بررسی بازی Sand Land

استودیوی ILCA، اخیرا دست به ساخت بازی‌های مختلفی از انیمه‌ها و مانگاهای محبوب زده و حال پس از کار روی اثری از جهان ONE PIECE به سراغ یکی از آثار جذاب و محبوب آکیرا توریاما، نویسنده‌ی افسانه‌ای دنیای انیمه و خالق سری Dragon Ball زده‌ است. اما آیا این بازی‌ هم به مانند One Piece Odyssey یک تجربه‌ی متوسط به شمار می‌رود یا که ماجرا چیز دیگری است؟ با بررسی بازی Sand Land از ویجیاتو همراه باشید.

در نگاه اول اگر مثل من با بازی Mad Max سال ۲۰۱۵ خاطره داشته باشید، همه چیز در Sand Land یادآور همان بازی است. از جنگ انسان‌های تشنه بر سر بطری‌های آب گرفته تا ماشین‌های به جا مانده از دوران پسین و البته شخصی‌سازی‌ شده‌ای که برای مواجهه با یک صحرای بسیار خطرناک آماده‌شده‌اند و نهایتا آفتابی که جهان سندلند را با جنایتکاران و سربازهای عجیب و غریبش می‌سوزاند. داستان سندلند، داستان جنگ است و دنیایی کم و بیش پساآخرالزمانی که در آن آب ناپدید شده و یک پادشاهی دیکتاتوری مانند جان، لاکپشت پیر انیمیشن رنگو به این مردم بخت برگشته حکومت می‌کند و با توپ و تانک آن‌ها را در خانه‌هایشان حبس کرده است.

بررسی بازی SAND LAND

امتیاز متاکریتیک: 72 امتیاز

امتیاز دهید:

• عالی
• خوب
• متوسط
• خوب نیست!
• ضعیف!

میانگین امتیاز کاربران 3.8

در دسترس برای:

بیشتر

ناشر بازی: BANDAI NAMCO

سازنده بازی: ILCA

حال در این بین یک کلانتر پیر به نام Rao به دنیای شیاطین می‌رود تا با کمک Beelzebub، بچه اهریمنی که از قضا فرزند لوسیفر است، به دنبال برکه‌ای افسانه‌ای که می‌تواند آب کل منطقه را تامین کند سفر کنند و آن را بین انسان‌ها و دیمن‌ها یا شیاطین تقسیم کنند. اگرچه که داستان بازی در ادامه با پلات توییست‌ها و پیچش‌های داستانی بسیار مهمی همراه می‌شود اما بازیکن را از چاله به چاه و در ادامه اعماق زمین فرستاده و درگیر مسائل سیاسی عجیب و البته جدال‌های شخصی میان کاراکترهای اصلی و فرعی و گذشته‌ی مبهمشان می‌کند.

Sand Land یک بازی بامزه و واقعا خنده‌دار است، اما به مانند مانگا و انیمه‌اش قصد دارد تا حرف‌های مهمی بزند و چه بازیکن کودک و چه مخاطب بزرگسال می‌تواند با توجه به تجربیات و اندوخته‌های خود از آن درس گرفته و از شوخی‌هایش لذت ببرد. کاراکترها هر یک به بهترین شکل پرداخته شده‌اند و در راس آن‌ها خود شخصیت Rao و البته Beelzebub نوجوانی است که باید راه طولانی‌ای را برای رسیدن به بلوغ کامل و البته هدایت دسته‌اش طی‌ کند.

دیالوگ‌های Sand Land بسیار سر راست، اما در بطن ماجرا عمیق هستند و در کل، از نظر داستان شاهد یک تجربه‌ی انیمه‌ای واقعا جذاب هستیم که می‌تواند انتخاب خوبی برای ورود به جهان Sand Land باشد. با این وجود انتظار تفاوت خاصی با خود مانگا و انیمه‌ی Sand Land نباید داشته باشید و اگر قبلا انیمه‌ی منتشر شده در سال گذشته را تماشا کرده‌اید و یا این که با مانگاهای مجموعه آشنا هستید، تقریبا چیز جدیدی دست‌گیرتان نخواهد شد. در کل این انتخاب کاملا سلیقه‌ای است که دوست دارید داستان را با بازی پیش ببرید یا آن که از مانگا یا انیمه‌ی این مجموعه استفاده کنید و به شخصه آن را یک نکته‌ی منفی نمی‌دانم، اما این را می‌پذیرم که بازی کشش ۲۵ ساعتی برای طی کردن داستان را ندارد و این صرفا روایتش است که می‌تواند شما را تا انتها درگیر کند.

ساخته‌ی جدید ILCA یک اثر جهان باز است که گشت و گذار بازیکن در آن توسط وسایل نقلیه‌ای چون تانک و موتور و ماشین و غیره صورت می‌گیرد. جهان بازی از موجوداتی چون دایناسورها و حیوانات مختلف گرفته تا منابعی چون سنگ و چوب و کاکتوس و در نهایت صندوق‌هایی که از جنگ‌های پیشین به جا مانده‌اند و لوت‌های نسبتا ارزشمندی را در خود جای داده‌اند تشکیل شده است.

