بررسی بازی G.I. Joe: Operation Blackout – یک نامه عاشقانه بدخط

شما بچگی‌هایتان فقط با کنسول بازی می‌کردید یا مثل من خاطرات بچگی‌تان را با داستان‌های خلق شده در ذهن‌تان به همراه آدمک‌های اسباب بازی پر کرده‌اید؟ این آدمک‌ها (که وقتی بزرگتر شدم فهمیدم باید به آنها گفت اکشن فیگور) جزو جدانشدنی از دنیای کودکی من و بسیاری از هم سن و سالانم بودند، از همان دایناسورهای فله‌ای توی کیسه گرفته تا آدمک‌های گران‌قیمت توی جعبه‌های شکیل و روبات‌های بزرگتر که باتری‌خور بودند و حرکت می‌کردند. G.I Joe یکی از سری آدمک‌های معروف دوران کودکی بسیاری از ماست.

اولین بار چشممان در آتاری ۲۶۰۰ به جمال یک بازی جی آی جو خورد و این اواخر بازی‌های روی گوشی‌های هوشمند از این سری بیرون می‌آمد. حال این فرنچایز با عنوان G.I. Joe: Operation Blackout پا به کنسول‌‌های نسل حاضر گذاشته و یک عنوان فن سرویس به تمام معنا را خلق کرده است.

همانطور که گفتم G.I. Joe: Operation Blackout ساخته شده توسط یک سری عاشق جی‌ آی جو برای طرفداران جی آی جو است. اینکه چقدر از این اسباب بازی‌ها و یا سریال خاطره‌انگیز دهه هشتاد میلادی آن خاطره دارید، رابطه مستقیمی با لذت بردن شما از این بازی دارد. G.I. Joe: Operation Blackout در دیدگاه یک غیرطرفدار، یک بازی اکشن روتین و خطی است و از دیدگاه یک هوادار، تجدید خاطره با کبرا و جوها و نبرد ناتمام آنها.

در همان ابتدای بازی بالاخره کبرا (گروه خبیث و منفی ماجرا) موفق می‌شود که قهرمانان قصه را شکست دهد و بر جهان حکمرانی کند. سربازان جو اما خستگی ناپذیر هستند و تصمیم می‌گیرند که کبرا را بار دیگر به زیر بکشند. جالبی داستان بازی اینست که از هر دو طرف روایت می‌شود و گیمر هم در نقش آدم بدها فرو می‌رود و هم در نقش گروه خوب و قهرمان ماجرا.

در هر دو تیم که باشید، امکان انتخاب یک نفره یا دو نفره طی کردن مراحل به شما داده می‌شود و باید بگویم که سرجمع تقریبا ۱۲ کاراکتر از دنیای اسباب بازی‌های جی آی جو در این بازی حضور دارند. دوازده کاراکتر محبوب که خوشبختانه صداگذاری آنها نیز توسط دوبلوران پیشکسوت و قدیمی سریال انیمیشنی محبوب این سری صورت گرفته و حس خاطره انگیزی را به طور مضاعف در گیمر ایجاد می‌کند.

پس از انتخاب شخصیت، وارد بازی می‌شوید و اینجاست که گیم‌پلی تکراری بازی برای غیرهواداران پس از مدتی تبدیل به پاشنه آشیل بازی خواهد شد. بازی یک اکشن سوم شخص است که بیشتر تداعی کننده بازی‌های نسلهای پیشین بوده و شما قرار است با استفاده از کمین کردن در سپرهای در طول مراحل، دشمنان را تار و مار کنید و یا ماموریت‌های مختلفی از جمله نابودی دستگاه‌ها و تجهیزات آنها را انجام دهید.

بازی مانند تمامی عناوین اکشن از چندین اسلحه استفاده می‌کند و نارنجک و یک قدرت ویژه هم در اختیار گیمر می‌دهد. اما این اسلحه‌ها نه قرار است که در جایی از طول بازی آپگرید بشوند و نه شخصیت بازی این امکان را پیدا می‌کند که Level Up شهد و تجهیزات بهتر و فنون جدیدی را بیاموزد. در واقع بازی همه آن چیزی که دارد را در همان نیم ساعت ابتدایی به گیمر اهدا می‌کند و پس از آن همه چیز تکرار مکررات است، به جز مواردی اندک که چندان برای کشش پیدا کردن بازی کامل نیستند.

به عنوان مثال در برخی مراحل شما سوار بر یک وسیله نقلیه بازی را طی خواهید کرد و باید دشمنان ماشین سوار خود را درب و داغان کنید. این مراحل نیز شاید در وهله اول ناجی بازی از ورطه تکرار باشند اما کمی بعدتر و در خلال ۱۷ ماموریتی که در بازی وجود دارد، خودشان تبدیل به یکی از مشکلات تکراری بازی می‌شوند.

در واقع می‌توان در بهترین حالت گفت گیم‌پلی اکشنی که برای بازی در نظر گرفته شده یک نسخه به روز شده از سیستم بازی‌های اکشن دوران سگا و پلی استیشن ۱ به حساب می‌آید، چند مرحله اکشن پیاده و چند مرحله اکشن ماشین سواری! با کلی دشمن و Boss Fightهایی که نبرد با آنها هم استراتژی خاصی نمی‌طلبد به جز شلیک و شلیک و البته شلیک.

