نقد انیمیشن Minions: The Rise Of Gru

انیمیشن «مینیون‌ها: ظهور گرو» با شوخی‌های بی وقفه، موسیقی متن عالی، و آموزش کونگ‌فو از سوی «میشل یئو» به مینیون‌ها یک معجون خوشمزه برای تجربه یک سرگرمی مطلق است؛ این فیلم به طرفداران این فرنچایز همه چیزهایی را که برای گذراندن اوقات خوش نیاز دارند، می‌دهد. به خصوص بچه‌ها هر دقیقه از این اثر را دوست خواهند داشت. «ظهور گرو» از نظر تناسب و شروع، دیوانه‌وار و خنده‌دار است و همچنین از نظر بصری جذاب‌ترین فیلم این مجموعه تاکنون است، که زیبایی‌شناسی انسان‌های عجیب با مینیون‌های فوق عجیب را حفظ می‌کند و در عین حال پس‌زمینه‌های قابل‌توجهی از جمله محله چینی‌های سانفرانسیسکو و فضای سرسبز کارتونی را به آن اضافه می‌کند. در ادامه با نقد انیمیشن Minions: The Rise Of Gru همراه ویجیاتو باشید.

مینیون‌ها از سپیده دم وجود داشته‌اند. آنها با شروع به عنوان موجودات تک سلولی، در طول اعصار تکامل یافته‌اند و به طور مستمر به منفورترین ارباب آن زمان خدمت کرده‌اند، از یک تی‌رکس در دوران پیش از تاریخ بگیرید تا ناپلئون در دوران ناپلئونی. با این حال، هر بار این موجودات زرد کوچک از طریق آزمایش‌ها و مصیبت‌ها، استادی را از دست می‌دهند. بنابراین، یونیورسال و ایلومینیشن می‌توانند مینیون‌ها را در هر دوره یا زمانی قرار دهند و به احتمال زیاد در باکس آفیس موفق خواهند شد. چه کسی می‌داند که استودیوها بعداً آنها را به کجا خواهند برد، اما این عجیب‌وغریب‌های کوچک را هرجا رها کنید و به آنها شوخی‌های کودکانه بدهید، بازهم تماشاگران مطمئناً آن‌ها را با ذوق و شوق دنبال خواهند کرد.

«من نفرت انگیز» به عنوان شروع‌ کننده این فرنچایز یک فیلم خنده‌دار در مورد یک شرور بود که راه خود را در یک روایت رضایت بخش و احساسی تغییر می‌دهد. اما زمانی که ایلومینیشن آن دستیاران زرد ناز را در آن فیلم دید و تصمیم گرفت فرنچایز اسپین آف خود را به آنها بدهد، کیفیت این فیلم‌ها از نظر داستانی کاهش یافت. بنابراین، هفت سال پس از فروش بیش از یک میلیارد دلاری اسپین‌آف‌شان در باکس آفیس، مینیون‌ها در یک انیمیشن ماجراجویی کمدی، به داستانی در سال‌ها قبل از ماجرا‌های Despicable Me، بازگشته‌اند.

این فیلم یک گرو 12 ساله (استیو کارل) را در تلاش برای پیوستن به یک گروه ابرشرور به نام Vicious 6 با کمک مینیون‌هایش نشان می‌دهد. دیدن گرو به عنوان یک شخصیت جوان‌تر و خوشبین تر که رویای یک ابرشرور بودن را در سر می‌پروراند، جالب است. او یک قهرمان جوان و هیجان انگیزتر است که به دور زدن مینیون‌ها عادت کرده است.

اما فیلم‌های مربوط به مینیون‌ها بر اساس منطق داستانی «باری به هر جهت» اداره می‌شوند. این یعنی هسته‌ی اصلی آن‌ها دارای یک سرعت کشنده است و محور دراماتیک آن‌ها تشدید مداوم شوخی‌ها و صحنه‌های اکشن. با این حال، این فرمول را با معایب بزرگ اشتباه نگیرید. تكرار مداوم هياهو در چنین اثری به جای اينكه خسته‌كننده باشد، بيشتر شبيه سوخت برای حرکت بهتر انیمیشن به سمت جلو است.

بنابراین، راستش را بخواهید، داستان «مینیون‌ها: ظهور گرو» صرفاً چیزی است که در پس‌زمینه آشوب‌های مینیون‌ها اتفاق می‌افتد. در نتیجه هیچ وزن یا تنشی دراماتیک برای طرح کلی اثر وجود ندارد. زیرا اتفاقات داخل انیمیشن صرفاً یک مک‌گافین است که به گرو و مینیون‌ها دلیلی برای حرکت به سمت اکشن بیشتر می‌دهد. با این حال، ما برای طرح اینجا نیستیم، بلکه برای شرکت در جشنواره خشونت کارتونی، طنز نابسامان و هر آنچه که از برخورد این دو عنصر فیلم زاییده می‌شود، آمده‌ایم. با همین رویکرد در «Minions: The Rise Of Gru»، سازندگان فیلم از فضای دهه 1970 میلادی با یک موسیقی متن جذاب و شخصیت‌های شرور خشن استفاده کرده‌اند تا بهترین فیلم «مینیون‌ها/من نفرت‌انگیز» را ارائه کنند.

