پردازنده مرکزی یا همان CPU (مخفف عبارت Central Processor Unit) به مثابه مغز سیستم کامپیوتری است. این تراشه‌ی کوچک و معمولا مربع شکل که روی برد اصلی دستگاه‌ها نصب می‌شود، در واقع آن بخش از رایانه است که اقدامات، پردازش‌ها، محاسبات و اجرای برنامه‌ها را بر عهده دارد.
پردازنده مرکزی یا CPU ممکن است مهم‌ترین قطعه برای اجرای بازی‌ها نباشد، اما از حیاتی‌ترین تجهیزات کامپیوتر است که می‌تواند در کنار سایر قطعات تجربه روان‌تری از گیمینگ در اختیارتان قرار دهد. از این رو لازم است به المان‌های حائز اهمیت در خرید این قطعه بپردازیم.
برندینگ: اینتل در برابر ایامدی
قاعدتا اولین موضوع قابل توجه در خرید یک پردازنده، برند یا به شکل صحیح‌تر پلتفرم است. امروزه بازار پردازنده‌های کامپیوترهای دسکتاپ به وسیله دو تولید کننده‌ی بزرگ اینتل (Intel) و ایامدی (AMD) به طور کامل قبضه شده است.
برای یک دهه گذشته اینتل با پردازنده‌های گران قیمت و باکیفیت خود، کمابیش بازار پردازنده‌های بالارده و میان رده را از آن خود کرده بود. این در حالی که ایامدی در تمام این سال‌ها به عنوان انتخاب باجت فرندلی شهرت یافته بود. اما ظهور پردازنده‌های سری رایزن (Ryzen) این معادله را برهم زد.
پردازنده‌های جدید رایزن می‌توانستند در برابر قیمت کمتر، خروجی بهتری در میان پردازنده‌های پایین رده و میان رده ارائه دهند. در نتیجه در چند سال بعدی ایامدی با سرمایه گذاری برروی لاین رایزن خود نه تنها توانست در فروش پردازنده‌های پایین رده نیز از اینتل پیشی گیرد، بلکه پس از سال‌ها توانست وارد رقابت پردازنده‌های بالارده شود. تا در نهایت شاهد بازار رقابتی دوش تا دوش بین این دو برند باشیم.
کدام پلتفرم انتخاب بهتری است؟
هر یک از این پردازنده‌ها، معرف پلتفرم خود نیز هستند. بدین معنی که بایستی با خرید یک پلتفرم، مادربرد خود را نیز از همان پلتفرم تهیه کنید. حال اینکه کدام برند پردازنده و یا کدام پلتفرم نیاز شماست کاملا به شما، نیازها و بودجه‌تان بستگی دارد. با این حال با وجود رقابت بسیار نزدیک این دو، در سال‌های گذشته تقریبا اختلاف بسیار کمرنگ‌تر از گذشته است.
اما به یاد داشته باشید که برای تجربه گیمینگ روان نیازی به تهیه‌ی پردازنده‌های قدرتمند و گران قیمت بالا رده ندارید. و احتمالا تهیه سری پنج هر دو پلتفرم بتواند نیازهای کاربران بالارده را نیز پاسخگو باشد.
خط تولید پردازنده
هم ایامدی و هم اینتل پردازنده‌های متعددی در زمینه‌ی دستگاه‌های کوچک و قابل حمل تا کامپیوترهای دسکتاپ و حتی سرورها عرضه می‌نمایند. این پردازنده‌ها بسته توانایی، کاربردهای گوناگونی دارند. برای مثال سری اتلون (Athlon) ایامدی معرف پردازنده‌های خانگی و آفیس این شرکت هستند. در حالی که سری رایزن (Ryzen) به عنوان پردازنده‌های گیمینگ و کاری این شرکت شناخته می‌شوند.
