بررسی بازی Rage 2 – دووم با طعم تلخ جاست کاز

اولین دیالوگ‌های بازی که قرار است مثلا احساسی و حماسی باشند، بسیار بی‌روح و ساده ادا می‌شوند و حتی نصفی از آن‌ها نیز به دلیل مشکلات صداگذاری اصلا شنیده نمی‌شوند؛ به عبارتی اگر زیرنویس را فعال نکرده باشید اصلا متوجه وجود داشتن آن‌ها هم نخواهید شد. بسیاری از مکالمات هم که جا دارد در قالب میان‌پرده قرار بگیرد، در همان بطن گیم‌پلی اتفاق می‌افتد و خلاصه در همان چند دقیقه اول علاقه خود را برای دنبال کردن داستان و مراحل از دست می‌دهید.

البته که همین اتفاق به سود شما و سازندگان هم تمام می‌شود چرا که مراحل و داستان بازی هر دو به اندازه‌ای تکراری و ساده هستند که توجه کردن یا نکردن به روایت آن‌ها تفاوت چندانی در انتها ایجاد نمی‌کند.

اما روایت این داستان کاملا تکراری تنها چند ماموریت و کمتر از انگشتان دو دست به طول می‌کشد. ماموریت‌های فرعی Rage 2 هم انگار تنها با تغییر اسم و فضاسازی درست از دنیای جاست کاز به ویستلند منتقل شدند. در این ماموریت‌های فرعی یا باید بکشید و نابود کنید یا نابود کنید و بکشید، همین و بس. جهان تیره و تار بازی به جرات زیبا و دیدنی است اما نقطه به نقطه آن با ماموریت‌های فرعی احمقانه چون نابود کردن پایگاه‌های انسان‌های جهش‌یافته و از بین بردن برج‌های آتوریتی پر شده.

تمرکز و اصرار Rage 2 روی جمع کردن آیتم‌های فراوان و تا حدودی بی‌کاربرد هم یکی از اشتباهات دیگر همکاری با آوالانچ است. جمع کردن این آیتم‌ها کار شما را برای آزاد کردن انواع قابلیت‌های مختلف که تمامی هم ندارند، راحت می‌کند اما تنوع بالای آپگرید‌های بازی و استفاده از آن‌ها آنطور که باید به چشم نمی‌آید. چرا که روی درجه سختی آسان و نرمال بدون استفاده از آن‌ها و حتی پیدا کردن سلاح‌های جدید می‌توانید به راحتی بخش داستانی را تمام کنید.

تا به اینجا و با در نظر گرفتن تمامی این موارد، Rage 2 عنوانی ناقص است که لذت‌های خاص خودش را هم دارد و احتمالا نمره‌ای چون 65 برای آن کفایت می‌کند. اما یکی از تجربه‌های شخصی و کمی گشت و گذار در اینترنت باعث شد که یک نمره کامل از بازی به خاطر طراحی مرحله یا Level Design از تاریخ گذشته کم کنم.