تیم ویجیاتو: بازی‌هایی که یواشکی خریدیم!

همه‌ی ما با بازی‌های ویدیویی خاطراتی رو داریم که منحصر به فرد خودمون هستن و ممکنه اونا رو توی جمع‌های دوستانه، فامیل یا آشنا تعریف کنیم. توی ویجیاتو، ما تصمیم گرفتیم تا هر هفته، با یه موضوع کاملا جدید سراغ بچه‌های تحریریه بریم تا ببینیم اون‌ها چه خاطرات جالبی در مورد اون موضوع خاص دارن که می‌تونه برای شما هم جذاب باشه. مهم‌تر از اون، این سری ترین‌ها بهونه‌ای می‌شه برای این که شما هم توی بخش نظرات برامون خاطراتی که با موضوع هفته دارید رو بنویسید!

اگر اشتباه نکنم عید سال ۸۸ بود، زمانی که با بابام رفتیم میدون توپخونه تهران و من یه ایکس باکس ۳۶۰ به قیمت ۲۷۰ هزار تومن خریدم! اون زمان بازی‌های ایکس باکس دونه‌ای ۲۵۰۰ تومن بود. اما چون نزدیک خرداد بود بابام گفت فقط دوتا بازی می‌تونی بخری و بقیش می‌مونه برای تابستون. منم با ذوق و شوق Assassin’s Creed II و COD: Modern Warfare 2 رو انتخاب کردم. حتی خودم هم فکر نمی‌کردم نهایت یک هفته بعد دو تا بازیی که قرار بود سه ماه برای من دووم داشته باشن رو تموم کنم! یهو به خودم اومدم و دیدم ای دل غافل، هم کال‌ آو دیوتی رو تموم کردم و هم اساسینز کرید رو. از طرفی نمی‌خواستم مامان بابام بفهمن چون حتما بخاطر زیاد بازی کردن اعمال قانون می‌شدم و از اون طرف دلم یه بازی جدید می‌خواست.
یادمه Halo: Combat Evolved رو روی پی‌سی بازی کرده بودم و ازش خوشم نیومده بود. باهاش نتونسته بودم ارتباط برقرار کنم. اما شنیدم نسخه جدید Halo یعنی ODST منتشر شده و گویا خیلی خفنه! منم خیلی سوسکی و یواشکی رفتم خریدمش و قایمش کردم پشت کنسول که کسی نفهمه. ریتم بازی تو شروعش به شدت کند بود و بارها اونو رها کردم. اما چون بازی دیگه‌ای نداشتم و بابتش پول هم داده بودم نمی‌خواستم ولش کنم. قسمت‌های اولش رو گذروندم و به جایی رسیدم که Halo 3 ODST من رو تو خودش غرق کرد. آنچنان از تجربه بازی لذت بردم که سریع رفتم سراغ تمامی قسمت‌های دیگش. Halo 3 ODST کاری کرد که از اون سال تا الان فن سری هیلو باشم و بابت اینکه اولین بازی یواشکی من بود واقعا خوشحالم!

به یاد ندارم بازی کردنم رو از خانواده پنهان کرده باشم اما از جامعه چرا. هر نسخه جدیدی که از GTA عرضه می‌شد معمولا با حاشیه‌های زیادی همراه بود و تهیه این گیم‌ها برای یه مدتی دشوار می‌شد. پلیس، وزارت ارشاد و باقی سازمان‌هایی که وظیفه نظارت داشتند همیشه روی بعضی از بازی‌ها حساسیت زیادی به خرج می‌دادن اما هیچ گیمی بدتر از بتلفیلد ۳ نبود.

حتما می‌دونید که بخش اعظمی از حوادث بازی بتلفیلد ۳ در ایران و تهران اتفاق می‌افته و خب مثل هر محصول غربی دیگه‌ای، ما توی این بازی دشمن اصلی ارتش آمریکا بودیم و باید به تهران حمله می‌کردیم. خیلی‌ها می‌گفتن این بازی داره جنگ پیش‌رو رو عادی‌سازی می‌کنه تا اگر در آینده این اتفاق افتاد مردم دنیا تعجب نکنند اما خدا رو شکر هیچ وقت این اتفاق نیفتاد و تا همین چند سال پیش و قبل ترامپ صلح نصفه و نیمه‌ای با غرب داشتیم.

