بررسی بازی Warhammer 40,000: Boltgun

نمی‌دانم چندتایتان طرفدار Warhammer هستید، اما اگر از علاقه‌مندان به این دنیا هستید به شما حسودی می‌کنم. درست است که Games Workshop حق استفاده از نام این فرنچایز را به تقریبا هر کسی می‌دهد که منجر به متغیر بودن کیفیت بازی‌های این سری می‌شود، اما چند سری دیگر می‌توانید نام ببرید که به این اندازه متنوع باشد؟ استراتژی تاکتیکال می‌خواهید؟ یک وارهمر برایتان وجود دارد. RTS؟ دو تا از بهترین بازی‌های این ژانر را دارید. نقش‌آفرینی چطور؟ یکی از بهترین RPGسازهای بازار دارد یکی می‌سازد. شوتر؟ دیگر نگویم برایتان که چقدر بازی در این سبک از وارهمر داشتیم.

اما اولین سلاح گرمی که در اختیار خواهید گرفت چیزی نیست جز آنچه که بازی نامش را از آن گرفته، یعنی Boltgun. هر بومر شوتر یک سلاح اصطلاحا کارگری و همه‌فن‌حریف را دارد و بولتگان در… بولتگان، همین نقش را دارد. تق تق تق‌های این مسلسل حس واقعا خوبی دارند و اکثر دشمنان به سرعت توسط آن از پا در می‌آیند. جلوتر که می‌روید مجموعا هفت سلاح دیگر در اختیار خواهید گرفت، از جمله Plasma Gun که با شلیک گلوله‌های پلاسما خوراک کشتن دشمنان قدرتمند است، Melta Gun که دشمنان زره‌پوش را ذوب می‌کند و Vengeance Launcher که نارنجک‌های چسبانک شلیک می‌کند. البته همچون هر شوتر اول شخصی یک شاتگان نیز در بازی وجود ندارد، اما متاسفانه Warhammer 40,000: Boltgun گناه کبیره بومر شوترها را مرتکب شده و شاتگانی که در این بازی در اختیار دارید با اختلاف ضعیف‌ترین سلاحتان است.

این حرف را بر چه اساس می‌زنم؟ مسلما صداگذاری، حس سنگینی اسلحه، برد و… همگی در تعیین قدرت سلاح نقش دارند، اما این بازی سلاح‌هایش را بر اساس قدرت دسته‌بندی کرده است. در واقع هر سلاح یک واحد اندازه‌گیری به نام Strength دارد که قدرتش را تعیین می‌کند و هر دشمن نیز مقدار خاصی Toughness دارد که نشان‌دهنده زور و بازوی اوست. سلاحی که Strength معادل یا بیشتر از Toughness دشمن داشته باشد مناسب کشتن او خواهد بود. اگر Strength کمتر باشد، سلاح صدمه چندان بالایی به دشمن نخواهد زد. برای مثال شاتگان بی‌نوای قصه ما دارای STR3 است، که پایین‌ترین در میان کل سلاح‌هاست و باعث می‌شود این سلاح به جز مقابل تو‌سری‌خورترین دشمنان بازی کاربرد خاص دیگری نداشته باشد. تازه یک Boltgun با کارایی به مراتب بیشتری از عهده همان توسری‌خورها بر می‌آید.

اما تا وقتی که دشمنان جذابی سر راهتان نباشند، سلاح به چه دردتان می‌خورد؟ دشمنانی که در Boltgun مقابلتان قرار می‌گیرند همگی از دل دنیای غنی وارهمر بیرون آمده‌اند. از یک طرف با Chaos Space Marineها در خواهید افتاد که انواع Terminator و Champion آن‌ها دشمنان سرسختی برایتان هستند، از طرف دیگر Plague Toadها را خواهید داشت که همواره روی مختان رژه می‌روند، در یک سوی نیز دیگر شیاطین مختلفی همچون Pink Horrorها را دارید که وارهمر بازها به خوبی می‌شناسند. برخی از این دشمنان نکات جالبی هم دارند که به قوانین دنیای وارهمر وفادار است، برای مثال از دل هر Pink Horror که می‌کشید، دو Blue Horror بیرون می‌آیند.

این دشمنان با ویژگی‌های خاص خود، در کنار سیستم قدرت سلاح‌ها باعث شده‌اند که مبارزات به خوبی بازیکن را درگیر خود کنند. حتی مواقعی وجود دارند که در یک محیط بزرگ قرار می‌گیرید، درهای اطرافتان بسته می‌شوند، صفحه قرمز می‌شود و شما می‌مانید و ده‌ها دشمن کوچک و بزرگ که تا کله‌گنده‌هایشان را نکشید دست از سرتان برنمی‌دارند. این لحظات Purge Mode نام دارند و حس و حال نفس‌گیرترین لحظات Doom Eternal را تداعی می‌کنند.

با این حال جای انتقاداتی هم وجود دارد. اول اینکه بازی کمی زود تمام کارت‌هایش را برایتان رو می‌کند و پس از چند ساعت، تقریبا تمام دشمنان بازی را خواهید دید. برای برخی از گیمرها این مسئله می‌تواند باعث تکراری شدن بازی شود، اما اگر همین تعداد دشمنان هوش مصنوعی پیشرفته‌ای داشتند می‌توانستند این مشکل را کاملا جبران کنند، اما اینطور نیست. نمی‌خواهم زیاده‌روی کنم چون دشمنان احمق نیستند، اما چندان هم مقابلتان خطرناک ظاهر نمی‌شوند. به همین دلیل اگر بازی را روی یک درجه سختی همچون Normal قرار دهید، در ۹۰٪ مواقع با چالش چندانی مواجه نخواهید شد.