با این وجود، جز لحظات محدودی که ممکن است در طول مسیر خود با سربازهای پادشاه یا یک کرم خاکی غول پیکر مواجه شوید، با ایونت یا رویداد به خصوصی در نقشه مواجه نخواهید شد و چه در نقشه‌ی ابتدایی بازی و چه در جهانی که در ادامه کشف می‌کنید و آن را برایتان اسپویل نمی‌کنم، ماموریت‌های فرعی عجیب و غریب و یا رویداد‌های جهان باز به خصوصی رخ نمی‌دهد و صرف جمع‌ آوری منابع هم در دقایق اول سرگرم‌کننده بوده و خیلی زود تکراری می‌شود.

از طرفی وجود قابلیت Fast Travel در بازی باعث شده تا قید گشت و گذار در محیط را بعد از گذر ۷ یا ۸ ساعتی بزنید و در ادامه با استفاده از پولی که در طول ماموریت‌ها به دست آورده‌اید بسیاری از منابع خود را تهیه کنید تا وسایل نقلیه خود را شخصی سازی کرده و در مبارزات از آن‌ها استفاده کنید.

مبارزات بازی اما به دو صورت مبارزات وابسته به وسایل نقلیه و در ادامه نبردهای تن به تن که توسط قدرت‌های ویژه‌ی Beelzebub و البته مهارت‌های همراهانش صورت می‌گیرد تقسیم می‌شود. Beelzebub می‌تواند مشت بزند، حملات دشمن را با جای خالی دادن رد کند و نهایتا با استفاده از نوار انرژی‌‌ پایین صفحه، مهارت‌های ویژه‌اش را آزاد کند. در ابتدا مبارزات تن به تن صورت گرفته توسط Beelzebub جذاب است و قدرت‌های شیطانی او، جلوه‌های بصری جالبی را به تصویر می‌کشد. اما متاسفانه این بخش اصلا چالش‌برانگیز نیست و حتی باس‌فایت‌های بازی نیز، الگوریتم سختی را برای شکست دادن شما استفاده نمی‌کنند. کافی‌ست تا دستتان را روی کنترلر گذاشته و تا می‌توانید روی دکمه‌های مختلف کلیک کنید تا دشمنانتان خیلی راحت از پای در بیایند.

اوضاع جایی بدتر می‌شود که بعد از چند ساعت می‌توانید حتی در مبارزات با انسان‌ها و حیوانات محیطی نیز وسایل نقلیه خود چون تانک را ظاهر کنید و به راحتی و با شلیک گلوله‌های مختلف و مرگبارتان مبارزات بازی را خیلی زود به پایان برسانید. همین باعث شده که عملا استفاده از همراهانتان چندان در مبارزات کارآمد نباشد و تمرکز خود را به صورت کامل روی وسایل نقلیه‌ بگذارید که از نظر مبارزات، سرعت بالای جابه‌جایی در محیط و نهایتا عمق حملات تجربه‌ی بهتری برایتان تدارک دیده‌اند.

همان‌طور که گفتم اوضاع به هنگام استفاده از ماشین‌ها به مراتب بهتر است. به هنگام استفاده از وسایلی چون تانک، معمولا با ربات‌های جهنده‌ی دشمن، تانک‌های دیگر و یا هیولاهای غول‌پیکر مواجه خواهید شد و سیستم مبارزات وسایل نقلیه که عموما شامل یک سلاح سبک، یک سلاح‌ سنگین و گاهی قابلیت‌هایی برای انجام پرش‌های بلند است می‌تواند مبارزات عمیق‌تری را خصوصا به هنگام مبارزه با باس‌های اصلی بازی به مخاطب تحویل دهد و این بزرگترین نقطه قوت بازی است.

شما می‌توانید سلاح‌های وسایل نقلیه خود را تغییر دهید و بخش‌هایی از آن را شخصی‌سازی کنید. هر یک از این وسایل هم نقطه قوت و نقطه ضعف خود را دارد و برای مثال اگر از موتور استفاده کنید، قطعا سرعت بسیار زیادی خواهید داشت، اما کنترل مسلسل‌هایش بسیار محدود خواهد بود و از طرفی اگر از شاتگان برای سلاح‌ اصلی روی موتور استفاده کنید، با وجود آن که برای شکست دادن سربازهای پیاده دستتان باز خواهد بود، اما در برابر تانک‌های دشمن شانسی نخواهید داشت.

جز این موارد، تقریبا نکته‌ی خاصی در رابطه با گیم‌پلی بازی باقی نمی‌ماند و در نهایت بد نیست تا به بخش مخفی‌کاری بازی اشاره کنم که عملا ناکارآمد است. علت اصلی این امر، عدم نیاز بازیکن به استفاده از مخفی‌کاری بوده و با وجود آن که هوش مصنوعی دشمنان با توجه به ژانر و سبک و سیاق بازی قابل تحمل است، اما با توجه به سرعت بالای بازی، بخش مخفی‌کاری تا حد زیادی سرعت بازیکن را کاهش می‌دهد و جز بخش‌هایی که به اجبار باید با مخفی‌کاری پیش‌روی کنید، دلیل خاصی برای استفاده از این قابلیت پیدا نخواهید کرد.

