بررسی بازی DC Super Hero Girls: Teen Power – دختران دی‌سی می‌تازند

بازی DC Super Hero Girls: Teen Power عنوانی است اقتباس شده بر اساس یک سریال تلویزیونی به همین نام که از شبکه کارتون نت ورک پخش می‌شود. یک بازی اکشن ماجراجویی با حضور بیشتر شخصیت‌های مونث دی سی که در آن با دشمنان قدیمی و جدیدی سر و کله می‌زنند تا شهرشان را از دست نیروهای پلید و افرادی مانند لکس لوثر نجات دهند.

دنیای دی سی دنیای خشن تر و سیاه‌تری نسبت به داستان‌های مارول است. هر دوی این فرنچایزها سعی کردند که روی سری‌های کودکانه و یا حتی می‌توان گفت دخترانه ورژن قهرمانان خود کار کنند و در این بخش هم با یکدیگر رقابت کنند. سری انیمیشن Marvel Rising با همین رویکرد یعنی هدف قرار دادن مخاطبین دختران نوجوان ساخته شده و تا حدی توانسته به موفقیت دست پیدا کند اما واقعیت اینجاست که بازی DC Super Hero Girls زودتر کار خود را شروع کرد و عملا رقابت را در این بخش نیز از آن خود کرده است.

اساسا می‌توان گفت دی سی در خلق کاراکترهای مونث تا امروز موفق‌تر عمل کرده و شخصیت‌های زن بسیار محبوبی در بین همه اقشار جامعه دارد. تعدادی از این کاراکترهای سوپراستار در سریال انیمیشنی دی سی سوپر هیرو گرلز در یک دبیرستان گرد هم آمدند و قصد مبارزه با ویلن‌ها و نجات شهرشان را دارند. در بین آنها شخصیت‌های منفی هم دیده می‌شود که این بار در این اثر کارتونی کنار ابرقهرمانان قرار گرفتند و با یکدیگر تیم تشکیل دادند: واندر وومن، هارلی کویین، پویزن آیوی، بت گرل، کت وومن، سوپرگرل تنها تعدادی از این گروه هستند و قرار است با شخصیت‌های آشنای بیشتری نیز روبرو شوید و البته یکی دو شخصیت جدید و من درآوری هم نیز در انتظار شماست.

بازی DC Super Hero Girl شما را در قالب تک تک این ابرقهرمانان فرو می‌برد. البته شما در اوایل بازی و در ابتدای هر مرحله حق انتخاب ندارید که کدام ابرقهرمان را با خود همراه سازید و این موضوع تا اواخر بازی نیز میسر نمی‌شود. در واقع بازی بیش از حد خطی است و شما باید گوش به فرمان آن باشید. در تمام مدت تجربه بازی هم تصورم این بود که اگر این بازی ویدیویی سبک و سیاقی مانند Justice League Heroes که سالیان سال پیش روی کنسول پلی استیشن ۲ عرضه شده بود داشت، چقدر ماجرا فرق می‌کرد و چقدر با بازی بهتری روبرو بودیم. در واقع سازندگان با وجود انبوهی از کاراکترهای ابرقهرمان ترجیح دادند بازی را یک عنوان تک نفره بسازند بدون آنکه قابلیت سوییچ بین کاراکترها هم وجود داشته باشد.

هر ابرقهرمان قرار است ویژگی خاص خودش را داشته باشد، مثلا یکی قابلیت پرواز دارد و دیگری ندارد. اما این ویژگی‌ها نیز بسیار محدود هستند و عملا تفاوت چندانی زمان بازی کردن با هر کاراکتر برای گیمر به وجود نمی‌آید. لباس‌ها و البته اسلحه‌ها متفاوت می‌شود و بازی پیش می‌رود اما اگر فکر می‌کنید مثلا چکش هارلی کویین قرار است تفاوت خیلی خاصی با شلاق طلایی دایانا (همان واندر وومن خودمان) داشته باشد، سخت در اشتباهید.

