بررسی بازی Lords of the Fallen

بازی‌های سولزلایک در سال‌های اخیر پیشرفت‌های زیادی داشته‌اند. ژانری که فرام سافتور آن را با بازی دیمنز سولز آغاز کرد، حالا میزبان بازی‌های خوش‌ساختی مثل Lies of P و البته بازی جدید استودیوی CI Games یعنی Lords of the Fallen است. بازی‌ای که دنباله‌ای برای بازی‌ای با همین نام از سال ۲۰۱۴ است و نه تنها نسبت به آن بازی، بلکه نسبت به فرمول اصلی عناوین فرام سافتور، اثری گاها پیشرفته‌تر محسوب می‌شود. با بررسی ویجیاتو همراه باشید.

تقریبا هر چیزی که در بازی‌های سولزلایک می‌بینید، در بازی لردز آو د فالن هم با اسم دیگر یا حتی مشابهی وجود دارد. اول از همه از قسمت ساخت کاراکتر شروع می‌کنیم که بخش مهمی از هویت این ژانر است. لردز آو د فالن به شما اجازه می‌دهد تا از بین کلاس‌های مختلفی که حول محور قدرت (Strength) و چابکی (Agility) متغیر هستند، کلاس مورد نظرتان را انتخاب کنید یا حتی بسازید. با استفاده از Stats قابل شخصی‌سازی، شما می‌توانید کاراکتری بسازید که به عنوان مثال نقطه قوتش ضربه سنگین یا ضربه از راه دور است.

از طرفی اگر نگاهی به Statهای مختلف بازی بیاندازیم، با ترکیب‌های جالبی روبرو می‌شویم. از Strength، Agility، Endurance و Vitality که بگذریم که کارکرد و نام مشابهی در بازی‌هایی مثل دارک سولز و بلادبورن و الدن رینگ دارند، Statهایی مثل Radiance و Inferno به چشم می‌خورند که در واقع نقش پشتوانه حرکات جادویی یا مجیک را در بازی ایفا می‌کنند. لردز آو د فالن جادوی مقدس یا Holy را به نام رادیانس معرفی می‌کند و جادوی آتش هم به نام Inferno در بازی شناخته می‌شود که برای دوستداران سبک بازی مجیک جالب به نظر می‌رسد. با این حال من بازی را با شمشیر و سپر تجربه کردم و با این که معمولا در عناوین سولزلایک دیگر مثل دارک سولز و الدن رینگ همیشه Agility بزرگترین نقطه قوت من بود، اینجا سپر یک انتخاب هوشمندانه در برابر سیل دشمن‌های بازی محسوب می‌شد.

لردز آو د فالن بازی غیراستانداردی نیست اما از خیلی نظرها، فاصله بسیار زیادی بین آن و عناوینی مثل دارک سولز یا الدن رینگ دیده می‌شود. به نظر من، لردز آو د فالن نمونه بارز یک تلاش خوب اما ناکافی، از تیمی است که عاشق سبک سولزلایک بوده‌اند، اما در نهایت نتوانسته‌اند بازی‌ای به بی‌نقصی عناوین فرام سافتور بسازند. هر چند که به نظرم این یکی از همان طلسم‌های این سبک است که کمتر کسی به جز سازنده‌های دوبعدی، می‌تواند بازی‌ای در حد و اندازه کارهای هیدتاکا میازاکی تولید کند. لردز آو د فالن تا حد امکان خودش را درگیر پیچیدگی‌های دنیای سولزلایک‌ها نمی‌کند و می‌خواهد یک بازی ساده‌تر باشد.

برای لول‌آپ کردن خودتان، خرید هر چیزی یا ارتقای آیتم‌ها، نیاز به ویگور دارید که همان سول در بازی‌های دارک سولز است. ویگورها کارکردی مشابه بازی‌های سولزلایک دیگر دارند و با کشتن دشمنان دراپ شده و در صورت مرگ شما هم زمین می‌افتند تا در ران بعدی شانس خود را برای دوباره جمع کردن آن امتحان کنید. البته که بازی صرفا همین یک کارنسی را ندارد و مخصوصا برای خرید آیتم‌های تزئینی و comsetic مجبور هستید تا از یک کارنسی دیگر استفاده کنید که البته در مبارزات آنلاین یا PVP هم به دست می‌آورید.

سیستم مبارزات مثل قلب بازی‌های سولزلایک می‌ماند. بازی‌هایی که در بخش مبارزات می‌توانند درخشان عمل کنند، معمولا اصل کار را انجام داده‌اند. بازی لردز آو د فالن از این جهت یک عنوان متوسط است. از طرفی بازی خیلی ساده نیست و می‌تواند حس و حال یک دارک سولز جدید را منتقل کند و از طرفی دیگر، آن‌قدر هم پیچیدگی عناوین سولزلایک در این بازی دیده نمی‌شود. در لردز آو د فالن تقریبا هیچ باس‌فایت به یاد ماندنی یا خارق‌العاده‌ای وجود ندارد که بخواهید آن را در یاد بسپارید. همه باس‌ها پترن‌های مشابهی دارند و بعضی از آن‌ها بعضا یک نسخه بزرگتر از دشمنان ساده بازی هستند. از این سادگی عجیب و غریب باس‌فایت‌های بازی می‌توان برداشت کرد که سازنده‌ها سعی داشته‌اند تا بازی‌شان را طوری بسازند که هر بازیکنی با هر سبک بازی بتواند خیلی ساده از پس آن بر بیاید و این یکی از مواردی است که بازی در خلاف جهت چالش‌برانگیز بودن بازی‌های سولزلایک انجام می‌دهد. سیستم لاک کردن یا همان قفل کردن دوربین روی دشمن‌ها تا حدی آزاردهنده و غیراصولی است که باعث می‌شود مخصوصا در مواجهه با تعداد زیادی از دشمنان، با چالش روبرو شوید.

دوگانگی دنیای بازی Lords of the Fallen برای من یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های آن بود. به جز این که بازی از نظر گیم‌پلی می‌تواند حس و حال منحصر به فردی را مختص به خودش بسازد، از نظر فنی هم سازنده‌ها موفق شده‌اند تا یک شوکیس گرافیکی چشم‌گیر را ارائه دهند. البته که بازی بدون وجود مشکلات فنی عرضه نشده، اما این از ارزش هنری بازی چیزی کم نمی‌کند و به نظر من، لردز آو د فالن یکی از زیباترین بازی‌های ساخته‌شده در بین عناوین سولزلایک است.

خلاصه بگم که …

ریبوت/دنباله لردز آو د فالن قطعا نسبت به بازی اول خود یک پیشرفت محسوب می‌شود اما هنوز نمی‌توان از نظر استاندارد و صاحب سبک بودن با ساخته‌های فرام سافتور مقایسه کرد.

می‌خرمش

لردز آو د فالن نه صرفا برای دوستداران عناوین سولزلایک، بلکه اتفاقا عنوانی برای کسانی است که به خاطر چالش زیاد، دور بازی‌های این سبک را خط می‌کشند. جلوه‌های بصری بازی و ساده بودن گیم‌پلی بازی باعث می‌شود تا یک تجربه سولزلایک خاطره‌انگیز داشته باشید.

نمی‌خرمش

هیت‌باکس‌های مشکل‌دار، سیستم لاک کردن چالش‌برانگیز و البته بعضی مشکلات فنی می‌توانند دلایل مختلفی باشند که سراغ ریبوت بازی لردز آو د فالن نروید.