بررسی بازی Oxenfree 2: Lost Signals

استودیو Night School Studios بعد از هفت سال و خریده شدن توسط نتفلیکس، با Oxenfree 2: Lost Signals بازگشته تا داستان فرکانس‌های رادیویی فراطبیعی، حلقه‌های زمانی و ارواح مرموز نسخه اول را به خاتمه رساند و تا حد زیادی در ماموریت خود موفق عمل کرده است. در بررسی این بازی با ویجیاتو همراه باشید.

بررسی بازی Oxenfree 2: Lost Signals

امتیاز متاکریتیک: 74 امتیاز

امتیاز دهید:

• عالی
• خوب
• متوسط
• خوب نیست!
• ضعیف!

میانگین امتیاز کاربران 8.4

در دسترس برای:

بیشتر

ناشر بازی: Netflix

سازنده بازی: Night School Studio

Oxenfree از بازی‌های مستقل دوست‌داشتنی سال ۲۰۱۶ بود. در حالی که گیم پلی این بازی از استودیو Night School صرفا به حرکت در محیط‌های دو بعدی، تعامل با اشیا و انتخاب دیالوگ محدود می‌شد، اما بازی در مورد آخر خود نوآوری جالبی به خرج داده بود. دیالوگ‌های Oxenfree به مراتب پویاتر از بازی‌های روایی آن دوره بودند و منجر به خلق مکالماتی طبیعی می‌شدند. با داستانی جالب که چند نوجوان سرخوش را درگیر یک ماجرای مرموز و گاها ترسناک می‌کرد، Oxenfree به یکی از بهترین‌های روایت چند شاخه‌ای در میان بازی‌ها تبدیل شد.

حال دنباله آکسن‌فری از راه رسیده تا مسیر بازی اول را ادامه داده و به پایان رساند. قبل از هر چیزی باید اشاره کرد که اگرچه Oxenfree 2: Lost Signals از لحاظ داستانی دنباله نسخه اول محسوب می‌شود، اما نایت اسکول این عنوان را یک تجربه مستقل و بی‌نیاز از دانستن داستان بازی قبلی توصیف کرده است. در ادامه خواهم گفت که چرا تجربه نسخه اول همچنان برای تکمیل داستان این مجموعه ضروری است، اما به طور کل این ادعا کم و بیش صحیح است و می‌توانید بدون اطلاع از داستان Oxenfree 1 سراغ نسخه دوم بروید.

در این بازی شما «رایلی» هستید. زنی سی و خرده‌ای ساله که پس از چندین سال، به واسطه یک ماموریت کاری به زادگاه خود یعنی جزیره Camena بازمیگردد. او به همراه همکار خود یعنی «جیکوب» که از قضا در دبیرستان با او همکلاسی بوده، مامور شده است که تحقیقاتی روی فرکانس‌های رادیویی غیرطبیعی این جزیره انجام دهد. در میان تحقیقات خود متوجه می‌شوید که شایعات عجیبی درباره جزیره همسایه «کامینا» یعنی جزیره Edwards وجود دارند، چرا که ظاهرا پنج سال پیش پورتال مرموزی در این جزیره باز شده بود که منجر به رخ دادن انواع اتفاقات فراطبیعی شده بود. در ادامه و به لطف فعالیت‌های یک فرقه مرموز، سر و کله این اتفاقات دوباره پیدا می‌شود تا یک شب طولانی و کابوس‌وار برای رایلی و جیکوب بسازد.

پاراگراف بالا نشان‌دهنده شیوه‌ای است که Oxenfree 2: Lost Signals برای به رسمیت شناختن اتفاقات نسخه اول به کار می‌برد. آن اتفاقات پنج سال پیش در واقع همان داستان بازی اول هستند. بدین شکل آن‌هایی که Oxenfree را تجربه کرده‌اند آگاهی بیشتری از وقایع رخ داده در دنیای بازی دارند، و سایر بازیکنان نیز احساس سردرگمی نخواهند داشت. با این حال به دو دلیل پیشنهاد می‌کنم که قبل از Lost Signals نسخه اول را تجربه کنید: هم به این علت که پایان داستان بازی به اتفاقات نسخه اول نیز مرتبط خواهد بود، هم اینکه حتی اگر Lost Signals اولین ورودتان به دنیای آکسن‌فری باشد، بازی به اندازه نسخه اول آن حس مرموزی و ترس از تهدید ناشناخته را ندارد و در Oxenfree 1 بهتر می‌توانید خطری که مقابلتان هست را درک کنید.