این حجم از کج سلیقگی در طراحی گیم‌پلی بازی آنهم در سال ۲۰۲۰ باعث شده که بازی از این منظر آسیب فراوانی ببیند. متاسفانه طراحی مراحل ضعیف هم در کنار این کج سلیقگی اوضاع را بدتر کرده به طوری که بسیاری از مراحل شبیه به یکدیگر ساخته شدند و پیشروی در آنها تنها با مستقیم توی دل دشمن زدن امکان پذیر است و استراتژی خاصی برای سنگر گرفتن و شلیک کردن در بسیاری مواقع دیده نمی‌شود.

گرافیک بازی به جز اینکه بعد از مدتها طراحی شخصیت‌های دوست داشتنی خود را از دنیای جی آی جو به صورت سه بعدی ببینیم، آورده دیگری ندارد. خوشبختانه کات سین‌های بازی تا حد بسیاری شبیه به سریال انیمیشنی کلاسیک و محبوب این سری ساخته شدند و تعداد زیاد آنها در بخش داستانی بازی، کاری کرده که بازی از منظر داستانی برای هواداران جذابیت دوچندانی پیدا کند.

بیشتر بخوانید:

• اسپین‌آف جدید G. I. Joe در دست ساخت است
• ترنسفورمرز: پنج چیز که این فرنچایز برای بازگشت به اوج نیاز دارد

بازی از نبود بخش آنلاین چند نفره رنج می‌برد اما از آنسو کاری کرده که به صورت آفلاین تا ۴ نفر بتوانند همزمان بازی کنند و بخش داستانی بازی نیز در تمامی مراحل به صورت دو نفره امکان پیشروی دارد. اساسا بازی به صورت تکنفره شبیه به عذاب الهی است چرا که هوش مصنوعی یار شما عملا در حد زیتون پرورده عمل می‌کند و بهتر است هر طور که شده برای خودتان یک یار پیدا کنید تا ایفاگر همراه شما در بازی باشد و بتواند لااقل ۴ تا تیر را به دشمنان بزند.

بخش‌های مختلفی برای قسمت چند نفره بازی در نظر گرفته شده که آنها هم همانند گیم‌پلی بازی داستانی، یک کپی پیست کاملا ساده و بدون ذره‌ای خلاقیت از مودهای بازی‌های چند نفره دیگر است و فقط می‌تواند اسباب سرگرمی یک گروه چند نفره را برای ساعاتی فراهم کند.

همانجور که G.I Joe در پرده نقره‌ای سینما نتوانست چندان خوش بدرخشد و اکران دنباله آن (اسپین آفی بر دو فیلم اول) همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، واقعیت امر اینست که در دنیای بازی‌های ویدویی نیز هیچ‌گاه رنگ موفقیت کامل بر سایه سربازان جی آی جو نیفتاده است. هم جی آی جو و هم ترنسفورمرز، از فرنچایزهایی هستند که برخاسته از اسباب بازی‌ هستند و هر دو از فقدان عناصر خوب دیگر رنج می‌برند. این وسط جی آی جو همواره در مدیوم‌های دیگر ضعیف‌تر عمل کرده و عملا به جز چند سریال انیمیشنی، نتوانسته در مدیوم دیگری به جز اسباب بازی خوش بدرخشد.

تماشا کنید: چطور کمیک خواندن را شروع کنیم؟

بازی جدید جی آی جو یک نامه عاشقانه بدخط برای هواداران این سری است، نامه‌ای که هواداران مدتهاست منتظر آن بودند و حالا که در صندوق پستی‌شان پیدا شده، هم بسته‌بندی پاره پوره‌ای دارد و هم خط خوانای خوبی برای نگارش آن به کار نرفته، این نامه می‌تواند دلتنگی را از بین ببرد اما اسباب خوشحالی و خشنودی را به زور فراهم می‌کند و احتمالا اگر توسط کسانی به جز هواداران آن دیده شود، سوزانده خواهد شد.

خلاصه بگم که...

تیم شیلیایی سازنده بازی جدید سربازان و کماندوهای قهرمان جی آی جو در اولین تجربه بازیسازی جدی خود یک فرمول کپی پیست از بازی‌های اکشن قدیمی را اجرا کرده که هواداران را شاید بتواند راضی نگه دارد ولی برای مخاطبی غیر از آنها، هضم آن سخت است. بازی در حالت دو نفره بهتر رفتار می‌کند و می‌تواند یک اکشن آفلاین دو نفره باحال را برای لحظاتی به ارمغان بیاورد.

می‌خرمش

اینکه چقدر با جی آی جو و اسباب بازی‌ها و انیمیشن‌ها و دیگر موارد آن خاطره دارید رابطه مستقیمی با خریدن این بازی توسط شما دارد. اگر حجم این خاطره‌ها زیاد است و با این فرنچایز بزرگ شدید، بازگشت آنها را نباید از دست بدهید ولو اینکه در یک بازی متوسط رو به ضعیف باشد.

نمی‌خرمش

اکشن تکراری بازی و عدم خلاقیت به کار رفته در گیم‌پلی و یا طراحی مراحل بازی به تنهایی کفایت میکند تا قید خریدن بازی را بزنید.