کمتر سریالی طی سال‌های اخیر مثل فارگو (اثر نوآ هاولی) با چنین جرات و شجاعتی اینگونه با سبک و سیاق خودش بازی کرده است. سریال Fargo در فصل اول چیزی شبیه به یک بازی موش و گربه جنایی بود و بعد سراغ گروه‌های خلافکاری رفت. با این حال تمام داستان‌های شگفت‌انگیزی که این سریال طی سال‌های اخیر روایت کرده، هیچ چیز به اندازه فصل چهارم Fargo جاه‌طلبانه و جنون‌آمیز نیست.
حال اینکه این حد از جاه‌طلبی نکته خوبی است یا نه، بستگی به دیدگاه شما و دلیل اصلی‌تان برای تماشای این سریال دارد. فصل چهارم فارگو دیگر مختص یک گروه خلافکاری نیست، بلکه حالا تاریخ تمام گانگسترهای یک شهر را روایت می‌کند.
طی دهه‌های متعددی که در کانزاس‌سیتیِ خیالی سپری شده، قدرتمندترین خلافکاران شهر به یک سنت عجیب پایبند هستند: دو تا از بزرگترین روسای گانگستری پسرهای خود را با یکدیگر معاوضه می‌کنند. این سنت با این عقیده بنا شده که چنین معامله‌ای توازن قدرت ایجاد نموده و بین گروه‌ها صلح برقرار می‌سازد.
اما خب طی تمام این سال‌ها سنت مذکور فقط وسیله‌ای بوده تا خانواده‌های خلافکار در کانزاس‌سیتی با روش‌های خلاقانه‌تری یکدیگر را نابود کنند.
به هیچ وجه نمی‌شود این حقیقت را نادیده گرفت که فصل جدید فارگو پر از نام‌های بزرگ است؛ نام‌های بزرگ، کاراکترهای بزرگ، و جزئیات فوق‌العاده‌ای که ساعت‌ها طول می‌کشد تا همه‌شان را بررسی کنید.
- کریس راک در فیلمی با نویسندگی خودش با آدام سندلر همکاری می‌کند
- تیزر جدیدی از فصل چهارم فارگو منتشر شد
گروه سیاه‌پوستانِ لوی کانون (کریس راک) و گنگ ایتالیایی جوستو فادا (جیسون شوارتزمن) هرکدام با کاراکترهای کلیدی خود وارد میدان می‌شوند؛ کاراکترهایی که به شدت منحصر به فرد هستند و حتی عادات و خلق و خوی مخصوص خودشان را دارند.
حال اینکه کلکسیون گسترده خلافکاران این فصل تنها بخش کوچکی از شخصیت‌های اصلی فارگو محسوب می‌شود و Ethelrida Pearl Smutny (با هنرپیشگی امیری کراچ‌فیلد)، Oraetta Mayflower (با هنرپیشگی جسی باکلی)، Zelmare Roulette (کارن الدریج) و Swanee Capps (کلسی چو) در کنار Deafy Wickware (تیموتی اولفینت) روح و جان تازه‌ای به تیم بازیگری فصل چهارم بخشیده‌اند.
گرچه، اگر معمولا اسامی و تاریخچه شخصیت‌ها یادتان می‌رود و به خوبی نمی‌توانید داستان تعداد بی‌شماری کاراکتر متنوع را همزمان دنبال کنید، احتمالا فصل جدید فارگو کمی برایتان دردسرساز باشد. با این حال، تمام این شلوغی و جنون بی حد و مرز کاری می‌کند تا ما به عنوان مخاطب لحظه‌ای توقف کرده و هسته و قلب فارگو را مورد واکاوی قرار دهیم.
اصلا چرا ما مردم به داستان‌های خلافکاری و جنایی اینقدر علاقه داریم؟ چرا هواداران ماجراهای گانگستری و جنگ‌های خونین میان آن‌ها زیاد است؟ و مهم‌تر اینکه، در این بلبشو کدام شخصیت‌ها دل مخاطب را به‌دست می‌آورند و کدام زیر چکمه‌های تنفر و تعصب ما خرد می‌شوند (و چرا)؟
- معرفی همه سریال‌های سرویس استریم HBO Max که براساس کمیک بوک‌های دی‌سی ساخته می‌شوند
- بررسی فصل اول سریال Dragon’s Dogma – یک اقتباس نتفلیکسی خوب از فرانچایز کپکام
از بسیاری از جنبه‌ها، فصل چهارم سریال Fargo مثل یک بتل رویال گسترده است که نهایتا جایزه آنچنانی به کسی نمی‌دهد. برندگان جنگ گانگستری به عنوان «آمریکایی» شناخته می‌شوند و کمی آزادی به دست می‌آورند اما بازنده‌ها در سایه مرگبار «بقیه» بودن گم می‌شوند و هویت اصلی خود را می‌بازند.