سپس تردریپر (Threadripper) یا اپیک (Epyc) را داریم که شامل پردازنده‌های مختص به سرور و ورک استیشن بسیار حرفه‌ای هستند. این گروه بندی در اینتل شامل پنتیوم (Pentium) و سلرون (Celeron) در کف، سری میانی اینتل کور (Intel Core) مختص به گیمینگ، خانگی، ورک استیشن و در نهایت اینتل زئون (Intel Xeon) در بالای لیست قرار می‌گیرد.
با این وجود شما بایستی در خرید کامپیوترهای خانگی و گیمینگ خود تنها از میان گزینه‌های مید رنج این دو برند، یعنی سری رایزن و سری اینتل کور اقدام به خرید کنید. خوشبختانه هردوی این برندها با شماره گذاری مدل‌های مختلف این دو سری را در گروه‌های اقتصادی، میان رده و حرفه‌ای تقسیم نموده‌اند.
برای مثال خانواده‌های Ryzen 3 و Core i3 معرف پردازنده‌های اقتصادی، ضعیف‌تر و با کمترین تعداد هسته هردو برند هستند. Ryzen 5 و Core i5 میان رده و ایده آل برای گیمینگ و به همین ترتیب پردازنده‌های Ryzen 9 و Core i9 از جمله پردازنده‌های بالارده و ورک استیشن هردو برند محسوب می‌شوند.
در ادامه نام گذاری این پردازنده‌ها به طور معمول نسل پردازنده، نام‌های تجاری و پسوندهای الفبایی نیز به کاربرده می‌شود که اطلاعات جامعی درباره‌ی هر مدل به ما می‌دهند. این موضوع را پیش از این در دو مقاله‌ی «راهنمای نام گذاری‌ها پردازنده‌های اینتل» و «راهنمای نام گذاری‌ها پردازنده‌های AMD» به صورت کامل بررسی کردیم.
نام گذاری پردازنده‌های ایامدی (AMD)
برای مثال در نام گذاری پردازنده‌ی مدل AMD Ryzen 5 3600X، عدد 3 بیانگر نسل پردازنده است. به طبع این عدد هرچه بالاتر باشد، پردازنده امکانات و عملکرد بالاتر و مصرف انرژی کمتری خواهد داشت.
و در ادامه عدد 600 معرف سطح عملکرد پردازنده یا CPU Performance Level خواهد بود. این المان بیانگر سطح کارایی و عملکرد پردازنده‌های ایامدی است. ذکر نشدن این عدد، بیانگر یک پردازنده مین استریم خواهد بود. در این سیستم، عدد ۷ و ۸ معرفی کننده کاربرد حرفه‌ای و اعداد ۴ و ۵ و ۶ عملگرد بالا است.
پس از این المان، ما یک جفت عددی با پیش فرض 00 مشاهده می‌کنیم که بیانگر شماره مدل و SKU محصول است. و در انتها پسوند X که در پردازنده‌های ایامدی به پردازنده‌های مجهز به قابلیت Extended Frequency Range (XFR) یا محدوده فرکانس افزایش یافته اشاره می‌کنند.
