تیم ویجیاتو: ناراحت‌کننده‌ترین مرگی که تو بازی‌ها دیدیم

خیلی از شخصیت‌هایی که دوستشون داریم و باهاشون زندگی کردیم، بالاخره یا عمرشون سر می‌رسه و مرگشون رو توی بازی‌های مختلف می‌بینیم. توی این قسمت از مطالب آخر هفته ویجیاتو، سراغ بچه‌های تحریریه رفتیم و ازشون خواستیم که از ناراحت‌کننده‌ترین مرگی که توی بازی‌ها دیدن برای شما بنویسن.

الطائر یکی از اون شخصیت‌هاییه که برای خیلی از ما، معنای واقعی کلمه‌ی «اساسین» بود. از مصیاف توی قسمت اول اساسینز کرید گرفته تا ارتباط توی نسخه رولیشنز که یه جورایی پایان‌بندی درخوری هم برای الطائر و هم برای اتزیو آدیتوره بود. شاید براتون عجیب باشه، اما یکی از ناراحت‌کننده‌ترین مرگ‌ها برای من، مربوط به کشته شدن یه شخصیت خاص نمی‌شه و دقیقا همون لحظه‌ایه که اتزیو بعد از پیدا کردن ۵ تا کلید کتابخونه مصیاف، آخرین قطعه از پازل داستان اساسین‌ها رو کشف می‌کنه و متوجه می‌شه که الطائر بعد از این که دست‌نوشته‌های خود را شخصی امن سپرده بود، قصد داشته تا سیب عدن رو توی جایی امن قرار بده که از حمله مغول‌ها به مصیاف در امون بمونه و در نتیجه، همون جا توی کتابخونه، بر اثر کهلوت سن جون خودش رو باخته. اتزیو بعد از این که رد و ریشه‌ی اساسین‌ها رو توی پایان مسیر خودش پیدا می‌کنه، تصمیم می‌گیره تا سیب عدن رو جابه‌جا نکنه، چون که به نظرش توی تمام این سده‌ها، بهترین جای ممکن بوده. پایان داستان اتزیو، یه جورایی یه ادای احترام به الطائر ابن الاحد یا اولین اساسینیه که یوبی‌سافت قصه‌شو برامون تعریف کرد.

مرگ‌های زیادی تو دنیای بازی‌های ویدیویی بودن که باعث شدن فوق‌العاده بابتشون ناراحت شم. اما احساس میکنم هیچکدوم به اندازه جان مارستون تو Red Dead Redemption ناراحتم نکرد. من با جان مارستون تو یک دنیای جدید زندگی کردم، شکار رفتم، یک داستان بکر رو شنیدم و از تک‌تک لحظاتش لذت بردم. جان مارستون برای من یچیزی بیشتر از کارکتر بازی ویدیویی بود. راکستار یک بار دیگه قدرت بی‌نظیر شخصیت‌پردازیش رو به رخ همه کشیده بود و کاری کرده بود که جان تبدیل به یک شخصیت به‌ یاد موندنی بشه. بگذریم که بعدها دوباره با جان تو Red Dead Redemption 2 ملاقات کردم و از اینکه دوباره دیدمش فوق‌العاده خوشحال شدم. اما همیشه صحنه مرگش رو به خاطر داشتم و حتی یک لحظه هم از جلوی چشمم کنار نمی‌رفت. زیبایی اون لحظه به این بود که جان تسلیم نشد، ضعف نشون نداد. حتی تو آخرین لحظه و با وجود اینکه میدونست جونش رو از دست میده وایساد و سعی کرد مقاومت کنه. یک پایان بی‌نظیر برای شخصیتی که به زیبایی هرچه تمام‌تر خلق شده بود.

