چرا بازی‌سازان هنوز هم از Max Payne 2 ایده می‌گیرند؟

تعداد کمی بازی در طول تاریخ ویدیو گیم هستند که می‌توان روی آن‌ها برچسب مولف و صاحب سبک زد. مابقی آثاری که در طول سال‌ها انجام دادیم، در اصل کپی‌هایی خوب یا بد از این بازی‌های مولفی بودند که صرفا قصه‌شان در دنیایی متفاوت اتفاق می‌افتد. مکس پین ۱ و ۲ جزو همین آثار مولف بودند. بازی‌هایی که با دیالوگ‌های پرمغزشان، مغزتان را سوراخ می‌کردند و آنقدر روایت بی‌نقصی داشتند که نمی‌شد حتی یک حفره کوچک داستانی هم در آن‌ها پیدا کرد.

این دست آوردی است که هنوز هم بسیاری از بازی‌های امروزی حتی توانایی رسیدن به آن را هم ندارند. البته اشتباه نکنید؛ نمی‌گویم که بازی‌های مدرن بدند. اتفاقا سیستم روایی بازی‌ها بعد از عرضه عناوینی چون The Last of Us و Bioshock Infinite به میزان قابل توجهی بهبود یافت. اما قبل از این دو اثر ما دو نسخه ابتدایی مکس پین را داشتیم که داستانشان با قلم دقیق و جادویی سم لیک نوشته شده بود.

داستان دو قسمت ابتدایی مکس پین در مورد انتقام و عشق بود؛ انتقامی تلخ و عشقی خونین و متفاوت. شما کنترل مکس پین را در دست داشتید. یک کاراگاه افسرده که همه زندگیش را از دست داده. وقایع قسمت اول، زندگی مکس را بعد از کشته شدن همسر و فرزند کوچکش به تصویر می‌کشید. با مرد در هم شکسته‌ای همراه بودیم که با دیالوگ‌های دردناکش، قلبمان را نشانه می‌رفت و کاری می‌کرد که درد و اندوهی که در سینه داشت را به خوبی درک کنیم.

این رویه در قسمت دوم هم تکرار شد. البته به شکلی کاملا متفاوت. این بار قضیه بر سر عشق و امید بود. عشق و امیدی که همچنان روایتش را از زبان تلخ مکسی می‌شنیدیم که به خاطر حس درونیش شدیدا احساس گناه می‌کرد. مکس پین ۱ و ۲ به توسعه‌دهندگان دیگر نشان داد که فضای بازی‌های ویدیویی چقدر می‌توانند تاریک و منحصر به فرد باشند. بیراه هم نیست که بگوییم اگر مکس پین‌ها نبودند، شاید هیچ وقت روایت بازی‌های ویدیویی تا این حد جدی و سینمایی نمی‌شد.

اما در این یادداشت فقط نمی‌خواهم در مورد قصه و تاثیری که سیستم روایی مکس پین‌ها روی صنعت ویدیو گیم گذاشتند حرف بزنم. اتفاقا هدفم از نگارش متن، بررسی تاثیراتی بود که طراحی مراحل و گیم‌پلی مکس پین ۲ روی بازی‌های بعد از خود گذاشتند. تاثیراتی که شاید آن را حتی در The Last of Us Part 2 هم ببینید. وقتی The Last of Us 2 را شروع کردم، شیوه پیدا کردن مسیرها در بازی، من را جذب خودش کرد.

اینکه مسیر همیشه پیش روی چشمتان نیست و باید برای پیدا کردن راه به نقاط کور دقت کنید، خیلی برایم جالب بود. اما این نوع طراحی مرحله را قبلا یک جا دیده بودم و بعد از کلی فکر کردن، یاد مکس پین ۲ افتادم. شاید مکس پین ۲ در زمان خودش انیمیشن‌های فوق‌العاده The Last of Us 2 را نداشت اما اگر همین الان به سراغش بروید، مراحلی را در بازی خواهید دید که به هیچ وجه نمی‌توانید با حرکت روی یک خط مستقیم، آن‌ها را به پایان برسانید.

بلکه در این مراحل، بازی تقریبا تمام مسیرهای مستقیم را بلوکه کرده و شما را مجبور می‌کند برای رسیدن به نقطه پایان، هر از گاهی از پنجره‌ یک اتاق‌ بیرون بروید و با حرکت روی لبه دیوار ساختمان‌ها، خودتان را به اتاق مجاور برسانید. این ویژگی را نه تنها در The Last of Us 2، بلکه در بسیاری از مراحل بازی‌های مدرن دیگر خواهید دید. جدای از این، گان‌پلی بازی از زمان خودش به شدت جلوتر بود. حتی اگر همین الان هم بازی را روی پی‌سی خود بریزید و گرافیک نسبتا سالخورده آن را نادیده بگیرید، شاید فرق خاصی بین مکس پین ۲ با بسیاری از بازی‌های اکشن ادونچر امروزی نبینید.

مکس پین ۲ نه تنها یک شاهکار تکرار نشدنی است، بلکه بعد از ۱۷ سال هنوز ویژگی‌های بسیاری در گیم‌پلی و سیستم روایت قصه‌اش وجود دارد که بازی‌سازان قادر به استفاده از آن‌ها هستند. در کنار این، مکس پین ۲ بعد از نزدیک به دو دهه، هنوز بازی سرحالی است و اگر فکر می‌کنید با استانداردهای امروزی تطابق ندارد، سخت در اشتباهید.