داستان آکسن‌فری روی شخصیت‌ها و دیالوگ‌هایشان می‌چرخید و نسخه دوم هم از این قاعده مستثنی نیست. در حالی که بازی اول درباره نوجوان‌هایی با دغدغه‌های معمول سنشان بود، شخصیت‌های اصلی بازی دوم در دهه چهارم زندگی خود به سر می‌برند. پروتاگونیست‌های Oxenfree 2 شاید در ابتدا خسته‌کننده‌تر از شخصیت‌های بازی اول به نظر برسند، اما در نهایت بسیار از تعامل دو شخصیت که تا گردن در باتلاق بحران وجودی خود فرو رفته‌اند لذت بردم. رایلی و جیکوب شخصیت‌هایی چند لایه هستند که هر بزرگسالی می‌تواند با درگیری‌های ذهنی آن‌ها همذات‌پنداری کند.

تمام شخصیت‌پردازی بازی به واسطه مکالماتی که در طول بازی دارید انجام می‌شود و اینجاست که سیستم دیالوگ پویای Oxenfree دوباره خود را نشان می‌دهد. در حالی که در جزیره کامینا گشت و گذار می‌کنید، دائما با جیکوب یا سایر شخصیت‌های بازی در حال مکالمه هستید. بر خلاف بسیاری از بازی‌های دارای سیستم دیالوگ، مکالمات آکسن‌فری جلوی بقیه فعالیت‌های شما را نمی‌گیرند. ضمن اینکه دیالوگ‌های بازی به شکلی نچرالیستیک نوشته شده‌اند، نحوه انتخاب دیالوگ توسط شما نیز به مانند دنیای واقعی است. می‌توانید صبر کنید طرف مقابل حرفش را تمام کند، یا وسط حرف او بپرید تا دیالوگتان را بگویید و یا اصلا سکوت اختیار کنید. بدین شکل و همچون بازی اول، مکالمات Oxenfree 2 از بسیاری از بازی‌های دیگر طبیعی‌تر به نظر می‌رسند و حقیقتا هیچگاه از صحبت با شخصیت‌های بازی خسته نشدم.

البته اگر اشتباه نکنم، تعداد شخصیت‌های بازی Oxenfree 2 از نسخه اول کمتر شده است. به جز جیکوب که در تمام مدت داستان شما را همراهی می‌کند، اکثر مواقع با شخصیت دیگری سر و کار ندارید. اشخاص خاصی هر از گاهی مقابلتان ظاهر می‌شوند و با چهار نفر دیگر هم تماما از پشت واکی تاکی در تماس خواهید بود، که یکی از آن‌ها که یک دی‌جی رادیو است را ممکن است مثل بنده هیچ گاه پیدا نکنید. بدین ترتیب، Lost Signals بعضا بیش از حد خلوت به نظر می‌رسد.

با این حال تمام این شخصیت‌ها حرف‌های زیادی برای گفتن دارند و بعضا برایتان یک خط داستانی جانبی فراهم می‌کنند. رفتاری که با هرکدام از این افراد دارید روی سرنوشتشان و پایان بازی تاثیر مستقیم خواهد داشت. بسته به دیالوگ‌هایی که برای رایلی انتخاب می‌کنید، جیکوب و سایر شخصیت‌ها می‌توانند از شما انزجار پیدا کنند یا شما را به عنوان یک دوست ببینند.

با اینکه مکالمات Oxenfree 2: Lost Signals جزو بهترین‌های این ژانر هستند، اما همچنان یک ایراد رو مخ دارند. مواقع نه چندان کمی وجود دارند که شما در حال حرکت به سمت مقصد بعدی خود هستید و در میان راه مکالمه‌ای دارید، اما ناگهان در یک صحنه اسکریپت شده مکالمه‌تان قطع و با یکی دیگر جایگزین می‌شود. اینجاست که احتمالا مثل بنده از ترس از دست دادن دیالوگ‌های جالب، از حرکت کردن در محیط جلوگیری می‌کنید و منتظر می‌مانید مکالمه غالبا طولانی‌تان به پایان برسد. و خب، کل هدف این سیستم دیالوگ این بود که مانع گیم پلی نشود.

