نقد سریال Ms Marvel | قسمت آخر

کندترین و کسل‌کننده ترین سریال مارول از زمانی که دیزنی مارول را خرید همین اثر است. اما در «خانم مارول» چه گذشت؟ چه تصمیماتی در مرکز ایده‌ پردازی مارول و اتاق فکر فیلمنامه نویسان کار گرفته شد که منجر به خلق این سریال از هم گسسته گشت؟ چه اتفاقی باعث شد این سریال شامل نامنظم ترین داستان مارول تا به امروز باشد؟ برای پاسخ به این سوالات در ادامه با نقد سریال Ms Marvel همراه ویجیاتو باشید.

خانم مارول بالاخره تمام شد. این سریال از همان شروع خود مصداق بارز یک جاده ناهموار بود، زیرا از نظر لحن و جایگاهش در دنیای سینمایی عظیم مارول هرگز نتوانست به یک هویت خود ساخته برسد. در حدود شش هفته، این سریال به سمت و سوی نقاط داستانی مختلف اما ناکاملی رفت که شبیه به دیگر آثار مارول نبودند. از طرف دیگر برخی از قسمت‌ها، به خصوص در نیمه دوم آن، از خسته‌کننده‌ترین قسمت‌های یک سریال مارولی در دیزنی پلاس بودند. علت این آشفتگی در یک جمله به فیلمنامه بدون هدف سریال مربوط می‌‌شود. و با این حال، قسمت ششم این اثر همه چیز را به گونه‌ای در یک مسیر جدید قرار داد.

البته این مسیر جدید حاصل اتفاقات با کیفیتی که در داستان سریال می‌افتد نیست، بلکه به خاطر معنای این داستان جدید برای ادامه مارول است. این قسمت برای دنیای سینمایی مارول چه معنایی دارد؟ اتفاق بزرگ چیست؟ خوب، گفتن این نسبتاً آسان است چرا که با این اپیزود، مارول بالاخره در را برای بازگشت جهش‌یافته به جهان سینمایی خود باز می‌کند. کلمه جهش یافته در بیشتر زمان‌ها در MCU همچون یک تابو بوده و در هر فیلم و نمایشی از گفتن آن اجتناب شده است. حتی زمانی که شخصیت‌هایی مانند واندا و پیترو به این جهان آورده شدند، داستان‌های منشأ متفاوتی به آن‌ها داده شد تا از این مسیر دور شوند.

با این حال، وقتی چند سال پیش دیزنی فاکس را خرید، تقریباً همه مطمئن بودند که جهش یافته‌ها و در مرکز آن مردان ایکس به MCU خواهند آمد. آنها اکنون به واسطه شخصیتی چون خانم مارول همین جا هستند؛ و این تازه شروع کار است. با این حال، غم انگیز است که این تنها نکته داستانی است که مخاطبان در مورد آخرین قسمت از سریال خانم مارول خواهند گفت.

بنابراین، بدون شک اپیزود آخر هم مانند کل سریال خیلی خوب نیست، ولی پتانسیل این را نشان می‌دهد که اگر سریال لحن اپیزود اول خود را ادامه می‌داد همه چیز در فرم بهتری قرار می‌گرفت. همچنین لازم به ذکر است که بیشتر از هر قسمت دیگری، اینجا جایی است که کامالا از قدرت خود استفاده می‌کند و اکشن بهتر از گذشته کارگردانی می‌شود. اما علت چیست؟ کارگردانان قسمت اول فصل برگشته‌اند و ثابت کرده‌اند که در طول این فصل در کار خود بهترین بوده‌اند.

این اپیزود دارای انرژی و اعتماد به نفسی است که قسمت‌های 2 تا 5 هرگز نتوانستند داشته باشند. مارول می‌تواند یک ماشین محتوای فوق‌العاده باشد، اما اهمیت یک صدایی با دید پشت دوربین در اینجا به اندازه هر نکته تولید دیگری چون فیلمنامه مهم است. شاید مارول باید به «عادل العربی و بلال فلاح» اجازه می‌داد اگر دفعه بعدی وجود دارد، این دو تمام فصل را اداره کنند، نه اینکه کار را به افرادی بدهد که حساسیت درستی برای ساخت این نوع سریال‌های تلویزیونی ندارند. بنابراین، کارگردانی این اپیزود بسیار بهتر از قسمت‌های قبلی است، اما طرح فیلمنامه همچنان بسیار بد است.

