یا سونی اولین بازی واقعیت مجازی پلی استیشن 5 را مخفیانه نشان‌مان داد یا میکامی راهش را گم کرده

«تو چیزهایی رو می‌بینی که دیگران نمی‌بینن، تهدیدهایی رو می‌شنوی که بقیه نمی‌شنون، بجنگ، وقتی کس دیگه‌ای نمی‌جنگه… نجات توکیو به تو بستگی داره».

گوست‌وایر توکیو اصلا چیزی نبود که انتظارش را داشتیم و با من موافقید. نه لزوما در معنای بد. اما نه لزوما هم خوب. ۴۰ ثانیه از نمایش را در حال تماشای تصاویری دراماتیک از خیابان‌های متروک و شیطان‌زده توکیوییم. راوی جملات بالا را می‌گوید و هنوز مطمئن نیستیم باید منتظر چه نمایشی از ژانر همیشگی شینجی میکامی باشیم. خیلی زود مشخص شد که گوست‌وایر متفاوت است. پیش‌ از اینکه بفهمیم دارد چه می‌شود، شخصیت اصلی دست‌هایش را مقابل دوربین اول‌شخص تکان می‌دهد و در استیج‌هایی بسیار محدود، در حال مبارزه‌ی تن به تن که چه عرض کنم، مبارزه جادویی با شیاطین است.

دست‌ها به هر طرف می‌روند و به هر شکلی درمی‌آیند و ما هم خیره‌ به نمایشگر که دارد چه می‌شود. منصف که باشیم، گوست‌وایر سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد و ترکیب گیم‌پلی با موزیک پس‌زمینه تریلر، واقعا خون را به جوش می‌آورد. خصوصاً اگر در محیط سوررئال واقعیت مجازی اتفاق بیفتد. چرا اگر؟ چون صحبتی از واقعیت مجازی نشده. سونی مدت‌ها پیش گفته که پلی استیشن 5 هم از واقعیت مجازی پشتیبانی می‌کند و حتی با هدست فعلی سازگار است، اما نه در مراسم رونمایی کنسول خبری از واقعیت مجازی بود و نه اشاره‌ای به این نسخه در تریلر بازی.

دوست دارم تصور کنم بازی در واقع برای واقعیت مجازی ساخته شده، فقط این را به ما نگفتند. گیم‌پلی را که تماشا می‌کنید، متوجه حرکات بسیار محدود کاراکتر اصلی می‌شوید و استیج‌ها هم کاملا با محدودیت‌های فضایی واقعیت مجازی سازگار به نظر می‌رسند. منظورم اینست که پتانسیل‌های واقعی گوست‌وایر -با تمام تصاویر زیبا و دهشتناکش- به نظر در آن دنیا نهفته. سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد. اما مطمئن نیستم برای مدت‌زمانی بیشتر از دو ساعت برای چنین گیم‌پلی عجیبی، آن هم روی پی‌سی یا کنسول، وقت بگذارم.

اگر مکانیک‌های بازی پیشرفته‌تر و اگر سرعت و قدرت مانور بالاتر از چیزی بود که نشان‌مان دادند، شاید بازی بیشتر قابل تحمل به نظر می‌رسید. اما چیزی که بتسدا و میکامی به نمایش کشیدند، برای موفقیت نیاز دارد که دیواری بین گیمر و دنیای واقعی بکشد. و این دیوار، فعلا فقط هدست‌های واقعیت مجازی است. وقتی در آن دنیا تصورش می‌کنید، مثل Half-Life Alyx، سوپرهات و Beat Saber فان به نظر می‌رسد. در خیابان‌های توکیو گام برمی‌دارم و با حرکات دستانم (دستان دنیای واقعی‌ام) شیاطین متال‌هد را می‌کشم و گاهی هم مغز مریض و زیبای میکامی، روح و روانم را می‌خراشد.

