Elden Ring می‌تواند کارهایی را انجام دهد که دارک سولز نمی‌توانست

Elden Ring تبدیل به یک افسانه شده. هیچ یک از ما ایده‌ای در مورد آنچه قرار است نهایتا در بازی اتفاق بیفتد نداریم و هر روز به شکل عجیبی منتظریم تا یک خبر یا تریلر درست و حسابی از آن منتشر شود. با اینکه هنوز فرام سافتور حاضر نیست که در مورد Elden Ring حرف بزند، چند وقت پیش تریلر بی‌کیفیتی مثل بمب در فضای وب دست به دست شد که همه باور داشتند متعلق به Elden Ring است. مهمترین چیزی که در این تریلر دیده می‌شد، قابلیت اسب‌سواری بود که وجود آن به خاطر ماهیت جهان باز بودن بازی، دور از انتظار هم نبود. با این حال، دیدن این تریلر نامفهوم باعث شد به این فکر بیفتم که Elden Ring چه پتانسیل بالایی دارد و میازاکی می‌تواند کارهایی را در آن انجام دهد که قادر به عملی کردنشان در سری دارک سولز نبود. در ادامه این موضوع را برایتان بیشتر باز می‌کنم و از سه ایده‌ای برایتان می‌گویم که بعید نیست در Elden Ring پیاده‌سازی شوند. با ویجیاتو همراه باشید.

جهانی بازتر

یکی از صحبت‌هایی هیدتاکا میازاکی درباره Elden Ring داشته این است که بازی اوپن فیلد خواهد بود. طبیعتا دلیلی وجود داشته که این کارگردان شرقی مشهور از عبارت اوپن ورلد استفاده نکرده. شاید نمی‌خواسته طرفداران قدیمی مجموعه نسبت به این موضوع گارد بگیرند و خیلی در مورد آن، قبل از بیرون آمدن نمایش‌های گیم‌پلی بازی صحبت کنند. از طرفی این احتمال هم وجود دارد که میازاکی دوست نداشته هایپ و انتظارات بیش از حدی برای جهان بزرگ Elden Ring ایجاد شود که فرام سافتور از پس اجرایش برنیاید. اما به نظر من جهان Elden Ring واقعا قرار هم نیست که به اندازه آثاری چون Zelda: Breath of the Wild یا Assassin’s Creed Origins بزرگ باشد. چون استایل بازی قرار است شبیه سری دارک سولز باشد و طبیعتا قالب بازی با چنین جهان‌های وسیعی جور در نمی‌آید.

سری سولز معمولا به خاطر پیچیدگی و معماری تو در توی جهانشان معروف بودند و بهترین نمونه این موضوع را در قسمت اول مجموعه تجربه کردیم. بنابراین، من نمی‌توانم جهانی را برای Elden Ring متصور شوم که در عین بزرگ بودن، دسترسی کاملی هم به مخاطب برای گشت و گذار بدهد. اما این وسط یک فرم از طراحی جهان وجود دارد که هم با کلیت سری سولز جور در می‌آید و هم با توصیف میازاکی از دنیای Elden Ring. نمونه این جهانی که برایتان گفتم را ما در شاهکاری به نام Shadow of the Colossus دیدیم؛ جهانی بزرگ که پیدا کردن مسیر در آن مثل سری سولز کار ساده‌ای نبود. البته جهان Shadow of the Colossus خیلی جهان پرمحتوایی نبود و معمولا به جز اسب سواری در آن کار دیگری برای انجام دادن نداشتیم. حال تصور کنید که چنین جهانی با محتوای نابی که نمونه‌شان را در سری سولز دیدیم پر شود و بتوانیم بسیاری از کارهایی که در بازی‌های قبلی میازاکی ممکن نبود را انجام دهیم. تصورش هم معرکه است، نه؟

