نگاهی به داستان شکل‌گیری ویجیاتو و تغییر رویکرد رسانه‌های بازی در قسمت جدید آپارات گیم شو

از همان ابتدای تاسیس دیجیاتو، ایده شروع یک سایت براساس بخش بازی دیجیاتو را داشتیم و بعد از کار زیاد بالاخره به نقطه‌ای رسیدیم که متوجه شدیم زمان تاسیس ویجیاتو رسیده است. در آن زمان رسانه‌های گیم معمولاً پول در نمی‌آوردند و به همین خاطر هم به طور کامل مستقل نبودند. از زمان تاسیس دیجیاتو این ایده در ذهن من بود که آن‌قدر دیجیاتو و بخش گیم آن موفق شود که بتوانم ایده یک رسانه گیم براساس ایده‌های که در ذهنم بود را عملی کنم.

ما به دنبال تاسیس رسانه‌ای بودیم که بتوانیم یک رسانه با کاراکتری متفاوت و آزادتر نسبت به رسانه رسمی دیجیاتو داشته باشیم و همزمان درآمد بیشتری از بخش گیم دیجیاتو به دست آوریم.

این قضیه چیزی مثل مثال مرغ و تخم مرغ شده! از یک طرفی بازی‌سازها چنین انتقادی نسبت به رسانه‌ها دارند و از طرف دیگر هم رسانه نیز نسبت به بازی‌سازان داخلی گله‌مند هستند. من، محسن و بقیه بچه‌هایی که در این حوزه کار می‌کنند در مورد این که چگونه باید تعامل بین بازی‌سازها و رسانه‌ها رخ دهد تعامل زیادی داشتیم و حتی کلاس‌های آموزشی متفاوتی در زمینه برگزار کرده و کتاب هم منتشر کردیم. این قضیه به خود بازی‌سازها و مخاطبان رسانه‌ها برمی‌گردد. بازی‌سازها در بحث نیروی انسانی محدودیت دارند. تیم‌های بازی‌سازی محدودی در ایران دارای نیروی رسانه‌ای هستند و آن‌چنان تعاملی بین بازی‌سازان و رسانه‌ها وجود ندارد. این قضیه در ایران برعکس رسم جهانی است و پیش از این بیشتر رسانه‌ها در تلاش برای تعامل با بازی‌سازان داخلی اقدام می‌کردند.

بازی‌سازها دلیلی به رسانه‌ها نمی‌دهند که به بازی آن‌ها بپردازند. شاید ما سالی یک بازی خوب داشته باشیم که کاربر ما آن را دوست داشته باشد. مثلا همین بازی سفیر عشق که یک ویدیو در مورد آن منتشر کردیم که خیلی‌ها آن را دیدند که این قضیه هم برای ما، هم برای سازنده بازی و هم مخاطبان خوب بوده است.

نکته‌اصلی در مورد این قضیه این است که بازی‌سازها در مورد عدم حمایت از آن‌ها خیلی غر می‌زنند. مخاطبان شما می‌تواند از کانال‌های ارتباطی مختلفی پیدا شود و اگر یکی از همین راه‌ها، رسانه‌ای مثل ویجیاتو یا دنیای بازی باشد، تلاش کن که بازی شما بتواند از آن کانال هم مخاطب به دست آورد. هیچ یک از تولیدکنندگان محتوای حوزه گیم بدون ورود بازی‌ساز نسبت به تولید محتوا در مورد آن بازی ایرانی اقدام نمی‌کنند.

بعد از برگزاری دوره اول TGC ما متوجه شدیم که دید بازی‌سازها نسبت به ساخت بازی تغییر کرده و آن‌ها راحت‌تر به جهانی شدن فکر می‌کنند. بعد از این رویداد ترس برقراری روابط بین‌المللی در حوزه بازی‌سازی شکست. من بد بین هستم که رویدادی مثل TGC در آینده‌ای نزدیک برگزار شود. شاید حتی دیگر نیازی به برگزاری TGC نیست و ما با برگزاری این رویداد به هدف اصلی که انتشار بازی‌های ایرانی در مارکت‌های بین المللی بود رسیدیم و این اتفاق همچنان در حال رخ دادن است.

در شرایط فعلی افراد فعال مختلفی در حوزه بازی‌سازی را می‌بینیم که پس از رسیدن به یک سطح مشخص از دانش، تصمیم به ترک کشور می‌گیرند. خود این قضیه باعث عقب‌گرد در پیشرفت بازی‌سازی می‌شود و اگر روزی به جایگاهی برسیم که بتوانیم این نیروها را در کشور نگه داریم، می‌توانیم انتظار پیشرفت بازی‌های ایرانی را داشته باشیم.