کارگردان این انیمیشن یعنی شخص کایل بالدا مخاطبان این اثر را با محیطی رنگارنگ سرگرم می‌کند. این فیلم با نمایش جهان خود در دهه 1970 به همراه موسیقی، مدل مو و لباس‌هایی که منعکس کننده آن دوران است، صحنه‌های شیرینی را خلق می‌کند. این اثر همچنین دارای یک چیدمان ماجراجویی کلاسیک با محوریت یک سنگ قیمتی است که از معبدی پر از تله‌های انفجاری به سبک «ایندیانا جونز» دزدیده می‌شود. حتی ما در شروع کار شاهد یک سکانس آغازین آنقدر طنزآمیز هستیم که ارجاعی است به سینمای ماجراجویی. به طور کلی چیزهای زیادی در مورد این فیلم وجود دارد که باید از آن لذت ببرید، از هضم آسان آن گرفته تا تعداد زیادی شوخی‌های بصری که مینیون‌ها ارائه می‌دهند.

لازم به ذکر است که این دنباله انتخاب عاقلانه تری را برای صرف زمان زیادی با شخصیت‌های انسانی انجام می‌دهد، برخلاف فیلم اول که صحنه‌های بی پایانی از بازی‌های خنده‌دار مینیون‌ها را به نمایش می‌گذاشت. بنابراین، از اساس باید به این نکته توجه داشت که فیلم‌های مینیون‌ها، دارای همان فرمول فیلم‌های گودزیلا یا هیولایی نیستند، جایی که می‌خواهید صحنه‌های انسانی هر چه زودتر تمام شود تا بتوانید به موجود در عنوان‌ فیلم بازگردید. البته این به معنی نبود خود مینیون‌ها نیست. بلکه هدف ترکیب آن‌ها با محیط انسانی اطرافشان است.

این فیلم شخصیت‌های انسانی زیادی را با معرفی گروهی از شرور‌های Vicious 6 نشان می‌دهد، گروهی که با نام بازیگرانی مانند تاراجی پی هنسون، دولف لاندگرن، دنی ترخو و ژان کلود ون دام در نقش شخصیت شروری به نام ژان کلاود به تصویر کشیده می‌شوند. استیو کارل نیز دوباره از انجام لهجه خاص گرو در این نسخه کودکانه شخصیت خود لذت می‌برد و پیر کافین نیز تمام تلاش خود را برای صداگذاری مینیون‌ها می‌کند. به طور کلی، بازیگران مکمل بسیار عالی هستند، از جمله بازگشت پیروزمندانه میشل یئو به پرده بزرگ پس از بازی در فیلم مورد توجه «همه چیز همه جا به یکباره».

میشل یئو در این اثر نقش استاد چاو را بازی می‌کند، زنی ماهر در هنرهای رزمی که قهرمانان زرد کوچک را در سفر خود رو به جلو آموزش می‌دهد. البته این شخصیتی است که او قبلاً در فیلم‌هایی مانند Boss Level و Shang-Chi بازی کرده است، اما یئو در کار خود خوب است و همیشه آن را به بهترین شکل نمایش می‌دهد، حتی از طریق صدا بازیگری.

اما در حالی که بچه‌ها با این فیلم کاملاً خوشحال و سرگرم خواهند شد، شاید برای مخاطبان بزرگسال منطقی باشد که کمی دنبال داستان بیشتر و وزن احساسی باشند. اگرچه پتانسیل یک داستان عاطفی بین رابطه گرو با مادر مخالفش، مارلنا (جولی اندروز) وجود دارد. با این حال، تمام عمق و درام موجود در دوران کودکی که به طور خلاصه در Despicable Me اصلی کاوش شده بود، در این اثر قربانی آروغ و باد معده و شوخی‌های این چنینی می‌شود. البته فیلم هرگز کند نمی‌شود یا لحظه‌ای الکی طول نمی‌کشد و زمان‌بندی کمدی دیوانه‌کننده‌ای را ارائه می‌دهد که مخاطب را سرگرم می‌کند.

در نتیجه باید گفت: انیمیشن Minions: The Rise of Gru اثری 90 دقیقه‌ای است که بهترین گزینه برای کودکانی است که قبلاً با فیلم‌های انیمیشن امسال مانند Lightyear حال نکرده‌اند. اگر این فیلم گزینه شما برای خندیدن و سرگرم کردن خود یا فرزندتان به مدت یک ساعت و نیم باشد، انتخاب موفقی خواهد بود. به عنوان مثال، من با بچه 10 ساله‌ای که فیلم را با او دیدم به فیلم امتیاز 11 از 10 داد. آیا این گواهی بر کاهش دامنه توجه و استانداردهای پایین‌تر مخاطبان جوان ما است؟ گفتنش سخت است، زیرا زمانی در نوجوانی خودم بود که نسبت به انیمیشن Despicable Me احساس مثبتی داشتم. پس من کی هستم که قضاوت کنم؟!