تیم ویجیاتو: ناامیدکننده‌ترین بازی‌های سال ۲۰۲۱

درسته که الان فصل انتخاب بهترین بازی‌های ساله اما از اونجایی که بهترین بازی‌های سال رو داریم به صورت همزمان توی ویجیاتو باهاتون به اشتراک می‌ذاریم، گفتیم چی بهتر از این که بریم سراغ ناامیدکننده‌ترین بازی‌های سال. قضیه از این قراره که دونه دونه رفتیم سراغ بچه‌ها و ازشون پرسیدیم که کدوم بازی بیشتر از بازی‌های دیگه ناامیدشون کرده.

Cyberpunk 2077 ناامیدکننده‌ترین بازی سال که هیچ، ناامیدکننده‌ترین بازی تمام زندگیم بود. حتی می‌تونم بگم تنها بازی‌ای بود که قلبمو شکست، چون چیزی بود که سال‌ها رویای ساخته شدنش رو داشتم.

مشکلات فنی رو که دیگه همه در جریان هستن، و حتی منی که روی پی‌سی بازی می‌کردم هم یه تجربه کابوس‌وار داشتم. در حدی که بی اغراق نمی‌تونستم پنج دقیقه بازی کنم بدون این که یه بخشی از انجین و کد بازی تشنج کنه. فارغ از مشکلات فنی، بازی داد می‌زد که پروسه ساخت پرتنش و بسیار سختی داشته. از درخت مهارت و کرفتینگ گرفته تا مکان‌ها و حتی ماموریت‌های داستانی، توی هر کدومشون راحت می‌شد فهمید که یا ناتموم موندن، یا هول هولکی ساخته شدن و نیاز به تست بیشتری داشتن، یا کلا از بیخ حذف شدن.

بدون مشکلات فنی، سایبرپانک 2077 بازی خوب و قابل احترامیه و معلومه که سازنده‌ها چقدر ذوق به خرج دادن و براش عرق ریختن. المانای خوب بازی به حدی بود که بتونم با این کلافگی‌ها کنار بیام و حداقل در حد یه بار تموم کردن پاش بایستم. ولی حیف که بازی نهایی شاید حتی نصف چیزی که اول قرار بود باشه هم نیست. امیدوارم سی دی پراجکت بتونه با آپدیت سایبرپانک رو کامل‌تر و کم‌مشکل‌تر کنه، و دلم می‌خواد اون موقع یه شانس دوباره به بازی بدم.

بعیده توی دنیا کسی رو پیدا کنید از من بیشتر به بازی To the Moon عشق بورزه و عاشقانه ازش تعریف و تمجید کنه. از نظر من این بازی بی‌اندازه قشنگ و دوست‌داشتنیه. مگه میشه باهاش اشک نریخت و غصه نخورد؟ امکان نداره.

اما چرا حرف از To the Moon توی مقاله ناامیدکننده‌ترین بازی‌های سال می‌زنم؟ چون امسال نسخه سوم بازی با اسم Impostor Factory عرضه شد و از نظر من به شدت بازی ضعیف و فراموش‌شدنی‌ای بود. گرچه کامیونیتی این بازی انقدر قویه که حتی اگر ضعیف هم بود بهش بی‌توجهی نمی‌کرد اما باید قبول کنیم Impostor Factory چیزی نبود که بعد از چندین سال انتظار، از Kan Gao، سازنده بازی انتظار داشتیم. حسابی ناامید شدم و امیدوارم نسخه چهارم (که Impostor Factory انگار پیش‌درآمدشه) بهتر از آب در بیاد.

تجربه دوباره سری Stronghold حس عجیبی داشت. ۲۰ سال از انتشار قسمت اول این سری که همه ما با دوبله نوستالژیک «سرباز کماندار عرب» اون رو می‌شناسیم گذشته. بازی Stronghold Crusader یکی از اولین استراتژیک‌هایی بود که فرصت تجربه‌اش رو داشتم. حالا بعد از ۲۰ سال نوبت به Stronghold: Warlords رسیده. جزئیات تو Stronghold 2 دیوانه‌کننده بود. هنوز که هنوزه باور اینکه Stronghold 2 سال ۲۰۰۵ ساخته شده برام سخته! می‌تونستید ساعت‌ها روی ساختمون‌ها و مردم شهرتون زوم کنید و اون‌ها رو که مشغول انجام دادن کارهای روزمره‌شون بودن تماشا کنید. همه چیز ختم به غذا و مسکن و ارتش نمی‌شد. تو Stronghold 2 دزدها حضور داشتن، شهر کثیف می‌شد، موش‌ها فاجعه به بار می‌آوردن و حوصله پادشاهتون سر می‌رفت.
شاید خیلی از کاربرا این بخش از سری Stronghold رو دوست نداشته باشن. اما باید قبول کنیم این سری بازی‌ها از ابتدا خودشون را با همین شکل معرفی کردن. اگر کسی سراغ Stronghold: Warlords میره انتظار داره با چنین ترکیبی مواجه بشه. اما آیا این انتظار برآورده میشه؟ به هیچ عنوان! Stronghold: Warlords چند قدم به عقب برگشته و فرسنگ‌ها از قسمت دوم بازی که ۱۶ سال پیش منتشر شد پایین‌تره. انتظار داشتم با زوم کردن روی مردم شهرم تو Stronghold: Warlords دنیایی متفاوت ببینم. انگار دروازه‌ای به سمت نارنیا باز کردم و می‌تونم این مردم کوچک رو ببینم که چطور درگیر روزمرگیشون هستن. اما خبری از این جزئیات نیست. دیگه مثل گذشته شهر کثیف نمیشه، آشوب راه نمیفته و خبری از نارضایتی مردم بابت ازدیاد دزدها نیست. همه چیز ساده‌تر شده. انگار نه انگار که این همه سال گذشته و بازی باید خیلی خفن‌تر میشد!