تعریفی که من از رسانه دارم ممکن است با تعریفی که بقیه از رسانه دارند متفاوت باشد. همیشه این‌گونه گفت می‌شود که رسانه باید جدی باشد و نباید از یک سری از خطوط قرمز عبور کند. من این شکلی فکر می‌کنم که این دوربین برای من است و من هر کاری بخواهم در محتوای خودم انجام می‌دهم و هر چه که دوست دارم در آن می‌گویم. همیشه به بچه‌های ویجیاتو گفتم که خودتان باشید، حتی اگر فکر می‌کنی که آدم درب‌وداغونی هستید هم باحالی! همون درب‌وداغون رو جلو دوربین بیاور به زبان خودت با مخاطب حرف بزن چون مخاطب هم همین را می‌خواهد. او از تو دروغ گفتن و نقش بازی کردن را نمی‌خواهد. اگر بین رسانه‌ها و استریمرها یک فاصله‌ای در نظر بگیریم، ما چیزی بین آن‌ها هستیم، حتی کمی به محتوای تولیدی از سمت استریمرها و یوتیوبرها نزدیک‌تر.

ما دوست داریم گروهی باشیم که به عنوان چند دوست کنارهم، با مخاطب‌مان راحت در مورد هر موضوعی صحبت کنیم و حالا مخاطب می‌تواند انتخاب کند که ما را ببیند یا نه.

تولیدکننده محتوا خوب در حال کم شدن است. حس می‌کنم در گذشته علاقه بیشتری نسبت به تولید محتوا نسبت به گیم وجود داشت اما الان این‌گونه نیست:

دقیقا یکی از همین چالش‌هایی که ما برای آوردن افراد جدید به مجموعه داریم این است که حداقل با فردی روبرو شویم که حتی اگر چیز خاصی بلد نیست، استعداد کوچکی از خود نشان دهد که متوجه شویم او می‌تواند این کار را انجام دهد. من روزانه پیام‌های زیادی می‌گیرم که نوجوانان ۱۰ الی ۱۲ ساله به من می‌گویند حالا که دارای دوربین و تجهیزات هستند، چگونه می‌توانند به ویجیاتو اضافه شوند. کسی که قصد دارد در حوزه ما کار کند، به جز مهارت در بازی کردن باید دانش ویدیو گیمی داشته باشد نه که صرفا بخواهد یک استریم فان ارائه دهد.

خیلی از رسانه‌ها چالش‌های مالی برای تامین بودجه خود دارند چون نمی‌توانند به اندازه کافی برای تامین مالی نیروهای خود درآمد به دست آورند. نهایت این چالش‌‌ها به این موضوع برمی‌گردد که ما (ایران) با کل دنیا قهر هستیم.

برای رسانه‌هایی که همچنان به کار سنتی خود ادامه می‌دهند، رشد استریمرها می‌تواند یک تهدید باشد. در حال حاضر بسیاری از رسانه‌های انگلیسی زبان به سمت محتوایی که توسط استریمرها تولید می‌شود نزدیک شده‌اند. در حال حاضر هم استریمرها و خبرنگارها هم باهم همکاری می‌کنند و من هم افراد زیادی را از بین رسانه‌ای‌ها می‌شناسم که با استریمرها تعامل دارند و ویدیو و استریم‌ها مشترکی تولید می‌کنند.

آرایش رسانه‌ها نسبت به ده سال گذشته کاملا تغییر کرده است. رسانه‌ای که الان نتواند با مخاطب خودش دوست شود و نتواند با مخاطب انبوهی که وجود دارد ارتباط بگیرد، قطعا عقب خواهد افتاد. این تهدید به اندازه‌ای بزرگ است که احتمال دارد در نهایت به حذف رسانه منجر شود.

برعکس، مثلا اگر دو استریمر محتوای متفاوتی را استریم کنند، آیا دیگری جلوی رشد آن یکی را گرفته است؟ برعکس من فکر می‌کنم که این دو حتی می‌توانند به دیده شدن بیشتر یکدیگر هم کمک کنند. این فضا مثل حوض کوچکی است که همه ما در آن حضور داریم و می‌توانیم به رشد یکدیگر کمک کنیم و به همین خاطر رقابت معنای چندانی ندارد.