جنگ ستارگان جدید، پیشتازان فضا، سریال عروسک روسی (Russian Doll) و جداسازی (Severance). این روزها طرفداران ژانر علمی تخیلی شاهد برخی از بهترین آثار این ژانر هستند. حالا با بازگشت سریال For All Mankind و شروع فصل جدید صف سریال‌هایی که باید ببینند طویل‌تر خواهد شد.
For All Mankind سریال جاه‌طلب و به شکل غافلگیر کننده‌ای تاثیر گذار است که اولین بار نوامبر ۲۰۱۹ در سرویس رسانه اپل تی‌وی پلاس پخش شد و خیلی زود بین آثار هم عصرش، جایگاه بهترین سریال علمی تخیلی را ازآن خود کرد.
اکنون فصل سومش پخش می‌شود، اما سریال For All Mankind با یک سوال ساده شروع شد: اگر آمریکایی‌ها اولین کسانی نبودند که انسانی را به کره‌ی ماه بفرستند، چه می‌شد؟ این سریال موفق شد از روی این طرح ساده، چیز بسیار پیچیده‌تری بسازد: ترکیبی از دسیسه‌های سیاسی، سیاست رفتن تا لبه پرتگاه (معروف به بن‌بست ماه بین نیروهای آمریکایی و روسیه) و نبردی فضایی که در نهایت بر سطح مریخ فرود می‌آید.
این سریال که توسط رونالد دی. مور (Ronald D. Moore) تهیه کننده خوش آوازه Battlestar Galactica و Trek ساخته شده است، گاهی اوقات می‌تواند کمی ضعیف و شاید حتی کلیشه‌ای باشد. موفقیت آن هم در به تصویر کشیدن واقعی NASAای قلابی یا حتی صحنه‌های فضایی درخشان نیست. دلیل موفقیت For All Mankind این است که مور و گروهش تصمیم گرفتند این سریال را مثل یک درام بزرگ که در محل کار اتفاق می‌افتد بسازند. مثل سریال Mad Men، اما در ناسا.
نه این که سکانس اکشن در For All Mankind کم باشد. برای مثال صحنه‌های اختلال در پرتاب موشک و نجات آپولو 24 در پایان فصل اول. این سکانس‌ها تمامی ویژگی‌های مثبت و جذاب فیلم جاذبه (Gravity) آلفونسو کوارون (Alfonso Cuarón) را داشتند و حتی فراتر از آن عمل کردند. مسئله این است که این سریال اکشن را به جذابیت اصلی خود تبدیل نمی‌کند. فیلمنامه بد را زیر روکشی از جلوه‌های بصری پنهان نمی‌کند.
در عوض، مانند Mad Men که تفسیرش روی رویای دروغین آمریکایی را زیر روکشی از نوستالژی دهه ۶۰ میلادی پنهان کرده بود، سریال For All Mankind استثنایی بودن انسان را از دریچه شکست‌هایش بررسی می‌کند.
درست است، بازتعریف مرزهای یک کشور با اداره یک آژانس تبلیغاتی خیلی فرق دارد، اما شباهت‌ها همچنان باقی است. مجموعه متیو وینر در AMC بسیار عالی بود چون نشان داد زندگی کسانی که تصویر زندگی ایده‌آل آمریکایی را کنترل می‌کنند، یعنی مدیران تبلیغات، پیچیده و نامرتب هستند. نگاهشان توخالی است. All for Mankind همین کار را می‌کند. این اثر نشان می‌دهد کسانی که امیدهای بشریت برای یک زندگی بهتر به آن‌ها سپرده شده است، اغلب در بهبود بخشیدن به زندگی خود عاجزند.
این مسائل راجع به روابط عاشقانه، تعریف مرزهای حرفه‌ای و اخلاقیت، ویژگی‌های علمی تخیلی خارق‌العاده سریال را تاثیر گذارتر می‌کند. تماشای کسی که برای اولین بار یخ روی ماه پیدا می کند یک چیز است. اما تماشای کسی که احساس می‌کنید می‌شناسید در حین این کار مزه دیگری دارد. (و وقتی دوست تلویزیونی دیگرتان به او کمک می‌کند، خیلی بیشر حال می‌دهد. به خصوص وقتی آن‌ها لزوماً با هم کنار نمی‌آیند و اینجوری شما شاهد بهبود رابطه آن‌ها هم هستید.)
سریال For All Mankind همان کاری را انجام می‌دهد که بهترین داستان‌های علمی تخیلی همیشه انجام داده‌اند: انسانی کردن تمام ایده‌های انتزاعی که به عنوان پایه ژانر عمل می‌کنند.
این اثر دلایل مهم بودن اکتشاف فضایی و تأثیری که می‌تواند اینجا روی زمین داشته باشد، ارائه می دهد. اما این کار را از طریق نقطه نظری آشنا انجام می‌دهد. موفقیت این سریال در تبدیل ژانر علمی تخیلی، به چیزی است که پیشتازان فضا به زیبایی بیان کرد: یک ماجراجویی انسانی.
چیزی که از خود سریال واسم توی نقد جالب تر بود این بود که چه آثار خفنی می تونن باشن و ما ندونیم وجود دارن!
کل توجهمون رفته سمت بلاک باستری ها و خیلی مشهور ها.
و انصافا هم چقدر این سریال جذاب به نظر می رسه.
ولی متاسفانه باید بره توی لیست “پس از کنکور”.