازی پیدا کند و آن‌ها را شکست دهد تا بتواند با کمک آن‌ها و به دست آوردن یک سری پرچم، راه خود را برای قهرمان شدن هموار کند. مسابقات مبفم اسکای کاپ هدف نهایی این راننده بی‌نام و نشان هستند و نقش منفی بازی یک راننده حرفه‌ای و بی‌اخلاق به اسم Shadow Z هستم که هیچ‌کس نتوانسته آن را شکست دهد. در این مسیری که بر سر راه قهرمان بی‌اسم ما قرار دارد، یک مربی باسابقه نیز او را همراهی می‌کند و به‌نوعی نقش منتور ما را دارد. از این مربی کهنه‌کار مهم‌تر، رقبای قهرمان داستان هستند که پس از هر بار شکستی که می‌خورند، تبدیل به دوستان کاراکتر اصلی بازی شده و او را همراهی می‌کنند تا بتواند قهرمان مسابقات اسکای کاپ شود.

صداگذاری شخصیت‌ها مثل تمام کارهای لگویی در بهترین حالت خود قرار دارد اما همانطور که گفته شد، شخصیت پردازی خاصی برای هیچ یک از این کاراکترها صورت نگرفته و سندروم «نبود یک داستان خوب در یک بازی ریسینگ» در اینجا هم کاملا مشاهده می‌شود. به‌شخصه تنها بازی کارتینگی که کمی داستان برای گفتن داشت و می‌شد قصه آن را جزو برگ‌های برنده‌اش حساب کرد را بازی Jak X می‌دانم. اما در هر حال کسی از یک بازی ریسینگ انتظار داستان خارق‌العاده‌ای هم ندارد و این گیم‌پلی بازی است که حرف اول و آخر را می‌زند. پس در اینجا به این پرسش مهم می‌رسیم که گیم‌پلی بازی Lego 2K Drive چطور است؟

همانطور که گفته شد بازی وامدار بسیاری از عناوین کارتینگ در تاریخ است، از ماریو کارت و سونیک کارت و کرش بندیکوت و… گرفته تا بازی‌های ریسینگ بزرگتری مثل فورزا و نید فور اسپید که رگه‌هایی از آنها در طول بازی دیده می‌شود. شما در جهان باز بازی می‌چرخید و ماموریت‌هایی را کشف می‌کنید که با انجام دادن آن‌ها، Level Up می‌شوید و می‌توانید به مراحل بالاتر سر بزنید. ماموریت‌ها شامل مسابقات ماشین سواری و همچنین یک سری کارهای چالشی بوده که برخی از آن‌ها سخت و بخش اعظمی از آن‌ها، بسیار آسان است.

مطلب پیشنهادی:بررسی بازی موبایلی Resident Evil Village – آغازی برای یک نسل جدیدبه لطف پردازنده خوب آیفون‌های سری ۱۵

در واقع آسان بودن بازی از نکاتی است که سازندگان روی آن بیش از حد کار کرده‌اند و احتمالا دلایل موجهی هم برای این کار داشتند. مخاطبین بازی‌های لگویی معمولا کودکان بوده و آن‌ها هم از همین رو سعی کردند تا بازی را تبدیل به اثری چالشی نکنند. حتی رقبای شما در حین انجام مسابقات تقریبا حواسشان جمع است که مبادا شما بازی را نبرید و اول نشوید! دوم شدن در بازی کار سختی است چرا که تمامی رقبا اگر از شما جلو زده باشند، زمین و زمان را به هم می‌دوزند تا بالاخره شما از آن‌ها جلو بزنید. البته این موضوع همیشه هم رخ نمی‌دهد اما در نود درصد بازی دیده می‌شود و می‌تواند ویژگی بسیار منفی برای گیمرهای بزرگسال‌تر باشد.

این آسان بودن و رها بودن بازی در بخش گشت و گذار در جهان باز آن‌هم به چشم می‌خورد. تقریبا هیچ مانعی در ۴ منطقه اصلی بازی وجود ندارد و همه چیز تخریب پذیر است و تبدیل به تکه‌های کوچک لگویی می‌شود. از مردم گرفته تا ساختمان‌ها و وسایل کوچک و بزرگ. در این بین اگر راهتان به دریا یا دره یا جاده خاکی و… بیفتد هم ماشین شما به طور خودکار تبدیل به یک قایق یا ماشین آفرود و… شده و در یک حرکت Hot Wheels مانند، کاری می‌کند که شما بدون هیچ دردسر و دغدغه‌ای و با همان سرعت اولیه‌ای که داشتید، مسیر خود را ادامه دهید. این تغییرات اتوماتیک و فیزیک خوب بازی از منظر تخریب بودن اشیا، رانندگی در دنیای رنگارنگ بازی را دلپذیرتر کرده است. باور کنید همراهی با موسیقی جذاب بازی و شنیدن صدای تلق تلق مهره‌های کوچک لگویی در حالی که پایتان روی پدال گاز است، یک نوع تراپی برای خودش است!

برگ برنده بازی بخش شخصی سازی ماشین‌ها است که البته در بخش آدمک‌ها وجود ندارد. در واقع شما نمی‌توانید قهرمان خود را کاستومایز کنید اما ماشین او را چرا. ماشین‌ها در بازی به بهترین حالت شخصی سازی می‌شوند و یاد گرفتن این بخش کمی تا قسمتی زمان می‌برد اما وقتی که استاد آن شوید، می‌توانید یک گاراژ لگویی واقعی داشته باشید. ماشین‌های عجیب و غریب درست کنید و با مخلوقان خودتان به دنیای بازی وارد شوید و به طور آفلاین یا آنلاین با دیگران مسابقه دهید (یادتان باشد متاسفانه بازی امکان بازی کردن دو نفره به صورت Split Screen را ندارد و چه حیف!)

از آنسو با اینکه بازی مخاطبین هدف خود را کودکان قرار داده اما طمع سازندگان بازی تمامی نداشته و بسیاری از آیتم‌ها را در بازی به صورت خرید درون برنامه‌ای قرار دادند؛ آیتم‌هایی که باید برای داشتن آن‌ها دست به جیب واقعی شد و والدینی که این بازی را برای بچه خود تهیه می‌کنند، خطر وارد شدن به یک دنیای بی‌انتها از خریدهای مختلف را به جان خریده‌اند. خود بازی نیز به طرز بی‌رحمانه‌ای یک اثر ۷۰ دلاری است و همه این‌ها نشان می‌دهد که سازندگان چقدر دندان تیز کرده‌اند تا بازی را تبدیل به یک گاو شیرده کنند!

گرافیک بازی به لطف رنگ پردازی آن جذاب بوده و ۶۰ فریم بر ثانیه‌ای که به گیمر می‌دهد نیز این رنگارنگی را دوچندان جذاب می‌کند. با این حال تکنیک‌های مختلفی نظیر سایه زنی و برخی از انیمیشن‌ها بسیار قدیمی بوده و نمی‌توان گرافیک بازی را یک عنوان نسل نهمی دانست. به شخصه تفاوت خاصی بین نسخه نینتندو سوییچ و پلی استیشن ندیدم و این موضوع می‌تواند از نکات منفی بازی تلقی شود.