| پسوند الفبایی در پردازنده‌های ایامدی (AMD) | توضیحات |
| پسوند الفبایی G | بیانگر وجود پردازنده گرافیکی AMD Radeon RX Vega است. این موضوع دقیقا همانند پسوند الفبایی i در سری Core اینتل عمل می‌کند. |
| پسوند الفبایی X | در سیستم نام‌گذاری ایامدی، حرف X به معنی کارایی و تونایی بالای پردازنده است. این تراشه‌های رایزن مجهز به قابلیت Extended Frequency Range (XFR) یا محدوده فرکانس افزایش یافته هستند. |
| پسوند الفبایی U | پسوند الفبایی U در پردازنده‌های ایامدی، بیانگر مصرف پایین پردازنده است. سرعت کلاک پایین، مصرف برق کمتر و تولید گرمای کمتر از ویژگی پردازنده‌ها با این پسوند الفبایی است. در نتیجه ممعمولا در نوت بوک‌ها و لپ تاپ‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. |
| پسوند الفبایی H | پسوند الفبایی H فرم کوتاه عبارت high performance است. پردازنده های Ryzen با پسوند H سرعت کلاک بالایی دارند و به دلیل گرمای تولیدی پایین در لپ‌تاپ‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. |
| پسوند الفبایی T | T بیانگر عبارت توربو (Turbo) و سرعت کلاک بالا است. برای کار سریع‌تر و بهتر پردازنده است. عبارات HT یا XT نیز معرف این پردازنده‌ها هستند. |
نام گذاری پردازنده‌های اینتل (Intel)
در ادامه به مثال نام گذاری پردازنده‌های کور اینتل می‌پردازیم. برای مثال در مدل Intel Core i5-9400F با یک پردازنده‌ی i5 نسل نهمی روبه‌رو هستیم. سه رقم بعدی که شناسه عددی SKU نام دارند، رتبه‌بندی پردازنده را از لحاظ کارایی نسبت به مدل‌های دیگر نشان می‌دهد. هرچه این اعداد بالاتر باشند، با پردازنده‌ی قدرتمندتری تری روبه‌رو هستیم. برای مثال پردازنده مدل core i5-9600 قوی‌تر از پردازنده core i5-9400 خواهد بود.
و در انتها نیز به پسوند الفبایی F می‌رسیم. پردازنده با پسوند الفبایی F که به معنای عبارت Requires discrete graphics است، معرف پردازنده‌هایی فاقد پردازنده گرافیکی داخلی (IGPU) است. این پردازنده‌ها که نیازمند یک کارت گرافیک مجزا هستند، گاهی قیمت پایین‌تری نسبت به مدل‌های معمولی دارند.
| پسوند الفبایی در پردازنده‌های اینتل (Intel) | توضیحات |
| پسوندهای الفبایی H و HK و HQ | این پسوندهای الفبایی مختص به پردازنده‌های قابل‌حمل (موبایل و لپ‌تاپ‌های پایین رده) هستند. پسوند H، که مخفف عبارت High است، به‌معنای مجهز بودن به قدرت پردازشی گرافیکی بالاست. پسوند HK همین برتری را با قابلیت اورکلاک بیانمی‌کند و HQ به معنی پردازنده‌ای با قدرت گرافیکی بالا و چهار هسته (Quad Core) است. |
| پسوند الفبایی K | پسوند k آنلاک بودن پردازنده را نشان می‌دهد. به بیان دیگر مصرف‌کننده می‌تواند پردازنده با پسوند K را اورکلاک کند. |
| پسوند الفبایی F | پردازنده با پسوند الفبایی F که به معنای Requires discrete graphics است، معرف پردازنده‌هایی فاقد پردازنده گرافیکی داخلی (IGPU) است. این پردازنده‌ها که نیازمند یک کارت گرافیک مجزا هستند، معمولا قیمت پایین‌تری نسبت به مدل‌های معمولی دارند. |
| پسوند الفبایی S | این پردازنده‌ها بیانگر عبارت Performance-optimized lifestyle یا بهینه شده برای عملکرد بالا هستند، که معرف پردازنده‌هایی با نسخه خاص هستند. این پردازنده‌ها که مشخصات فنی و عملکرد ویژه‌ای دارد، معمولا گران قیمت‌تر خواهند بود. |
| پسوند الفبایی X | پردازنده‌هایی که با پسوند X مشخص شده‌اند، بیانگر عبارت Extreme edition هستند. این پردازنده‌ها که دارای سرعت کلاک بیشتری هستند، مانند پردازنده‌ها با پسوند k از قابلیت اورکلاک نیز بهره‌منداند. |
| پسوند الفبایی Y | پردازنده‌هایی که مختوم به حرف Y هستند، نماینده پردازنده‌های کم مصرف‌ند. |
| پسوند الفبایی Q | حرف Q که در پردازنده‌های لپ تاپ مورد استفاده قرار می‌گیرد، ابتدای کلمه Quad به معنای چهار هسته‌ای بودن پردازنده می باشد. |
| پسوند الفبایی U | این پردازنده‌ها بیانگر عبارت Ultra low voltage معرف نسخه لایت و یا ضعیف‌تر هر پردازنده هستند که مصرف برق کمتری نیز دارند. |
سوکت اتصال پردازنده و سازگاری
پردازنده‌ها از چیپست‌ها و سوکت‌های مختلفی پشتیبانی می‌کنند. از طرفی هر مادربردی نیز از چیپ و سوکت خاصی برخوردار است. از این رو نمی‌توان هر پردازنده‌ای را بروی هر مادربردی نصب کرد. این تفاوت هم در شرکت‌های سازنده است و هم در بین محصولات هر شرکت. به گونه‌ای که امکان نصب یک پردازنده ایامدی بر روی مادربردی که برای پردازنده اینتل ساخته شده است وجود ندارد.