متاسفانه یکی از نکات بدی که از ابتدا در فیلمنامه این سریال دیده می‌شد لحظات کمدی بود که در دل اکشن‌ها یا لحظات حماسی گنجانده شده بودند. البته این بیماری واگیر دار مارول در تمام آثار خود است. اما در این سریال چنین فاکتوری یک نکته منفی بسیار درشت بود. نویسندگان این سریال از همان ابتدا سعی کردند در بدترین لحظات ممکن صحنه‌های کمدی را از دل اتفاقات بیرون بیاورند و این باعث شد مکالمات احساسی شخصیت‌ها نیز کاملا غیر واقعی به نظر برسند. این مدل از دیالوگ‌ نویسی و فیلمنامه نوشتن فاقد جزئیات و درک درستی از نحوه صحبت مردم در زندگی واقعی است.

در نقد اپیزود‌های قبلی سریال Ms Marvel به این نکته اشاره کرده بودم که سریال‌های مارولی دیزنی پلاس واقعاً از تلاش برای پایبندی به قالبی رنج می‌برند که اجازه انعطاف‌پذیری در گفتن این مدل داستان‌ها را نمی‌دهد. در همین مسیر قسمت 6 طولانی ترین اپیزود فصل است، اما بازهم به اندازه کافی طولانی نیست که بتواند چارچوب مناسبی برای آینده شخصیت‌های خود بسازد. در طول این 6 قسمت سریال در بخش تیم بازیگری خود نیز درخشش خاصی نداشت. در واقع به جز ایمان ولانی که تا اندازه‌ای خوب بود، اما دیگر گروه تیم بازیگری شخصیت‌های معمولی با اجرا‌های به شدت ساده و فراموش شدنی داشتند.

برای مثال امیر برادر کامالا، پس از فراموش شدن در تمام فصل با اپیزود پایانی به متن داستان برمی‌گردد، اما او فقط در یک مدرسه حضوری کوتاه و باری به هر جهت گونه و بی معنایی دارد که دلیل منطقی برایش موجود نیست. همچنین به شخصیت ناکیا نیز فرصت داده نمی‌شود تا مسائل خود را با کامالا یا مبارزات انتخاباتی خود برای شورای مسجد را حل کند. اینجاست که می‌گویم این سریال مارول از همان ابتدا همه چیزش واقعاً شتابزده و ناپخته به نظر می‌رسید.

در نتیجه باید گفت: مانند بسیاری دیگر از سریال‌های تلویزیونی مارولی که قبل از این اثر به نمایش در آمدند، خانم مارول نیز نتوانست به اوجی برسد که با فیلم‌های فاز قبل مارول به آن عادت کرده‌ایم. دنیای سینمایی مارول ممکن است فرمول سرگرمی‌های ناب ابرقهرمانی را در چارچوب بزرگ سینما ثابت کرده باشد، اما وقتی صحبت از ارائه همان کیفیت در فضای تلویزیون به میان می‌آید، آنها از بازی بسیار عقب هستند.

بنابراین، در پایان باید گفت که من تا به حال سریالی را ندیده بودم که اینقدر ناامیدانه فریاد بزند «به من نگاه کن، من متفاوت هستم» و در نمایش آن تفاوت به شدت شکست خورده باشد. اما علت این شکست بدون تردید در مرکز فرماندهی و ایده پردازی خود مارول است؛ جایی که در فاز چهارم سکان هدایت کشتی بدون کاپیتان کمپانی مارول به سمت ناکجا آباد در حرکت است. و باید دید این اقیانوس پر تلاطم سرانجام این کشتی را در بستر چه ساحلی به سر منزل نهایی و آرامش‌بخش خود می‌رساند.