تیم ویجیاتو: اولین بازی آنلاینی که بازی کردیم

همه ما قبول داریم که بازی کردن بخش جدانشدنی زندگی‌هامونه اما بازی آنلاین و آفلاین، بعضی وقت‌ها می‌تونن زمین تا آسمون با همدیگه فرق کنن. بازی‌های آنلاین حتی نیازمند ذهن آزادتر هستن چون رقابتی‌ترن و البته بعضا توانایی‌های خیلی متفاوتی با بازی‌های آفلاین و تک‌نفره نیاز دارن. توی این قسمت از ترین‌های ویجیاتو، سراغ بچه‌های تحریریه رفتیم و ازشون در مورد اولین بازی آنلاینی که بازی کردن پرسیدیم.

یه اعتراف: من تا آخر دوران ایکس باکس 360 اصلا آنلاین بازی نمی‌کردم. چون کنسولم کپی خور بود و منم یادمه از ترس بن شدن و این حرف‌ها اصلا جرئت وصل کردنش به اینترنت رو نداشتم. تا اون موقع نزدیک‌ترین تجربه‌ام به بازی آنلاین، کانتر زدن تو گیم نت و هر جای دیگه‌ای که می‌شد لن پارتی راه انداخت بود.

هفت-هشت سال پیش بود و من با یه سیستم ذغالی کم کم وارد پی‌سی گیمینگ و اکوسیستم استیم شده بودم. فکر کنم دومین یا سومین بازی‌ای که توی استیم برای خودم خریدم Payday 2 بود. اوایلش اصلا روم نمی‌شد با بازیکنای واقعی از سراسر دنیا بازی کنم، و همه ماموریتا رو تک نفره بازی می‌کردم. نمی‌دونم در جریان Payday 2 هستید یا نه، ولی اگه باشید می‌دونید که تک نفره بازی کردنش عجب سم سرطان‌زاییه.

خلاصه بعد یه مدت دلو زدم به دریا و یه ماموریت رو آنلاین با بازیکنای رندوم بازی کردم. دو بار دیگه که این کارو کردم، بالاخره فهمیدم این آنلاین مانلاین که می‌گفتن چی بود. Payday 2 تا حدودا دو سال بازی شماره یک من بود و مجموعا ٣٠٠-۴٠٠ ساعتی مشغولش بودم. اونم در حالی که ٩٠% سرقت‌هام و بانک‌زنی‌هام با بازیکنای رندوم بود، نه دوستام. بازی واقعا کامیونیتی خوبی داشت!

پیدا کردن اولین باری که آنلاین بازی کردم یکم سخت بود. میدونم «تراوین» جواب قطعی این داستانه، اما اونقدرها جذاب نیست که بخوام تعریفش کنم. درعوض میرم سراغ اولین باری که یک بازی رو برای تجربه آنلاینش خریدم. ۷ سال پیش بود که استیم رو دانلود و نصب کردم. دور زدن تو استیم فوق‌العاده بود. عین رفتن به یک پاساژ اما با این تفاوت که همه فروشگاه‌هاش مخصوص خرید و فروش بازی باشه. از بین تمام بازی‌های موجود تو استیم تصمیم گرفتیم بریم سراغ کانتر استرایک. CS: GO تقریبا دو سالی میشد که منتشر شده بود اما هنوز تو گیم‌نت‌های ایران پلیرها کانتر ۱.۶ یا دیگه ماکسیمم ۱.۷ بازی می‌کردن.

وارد شدن به دنیای CS: GO جالب بود. برای منی که بیشترین تایم رو به کانتر ۱.۷ اختصاص داده بودم حالا تجربه بازیی که انقدر روون و نرم باشه جالب بود. از همه عجیب‌تر این بود که دیگه برای بازی کردن با دوستام لازم نبود بریم گیم‌نت و رو میزهای کنار هم بشینیم. سر بچه‌های اونور گیم‌نت که تیم رقیب بودن داد بزنیم و جنجال راه بندازیم. این بار هرکدوم از ما تو خونه‌هامون پای سیستم‌هامون نشسته بودیم و با افرادی بازی می‌کردیم که اصلا نمی‌شناختیمشون. حالا چیزی به اسم «پینگ» و «لگ» برامون مطرح شده بود که قبلا تو گیم‌نت تجربش نکرده بودیم! CS: GO شروع یه دنیای جدید برای من بود. دنیایی که توش مرزی بین پلیرها وجود نداشت و همه از هر جای دنیا می‌تونستن با هم بازی کنن.