خریدن بتلفیلد ۳ توی اون دوران پیش از برجام یکی از سخت‌ترین کارهایی بود که من تو سن ۱۶-۱۷ سالگی انجام دادم. با توجه به مسیر شغلیم که از همون سال‌ها شروع شده بود، به خودم واجب می‌دیدم بازی رو تجربه کنم اما حتی یک فروشگاه هم تو پشت شهرداری پیدا نمی‌شد که به من این بازی رو بده. واکنش همه فروشنده‌ها وقتی اسم بازی رو می‌آوردی این بود که «نه نداریم، خوش اومدید، خدانگهدار» و انگار فقط به مشتری‌های شناخته شده بازی می‌فروختند. در نتیجه فکر می‌کنم برای اولین بار به صورت اینترنتی و با قیمت ۳ برابری و با کلی ترس بتلفیلد ۳ رو سفارش دادم. چند روز بعد پکیج به دستم رسید و وقتی بازش کردم با کاور و دیسک یه بازی دیگه مواجه شدم. اولش خیلی ضد حال خوردم اما وقتی دیسک رو توی دستگاه گذاشتم فهمیدم که این هم یه شگرد بوده برای اینکه فروشگاه لو نره و مشکلی براش پیش نیاد.

الان سال‌ها از اون روزها گذشته و به نظر می‌رسه که دیگه بتلفیلد ۳ اونقدرها هم ممنوعه نیست اما خدا رو شکر که هیچوقت اون صحنه‌های توی بازی به واقعیت حتی نزدیک هم نشد.

فکر می‌کنم تقریبا ده سالم بود؛ نه بلد بودم سوار مترو بشم و نه با اتوبوس برم‌ جایی. مدرسه ما دم خونه‌مون بود و نهایت مسیری که از خونه به تنهایی دور شده بودم همون دو سه بلوک اونورتر بود که به مدرسه ختم می‌شد. یک فروند پلی استیشن ۱ برای کارنامه درخشان ثلث دومم برام خریده بودند و من با اون کیف می‌کردم. اولین بازی‌هایی که بابام برایم خرید و آورد پپسی من و رزیدنت ایول ۳ و کرش بندیکوت بود. اویل رو به پدرم گفتم برو پس بده چون ازش می ترسیدم. پس داد و در ازای اون شورش در کشتی خرید. اما هیچ کدوم این‌ها اون بازی‌ای که دلم می‌خواست نمی‌شد. من فاینال فانتزی 7 رو می‌خواستم؛ در دو پک و چهار سی دی.
ما بازی خریدنمون این جوری بود که بابام، من و داداشم رو سوار مترو می‌کرد و می‌برد توپخونه. مفت مفت بازی می‌خریدیم و فله می‌آوردیم خونه. رفیق‌هام از توی شهرک خرید می‌کردند و مثلا دیسکی ۵۰۰ تا ۷۰۰ پول می‌دادن، ولی جایی که ما می‌رفتیم توی راه‌پله‌های پاساژ لباف بود و سی‌دی دست دوم پلی‌استیشن بدون قاب می‌داد ۱۵۰. ما هم می‌رفتیم و همه چی می‌خریدیم. هر بار بهش میگفتم فاینال فانتزی 7 رو داری می‌گفت «نه عمو جون» و یک جوری نگاهم می‌کرد انگار منگلم. بار اول که اصلا نمی‌فهمید چی می‌گم. بار دوم ولی پرسیده بود برام و می‌گفت این بازی نیست تو بازار‌. راست می‌گفت، نبودش توی بازار. نمی‌دونم چرا، ولی اون موقع، نبود که نبود.
ما برای اینکه گم نشیم دستمون تو دست بابامون بود؛ از ثانیه اول تا ثانیه آخر سفر پر از خریدمون از توپخونه. یک روز ولی وقتی داداشم داشت بازی‌ها رو می‌دید، از چندتا مغازه اطراف من پرس و جو کردم. بابام بیرون پاساژ مشغول سیگار کشیدن بود و منم سریع از همه مغازه‌ها سراغ فاینال فانتزی 7 رو می‌گرفتم. اکثرشون چپ چپ نگاهم میکردند و متمدانه‌ترین حالت این بود که بگن نه ندارم گلم. اما… اما یکیشون داشت. گفت: «بله دارم، باید برات رایت بزنم و یک ساعت طول می‌کشه. هر دیسک هزار تومنه.» این یعنی باید چهار هزار تومن میدادم برای یک بازی، در صورتی که میشد با همون تقریبا سی تا بازی از مغازه همیشگی‌ بخرم. دل رو زدم به دریا و بابام گفتم. میدونستم چی‌ میگه و همون رو گفت: «دیوونه‌ایم مگه؟ از همینجا چندتا بازی بخر‌.» همین. آرزوی من در همین جمله پدرم شکست و ما با چند تا بازی رفتیم خونه.
قلک پلاستیکی داشتم و مامانم روزی صد تومن یا دویست تومن می‌داد که بندازیم توش. قلک رو نباید تا عید دست می‌زدیم بهش و ما تازه آخرهای تابستون بودیم. قبل از شروع شدن مدرسه باید اون بازی رو می‌گرفتم. نیمه شب با کلید پاره‌اش کردم و چهار هزار تومن برداشتم. کردم توی یک کیسه و گذاشتم جیبم. به مامانم گفتم می‌خوام برم پارک دم خونه با بچه ها بازی کنم. مثل همیشه. گفت برو و رفتم. ولی من این بار سفر تک نفره رو به توپخونه شروع کردم. از شهرک آپادانا توی غرب به سمت توپخونه برای من مثل رفتن از جنوبی‌ترین نقطه سن آندریاس به شمالی‌ترین نقطه‌اش بود. منِ بچه‌ای که تا حالا بیشتر از چند صد متر از خونه دور نشده بودم، تصمیم گرفتم با مترو برم. بلیت خریدم و سوار شدم. با هیچکسی حرف نزدم و بدو بدو تا مغازه طرف رفتم. وایسادم برام رایت کنه. سه ربع طول کشید. کیسه پر پول اسکناس های صد تومنی توی جیبم بود و حس می‌کردم گنج باهامه. پول‌ها رو بهش دادم و بازی رو قاپیدم و دویدم. بلیت خریدم و برگشتم. مترو صادقیه تا آپادانا رو دویدم و رسیدم خونه. نزدیک دو ساعت شده بود؛ کسی هنوز نگران نشده بود. شانس آورده بودم. مادر هنوز سرش توی کتابش بود و داداشم هم منتظر من که به دنیای فانتزی نهایی وارد بشیم.
ما اون شب اون بازی رو تجربه کردیم. کیف هم کردیم. فرداش پدرم یا قاب بازی رو دیده بود یا شاید خود بازی رو توی تلویزیون. هرچی بود برگشت بهم گفت مطمئن بوده که بالاخره من اون بازی رو می‌خریدم. راست یا دروغ، بهم گفت مخصوصا نخریده تا همین تجربه برام پیش بیاد و خودم بازی رو برم بخرم. یک «توله سگ» دوست‌داشتنی بهم گفت و دعوام هم نکرد. فردا صبحش یک‌قلک پر‌ دوباره جای قلک قبلی به دست مامانم قرار گرفت و اونها پول اولین بازی که خودم با دستان خودم خریدم رو بهم دادند. فاینال فانتزی ۷ بهترین خاطره اون تابستون یا شاید کل دوران بچگی من شد.

