بررسی سریال انیمیشنی The Cuphead Show – ادای احترام به نوستالژی
پس از تماشای انیمیشن سریالی The Cuphead Show که توسط استودیو MDHR برای نتفلیکس ساخته شده و ماجراجویی دو برادر کاپ‌هد را دنبال می‌کند، مخاطب از خود می‌پرسد این اثر دقیقا کدام گروه از افراد را ...
پس از تماشای انیمیشن سریالی The Cuphead Show که توسط استودیو MDHR برای نتفلیکس ساخته شده و ماجراجویی دو برادر کاپ‌هد را دنبال می‌کند، مخاطب از خود می‌پرسد این اثر دقیقا کدام گروه از افراد را هدف قرار داده است؟
درست مثل بازی اخیر کاپ‌هد، سریال The Cuphead Show درباره شخصیت کاپ‌هد (با بازی ترو ولنتینو) و برادرش ماگ‌من (فرانک تودارو) است؛ دو فنجان غیرقابل کنترل و پرسر و صدا که ضمن علاقه بسیار به یکدیگر، هرگاه نگهبان مهربانشان الدر کتل (جو هانا) حواسش نباشد می‌خواهند با چند ضربه از خجالت هم درآیند. با اینکه آن‌ها از بازیگوشی و شیطنت در کلبه کوچک‌شان لذت می‌برند، اما می‌دانند دنیایی پر از ماجراجویی در Inkwell Isles وجود دارد که نباید بدون یک محافظ در آن پرسه بزنند. گرچه زمانی که با دویل (لوک میلینگتون دریک)، مردی خواننده و رقاص که قصد تحت مالکیت گرفتن روح کاپ‌هد را دارد، ملاقات می‌کنند همه چیز دستخوش تغییر می‌شود.
همچنان که قسمت نخست و ۱۲ دقیقه‌ای The Cuphead Show زمینه داستانی را می‌چیند، شما خیلی زود متوجه می‌شوید چاد و جرد مولدنهاور (خالقان کاپ‌هد که همچنین تهیه‌کنندگان اجرایی پروژه بوده‌اند) سعی کرده‌اند داستان بازی اصلی را در ۱۲ قسمت جای دهند. با اینکه بسیاری از عناصر هسته‌ای سریال به بازی وفادار مانده، The Cuphead Show تلاش دارد زمان قابل توجهی را صرف پرداختن به زندگی شخصیت‌های مکملی چون کینگ دایس (وین بردی) و خانم چالیس (گری گریفین) کند. اینکه بازی‌های ویدیویی با داستان‌های فرعی و کوچک‌تر بسط پیدا می‌کنند - حال چه در قالب خود بازی و چه اقتباس‌هایی از این دست - به پرورش شخصیت‌ها و گسترش دنیای آن کمک شایانی می‌کند.
با این حال وقتی این مورد را در The Cuphead Show بررسی می‌کنیم، سریال در هر اپیزود مدام از ماجرایی به ماجرای دیگر می‌رود و مخاطب احساس می‌کند با یک سریال تکه‌تکه و نه چندان یک‌پارچه طرف است. در نتیجه شاید بتوان گفت این سریال نقش مکمل بازی کاپ‌هد را دارد و بس. در نگاه نخست احتمالا فکر کنید همه چیز این سریال بر اساس بازی ساخته شده اما به محض اینکه دکمه‌ی پخش (Play) را فشار می‌دهید، با کلی تغییرات ریز و درشت مواجه می‌شوید که این سریال را از عناصر پایه‌ای و مهم کاپ‌هد دور کرده و نتوانسته به خوبی رسانه بازی‌های ویدیویی را به تلویزیون منتقل نماید.
باتوجه به اینکه The Cuphead Show یک کارتون مدرن مختص مخاطبان نوجوان و کودک است، سازندگان خیلی نتوانسته‌اند داستان را با دیالوگ‌های پیچیده و مفهومی جلو ببرند. به‌جای به‌کارگیری ریتم متناسب اثر کلاسیک استودیو Fleischer، سازندگان انیمیشن جدید تنها جنبه‌ی طراحی هنری The Cuphead Show را به آثار قدیمی‌تر وفادار نگه داشته‌اند و از لحاظ روایی و کارگردانی، وارد فضای مدرن شده‌اند - و این یعنی سریال سریع، پر سر و صدا و کمی جنون‌آمیزتر از چیزی است که باید باشد. در برخی از صحنه‌ها که مشخصا از مبارزه با باس‌های خاطره‌انگیز کاپ‌هد الهام گرفته شده، ما شاهد افزایش تنش و جنون همه چیز هستیم.