خارج از دیالوگ، شما در نقش رایلی غالبا در حال سفر به بخش‌های مختلف جزیره کامینا هستید که به شکلی ۲.۵ بعدی طراحی شده‌اند و به لطف سبک هنری بازی نمای زیبایی دارند. بازی از همان ابتدا به شما تاکید می‌کند که لازم نیست به مسیر اصلی پایبند بمانید و شما را تشویق به گشت و گذار می‌کند. با این حال توقع چندانی از این جنبه بازی نداشته باشید؛ برخی از مسیرهای بازی تا وقتی که نقاط خاصی از داستان را پشت سر نگذاشته باشید قابل دسترسی نخواهند بود و از طرف دیگر، تنها انگیزه شما برای گشت و گذار انجام دادن چند ماموریت جانبی کوتاه و پیدا کردن ۱۳ آیتم قابل جمع‌آوری است. جا دارد بگویم یکی از این آیتم‌ها را اگر در موقع مناسب پیدا نکنید، در ادامه مسیر گیج‌کننده‌ای برای پیدا کردنش خواهید داشت و بدون یک راهنما کارتان سخت خواهد شد.

به جز گشت و گذار، تنها کارهای دیگری که انجام می‌دهید تعامل با اشیاء مهم و هر از گاهی حل کردن معماهای ساده است. بعضا سکانس‌های خاصی هم خواهید دید که انصافا بسیار جالب در آمده‌اند و گیم پلی بازی را از یکنواختی خارج می‌کنند. تنها ایرادی که در این زمینه می‌توانم بگیرم این است که کنترل بازی با موس و کیبورد چندان جالب نیست و با کنترلر قطعا تجربه بهتری خواهید داشت.

اما در نهایت آیا می‌توان Oxenfree 2: Lost Signals را دنباله‌ای باارزش بر نسخه اول دانست؟ صد درصد بله‌. اما اگر بپرسید آیا Lost Signals از بازی اول بهتر است یا خیر نمی‌دانم چه جوابی دهم. آکسن‌فری ۱ با داستان جالب خود و همچنین سیستم دیالوگش نوآوری‌های زیادی داشت. بازی دوم نیز این ویژگی‌ها را یدک می‌کشد، اما همانطور که گفتم داستانش آن فاکتور اسرارآمیزی نسخه اول را ندارد و سیستم دیالوگش نیز اکنون برای بازیکنان آشناست. با این حال، از روایت بزرگسالانه‌تر بازی دوم بسیار لذت بردم و حتی شاید بیشتر از داستان نوجوانانه اول دوستش داشتم. پایان بازی نیز به زیبایی داستان این مجموعه را به سرانجام می‌رساند که دستاورد خوبی برای هر دنباله‌ای محسوب می‌شود.

در کل اثر جدید Night School Studios اگرچه برخلاف بازی اول حرف جدیدی در طراحی بازی‌های دارای داستان چندشاخه‌ای نمی‌زند، اما همچنان برای علاقه‌مندان به این ژانر ۷-۸ ساعت ارزشمند فراهم می‌کند.

بازی Oxenfree 2: Lost Signals برای اساس نسخه پی‌سی که ناشر بازی، Netflix برای ویجیاتو ارسال کرده بررسی شده است.

خلاصه بگم که...

بازی Oxenfree 2: Lost Signals از فاکتور نوآوری بازی اول این مجموعه بی‌بهره است، اما داستان بزرگسالانه قابل همذات‌پنداری‌اش و پایان خوبی که برای داستان کل سری فراهم می‌کند آن را به یک تجربه روایی ارزشمند تبدیل می‌کند.

می‌خرمش...

اگر از علاقه‌مندان به داستان‌های علمی-تخیلی، ترسناک و رازآلود هستید این بازی لحظات خوبی را برایتان فراهم می‌کند. اگر هم یک فرد بزرگسال هستید که خود را گمشده در پیچیدگی‌های بی‌پایان زندگی می‌بینید، با شخصیت‌های آکسن‌فری 2 ارتباط زیادی برقرار خواهید کرد.

نمی‌خرمش...

اگر توقع گیم پلی عمیق‌تری از بازی دارید و دلتان نمی‌خواهد غیر از انتخاب دیالوگ فقط در محیط راه بروید، آکسن‌فری 2 مناسب شما نخواهد بود. طبیعتا اگر نسخه اول سری را دوست نداشتید نیز نباید سراغ این عنوان بیایید.