فاینال فانتزی ۷ از بزرگترین بازیهای زمانه خود بود، پیدا کردنش در ایران کار حضرت فیل بود و وقتی آن را می‌یافتی نقش یک گوهر را داشت در کلکسیون بازی‌هایت. داستان بازی به غایت زیبا بود و آنقدر پتانسیل داشت که از روی آن انیمیشن‌ها و کتاب ها و… ساخته شود و بازیهای دنباله ای پدید آید که یک به یک جذاب باشند. حتی ریمیک آن پس از سالها دلربایی می‌کند. در نسخه اصلی ما مرگ آیریث رو داشتیم، دختری که در تمام طول بازی عاشق روحیه آن بودیم و از بودن در کنارمان حس آرامش داشتیم. آیریث بی‌نظیر بود و کسی بود که گروه را سرپا نگه می‌داشت. او دختری پاک و معصوم بود که از خود گذشتگی کرد و زندگی‌اش را فدا کرد تا قهرمانان پس از نبردهای طولانی شکست نخورند. سکانس مرگ آیریث در بازی آنچنان سوزناک بود که تا مدتها از یاد کسی نرفت. مرگ آیریث در بازی فاینال فانتزی هفت بارها و بارها در تاریخ دنیای ویدیو گیم حاشیه ساز شده، حتی در انیمیشن رالف خرابکار به آن اشاره شده. مرگ آیریث در آن زمان جزو اولین مرگ‌های تلخ دنیای بازی‌های ویدیویی بود و نشان داد که یک بازی می‌تواند چقدر داستان جدی و تلخی داشته باشد. آیریث زمانی که توسط معشوق خود یعنی کلود به جریان آب سپرده شد، قلب همه گیمرها درد گرفت و من هم های های با دیدن آن صحنه گریه کردم. نمیدانم ریمیک بازی با تغییراتی که پیدا کرده چطور پیش می‌رود اما آیریث، همان آیریث قدیمی، برای ما هواداران فاینال فانتزی برای همیشه رفته و فداکاری‌اش هیچ وقت از ذهنمان بیرون نمیرود.

راکستار توی رد دد ردمپشن ۲ استاندارد تازه‌ای واسه شخصیت پردازی به دنیای ویدیو گیم معرفی کرد. صرفا کنترل آرتور مورگان برای تموم کردن مراحل توی دست‌هامون نبود. بلکه ما عملا داشتیم توی کل مدت با آرتور زندگی می‌کردیم. قضیه این بود که شما نمی‌تونستی راحت توی بازی جلو بری بدون اینکه شکم آرتور رو سیر کرده باشی. یا اینکه بی‌خیال بهداشت شخصی بشی و چند روز حموم نری. حتی کاراکترهای غیر قابل بازی هم به وضعیت شما واکنش نشون می‌دادن و اگه بوی بد میدادی ازت حالشون از مکالمه باهات به هم می‌خورد. همین باعث می‌شد که آرتور برای ما مهم بشه یا اگه بخوام ساده‌تر بگم، تبدیل بشه به کسی که شما مثل اعضای خانواده‌ات برات اهمیت داره. برای همین وقتی که تک سرفه‌های آرتور تبدیل می‌شد به سرفه‌های خشک و دردناک دیگه نمی‌تونستی نگرانش نشی. وقتی فهمیدم دلیل این سرفه‌ها، بیماری سل بوده به قدری جا خوردم که انگار یکی از اعضای خانواده‌ام به یه بیماری لاعلاج دچار شده. از اون لحظه دیگه بازی برام یه حس و حال دیگه‌ای داشت و وقتی آرتور داشت آخرین نفس‌هاش رو می‌کشید، حس می‌کردم که خودمم نمی‌تونم درست نفس بکشم و از اینکه مجبور بودم با یکی از دوست داشتنی‌ترین کاراکترهای تاریخ ویدیو گیم خداحافظی کنم، بغضم گرفته بود.

شما چی؟

از مرگ کدوم شخصیت بیشتر ناراحت شدید؟ برامون توی قسمت کامنت‌ها بنویسید؛ مطمئنیم که خیلی‌ها هم دوست دارن نظر شما رو بدونن!