یکی از موارد قابل توجه در خرید پردازنده سوکت اتصالات آن است. اتصالات پردازنده هیچ تاثیری بر عملکرد سیستم شما نخواهند داشت. با این حال سازگار بودن اینترفیس پردازنده با مادربرد را تعیین می‌کنند. اگر این اتصالات همگام نباشند، شما امکان استفاده از پردازنده مذکور را روی مادربرد خود نخواهید داشت.
امروزه پردازنده‌های مین استریم رایزن سری 3000 به طور معمول از سوکت‌های AM4 استفاده می‌کنند، در نتیجه کمابیش با تمام مادربردهای نسل اول تا سوم این پلتفرم سازگاری دارند. این مادربردها شامل تمامی مدل‌های نسل اول A320 ،B350 ،X370 و مدل‌های نسل دوم B450 و X470 و همچنین مدل‌های نسل سوم A520 ،B550 ،X570 می‌باشند.
در پردازنده‌های میان رده اینتل، سوکت رایج LGA 1151 است. هرچند سازگاری نسل‌های مختلف پردازنده‌های بسان آنچه در ایامدی هست، در پردازنده‌ها و مادربردهای اینتل وجود ندارد. از این رو لازم است هنگام خرید این پلتفرم به سازگاری سوکت پردازنده و مادربرد دقت کافی کنید.
چیپست پردازنده
همان طور که پیش‌تر هم اشاره کردیم، مادربرد و پردازنده مرکزی از طریق سوکت با هم در ارتباط هستند. از این رو اتصالات هردو بایستی با هم سازگار باشند. با این حال سوکت پردازنده تنها چیزی نیست که باید در سازگاری مادربرد و پردازنده بدان توجه کرد و سازگاری چیپست مادربرد و پردازنده مرکزی نیز در خرید حائز اهمیت است.
چیپست مادربرد در واقع مجموعه‌ای از مدارات است که اتصال تمامی کامپوننت‌های سخت افزاری را به یکدیگر امکان پذیر می‌نماید. علاوه بر این، تعداد پورت‌های USB، اسلات رم، اتصالات SATA و اسلات PCIe توسط چیپست تعیین می‌شود. همچنین چیپست است که تعیین می‌کند که آیا برخی از ویژگی‌ها مانند اورکلاکینگ، قابلیت‌های Crossfire و StoreMI ایامدی، SLI انویدیا و یا Optane اینتل قابل پشتیبانی باشند یا نه.
هسته‌های پردازنده
به طور معمول در تبلیغات پردازنده‌ها به صورت ویژه به تعداد هسته‌ها (Core) پردازنده اشاره می‌شود. اما منظور از این هسته‌ها چیست؟ به صورت کلی منظور از هر کور یا هسته، یک پردازنده مستقل کوچکتر است. هر یک از این پردازنده شامل اجزای مختلفی چون حافظه کش، واحد محاسبه و منطق (ALU)، ریجستر‌ها و همینطور بخش‌هایی همچون‌ترانزیستور و… هستند که در کنار هم به پروسه پردازش کمک می‌کنند.