اگه اشتباه نکنم سال ۹۰ بود و باز هم اگه اشتباه نکنم، GTA V اون موقع‌ها تازه معرفی شده بود *وقتی می‌فهمد ده سال از آن روزها گذشته فشارش می‌افتد و کمی روی تخت دراز می‌کشد.* منِ ۱۲ ساله که حسرت بازی نکردن نسخه قبلیش یعنی GTA IV به دلم مونده بود، یه روز چهارشنبه گفتم آقا اینجوری نمی‌شه و من باید حتما بگیرمش. موقع برگشتن از مدرسه رفتم سی‌دی فروشی نزدیک خودمون، که متاسفانه بازی رو نداشت. اما در عوض اون باندلی که شامل دوتا اکسپنشنش می‌شد یعنی Episodes From Liberty City رو لا به لای بازی‌هاش پیدا کردم. دیگه با خودم گفتم به جهنم، همینو می‌گیرم. فکر کنم اون موقع بازی‌های کپی ایکس باکس 360 تازه گرون شده بودن و به رقم فرانجومی ده هزار تومنننننن رسیده بودن. *دوباره فشارش می‌افتد*
به هر حال، بازی رو گرفتم و خوشحال و خندان برگشتم خونه. خونواده من به هر دلیلی اونقدرا گیر نبودن روی اینکه چیا بازی می‌کنم. ولی سر تایم‌های بازی کردن محدودیت داشتم و فقط پنجشنبه‌ها و جمعه‌ها می‌تونستم کنسول رو روشن کنم. چهارشنبه گذشت و پنجشنبه‌اش هم به دلایلی که یادم نمیاد فرصت نکردم برم سراغ بازی. عصرش رفتیم خونه مامان بزرگم و اون روز پسرداییم هم اومده بود اونجا. خلاصه، بابام یهو تصمیم گرفت به پسرداییم بگه که من یه بازی خریدم. وقتی پسرداییم گفت چی، بابام یه نگاه به من کرد که اسم بازی رو بگم. منِ خام هم زارت گفتم GTA خریدم.
پسردایی عزیز با شنیدن این اسم ده ثانیه سکوت کرد، نیشش به شکل پلیدی باز شد، و یهو شروع کرد به بابام تعریف کردن که GTA مناسب بچه‌ها نیست. بابام هم که اونجا وا رفته بود، وقتی برگشتیم خونه بلافاصله بازی رو از من گرفت. حالا چه بلایی سر اون بازی اومد؟ رسید دست پسردایی عزیز! و در حالی که ایشون داشت عشق و حال دنیا رو با بازی می‌کرد، من بعضی وقتا می‌رفتم خونه‌شون و بازی کردن چیزی که خودم پولش رو داده بودم رو روی کنسول پسرداییم تماشا می‌کردم.
اگر براتون سوال شده، ما هنوز با هم دوستیم. و حتی یادمه وقتی که GTA V بالاخره اومد، خودش رفت بازی رو واسم خرید و دوتایی با هم تمومش کردیم رو کنسول خودم. ولی یادمه تا یه مدت دیگه به هیچ کس نمی‌تونستم اعتماد کنم.