اعتراف می‌کنم که هر دو جهان بازی Sand Land، زیبا هستند و اگرچه از نظر تکسچرها، بافت‌ها و جزئیات طراحی نباید انتظار زیادی داشته باشید، اما بناها، اتمسفر کلی بازی و معماری صورت گرفته در محیط در کنار طراحی لباس‌ها و شخصیت‌هایش دیدنی و تماشایی است. کاراکترها معمولا ظاهر بامزه‌ای دارند و تم بادیه‌نشینی روی لباس‌هایشان کاملا ملموس است. دورنمایه‌های بازی معمولا دشت‌های سوزان جالبی را به تصویر می‌کشد و از طرفی با گشت و گذار در محیط می‌توانید مناطق عجیب و غریب و بامزه‌ای، مثل آبشاری که به شکل کامل از شن ساخته شده و یا مناطق نظامی مختلفی را پیدا کنید و از تماشایشان لذت ببرید.

بازی از نظر فنی تجربه‌ای روان و عاری از هر باگ یا مشکل فنی بوده و به خوبی اجرا می‌شود. شما در طول بازی با مشکل خاصی برطرف نخواهید شد؛ اگرچه که بهتر بود تا کمی فیزیک بازی تعامل‌پذیرتر باشد. شاید انتظار بالایی از بازی باشد، اما به شخصه دوست داشتم تا از آن جا که بازیکن به وسایلی چون تانک دسترسی دارد بتواند تا حداقل تاثیرات محدودی روی آبجکت‌های محیطی داشته باشد و بتواند آن‌ها را تخریب کند یا این که حداقل بتواند فنس‌ها، حصارها و یا یک سری از سازه‌ها را تخریب کند که متاسفانه این ایده به شکل فوق محدودی و نهایتا در حد کاکتوس‌های قابل لوت بازی پیاده شده است. بد نیست در نهایت به دوربین بازی اشاره کنم که راضی‌کننده بوده و حتی در برخی از شرایط زاویه آن عوض شده و بازی را از زوایای مختلفی به تصویر می‌کشد که جالب توجه است و تنوعی بر مراحل بازی به شمار می‌رود.

دوست دارم در پایان، اشاره‌ای به موسیقی بازی داشته باشم که عمیقا ضد حال بزرگی برای من بود. اگرچه که برخی از قسمت‌های بازی موسیقی‌ هیجان‌انگیز و مناسب با تم آفتاب‌زده‌ی بازی و تعقیب و گریزها و مبارزاتش است، اما محیط‌هایی هستند که در آن‌ها ترک‌های پس‌زمینه‌ای پخش می‌شود که نه تنها کیفیت لازم را ندارند، بلکه اصلا و ابدا با تم بازی همخوانی ندارند و بازیکن را کلافه می‌کنند. این موضوع به خصوص هنگامی که موسیقی‌های این چنینی به لوپ تکرار می‌افتد آزاردهنده‌تر شده و باعث می‌شود که خود دست به کار شوید و صدای موسیقی را کم کرده و یا به کل آن را میوت کنید.

در بخش صداگذاری اوضاع بسیار بهتر است و شاهد عملکرد بسیار خوب صداپیشه‌های ژاپنی بازی هستیم که نه تنها توانسته‌اند با شخصیت و کاراکتر خود خو بگیرند، بلکه لحظات طنز و بامزه‌ی بسیاری را رقم زده‌‌اند که با حال و هوای داستان و طراحی کاراکترهای بازی و حالات چهره‌ آن‌ها متناسب بوده و حس باورپذیری به بازیکن می‌دهند. از مثال‌های خوب این بخش می‌توان به بخشی ابتدایی از بازی اشاره کرد که در طی آن کاراکتر Thief با لباس بابانوئل به دزدی می‌پردازد و دیالوگ‌های بامزه‌ای را به زبان می‌آورد.

بررسی بازی Sand Land بر اساس نسخه PC که ناشر (بندای نامکو) در اختیار ویجیاتو قرار داده نوشته شده است.

75

امتیاز ویجیاتو

Sand Land یک تجربه‌ی انیمه‌ای سرگرم‌کننده، طنز و تا حدی آموزنده است که حرف‌های جدید یا به خصوصی برای گفتن ندارد، اما بازیکنانی که به دنبال یک تجربه‌ی بامزه و البته نه چندان چالش‌برانگیز هستند را راضی نگه می‌دارد.

نمی‌خرمش

مبارزات بازی بسیار ساده بوده و ماموریت‌های آن در طولانی مدت تکراری می‌شود و این بزرگ‌ترین ایراد Sand Land است. از طرفی اگر به انیمه و شوخی‌های ژاپنی و مبالغه‌های عجیب و غریبشان آلرژی دارید، احتمالا بهتر است سراغ این بازی نروید.