تیم ویجیاتو: کارهایی که فقط توی بازی‌ها انجام میدیم!

بازی‌های ویدیویی می‌تونن فانتزی یا واقع‌گرایانه باشن، اما به هر حال مخاطبش کسی جز خودمون نیست. آدم‌هایی که اخلاق و رفتارهای متفاوتی داریم و توی بازی‌ها ممکنه برای چند دقیقه هم که شده بعضی از این اخلاق‌ها رو کنار بذاریم و جور دیگه‌ای باشیم. این هفته سراغ بچه‌های ویجیاتو رفتیم و ازشون پرسیدیم چه کارهایی رو فقط توی بازی‌ها انجام میدن و جای دیگه خبری ازش نیست!

پیش از کرونا، من توی دنیای واقعی زیاد پیاده‌روی می‌کردم اما با این حال همیشه یه مقصد مشخص داشتم. مثلا حتی اگه قرار بود از سر کار تا خونه پیاده‌روی کنم می‌دونستم قراره از چه خیابونی برم و به کجا برسم اما پرسه زدن مفهوم متفاوتیه. یعنی اینکه بی‌هدف یه مسیری رو شروع کنی و سعی کنی محیط پیرامون رو اکتشاف کنی. بری کوچه پس‌کوچه‌ها رو ببینی و حتی یه ساندویچی جدید پیدا کنی، اونجا ناهار بخوری.
اما تو دنیای ویدیوگیم پرسه زدن یکی از محبوب‌ترین کارهاست برام. و خب واضحه که بیشتر از همه توی بازی‌های راک‌استار چنین چیزی ممکنه. یادمه وقتی GTA V اومده بود من پشت کنکوری بودم. نه درس داشتم، نه به اون صورت کارم سنگین بود. تابستون ۲۰۱۳ تقریبا هر روز ۴-۵ ساعت GTA V بازی می‌کردم و تا اواسط تابستون حتی به وسطای بازی هم نرسیده بودم! یعنی هر کاری می‌کردم جز رفتن مراحل اصلی بازی. برای خودم می‌چرخیدم، توی دشت‌های بالای لوس سانتوس، یا با موتور می‌رفتم روی کوه و پرش‌های بلند می‌زدم. تقریبا هر کاری که فکرشو بکنید. این قضیه بعدا توی Red Dead Redemption 2 تکرار شد. پاییز ۲۰۱۸ من مشغول آماده کردن ویجیاتو بودم و خیلی وقت نداشتم ولی از همون زمان اندک هم استفاده می‌کردم تا سوار اسب بشم و برم واسه خودم. از گشت و گذار توی طبیعت گرفته تا حتی شبگردی در سن دنی. پرسه زدن به این شکل که با سرعت عادی راه رفتن آرتور توی خیابونا می‌چرخیدم، نه مثل یه دیوونه که می‌دوه و مدام با آدما برخورد می‌کنه. کاملا متمدن و انگار واقعا خودم توی بازی‌ام. نمی‌دونید چقدر لذت داشت وقتی سوار اسب توی نیمه‌شب از گذرگاه جاده و یه رودخونه عبور می‌کردید در حالی که بالاسرتون پر از ستاره‌ست و رودخونه با نور مهتاب می‌درخشه.
اگه گاهی اوقات پر از استرس و فشار می‌شید، توصیه می‌کنم توی بازی‌های مورد علاقتون پرسه بزنید.

یکی از چیزایی که توی زندگی شخصی و کاری ناخودآگاه بهش عادت کردم، کار تیمی بوده. یعنی در واقع من آدم درون‌گرایی محسوب می‌شم و معمولا درون‌گراها خیلی میونه‌ی خوبی با بودن توی جمع‌های بزرگ و انجام کارهای تیمی ندارن. کار توی رسانه از سن پایین، شخصیت من رو طوری شکل داده که می‌تونم هم توی تیم خوب عمل کنم و هم تنهایی کارها رو جلو ببرم. قضیه اینه که توی بازی‌ها، متاسفانه زیاد علاقه‌ای به تیمی بازی کردن ندارم و وقتی با بچه‌ها مولتی بازی می‌کنیم، همیشه منو به خاطر تنهایی جولان دادن وسط مپ ایپکس یا جانگل رفتن‌های ریسکی توی دوتا و راش دادن توی کانتر دست میندازن. همیشه که توی بازی‌ها نباید اخلاق‌های خوب نشون داد، اینم یکی از باگ‌های منه که توی بازی‌ها نمود واقعی خودشو پیدا می‌کنه!