در گذشته کامپیوترهای تک هسته تنها توانایی پردازش یک یا چند پردازش بسیار کوچک را داشتند. اما امروزه به واسطه پردازنده‌های ۲ تا ۱۸ هسته‌ای رایج ما قادریم تا به صورت مولتی تسک پردازش تعداد زیادی داده را به صورت زمان انجام و رهگیری کنیم. پس هرچه تعداد پردازنده‌ها یا همان هسته‌ها بیشتر باشد، کارآیی و قدرت سی‌پی‌یو نیز بالاتر خواهد بود. اما تا چه تعداد هسته پردازشی می‌تواند برای ما مناسب باشد؟
پاسخ این سوال تا حد زیادی وابسته به انتظارات و عملکرد شما از کامپیوتر دارد. به طور قطع شخصی که با پردازش و رندرهای سنگین گرافیکی سر و کار دارد، به تعداد هسته‌های بیشتری نسبت به یک کاربر خانگی یا حتی گیمر نیازمند است. اما به طور معمول برای غالب کامپیوترهای مین استریم مناسب بازی چیزی بین ۴ تا ۸ هسته کفایت می‌کند. و صرف هزینه بیش از این بابت هسته‌ها بیشتر برای گیمرها توجیه اقتصادی ندارد.
رشته‌های پردازنده
قاعدتا نمی‌توان از تعداد هسته‌ها سخت گفت و به رشته‌ها (Threads) در پردازنده نپرداخت. منظور از رشته، دستورات یا تسک‌هایی است که یک هسته می‌تواند در زمان واحد انجام دهد. زمانی که یک پردازنده شش هسته‌ای داریم و هر هسته تنها می‌تواند در یک زمان یک دستور را انجام دهد، آن را پردازنده شش هسته‌ای و شش رشته‌ای می‌نامیم. حال اگر هر کدام از هسته‌های آن پردازنده بتوانند در یک زمان دو دستور را انجام دهند، آن پردازنده شش هسته و ۱۲ رشته دارد.
در بین عموم مردم چند رشته بودن هسته‌های پردازنده با نام‌هایپر تردینگ (Hyperthreading) شناخته می‌شود. اما به شکل صحیح‌تر این اصطلاح که به تکنولوژی اینتل اشاره دارد. معادل این تکنولوژی در ایامدی Simultaneous multithreading (اختصارا SMT) است. این که یک پردازنده از قابلیت چند تردی استفاده کند یا نه بستگی به هدف، نیاز پردازنده و کاربر دارد.
قاعدتا تعداد رشته‌ها بیشتر نیز به مثابه عملیات‌های چندگانه روان‌تر و قدرت بالاتر است. اما همان طور که گفتیم هزینه بابت هسته و رشته‌های بالاتر در کامپیوترهای گیمینگ معمولا صرفه اقتصادی ندارند. چرا که خروجی بازی چندان تفاوتی نخواهد داشت.
برای مثال اگر با شرایط یکسان عملکرد گیمینگ پردازنده هشت هسته‌ای و بدون هایپر تریدینگ i7 9700K در برابر Ryzen 9 3900X با ۲۴ رشته بررسی کنیم، خروجی مطابق تصویر کمابیش یکسان خواهد بود. و متاسفانه کارآیی هسته و رشته‌های متعدد غالبا در پردازش‌های سنگین نرم افزاری نظیر رندرینگ، کامپایل و… مشخص می‌شود.
سرعت کلاک و اورکلاکینگ
سرعت کلاک یا فرکانس یک پردازنده با هرتز تعیین می‌شود (امروزه معمولا با گیگاهرتز) بیانگر تعداد دستورالعمل‌هایی است که پردازنده قادر است در یک بازه زمانی ثابت یک ثانیه‌ای انجام دهد. به صورت ساده‌تر، این المان در یک پردازنده برای بیان سرعت آن استفاده می‌شود. پس هر چقدر فرکانس بالاتر باشد آن پردازنده می‌تواند با سرعت بیشتری کار کند.
