نقد فیلم Vanguard – سریع و خشن چینی با چاشنی جکی چان

اگر هر فیلم نمایان‌گر یک دستور‌العمل بود، بدون شک "Vanguard" به عنوان دستور ساخت یک بلاک‌باستر چینی معرفی می‌شد. اما این اثر در ساخت فرمول خود از چند اکشن هالیوودی نکاتی را قرض گرفته است. در واقع دستور پُخت این فیلم اکشن به این شکل است. یک قسمت از برند معروف G.I. Joe را بردارید، سپس اکشن‌ترین لحظات یک فیلم سریع و خشن را درون آن بریرید، حالا این دو را درون یک ماهیتابه بیندازید و تا سطح "مایکل بی" خوب سُرخ کنید.

اگر این معجون به مرحله انفجار رسید، بدون شک این دستور پُخت همانند این فیلم درست اجرا شده است. البته در این سطح شما به موادی مانند "طرح" یا "توسعه شخصیت" نیازی نخواهید داشت. فیلم Vanguard، به کارگردانی استنلی تانگ و بازی ستاره‌ای چون جکی چان، یک اثر بی‌کله و اکشن است که با ضربات طولانی و تعقیب و گریز‌های ماشینی تا لبه پُر شده است.

این فیلم در لحظاتی به شدت احمقانه، کارتونی و قابل پیش‌بینی است. همچنین عمق شخصیت‌های آن به اندازه عمق استخر شنای بچه‌ها است. لحن آن نیز می‌تواند یک دقیقه جدی و در یک لحظه مضحک باشد. با این حال، به همه اینها یک جذابیت جکی چانی اضافه کنید. در نتیجه این فیلم به هیچ وجه کامل نیست، اما قطعاً برای طرفداران ستاره شرقی کهنه‌کار هرگز کسل کننده نیست.

این فیلم داستان Vanguard، آژانس امنیتی خصوصی مستقر در لندن را روایت می‌کند که از مشتریانش در سراسر جهان محافظت می‌کند. اگر بخواهیم این فیلم را بهتر شرح دهیم، باید بگوییم که امثال Vanguard بازتابی عجیب و غریب از یکنواختی است که هالیوود برای چندین دهه در قالب بلاک‌باستر براق بسته بندی کرده و صادر می‌کند.

سال‌ها است که در صنعت فیلم‌سازی چین، سازندگان و تهیه‌کنندگان فیلم نهایت تلاش خود را برای تکثیر آثار افتضاح سینمای هالیوود انجام داده‌اند. این حرکت درحالی صورت می‌پذیرد که علاقه‌مندان به سینما در آسیا حتماً می‌دانند که خیلی از بزرگان هالیوود چون تارانتینو تا چند سال پیش، از روی آثار درون سینمای این منطقه الگوبرداری کرده و فیلم ساخته‌اند.

در روزگاری که سینمای شرق آسیا بر ایجاد فیلم‌های از نظر فرهنگی خاص و در محدوده بودجه کم تمرکز داشت، آثار موفقی در این منطقه شکل می‌گرفتند. اما امروزه الگو برداری از سینمای درجه دو و صرفاً پاپ‌کورنی آمریکا روزگار سینمای این شرق آسیا را تقریباً سیاه کرده است.

احتمالاً افراد زیادی این فیلم را به خاطر قدرت ستاره‌ای جکی چان تماشا خواهند کرد. کاری که منطقی به نظر می‌رسد. چرا که تنها نکته‌ به ظاهر مثبت در این فیلمِ تقریباً دو ساعته، شخص جکی چان و بدلکاری‌های اوست. هرچند جکی نیز به نظر خسته می‌رسد. بنابراین، نمی‌شود این فیلم را بدترین فیلم چان نامید. اما بدون شک می‌شود آن را یکی از بدترین آثار سال ۲۰۲۰ نامید.

اگر بخواهیم در مورد فیلمنامه این اثر به حرف زدن ادامه دهیم، شاید این توصیف نه تنها هفده پاراگراف به طول انجامد، بلکه چیزی جز یک مشت مزخرف نیز نخواهد بود که کاملاً بی نتیجه است. داستان فیلمهای رزمی در طول سال‌ها پیشرفت کرده و نه تنها فلسفی‌تر شده، بلکه شامل کالبدشکافی‌های بسیار خوبی نیز گشته که باعث می‌شود قهرمانان آنها نیز ماندگار شوند.

