بررسی بازی Lost Records: Bloom & Rage – Tape 2

پایان بخش اول بازی Lost Records: Bloom & Rage این وعده را می‌داد که قرار است با یک اثر به‌یادماندنی دیگر از استودیوی فرانسوی دونت‌ناد طرف باشیم، اما انگار خشمی که تم بخش دوم بود، گریبان‌گیر سازنده‌ها هم شده است و داستان چهار شخصیت اصلی آن طور که انتظار داشتیم به پایان نمی‌رسد. همراه با بررسی این بازی در ویجیاتو باشید.

بررسی بازی Lost Records: Bloom & Rage – Tape 1

متن این بررسی جزئیاتی از داستان هر دو بخش بازی را لو می‌دهد.

توضیح جامع درباره بازی Lost Records و گیم‌پلی آن را قبلا در بررسی نوار یا بخش اول توضیح داده بودم و این بار، تمرکز را روی بخش نهایی داستان و یک سری جزئیات می‌گذارم. اثر جدید دونت‌ناد مخاطب را با چهار دختر نوجوان در دهه ۹۰ میلادی آشنا کرد که قرار بود بهترین تابستان خود را در سال ۱۹۹۵ تجربه کنند، اما اتفاقی مرموز باعث شد برای ۲۷ سال همدیگر را نبینند. پایان بخش اول با یک غافل‌گیری بزرگ به اتمام رسید؛ شخصیت Kat به سرطان خون مبتلاست و فرصت زیادی برای زندگی ندارد. شبی که قرار بود به خاطره‌ای فوق‌العاده برای سوان، آتمن، نورا و کت تبدیل شود، نهایت به تلخ‌ترین شکل ممکن برایشان به پایان رسید. بخش دوم بازی با پسوند Rage دقیقا از فردای آن شب شروع می‌شود تا ببینیم روزهای آخر زندگی کت، سرنوشت این گروه دوستی و همچنین گودال مرموزی که در جنگل پیدا کردند چگونه به هم گره می‌خورد.

کلمه «خشم» که در نام بازی هم آن را می‌بینیم، مضمون اصلی بخش دوم را شکل می‌دهد. تابستان رویایی برای دختران طی یک شب زیر و رو می‌شود و حالا با اتفاقی دست و پنجه نرم می‌کنند که کنار آمدن با آن سخت است. کت حتی در اوج بیماری همچنان آن روحیه و بی‌پروایی خود را حفظ می‌کند، آتمن می‌ترسد وضعیت از این هم بدتر شود، نورا نگران است که دوستی‌شان از هم بپاشد و سوان در این بین تلاش می‌کند آنها را کنار هم نگه دارد. زندگی آنها دیگر به آرامی و رنگارنگی قبل نیست؛ حالا نزدیک‌ترین دوست‌شان در نزدیکی مرگ قرار دارد و خشم دیگران علیه خود را دیده‌اند. اما آنها به این راحتی عقب نمی‌نشینند.

یکی از اولین غافل‌گیری‌های بخش دوم Lost Records در همان دقایقی، سرعت بالای رخ دادن اتفاقات و جابه‌جایی بین مکان‌هاست. ابتدا شاید تصور شود که سازندگان می‌خواهند با سریع‌تر کردن ریتم، هیجان را بیشتر کنند و پایان در اوج رقم بخورد. اما این‌گونه نیست و این سرعت بالا در واقع، نتیجه عجله در روایت است. هنوز هم کارگردانی و قاب‌بندی‌ها در سطح معقولی است، اما همه‌چیز تند تند پشت هم رخ می‌دهد و بین موقعیت‌ها پرش‌هایی وجود دارد که دلیل‌شان را نمی‌فهمید. هر چه در این مسیر جلوتر می‌روید، بیشتر می‌بینید که همه چیز با عجله مقابل‌تان قرار می‌گیرد و انگار دونت‌ناد هول‌هولکی همگی را کنار هم گذاشته است تا محصول خود را ارائه دهد. این عجله مداوم به من القا کرد که انگار این تیم، محصولی که یک یا دو سال زمان برای ساخت نیاز داشت را شش ماهه سر هم کرده‌اند و نتیجه‌اش، چیزی جز عدم عمق کافی اتفاقات و فرصت ندادن به شخصیت‌ها برای ماندگار شدن نیست. بازی زمان کوتاه‌تری هم دارد و در مقایسه با ۶ الی ۹ ساعت زمان قسمت اول، اینجا بین چهار تا پنج ساعت همه‌چیز را تجربه می‌کنید.

گیم‌پلی بازی هم اینجا محدودتر از قبل است. قسمت قبل به لطف دوربین فیلمبرداری سوان، انگیزه خوبی برای گشتن محیط‌ها و پیدا کردن آیتم‌های جمع‌کردنی داشتم، اما نیمی از این قسمت به دیدن کات‌سین‌هایی می‌گذرد که بین‌شان انتخاب‌های مختلف ظاهر می‌شود و نیمی دیگر هم سناریوهای خطی هستند که آزادی عمل زیادی مثل قبل ندارید. یکی از مراحل هم که باید در آن به صورت مخفی وارد خانه کت شوید، بازی شما را وادار به مخفی‌کاری می‌کند که به نظرم خیلی از فرم و روند گیم‌پلی Lost Records دور بود. روایت و گیم‌پلی را هم کنار بگذاریم، بازی حتی در زمینه فنی هم ضعیف‌تر عمل می‌کند. گرافیک بازی و کارگردانی هنوز مثل قبل چشم‌نوازند و حتی به نظرم بازی مقداری بهینه‌تر بود، اما از آن سو چندین باگ ریز و درشت در تعامل با آیتم‌ها دیدم. لیپ سینک کاراکترها این بار بیشتری روی مخ بودند و مشکل توی هم رفتن مدل‌ها هم کم پیش نیامد. یک بار هم بازی در اواسط کرش کرد که از شانس خوب من، دقیقا بعد از یک چک‌پوینت اتفاق افتاد.