فارگو در اینکه لوی کانون دقیقا کجای این جنگ ایستاده، اصلا مرتکب اشتباه نمی‌شود. او و مردانش به خاطر رنگ پوستشان سوی بازنده میدان هستند و تاریخ دهه ۵۰ میلادی بر همین مسئله گواه است. اما با این اوصاف آن‌ها همچنان باید پا به میدان مبارزه بگذارند و با جان و دل برای پیروزی تلاش کنند.
به نقل از کایلا کاب، نویسنده وب‌سایت Decider، «فصل چهارم Fargo به هم ریخته و پر از آشوب است، چراکه آمریکا به هم ریخته و پر از آشوب است». در اواسط قرن بیستم واقعا هرکسی حق صحبت یا حتی «آمریکایی بودن» نداشت و رنگ پوست یا در پاره‌ای از موارد، جنسیت این موضوع را تعیین می‌کرد.
اما خب احتمالا به تصویر کشیدن این آشوب و جنگ‌های نابرابر مفید و بعضا ضروری به نظر می‌رسد. سازندگان فارگو نیز به خوبی این مسئله را درک نموده و با هنری هرچه تمام تر آن را به تصویر کشیده‌اند.
فصل چهارم سریال Fargo خواسته‌های جاه‌طلبانه و خارج از عرفی دارد و تا حد بسیاری موفق به حصول آنان شده. اگر احیانا این سریال را تا پایان فصل سوم دنبال کرده‌اید و به آن علاقه دارید، پس از دست دادن فصل چهارم که نقطه اوج سریال است، منطقی به نظر نمی‌رسد.
- اسپین‌آف سریال The Boys با موضوع کالج ابرانسان‌ها ساخته می‌شود
- نقد سریال Ratched – روایت زندگی یک پرستار سادیستی
Fargo مجموعه‌ای در ژانر کمدی سیاه، جنایی و درام است که بر اساس فیلمی به همین نام (اثر برادران کوئن) ساخته شده. کارگردانی این مجموعه تلویزیونی بر عهده نوآ هاولی است و خود برادران کوئن تهیه‌کنندگی آن را بر عهده دارند. این سریال بازیگران فوق‌العاده مطرح و باکیفیتی چون بیلی باب تورنتون، مارتین فریمن، آلیسون تولمن، کالین هنکس، کریستین دانست، باب ادنکیرک، یوان مک‌گرگور، پاتریک ویلسون و کری کون را در خود می‌بیند.
هنوز چهار رو کامل ندیدم فقط دو قسمت دیدم بنابراین فقط راجب سه تای اول صحبت می کنم از نظر من بهترین فصل فصل یک با اختلاف بسیار بسیار زیاد و بعد فصل سه و بعد فصل دو هستش.
از بهترین به ضعیف ترین: فصل ۲ و فصل ۱ و فصل ۳ و با اختلاف کمی فصل ۴. این فصل عالی نیست ولی خیلی خوبه. بزرگترین مشکلش شخصیت پردازی ضعیفتر نسبت به فصل های پیشه. فضاسازی های سریال بی نقصه و دیالوگ ها هم تم کمدی و خشن و خوبی داره اما داستان و شخصیت پردازی اصلا قدرت فصل اول و دوم رو نداره.
بطور وحشتناکی شعاری درباره نزاد پرستی و فمنیسم شده
تا جایی که بعضی وقتا اونقدر سوار این موج شدن به چشم میاد که قطعا توی ذوقتون میخوره
و شخصا از جمله این داستان واقعی است متنفر شدم، چون این سریال حتی بر اساس حوادث واقعی هم نیست و فقط مثل مثلا سری اساسینز کرید نام و حرفه شخصیت های واقعی رو وام گرفته
…..
اگر از مورد اول بگذریم فصل چهارم فصل بشدت قدرتمندی هست و دیدنش اصلا خالی از لطف نیست… اما باید قبلش این هشدار رو میدادم که این فصل برای گرفتن جوایز و نمرات بالاتر بسراغ ترند اول این چند وقت هالیوود رفته
و ممکنه لحظاتی خیلی زیاد از حد جلوه کنه
فصل سوم که یک بیانیه فمینیستی چرت بود. با اون تامپون بازی و کاراکترهای مرد فوق احمقش. با این عکسهایی که گذاشتین ظاهرا این فصل رفتن تو کار تبعیض نژادی. البته پیش داوری نمی کنم شاید این دفعه سریال رو خراب نکرده باشند. ولی درکل تاسف آوره که صرفا برای جلب نظر یک قشر جدید از مخاطبان به زور و ناشیانه سعی می کنند موضوعات این چنین رو بچپونند توی فصلهای جدید سریالها. بیان اعتقادات (غلط یا درست) بلدی می خواد حداقلش اینه که نباید از دایره منطق و بیطرفی خارج شد وگرنه توی ذوق مخاطب میزنه و فقط شاید عده معدودی از آدمهای افراطی خوششون بیاد..