بایومیوتنت از اون بازی‌هایی بود که با خوندن پیشنمایش‌ها و دیدن تریلراش آدم به وجد میومد. بازی چندین سبک مختلف رو با هم تلفیق کرده بود و به نظر می‌رسید که قراره یه بازی اکشن نقش‌آفرینی معرکه رو توی دل یه دنیای بزرگ و رنگارنگ تجربه کنیم. اما بازی نشد اون چیزی که می‌خواستیم. بایومیوتنت روایتش حوصله‌سربره، کاراکترهاش اصلا به یادموندنی نیستن، انتخاب‌های مخاطبش توی بازی بی‌تاثیره کاملا و برخی اوقات ایرادات ریز و درشت فنیشم خیلی توی ذوق میزنه. حیف شد واقعا. این بازی پتانسیل این رو داشت که به یکی از مهمترین بازی‌های امسال تبدیل بشه.

خیلی از بازی‌ها بودند که امسال اون طوری که انتظار می‌رفت ظاهر نشدن، اما ناامید کننده‌ترین بازی برای من ریمستر سه گانه‌ GTA بود. با وجود تغییرات گرافیکی تو نسخه‌های ریمستر اما باز هم به واسطه‌ گیم پلی منسوخ و باگ‌های فنی زیاد بازی اون طور که انتظار داشتم ظاهر نشد و به نظرم خریدنش پول دور ریختن بود. در واقع تو مقایسه با باقی ریمسترهایی که تو چندسال اخیر دیدیم، میشه گفت Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition به شدت ضعیف بود و بعد از بیست سال نتونسته ادای دین درستی به این مجموعه‌ درخشان و طرفداراش کنه. وظیفه‌ ریمستر این مجموعه به عهده‌ استودیو بازی‌سازی Grove Street Games با سابقه‌ پورت‌های نه چندان موفق بود. شاید اگه راک استار پروژه‌ ریمستر این مجموعه رو برون سپاری نمی‌کرد، طرفدارن پرو پا قرص نسخه‌های کلاسیک، مثل من را خوشحال‌تر می‌دیدیم!

خیلی دلم تنگ شده برای محیط‌های اتمسفریک و مه آلود. محیط‌هایی که سکوت خاصی داشتن و در و دیوارهای چرک آلودش نوید این رو می‌داد که قرار آستین‌هارو بالا بزنیم بریم تو دل موجودات وحشتناک. زمانی که The Medium معرفی شد، با خود گفتم که ایول! دوران طلایی بازی‌های ترسناک دوباره می‌خواد شروع بشه. اما وقتی بازی منتشر شد با خودم گفتم زهی خیال باطل. چون دیگر خبری از شخصیت‌های کاریزماتیک، موسیقی تاثیرگذار نبود. البته بیشترین مسئله‌ای که در این بازی باعث شد تا از آن ناامید شوم، گیم پلی خشک و تنبل آن بود. اساس گیم پلی خوب در بازی‌های ترسناک باید صفر تا صد برمبنای تحرک باشد. اینکه با خیال راحت و آرام در یک محیط متروکه به دنبال حل معما باشیم که نشد هیجان و ترس.

البته هنوزهم امیدوارم تا عناوینی شبیه Forbidden Siren، Resident Evil 4، Silent Hill 4: The Room و Silent Hill: Homecoming دوباره ساخته و عرضه شوند تا بلاخره سبک وحشت دوباره به دوران طلایی خود برگردد.

شما رو چه بازی‌ای ناامید کرد؟

این لیست ما از ناامیدکننده‌ترین بازی‌های امسال بود. یادتون نره که تو بخش نظرات، ناامیدکننده‌ترین بازی‌های سال رو از نظر خودتون بگید.