ریسک پذیر نبودم و نیستم، شاید در دوران نوجوانی مثل اکثر نوجوانان کله شقی‌های خودم را داشتم ولی با گذشت زمان و افزایش سن این بوی قورمه سبزی کم کم از کله آدمی حذف می‌شود و انسان محتاط‌تر می‌شود. لااقل برای من که اینطور بود و ریسک پذیری‌ام حالا که در دهه سوم زندگی به سر می‌برم بسیار کمتر شده است. دیگر آن قماربازی نیستم که سر هر چیز و ناچیزی ریسک کند. اما بازی‌ها را برای چه گذاشتند؟ ته تهش قرار است از چک ‌پوینت قبلی شروع کنیم دیگر ! می‌دانم این مسأله برای همه بازی‌ها صدق نمی‌کند و سولزلایک و… در آن جا ندارد اما در بیش از نود در صد بازی‌ها، ته اشتباه کردن مواجه شدن با صفحه گیم اوور و دکمه کانتینتو زدن است. حالا بازیسازانی مثل راک استدی یا هر سازنده دیگری بیایند و کاری کنند که صفحه Game Over تحقیر آمیز جلوه کند! بکنند! به ما چه؟ در بازی‌ها میتوانم ریسک کنم، آن کله شقی گمشده را پیدا کنم و دست نوجوان درونم را بگیرم و آن را وارد دنیایی کنم که شاید اگر قابلیت سیو و کانتینیو در آن وجود داشت، جور دیگری زندگی میکرد. زندگی چک پوینت ندارد و هیچ جایی قرار نیست لود شود. اما در این زندگی مجازی می‌شود از این کارها کرد. می‌توان در سیمز یک خانواده را با یک خرابکاری به آتش کشانید و در نهایت دوباره از نو خانواده‌ای بهتر ساخت. در هر بازی اکشنی میتوان از هر مسیری رفت و با هرکس جنگید و در هر فایتینیگی بعد صد بار کتک خوردن بالاخره دفعه صد و یکمین وجود دارد که ما ببریم. اینجا میتوان ریسک کرد و دوباره شروع کرد، من هم همین کار را میکنم.

مهم نیست شب یا روز باشه. مسئله اینجاست که باید یک مسافتی رو طی کرد تا به نقطه مورد نظر رسید. پیاده سخته، مسیر دوره و خیلی هم طول می‌کشه. پس باید دنبال یک گزینه بهتر گشت. یک نگاه به اینور، یک نگاه به اونور. یک ماشین دیده میشه که رانندش یک مرد میان‌ساله. نه مدل ماشین مهمه نه رانندش. نیازی به اجازه گرفتن هم نیست، اصلا حسن دنیایی که داریم توش زندگی می‌کنیم همینه. در ماشین باز میشه، طرف پرت میشه بیرون، میشینیم پشت ماشین و گازشو می‌گیریم. شاید پلیس متوجه شه و سعی کنه تعقیبمون کنه، ولی مهم نیست. یک مسیری که طی بشه ما درنهایت از شر پلیس‌ها هم راحت میشیم و می‌تونیم یک نفس راحت بکشیم. مسئله اینجاست فقط تو دنیای GTAعه که انقدر راحت میشه حس آدم بد بودن تو داستان رو درک کرد. حس اینکه میشه قانون رو دور زد و بی‌توجه به مسائل اخلاقی هر کاری که باعث میشه به هدف برسیم رو انجام بدیم!

شما چی؟

شما هم بگید که توی بازی‌ها چه اخلاق یا رفتاری نشون میدین که توی زندگی واقعی اونطوری نیست؟