اما باید در نظر گرفت که این یک سریال برای تماشا کردن است و نه یک بازی برای تجربه‌ی تعاملی، بنابراین انرژی بیش از حد The Cuphead Show این حس را به ما منتقل می‌کند که سازندگان می‌ترسیدند مخاطب آرام آرام علاقه و توجه خود را از دست بدهد. سرعت پیشرفت داستان در هر اپیزود همچنین این احساس را ایجاد می‌کند که سریال جدید نتوانسته آنطور که باید و شاید به آثار کلاسیک کاپ‌هد ادای احترام کند. قصد ندارم بگویم اگر سازندگان به شکل سنتی هر فریم انیمیشن را با دست می‌کشیدند، با اثر بهتری طرف بودیم؛ اما به‌نظر می‌رسد انرژی تزریق شده به آن از توازن درستی برخوردار نیست.
تا زمانی که The Cuphead Show تمرکز اصلی خود را معطوف کاپ‌هد و ماگ‌من و مبارزه آن‌ها با دویل می‌کند، ما مشاهده می‌کنیم که سریال چقدر به معجزه‌ی چیزی شبیه Hell Is Other Robots در انیمیشن Futurama نزدیک شده است. بیشتر عناصر کلیدی اینجا حضور دارند و هر اپیزود علی‌رغم محدودیت‌های مختلف، جزئیات قابل توجهی در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. اما همیشه سرنوشت چنین رویکردی به خلق اثری بهتر منجر نمی‌شود؛ در مورد The Cuphead Show نیز می‌توان گفت اگر سازندگان زمان کمتری را صرف پرداختن به شخصیت‌های فرعی و زندگی‌های آنان می‌کردند، احتمالا با خروجی بهتری مواجه می‌شدیم.
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
هنوز ندیدمش ولی خیلی با سبک سریالش حال کردم و یه زمانی هم گیمش رو میزدم خیلی گاد بود فقط خیلی سخت بود سر یه مرحله نابود میشدی (تنها گیمی که قشنگ تونست برام جای خالی ریمن رو بگیره ریمن یه شاهکار بود هیف که نسخه جدیدی برا پیسی ندادن بعد لجندز)
??
بازی شو دوست داشتم امید وارم سریالش خوب باشه
یعنی به خدا قسم سر بازیش بعد اینکه باس هاشو میکشتم چنان دادی میزدم...
بعدشم میپرسیدن مگه چیکار کردی
میگفتم یه گل? رو کشتم
یا یه خونه ابنباتی رو ترکوندم?
گله خیلی بد بود
ولی آهنگش خدا بود
همیشه فکر میکردم آبی رنگه پدرشه ??
قسمت یکشو دیدم نایس داشت
عاشق این گیم بودم و هستم با اینکه سرش زدم یه دسته خرد کردم ولی واقعا از گرافیکش خوشم میومد. حتما این سریال رو میبینم
بازیش برای موبایل هم هست؟
خیر
آره هست
اخر نفهمیدیم هست یا نیست :)
https://dgto.ir/tsp
خیر به صورت رسمی نیست ولی یک نسخه فن مید خیلی شبیه به اصلیش هست ولی همه مراحل رو نداره
ممنون که گفتید
ولی واقعا نمیدونم دو نفر چرا دیس دادن؟!
هر چقدر مرحله اول بازی رو با پسر خالم بازی نتونستم ردش کنم واقعا خیلی سخت بود بیخیال بازی شدیم رفتیم ریمن لجندز رو با هم بازی کردیم حداقل یکم آسون تر بود و تونستیم تقریبا تا آخراشو بریم
منی که صد درصد تمومش کردم ??
همچنین ??
بازیش که پدرمون رو درآورد???
چقدر که جر خوردم سر گیم این
همه فک میکنن اسونه ، ولی اصلا اینطوری نیست .
بازیش خیلی سخت بود
دوبله داره چه طوریه
منم منتظرم دوبلش بیاد ، آدم چشماش درد میگیره با زیرنویس
آ داداش کوچیکم گریه میکرد که چرا بازیشو نمی کنی
اینو میزارم کمی باهاش سرگرم سه??️
میدونی ، ما ها که سنمون زیاد بود واقعا اسفالت شدیم تا بازی رو تموم کنیم . قطعا اکه یه نفر با سن کمتر براش سخته ، سریال قشنگی هم هست اتفاقا پیشنهاد میکنم .
به عنوان یک فن کاملا سریال سریال خوش ساخت بنظر میرسه.
عه این
کی منتشر شد؟??
همین یکی دو روزه