اما این فیلم نه تنها حرفی در زمینه قهرمان‌ پروری و حتی ضدقهرمان ندارد، بلکه به شکل افتضاحی تنها به دنبال اکشن‌های کارتونی با جلوه‌های بصری رده پایین است. در این میان بازی‌های داخل فیلم نیز همه به شدت کاریکاتوری و زباله‌ای هستند. واقعاً نمی‌شود به اندازه کافی بر بازی شخص خاصی تأکید کرد، حتی جکی چان. کاملاً بدیهی است که فیلم Vanguard با استفاده از مخلوط زبان کانتونی و انگلیسی، سعی دارد چندین مخاطب را به یکباره جلب کند، اما دلیل واقعی در آن وجود ندارد.

بازیگران چینی هنگام صحبت با زبان مادری خود بهتر به نظر می‌رسند، اما هنگام مکالمه انگلیسی هیچگونه انعطاف و کاریزمایی در چهره خود ندارند. حتی بازیگران انگلیسی زبان که تیم تروریست‌ها را شکل می‌دهند به نظر می‌رسد که در همان روز فیلمبرداری برای اولین بار انگلیسی صحبت کرده‌اند. من در این مطلب نمی‌خواهم کسی را به دلیل غیربومی بودن بد جلوه داده یا مورد انتقادی پوچ قرار دهم، اما باید این سوال را مطرح کنیم که چرا این بازیگران غیر چینی در فیلم یا دوبله نشده‌اند و یا مجاز به صحبت کردن به زبان خودشان نیستند.

در زمینه صحنه‌های اکشن نیز این فیلم از لحظات شایسته‌تر به سمت صحنه‌های کاملاً احمقانه پیش می‌رود. سازندگان فیلم Vanguard با استفاده از ترکیب جلوه‌های بصری بسیار کم بودجه و افتضاح خواسته‌اند اکشنی انفجاری را به نمایش بگذارند. اتفاقی که هرگز به کیفیت بدلکاری‌های ماندگار آثار سنتی رزمی در سال‌های گذشته این سینما هم نمی‌رسد.

هنگامی که اسلحه‌ها در این فیلم شروع به شلیک می‌کنند، به نظر می‌رسد ما شاهد بدترین فیلم مایکل بی هستیم. در این صحنه‌ها همه جا در حال منفجر شدن است، زاویه دوربین افتضاح است، خون گرافیکی توی ذوق می‌زند و کارگردانی به معنی واقعی کلمه وجود ندارد.

در دل این اکشن‌های بد فرم، کمبود یک جکی چان سرحال نیز به شدت احساس می‌شود. جکی چان در طول فعالیت کاری‌اش معروف به ترکیب کمدی اسلپ‌استیک با بدلکاری‌های خیره‌کننده بوده است. اما او در این فیلم اسماً ستاره اصلی است، چرا که در واقعیت حضور او در صحنه‌های اکشن به شدت کم و ناچیز است. در بعضی مواقع، فیلم می‌خواهد از چانِ کلاسیک الگوبرداری کند، اما پس از یک لحظه خوب، باز در آخر هرگونه شوخ طبعی را رها می‌کند و به سادگی به دنبال آن مزخرفات ماشینی هالیوود می‌رود.

من نمی‌توانم باور كنم كه هنگام صحبت در مورد یك تولید چینی چرا باید از واژه جینگوئیسم (نوعی ملی‌گرایی افراطی با مشخصهٔ اصلی سیاست خارجی تهاجمی) استفاده كنم، اما این دیدگاه ناشی از روحیه‌ای است که در فیلم وجود دارد.

به واقع این اثر در تلاش واضح برای تقلید از فیلم‌هایی مانند ماموریت غیرممکن، تک تیرانداز آمریکایی یا هر فیلم نظامی دیگری که فکرش را بکنید، پیام اصلی‌اش این است: یک تیم "هیچ کس را پُشت‌سر نمی‌گذارد". گرچه این دیدگاه نکته نجیبی است که نمی‌شود آن را زیر سوال برد، اما در این فیلم چنین مفهومی اصلاً نمی‌گنجد.

در مجموع داستان و نکات درون این فیلم فقط بهانه‌ای است برای رسیدن شخصیت‌ها از یک مکان عجیب و غریب به مکان دیگر. همانطور که گفتم دیالوگ‌ها نیز مضحک است. عناصر طرح در یک صحنه معرفی می‌شوند و سپس در صحنه دیگر کاملاً فراموش می‌شوند، و این وحشتناک است.

مانند بسیاری از همکاری‌های قبلی تانگ و چان، تیتراژ پایانی Vanguard با پشت صحنه‌ای از اجرای نمایش‌های بدلکاری همراه است تا بر کار مرگبار سازندگان فیلم تأکید شود. به نظر من این تیتراژ بهترین لحظه فیلم را شکل می‌دهد.

در نتیجه اگر یک بلاک‌باستر بی روح و جکی چانی می‌خواهید که بتوانید با گروهی از دوستانتان آن را تماشا کنید و بخندید، فیلم Vanguard یک انتخاب خوب است.