با این حال معادل دانستن فرکانس بالاتر با سرعت بالاتر همیشه هم درست نیست. چرا که فرکانس به سرعت خام پردازنده اشاره دارد. هرچند در نهایت این سرعت بالاتر منجر به بهبود عملکرد نرم افزارها خواهد شد. پس توجه به این المان در خرید پردازنده حائز اهمیت است.
شرکت‌های سازنده معمولا سرعت کلاک پردازنده‌ها را به دو صورت اعلام می‌کنند. یکی سرعت پایه و دیگری حداکثر سرعت که معمولا پردازنده‌ها با توجه به شرایط کاری فرکانس را تنظیم می‌کنند. ذکر این نکته ضروری است که بعضا در پردازنده‌ها سرعت کلاک اعلام شده برای تمامی‌هسته‌ها نیست و ممکن است برخی هسته‌ها سرعت کلاک پایین‌تری داشته باشند.
به صورت معمول برای رسیدن به حداکثر سرعت پردازنده‌ها بایستی اقدام به اورکلاک آنها نمود. اورکلاک عملی است که در آن با تنظیمات دستی می‌توانیم پردازنده را در فرکانس بالاتری به کار گیریم. در نتیجه با اورکلاک پردازنده با سرعت بالاتری فعالیت خواهد کرد. اما این سرعت بالاتر به معنای مصرف انرژی بیشتر و دمای بالاتر نیز است.
به صورت معمول در بسیاری از پردازنده‌های مین استریم امروزی قابلیت اورکلاک پیش بینی شده است. برای مثال تمامی پردازنده‌های رایزن قابلیت اورکلاک را دارا هستند. همچنین این پردازنده‌ها از سیستم خنک کننده بهتری نیز بهره می‌برند در نتیجه با اورکلاک دچار مشکلات احتمالی نخواهند شد.
در مقابل اینتل قرار دارد که تنها مدل‌های مختوم به پسوند الفایی K آن قابلیت اورکلاک را دارا هستند. هرچند به صورت کلی سرعت کلاک پایه‌ی پردازنده‌های اینتل به مراتب بالاتر از مدل‌های ایامدی می‌باشد. لازم به ذکر است که در هنگام اورکلاک نیز بایستی به پشتیبانی چیپست مادربرد نیز توجه نمود.
کش پردازنده
کش (Cache) نوعی ماژول پرسرعت حافظه است که داده‌های در حال پردازش پردازنده‌ها در آن اجرا می‌شوند. به زبانی ساده‌تر کاربرد کش برای سی‌پی‌یو کمابیش معادل رم در کامپیوتر است و به طبع هرچه بالاتر باشد بهتر است. کش پردازنده‌ها معمولا در سه سطح L1، L2 و L3 سنجیده می‌شوند. این سه سطح حافظه کش از نظر سرعت به این صورت هستند که L1 سریع‌ترین، L2 سرعت متوسط و L3 کند‌ترین است. اما از نظر حجم برعکس هستند.
اما مقدار این المان تا زمانی که سراغ مولتی تسکینگ و پردازش‌های سنگین نظیر رندرینگ نروید، چندان اهمیتی ندارد. و در تهیه یک پردازنده گیمنیگ می‌توانید آن را آخرین الویت خرید خود قرار دهید یا اصلا آن را در نظر نگیرید.
توان حرارتی و کولینگ
TDP یا توان طراحی حرارتی، مقدار گرمایی است که باید از پردازنده خارج شود تا سرعت کلاک پایه ارائه شود. به بیانی ساده‌تر TDP حداقل ظرفیت کولر پردازنده است که برای بدست آوردن عملکرد پایه پردازنده باید از آن برخوردار باشد. پس وقتی این مقدار گرما از پردازنده خارج نشود پردازنده نمی‌تواند به فرکانس پایه خود برسد و اگر پردازنده بسیار زیاد داغ شود ممکن است موجب فرسودگی یا خرابی پردازنده شود.