حرکت تبلیغاتی جالبی خواهد بود اگر سونی سورپرایزی دیگر داشته باشد. از این مطمئنیم که هدست جدید پلی استیشن خیلی زود از راه خواهد رسید و شواهدش هم زیاد است. اول اینکه سونی از قبل از تمایلش به این حوزه گفته. در CES امسال هم تایید کرد که فروش پلی استیشن وی‌آر در مجموع ۵ میلیون واحد بوده که ۲ میلیون از آن‌ها طی ۱۸ ماه اخیر فروش رفته، پس جای رشد زیاد است. و مهم‌تر از همه اینکه، مایکروسافت ظاهرا هنوز هیچ برنامه‌ای برای واقعیت مجازی ندارد و در کنار تمام سرویس‌ها و قابلیت‌های شدیدا مشتری‌پسندش، از این یک حوزه بیرون مانده؛ به خاطر استراتژی‌ها و سرمایه‌گذاری‌های متفاوتش.

حواس‌تان باشد که از اینجا وارد قلمروی فانتزی و رویاپردازی می‌شویم. فرض می‌کنیم سونی یک هدست واقعیت مجازی جدید دارد، می‌داند که بازی‌های ترسناک و همینطور اکشن‌های پر زد و خورد بیشترین محبوبیت را در این حوزه دارند و حالا اولین نمایش آن عنوان بازی‌عوض‌کن را نشان‌مان داده که دو ژانر را ترکیب کرده. عنوانی که نامی بزرگ پشتش است و می‌تواند سیل اول خریداران هدست را سرازیر کند. حتی اگر انحصاری پلی استیشن هم نباشد فرقی نمی‌کند. حتی اگر روی هدست‌های آکیلس و اچ‌تی‌سی هم عرضه شود، دنیای واقعیت مجازی کنسولی در انحصار کامل سونی است و مشتریانی کاملا متفاوت جذب می‌کند که با مشتریان هدست‌های پی‌سی همپوشانی آن‌چنان ندارند.

رویاها را دفن می‌کنیم و به دنیای واقعی برمی‌گردیم. دنیای بتسدایی که این اواخر سابقه آنقدرها درخشانی نداشته. و دنیایی که در آن، شاید میکامی صرفا دنبال ژانری جدیدی بوده و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، با اولین تلاشش نتوانسته متقاعدمان کند. در حالت بدبینانه، بازی همانقدر که در نمایش دیدیم توخالی است، به پلتفرم‌های رایج می‌آید و نشان می‌دهد میکامی چقدر راهش را گم کرده. اولین نمایش گوست‌وایر توکیو را ببینید، اصلا به نظر نمی‌رسید که آن پس‌زمینه به این نقطه برسد. البته که این اولین بازی میکامی در این حال و هوا نیست.

سال‌ها پیش -دقیق‌ترش می‌شود ۲۰۱۲- بازی Shadows of the Damned عرضه شد که ساخته مشترک سودا ۵۱ (یا گوییچی سودا، سازنده Killer7) و میکامی بود. Shadow of the Damned در ظاهر یک بازی ترسناک و در بطن حماقت مطلق بود. از نوع خوبش. گیم‌پلی بازی بهترین چیزی نبود که آن‌ سال‌ها یافت می‌شد، اما داستان بی‌سر و ته (تکرار می‌کنم از نوع خوبش) و شخصیت‌پردازی سلاح بازی (اگر بازی را نمی‌شناسید، بله، سلاح بازی حرف می‌زد و اتفاقا خیلی هم منحرف و بددهن بود) و همینطور شخصیت اصلی که قرار بود حسابی بالیوودی باشد، جواب داد و با تمام مشقت‌های گیم‌پلی، بالاخره می‌شد بازی را تمام کرد.

گوست‌وایر هم دقیقا مثل همان داستان است اما حداقل آن چرندی خاص ساخته مشترکش با سودا ۵۱ را هم ندارد. فقط دست تکان دادن در هوا است. نه شخصیت اصلی دش می‌کند و نه درست و حسابی راه می‌رود. نمی‌توانم مطمئن باشم که این بازی را بیشتر از دو ساعت روی تلویزیون یا مانیتور بازی کنم. با اینکه مطمئنا خود میکامی هم از ژانر یکسان اکثر بازی‌هایش خسته شده، حقیقت اینست که ترجیح می‌دادیم از کاری که در آن بهترین است دست نکشد و این قدر عجیب تغییر مسیر ندهد.

یا سونی اولین بازی واقعیت مجازی پلی استیشن 5 را مخفیانه نشان‌مان داد یا میکامی راهش را گم کرده… بیایید امیدوار به اولی باشیم.