کاراکترها در طول داستان به دو صورت قابل بازی هستند. اگر شما در حالت انسانی و با شکل شمایل یک دختر دبیرستانی باشید، بازی حالتی شبه Open World پیدا می‌کند و شما می‌توانید در جهان باز بازی بچرخید و ماموریت‌هایی بسیار خنک و لوس سپری کنید که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌شود. اما زمانی که رخت ابرقهرمانی بر تن می‌کنید و تبدیل به یکی از سوپراستارهای دی سی می‌شوید، کمی ماجرا فرق می‌کند و بازی فاز اکشن‌تری به خود می‌گیرد که با ارفاق قابل قبول است. البته ابرقهرمانان در طول بازی ماموریت‌هایی کاملا مشابه به یکدیگر را سپری می‌کنند و این ماموریت‌های به شدت تکراری نیز هیجان لازم را برای یک بازی اکشن با خود به همراه ندارند.

بازی در بخش‌هایی بیش از حد خودش را دست کم گرفته و عملا مخاطبان خود را از دختران دبیرستانی به دختران دبستانی منتقل کرده است؛ آن هم به خصوص در زمانی که بازی وارد فاز جهان باز خود شده و متاسفانه مدت زمان گیم پلی این صحنه‌ها اصلا کم نیست و می‌توان گفت از صحنه‌های حضور خود ابرقهرمانان بیشتر هم می‌شود! فرض کنید یکی از ماموریت‌های بازی اینست که باید پیرزنی مهربان با واکر را از خیابان عبور دهید! یا گربه یکی از ساکنین شهر که رفته بالای درخت یا ساختمان را به پایین بیاورید. یا دیگر در بهترین حالت باید با چندتا دله دزد که قصد دارند ضبط یک ماشین را بدزدند روبرو شوید. این ماموریت‌های جانبی که انجام آنها ضروری هم است شاید در نگاه اول خلاقانه به نظر بیایند ولی بسیار بد طراحی شده‌اند و واقعا بازی را به سمتی بردند که تنها بچه‌های خردسال می‌توانند با آن کمی تا قسمتی ارتباط برقرار کنند.

البته وزنه ترازو در سمت ماموریت‌های اکشن متفاوت ظاهر می‌شود و حالت کمیک بوکی خاصی که بازی به خود گرفته تقریبا قابل توجه است. در این حالت پدیدار شدن عبارات کمیک بوکی نظیر Paw! BOOM! و امثالهم در صحنه‌های زد و خورد کاری جالب از آب در آمده و گیمر حس خوانش یک کمیک بوک را به خود می‌گیرد. باس فایت‌ها نیز بهتر از مبارزات عادی طراحی شدند هرچند در نهایت باید بدانید بازی حتی در بیشترین درجه سختی هم یک بازی ساده است و قصد ندارد چالش خاصی برای مخاطب خود به وجود بیاورد.

داستان بازی هم به همین ترتیب یک داستان آبکی است و بعید می‌دانم اتاق فکری پشت طراحی آن در استودیو سازنده بوده باشد. داستان سرراست و ساده ای است، لکس لوثر شرور قصد دارد با ربات‌های جدیدش شهر متروپلیس را به تسخیر خود در بیاورد و ابرقهرمانان که در دبیرستان این شهر ساکن هستند باید جلوی او بایستند. البته شخصیت‌های شرور دیگری پایشان به داستان باز خواهد شد که کمی آن را جذاب‌تر کند اما اساسا نباید انتظار خاصی از داستان بازی داشته باشید هرچند به جرات می‌توان گفت که بازیسازان توانستند طنز حاکم در دیالوگ‌های سریال را به خود بازی هم بکشانند و صداپیشگان نیز در تحقق این امر بی‌تاثیر نبودند چرا که کار خود را به بهترین شکل ممکن انجام دادند.