آن ۱۰ درصدی که ممکن است کمی اذیتتان کند مربوط به بخش‌های Purge Mode می‌شود. احتمالا برایتان پیش خواهد آمد که با جان و زره کامل پایتان را به میدان جنگ بگذارید و خیلی زودتر از انتظارتان کشته شوید. مسلما یک دلیل این اتفاق، تعداد بسیار بالای دشمن‌های قدرتمندی است که در تلاش برای شکارتان هستند و مسلما فرار کردن از تمام حملاتشان کار غیرممکنی است. اما Boltgun در اینجا ضعفی از خود نشان می‌دهد و آن هم این است که بازی اصلا فیدبک خوبی از آسیبی که از دشمنان دریافت می‌کنید به شما انتقال نمی‌دهد. شوترهای اول شخص، مخصوصا بومر شوترها وظیفه دارند که بازیکن را به خوبی از کم شدن جانش مطلع کنند، اما در Boltgun اگر حواستان به شمارشگر سمت چپ صفحه نباشد به سختی می‌توانید متوجه خطر شوید، به خصوص اگر در حالت Purge باشید و صفحه قرمز شده باشد. تنها وقتی که دیگر دیر شده باشد و یکی دو حمله دیگر کارتان را تمام کنند متوجه کمبود جانتان خواهید شد.

با انتقادهایی که در دو پاراگراف بالا از مبارزات بازی کردم، شاید برداشت کنید که از این بخش از بازی راضی نیستم. اما کاملا برعکس، Warhammer 40,000: Boltgun در مجموع گان پلی بسیار راضی‌کننده‌ای دارد و ایرادات بالا صرفا نکاتی بودند که شاید به تجربه شما از بازی کمی صدمه بزنند. اما درباره سایر بخش‌های بازی چیزی جز تعریف و تمجید برای گفتن ندارم.

اگر تا اینجا تصاویر بازی را دیده باشید، فهمیده‌اید که بازی یک سبک هنری مشابه شوترهای دهه نود را دنبال می‌کند. Boltgun ظاهری کاملا رترو دارد و برخی از المان‌های گرافیکی آن عمدا مشابه قدیم هستند اما اگر با آن‌ها مشکل دارید، بازی در تنظیمات خود اجازه می‌دهد که فیلترهای ظاهری بازی را کم و زیاد کنید تا در صورت دلخواه، بازی را یا بسیار تمیز یا بیش از پیش پیکسلی کنید. اما هر کاری هم که با گرافیک بازی کنید، نمی‌توانید انکار کنید که محیط‌های بازی واقعا زیبا طراحی شده‌اند و برخی از آن‌ها، البته با استاندارد بومر شوترها، واقع فک براندازند.

بسته به سلیقه شما، متاسفانه یا خوشبختانه طراحی مراحل بازی ساختار شوترهای قدیم را دنبال می‌کند. منظورم این است که در میان کشت و کشتارتان با رازهای پنهان و درهای قفلی برخورد خواهید کرد که برای باز شدن نیاز به یک کی‌کارت رنگ‌آمیزی شده دارند. بازی نشانه و راهنمایی برای پیدا کردن راهتان در اختیارتان نمی‌دهد، اما خوشبختانه بر خلاف شوترهای قدیمی خبری از مراحل هزارتویی و گیج‌کننده نیست و بعید است در پیدا کردن کلیدها و مسیرتان به مشکل بخورید.

بازی حتی بعضا کارهای جالبی با طراحی مراحلش می‌کند. برای مثال در اواخر بخش اول بازی، با مرحله‌ای مواجه خواهید شد که تماما با پورتال سر و کار دارد. در تکه‌ای از این مرحله در میان مجموعه‌ای از پورتال‌های ظاهرا بی سر و ته اسیر خواهید شد که هر کدام شما را به یک نقطه تصادفی انتقال می‌دهند. در صورتی که با کمی دقت به نشانه‌های روی در و دیوار می‌توانید مسیر خود را پیدا کنید.

بازی مجموعا در سه بخش خود تجربه‌ای حدودا ۱۰-۱۲ ساعته ارائه می‌دهد و قبل از اینکه از مرز خسته‌کنندگی عبور کند به پایان می‌رسد. استودیو Auroch Digital به خوبی توانسته به دنیای وارهمر 40,000 ادای دین کند و نه‌تنها یکی از بهترین لوتر شوترهای بازار، بلکه یکی از بهترین بازی‌های وارهمر را به گیمرها تحویل داده است.

بازی Warhammer 40,000: Boltgun برای اساس نسخه پی‌سی که ناشر بازی، Focus Entertainment برای ویجیاتو ارسال کرده بررسی شده است.

خلاصه بگم که …

سبک بومر شوتر این روزها کمی اشباع شده است، اما با این حال Warhammer 40,000: Boltgun توانسته به یکی از بهترین بازی‌های این سبک و البته یکی از بهترین عناوین وارهمر تبدیل شود. خرده شیشه‌هایی در مبارزات و هوش مصنوعی بازی وجود دارد، اما تجربه این بازی برای تمام شوتر بازها واجب است. فقط ای کاش شاتگان بازی بهتر بود!

می‌خرمش…

اگر از علاقه‌مندان به Doom یا هر شوتر کلاسیک دیگری هستید، بولتگان یک تجربه جالب توجه دیگر است. اما اگر وارهمرباز هم باشید، بولتگان برایتان از نان شب هم واجب‌تر خواهد شد.

نمی‌خرمش…

اگر چرخه گیم پلی بومر شوترها، یعنی کشتن، کشتن، کلید پیدا کردن، کشتن و کشتن باب سلیقه شما نیست، بولتگان بعد از مدتی برایتان تکراری خواهد شد.