تغییر ماهیت فاگ گیت‌ها

یکی از امضاهای سری سولز فاگ گیت‌هایش هستند. اما در اصل فرام سافتور از این فاگ گیت‌ها به خاطر محدودیت‌هایی که کنسول‌های قدیمی در لود کردن جهان بازی‌ها داشتند، استفاده کرده بود. به نوعی فاگ گیت‌ها لودینگ اسکرین‌های سریعی بودند که ما به خاطر توجیه جذابی که فرام سافتور برایشان داشت دوستشان داشتیم. برای افرادی که تا حالا دارک سولز بازی نکرده‌اند باید بگویم که عبور از یک فاگ گیت دو معنی بیشتر نداشت. یا قرار بود بازی نسبت به قبل سخت‌تر شود یا باید با یک باس فایت دشوار می‌جنگیدید و برای ادامه مسیر او را شکست می‌دادید. این همان توجیه خوبی بود که تیم سازنده برای یک محدودیت سخت‌افزاری آورده بودند و بعدا تبدیل شد به یک امضا برای سری سولز. اما مثل سکیرو، Elden Ring هم دیگر نیازی به این فاگ گیت‌ها ندارد. چراکه اولا این مورد هم با ماهیت اوپن فیلد بودن بازی جور در نمی‌آید، هم جلوی پیوستگی جهان آن را می‌گیرد.

از طرفی اگر حدسم درست از آب در بیاید و Elden Ring، دنیایی مثل جهان Shadow of the Colossus داشته باشد، آن وقت تیم سازنده می‌تواند ایده‌های جذاب‌تری هم برای پیدا کردن و مبارزه با باس فایت‌ها نیز داشته باشد. برای مثال فرض کنید که لازم نباشد برای مبارزه با همه باس‌های بازی ترتیب خاصی را رعایت کنید و هر موقع که به نظر خودتان آماده بودید، سراغ دشوار‌ترهایشان بروید. این ایده‌ای است که کم و بیش در Breath of the Wild شاهدش بودیم. بازی به شما اجازه می‌داد که در همان اولین دقایقش، برای کشتن کلمیتی گنون (باس پایانی بازی) اقدام کنید. طبیعتا خیلی هم نمی‌توانستید در مقابل گنون با آن مهارت‌های ساده‌تان دوام بیاوید. بنابراین مجبور بودید تا زمانی که برای مبارزه با این باس قدرتمند آماده شوید، حسابی در محیط گشت و گذار کنید و مهارت‌هایتان را ارتقا دهید. با توجه به اینکه حین ساخت الدن رینگ، میازاکی تحت تاثیر شگفتی‌های Breath of the Wild بوده و تیمش را مجبور کرده که به خاطر تجربه این بازی نینتندو سوییچ بخرند، بعید نیست که فرام سافتور این ایده را کامل‌تر کند و با پیاده‌سازی آن به شکلی پر و پیما‌تر در الدن رینگ، فرم بازی‌های سولز لایک را بعد از مدت‌ها تغییر دهند.

اکشنی بهتر از سکیرو

خیلی از افرادی که حتی علاقه‌ای به تجربه بازی‌های سولز لایک نداشتند، با دیدن سیستم اکشن سریع و متفاوت Sekiro: Shadows Die Twice به این بازی علاقه‌مند شدند و تمامش هم کردند. برای همین شاید خیلی از این افراد دوست داشته باشند که Elden Ring هم از همین رویه پیروی کند و سیستم اکشنش بیشتر شبیه سکیرو باشد تا دارک سولز. اما مسئله اینجاست که سیستم اکشن سکیرو یک ایراد بزرگ داشت و آن هم چیزی نبود جز گرفتن آزادی عمل از مخاطب. در سکیرو شما حتی نمی‌توانستید شمشیری که مناسب پلی‌استایل‌تان هست را انتخاب کنید، چه برسد به اینکه بخواهید با تغییر چند استت، نحوه بازی کردنتان را تغییر دهید.

این در حالی است که سری دارک سولز همیشه به خاطر احترامی که برای پلی استایل مخاطبش قائل بود، تحسین می‌شد. برای همین، به نظرم وقت آن رسیده که فرام سافتور سراغ سیستم اکشن تازه‌ای برود که هم سرعت و خشونت بالای سکیرو در آن جا داشته باشد و هم آزادی عملی که سری سولز در اختیار مخاطب قرار می‌داد. در چنین شرایطی یک سیستم اکشن عامه پسند‌تر خواهیم داشت که وجود کلاس‌های شخصیتی مختلف به آن وزن می‌بخشند. این یعنی Elden Ring فرصت این را دارد که با ترکیب چند سبک مختلف، کاری با گیم‌پلی دارک سولزها انجام دهد که بازی فقط برای یک قشر خاص جذاب نباشد و افراد بیشتری جذب آن شوند.