بیشتر بخوانید:

• بررسی بازی Team Sonic Racing – سرشت خوب یک خارپشت آبی
• معرفی و دانلود بازی Mario Kart Tour – ماشین‌بازی ماریو و دوستان
• بررسی سوپر ماریو میکر 2 – بگذار طراحیم را بکنم
• معرفی و دانلود بازی Dr. Mario World – وقتی ماریو دکتر می‌شود

متاسفانه گرافیک بازی اما با اینکه سعی کرده به سبک و سیاق طراحی خود سریال اصلی وفادار باشد، بسیار بد از آب در آمده و عملا یادآور بازی‌های پلی استیشن ۲ است و به هیچ وجه به قد و قواره نسل جدید نمی‌خورد. بسیاری از نقدهای تند و تیز کاربران و فن‌های دی سی نسبت به بازی نشات گرفته از همین گرافیک ضعیف و خارج از رده است که هیچ نکته مثبتی درون خود جای نداده و حتی طرفداران دو آتشه هم از آن شکایت دارند.

واقعیتش را بخواهید طرفداران دی سی چندان از خود سریال DC Super Hero Girls هم استقبال نکردند و ساخت یک بازی اختصاصی از روی آن چندان تصمیم منطقی و درستی به نظر نمی‌رسد. هرچند این اولین بازی اقتباسی از این سری نیست اما می‌توان گفت مهم‌ترین و بزرگترین آنهاست.

تیم سازنده بازی یعنی TOYBOX inc کارنامه چندان درخشانی ندارد اما عناوینی چون Deadly Promotion که یکی از بازی‌های کالت تاریخ به حساب می‌آید! و یا عنوان کوچک اما جذابی چون Little Dragon Cafe را پیش‌تر ساختند. آنها در بازی جدید گیم‌پلی بسیار ساده‌ای را طراحی کردند که پتانسیل یک بازی اکشن خالص را دارد و عملا این پتانسیل را با وجود کاراکترهایی فوق محبوب از دست دادند.

بازی DC Super Hero Girls: Teen Power عنوانی است که جامعه هدف خاصی دارد و آنهم کودکان هستند، کودکانی که این روزها ابرقهرمانان رنگ و وارنگ تبدیل به شخصیت‌های محبوبشان شدند و شاید انجام بازی‌هایی مانند سری بتمن و اسپایدرمن برایشان سخت باشد. بد نیست برای دست گرمی و شروع در کنار بازی‌های خوب و ساده‌تری مانند سری لگو بتمن، به DC Super Hero Girls: Teen Power هم سر بزنند چرا که تقریبا بسیاری از کاراکترهای دوست داشتنی‌شان در اینجا حضور دارند.

ویجی لاگ: چرا نینتندو سوییچ بخریم

خلاصه بگم که...

گرافیک بازی فاجعه است و ماموریت‌ها نیز به شدت لوس و به مرور زمان تکراری می‌شوند. اینکه ماموریت‌ها در یک بخش داستانی شش هفت ساعته تا این حد تکراری از آب در بیایند از هنرهایی است که توسط تیم سازنده خلق شده است! آپگریدها و لباس‌های جدید تاثیر خاصی در گیم پلی ندارد و عملا تمامی ابرقهرمانان یک جور مبارزه می‌کنند و این مساله باعث دلزدگی گیمر از بازی می‌شود که در آن کلی ابرقهرمان مشهور وجود دارد و هیچ‌یک حرف خاصی برای گفتن ندارند.

می‌خرمش

بازی برای کودکانی که عاشق قهرمانان دی سی باشند مناسب است، یک گیم پلی ساده و بدون دردسر با رنگ و لعابی خوب که البته روی گرافیکی بسیار قدیمی پیاده سازی شده و شاید از این نظر کمی توی ذوق بزند.

نمی‌خرمش

به نظرم بهتر است به بخش خلاصه بگم رجوع کنید، صحبت در اینجا جا نمی‌شود!