اگه بخوام لن بازی کردن توی گیم‌نت رو که همه‌مون باهاش خاطره داریم رو کنار بذارم، اولین بازی آنلاینی که به صورت جدی تجربه کردم، دوتا بود. دوتا ۲ هم نه دوتا ۱ یا همون وارکرفت ۳ که با گارنا می‌تونستیم آنلاین بازی کنیم. من هیچ تجربه‌ای از بازی‌های موبا نداشتم ولی عاشق بازی‌های استراتژی بودم. یادمه که اول یا دوم دبیرستان با یکی از دوست‌هام بعد از مدرسه می‌رفتیم گیم نت و اون بهم راه و چاه بازی کردن رو یاد می‌داد.

یادمه اون موقع دوتا ۲ تازه اومده بود و منم کمی بعدش شروع کردم. نصب کردن دوتا ۲ دغدغه‌ها و سبک بازی متفاوتی نیاز داشت. از سرعت دانلود ۵۰ کیلوبایت بر ثانیه گرفته تا پینگ بالا که باعث می‌شد توی بعضی از بازی‌ها دیسکانکت بشیم و پرت بشم بیرون. خلاصه ترکیب اینترنت بد با دنیای جدید دوتا ۲ که اون زمان به واسطه مسابقات جهانی اینترنشنال، دوران اوج خودش رو می‌گذروند، باعث شد تا من کمی بعد از یکی از ترندترین بازی‌های اون روزها زده بشم. با این حال، نصب کردن دوتا و استیم باعث شد تا کم کم سراغ خیلی از بازی‌های آنلاین دیگه مثل CS GO یا Left 4 Dead 2 برم و کم کم نگاهم به بازی‌های آنلاین عوض بشه. البته که همین الان هم بعضا دوتا ۲ رو به یاد اون موقع نصب دارم و بعضی وقت‌ها با دوستام بازیش می‌کنیم!

اولین و آخرین بازی آنلاینی که بازی کردم بازی بیلیارد یاهو مسنجر بود، همان بازی که حین چت در محیط یاهو میزدیم و بالا می‌آمد و می‌توانستیم حین بازی با همدیگر چت کنیم و کری بخوانیم. دیگر هیچ گاه سراغ بازی‌های آنلاین نرفتم و تا امروز یک بار هم سر به این دنیای آنلاین گیمینگ نزدم؛ حتی وقتی که فهمیدم فاینال فانتزی ۱۱ و یا نسخه چهارده آن، بازی‌های تمام آنلاین هستند و منی که عاشق و شیفته و دیوانه این فرنچایز بودم؛ بازهم بیخیال این دو نسخه شدم و پشتم را به آنها کردم. هیچوقت نخواستم وارد محیط بازی‌های آنلاین بشوم و کلی هم بابت این مساله فحش خوردم؛ منی که بخشی از کار و زندگی‌ام دنیای گیم است و درباره آن صحبت میکنم چرا تا این حد در برابر بازی‌های آنلاین گارد دارم؟پاسخش برای بقیه روشن نیست و شاید مسخره باشد ولی برای خودم قانع کننده است.

من برای خودم دلایل محکمی دارم که شاید در یک نوشته کوتاه جا نشود تا همه آنها را باز کرد و درست درباره‌شان حرف زد اما خلاصه خدمتتان عرض کنم که: اولا من خودم را می‌شناسم، بازی آنلاین درست مانند یک مواد درجه یک است که از دست خود والتر وایت گرفته باشم. من اگر وارد دنیای بازی‌های آنلاین شوم، دیگر در آنجا گیر می‌کنم و بیرون آمدنم با خداست! دوما برای من «داستان» حرف اول و آخر را در یک بازی می‌زند و همانطور که همه می‌دانید، عمده بازی‌های آنلاین از داستان قوی بهره مند نیستند و یکی از دلایلی که هیچ وقت سراغ این بازی‌ها نرفتم همین مساله بود. القصه که داستان من و بازی‌های آنلاین هنوز شکل نگرفته و بعید می‌دانم قرار باشد در آینده هم شکل بگیرد، شما را نمی‌دانم ولی من بدجور از آنها بدم میاید و می‌دانم این Unpopular Opinion به مذاق هرکسی خوش نمی‌آید!