به طور معمول توان حرارتی با مصرف انرژی پردازنده نیز رابطه مستقیمی دارد. و بالا بود توان حرارتی به معنای مصرف انرژی بالاتر است. هرچند توان حرارتی جزو کمترین المان‌های حائز اهمیت در خرید پردازنده است. اما توجه داشته باشید که در صورت تهیه پردازنده با توان حرارتی بالا اقدام به تعبیه پاور و کولر مناسب آن نمایید.
اینکه چه کولری خریداری کنید به قدرت پردازنده شما بستگی دارد. اگر پردازنده‌ای با تعداد هسته‌های کم و سرعت پایین دارید، کولری با یک فن و یک هیت سینک کوچک معمولی کفایت می‌کند. اما در صورتی که پردازنده قدرتمند اورکلاک شده دارید، بهتر است به فکر گزینه‌های کارآمدتر باشید.
چه پردازنده‌ای مناسب گیمینگ است؟
به طور ویژه برای اسمبل کامپیوترهای گیمینگ لزومی به تهیه پردازنده‌های قدرتمند و گران قیمت نداریم. چرا که با وجود حیاتی بود سی‌پی‌یو، این قطعه چندان تاثیری بر عملکرد گیمینگ نخواهد داشت. در نتیجه تهیه یک پردازنده نسل جدید مین استریم قادر است نیازهای گیمرهای حرفه‌ای را نیز پاسخگو باشد.
در تهیه یک پردازنده مرکزی مناسب گیمینگ ابتدا بایست با توجه به توضیحات اعلام شده اقدام به انتخاب پلتفرم مناسب، نمود. سوکت، چیپست و تکنولوژیهای وابسته به آن از مهم‌ترین المان‌های خرید یک پردازنده هستند. در ادامه به هسته، رشته‌ها و سرعت کلاک می‌رسیم که عبارت «هرچه بیشتر، بهتر» در آنها صادق است.
اما لزومی به تهیه بالاترین مشخصات نیست. برای مثال پردازنده‌ای با ۸ الی ۱۰ هسته‌ای و ۱۶ تا ۲۰ رشتهکه فرکانس پایه آن در حدود ۴ گیگاهرتز است، می‌تواند گزینه‌ای ایده آل برای ساپورت یک گیمر حرفه‌ای تا انتهای نسل نهم باشد. در ادامه به کش، توان حرارتی و کولینگ هم پرداختیم که از جمله المان‌های بااهمیت در خرید پردازنده گیمینگ محسوب نمی‌شوند.
نتیجه گیری
در این مقاله به صورت مفصل به بررسی المان‌های حائز اهمیت در خرید پردازنده مرکزی (CPU) برای گیمینگ پرداختیم. برای دریافت بهترین خروجی گیمینگ نیازی به تهیه مدل‌ها گران قیمت با تعدد هسته و رشته ندارید. تنها کافیست با خرید هوشمندانه، مناسب‌ترین گزینه اقتصادی را برای پلتفرم خود تهیه کنید.
پردازنده گیمینگ مناس بهترین مدل متناسب با پلتفرم، رم و مادربرد شماست.
پردازنده با پسوند الفبایی F که به معنای Requires discrete graphics است، معرف پردازنده‌هایی فاقد پردازنده گرافیکی داخلی (IGPU) است.
بیشتر بخوانید:
مقاله پر مغز، به زبان ساده، مفید و عالی (هم CPU ها را معرفی کردند هم نامکذاری آنها، هم اینکه کدام برای گیمینگ و کدام برای مصارف عمومی هستند، هم توضیح راجع به فرکانس و هسته و رشته و …) – سپاس از خانم شیرین منظری
جاست اینتل تامام
نمیدونم چرا هر موقع میخوام سی پی یو بخرم اینتل میخرم از نظر من اینتل عمر بیشتری داره البته ای ام دی هم تو کنسول ها برتری داره اما حرارت ای ام دی نسبت اینتل خیلی بالاتره
اولین کامنت این مقاله را میگذارم برای آیندگان(البته اگه این مقاله هر هفته آپدیت شد میمونه برای آیندگان)