ولی با تمام این اوصاف و ایرادهای موجود در بخش دوم، پکیج کامل Lost Records همچنان تجربه‌ای است که می‌تواند ارزش یک بار امتحان کردن را داشته باشد. اگر مثل من نوار اول را همان روزها عرضه تجربه کردید و در انتظار یک اختتامیه طوفانی بودید، احتمالا ناامید شوید. اما مخاطبی که یک‌جا پای تجربه کل داستان بشیند احتمالا نظر بهتری داشته باشد. چهار شخصیت اصلی داستان در بخش Bloom به اندازه کافی عمق پیدا کردند و حتی عجله در پرداخت به آنها در بخش Rage هم آنها را ضعیف جلوه نمی‌دهد. حتی سوان هم در بخش دوم نسبت به قبل شخصیت بهتری دارد. دیگر حکم دختر خجالتی داستان برای او صدق نمی‌کند. صد البته که هیچکدام قرار نیست در حد کلویی پرایس Life is Strange به‌یادماندنی باشند. علاوه بر این، شاخه‌های انتخاب در Lost Records خیلی خوب تاثیر خود را در روند نشان می‌دهند و شاید اینجا، جایی باشد که بگوییم دونت‌ناد بیشترین توان را برای پیاده‌سازی آن گذاشته و انصافا موفق عمل کرده است؛ اینکه بتوانید موقع پنیک کردن آتمن به او کمک کنید یا چه قدر همراه با نورا در رسیدن به کت موفق باشید، تاثیر خود را در زمان حال به وضوح نشان می‌دهند. وقتی بازی در پایان نشان داد که انتخاب‌هایم منجر به چه نتایجی شد، واقعا غافل‌گیر شدم که چه موارد ریز و درشتی در شکل‌گیری تجربه‌ام تاثیرگذار بودند.

بخش یا نوار (یا فصل یا هر چه که بخواهید اسمش را بگذارید) دوم بازی Lost Records: Bloom & Rage پتانسیل بیشتری داشت تا تبدیل به لایف ایز استرنج دوم برای دونت ناد شود؛ اثری که داستانش از لحاظ احساسی ما را درگیر کند و شخصیت‌هایش حالا‌حالاها در ذهن‌مان ماندگار بمانند، اما نوار دوم با عجله‌هایش از تقریبا هر لحاظ نمی‌گذارد این تصور به واقعیت تبدیل شود. حالا اثری که در کل مقابل ما قرار دارد، تجربه‌ای است که می‌توان آن را برای یک بار تجربه به طرفداران این‌گونه آثار در سبک ماجرایی پیشنهاد داد. علاوه بر آن، نمایش دختران نوجوان دهه ۹۰ میلادی و رفتار پانک آنها، چیزی است که قبل از دونت‌ناد، تقریبا هیچکس به آن نپرداخته بود. صد البته چنین مسئله‌ای برای مخاطب ایرانی کاملا غریبه است، اما به شخصه از این که یک بازی بخواهد نمایش یک برهه زمانی از گوشه‌ای از فرهنگ کشوری باشد استقبال می‌کنم.

پایان Lost Records برخلاف چیزی که تصور می‌شد، نشان می‌دهد که داستان تمام و کمال اینجا به اتمام نمی‌رسد و احتمال ادامه ماجراهای این چهار نفر در شهر Velvet Cove وجود دارد. اما باید دید بازی چه عملکردی در زمینه مالی از خود نشان می‌دهد و آیا دونت‌ناد آرزوهای خود برای این بازی را تمام و کمال به واقعیت تبدیل کند یا خیر. من در پایان آن قدری هیجان‌زده نشدم که بخواهم پیگیر اخبار آینده باشم. اما در صورتی که فصل بعدی بتواند مسیر کلی را تبدیل به تجربه‌ای به‌یادماندنی کند، قطعا از ساخته شدنش خوشحال خواهم شد.

می‌خرمش...

اگر به بازی‌های ماجرایی مدرن علاقه دارید و از طرفداران سری Life is Strange هستید، این اثر پیشنهاد خوبی برای شماست.

نمی‌خرمش...

اگر بازی‌های داستان‌محور اولویت آخر شماست یا از داستان‌هایی که روی نوجوانان تمرکز دارد خوش‌تان نمی‌آید، بازی Lost Records مناسب شما نیست.

65

امتیاز ویجیاتو

بازی Lost Records: Bloom & Rage در نوار یا بخش دوم خود کمتر از انتظار عمل می‌کند و نمره هم مختص به تجربه بخش دوم است، اما در کل ماجراهای تابستانی گروه چهارنفره دختران در شهر خیالی Velvet Cove همچنان برای علاقه‌مندان به بازی‌های مشابه در سبک ماجرایی و همچنین طرفداران استودیوی Don't Nod و سری لایف ایز استرنج جذاب باشد. بازی همچنین برای کاربران پلی‌استیشن پلاس هم می‌تواند گزینه خوبی به حساب بیاید.