بازی کردن هنوز که هنوزه یه سرگرمی جدیده. اگه بخوایم گذشته‌ش رو ببینیم، قانون یا ساختاری مثل ESRB که بخواد روی محتوای بازی‌ها نظارت داشته باشه، سال‌ها بعد از اولین بازی ویدیویی کارش رو شروع کرده! بنابراین نه فقط توی ایران، بلکه توی دنیا هم نمی‌شه این انتظار رو داشت که همه‌ی والدین روی محتوای بازی‌ها نظارت داشته باشن. اما برای خیلی از ما، همیشه تایم بازی کردن چیزی بود که پدر و مادر و کلا هر بزرگتری روش نظارت خاصی داشتن.

بازی کردن بیش از اندازه برای من از Zoo Tycoon شروع شد. یادمه اولین پی‌سی خونه بود که من وقتی برای اولین بار باهاش زوو تایکون بازی کردم، از حجم جزئیاتی که داشت شوکه شده بودم. کلی حیوون مختلف توی یه باغ وحش بزرگ داشت که حتی با یه دونه اکسپنشن پک، دایناسورها رو هم به باغ وحش اضافه می‌کرد. یادمه دوره‌ای که این بازی رو صبح تا شب بازی می‌کردم، فقط ۵-۶ ساله بودم و توی عید بود. اون‌قدر معتادش شده بودم که یواشکی دیسک بازی رو با خودم توی همه عید دیدنی‌ها می‌بردم که اگه یه موقع یکی از فامیل‌ها خونه‌شون پی‌سی داشت، نصبش کنم و اونجا دوباره مشغول بازی بشم!

بازی کردن یواشکی، بعدا به دوران مدرسه و دبستان رسید. سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ فکر کنم دیگه همه پرنس آو پرشیا و نید فور اسپید موست وانتد رو بازی می‌کردن. اون موقع یادمه یه دوستی رو توی مدرسه پیدا کرده بودم که در مورد بازی‌ها، مخصوصا نید فور اسپید کلی حرف می‌زدیم. یادمه سال بعدش که با همدیگه هم‌کلاسی شدیم، بهم گفت «ببین یه بازی جدید اومده به اسم کربن، این از موست وانتد هم باحال‌تره». چرت می‌گفت، هنوز هم هیچی جای موست وانتد رو نمی‌گیره! ولی یادمه چهار تا سی‌دی بود و بازی رو توی مدرسه لای کتاب جابه‌جا کردیم. اون موقع که از مدرسه برمی‌گشتم خونه، مامانم فقط یک ساعت بهم اجازه‌ی بازی کردن می‌داد و یادمه اون سال، دقیقا به سالی خورده بود که مامانم شیفت عصر تدریس می‌کرد و این برای من یعنی از ساعت ۲ که می‌رسیدم خونه تا ۵ بعد از ظهر می‌تونستم بدون استرس نید فور اسپید بازی کنم. این جوری دیگه زمانم دست خودم بود.

الان که ۲۴ ساله شدم و مامانم می‌دونه که بازی کردن بخشی از کارمه، حتی ۲۴/۷ هم پای بازی باشم دیگه بهم کاری نداره ولی نمی‌دونم چرا یهو دلم برای اون استرس بازی جابه‌جا کردن توی مدرسه و ده مدل ژانگولری که برای یه ساعت بیشتر بازی کردن در می‌آوردم تنگ شد.

شما چه بازی‌ای رو یواشکی خریدین؟

این لیست خاطره‌ی ما با بازی‌هایی بود که یواشکی خریدیم و بازی کردیم. نظر شما چیه؟ به نظرتون بازی خریدن یواشکی، خودش بخشی از هیجان و لذت بردن دنیای عجیب و غریب ویدیوگیم نیست؟ یادتون نره که تو بخش نظرات، خاطرات خودتون رو برامون بنویسین!