نقد سریال Only Murders in the Building | فصل دوم

فصل دوم سریال «فقط قتل‌های داخل ساختمان» نسبت به فصل اول خود از شروع ضعیف تری رنج می‌برد. اما مانند فصل پیش یک اثر جذاب و سرگرم‌کننده است، حتی اگر تازگی خود را از دست داده باشد. در ادامه با نقد سریال Only Murders in the Building همراه ویجیاتو باشید.

رمان‌های جنایی یا از اساس آثار معمایی چه در مدیوم سینما و چه در قاب تلویزیون همیشه یکی از محبوب ترین ژانرها در بین بینندگان هستند. با این حال، فیلمسازان سال‌ها از آن‌ها دوری می‌کردند و می‌دانستند که فرمول کلاسیک «چه کسی قاتل است؟» کلیشه‌ای است که اکنون با زمانه ما سازگار نیست. اما، همانطور که در هالیوود اتفاق می‌افتد، موفقیت یک عنوان کافی است تا گونه‌های روایی بعدی مانند قارچ‌های سمی روی صفحه ظاهر شوند. بر همین اساس فیلم «Knives Out» و البته فصل اول سریال «فقط قتل‌های داخل ساختمان» دقیقاً جهش اخیر این ژانر رو به قله‌های جدید هستند، اما با عناصر آشنای زیاد.

• معرفی و نقد فصل اول سریال Only Murders in the Building – یک کمدی جنایی شیرین

عوامل متعددی در موفقیت فصل اول این سریال نقش داشتند؛ اولین نکته مثبت یک ترکیب ژانر غیرمعمول بود. البته، یک دسیسه جنایی جالب در مرکز داستان قرار داشت و هر قسمت به مظنون اصلی دیگری اشاره می‌کرد. اما فصل اول سریال در کنار این فرمول جالب، همچنین یک کمدی و طنز هوشمندانه در مورد شهر و معماری شهری نیویورک بود. و البته در میان بازی جنایی قصه، جایی برای لحظه‌های داستانی شخصیت محور پیرامون رستگاری، تیرگی روابط خانوادگی و استفاده از فرصت‌های دوم نیز وجود داشت. با این اوصاف، فصل اول این سریال با بازی سلنا گومز، استیو مارتین و مارتین شورت با استفاده از ترکیبی مبتکرانه بین کمدی و تعلیق، یک معجون جذاب ارائه کرد.

اما اکنون سوالی که باقی می‌ماند این است که آیا سریال «Only Murders in the Building» توانسته طراوت خود را در فصل دوم نیز حفظ کند یا خیر؟! جواب مثبت است، اما تکرار شدن فرمول فصل اول نیز به شدت به چشم می‌آید. کسانی که فصل اول را دیده‌اند به خوبی می‌دانند که چه جنایتی باید در فصل دوم بررسی شود. در این فصل مخاطبان از معمای مرگ تیم کونو به معمای مرگ شخصیت بانی (مدیر ساختمان) می‌رسند.

فصل دوم درست از همان جایی شروع می‌شود که ما دیدن آن را در فصل قبل متوقف کردیم: میبل (سلنا گومز) غرق در خون است و روی بدنی ایستاده، در حالی که چارلز (استیو مارتین) و الیور (مارتین شورت) وحشت زده به او نگاه می‌کنند. هر سه بلافاصله دستگیر می‌شوند، اما در حالی که هر سه نفر ارتباط زیادی با قربانی دارند، ولی شواهد ملموس کمی نسبت به آن‌ها وجود دارد و بنابراین به زودی رها می‌شوند. اما بر اساس فصل اول این سه شخصیت سعی می‌کنند با ادامه دادن به پادکست خود قتل را حل کنند و بفهمند چه کسی می‌خواهد آن‌ها را به عنوان قاتل معرفی کند. البته در این بین هر سه نفر با چندین جنبه از گذشته‌شان روبرو می‌شوند که اوضاع را پیچیده‌تر می‌کند.

در حالی که فصل اول سریال به شدت سرگرم‌کننده و متمرکز بر حل قتل شخصیت تیم کونو بود، فصل دوم بیشتر به توسعه شخصیت‌هایش، یعنی کاوش در روان میبل، چارلز و الیور و ارائه مطالب «دراماتیک» به آن‌ها تمایل دارد. هنوز هم زمینه کلی سریال حل یک معمای قتل است، اما لحن اثر نسبت به فصل پیش به شدت ملایم‌تر شده و همچنین مدل روایت داستان و ایجاد تعلیق نیز رنگ و بوی تکرار به خود گرفته است. اما وقتی رفاقت بین گومز، مارتین و شورت نکته بسیار جذابی است، و این همان جنبه‌ای از سریال است که می‌خواهید بیشترین زمان را با آن بگذرانید؛ پس کماکان همه چیز خوب به نظر می‌رسد.

این فصل همچنین با روایت چند شخصیت فرعی خارج از زندگی افراد سه‌گانه مرکزی داستان، در هر قسمت خود بینش‌های سرگرم‌کننده‌ای را از نسبت به دیگر شخصیت‌های مکمل قصه بازگو می‌کند که این خود یکی دیگر از نکات مثبت سریال است. اما در این فصل هیچ اپیزود برجسته‌ای مانند قسمت تقریباً بی صدا «The Boy from 6B» از فصل اول وجود ندارد. در فصل پیش تولید پادکست جنایی یک عامل اساسی برای متحد کردن سه‌ شخصیت‌ مرکزی داستان بود، اما در فصل دوم پادکست و از اساس قصه جنایی وزن بسیار محدودتری دارد.

البته، فصل دوم سریال «فقط قتل‌های داخل ساختمان» توانایی خود را برای سرگرم کردن ما دست نخورده حفظ کرده است، به‌ویژه زمانی که از طنز هوشمندانه و اجرای عالی مارتین شورت و استیو مارتین استفاده می‌کند. شیمی بین سه شخصیت اصلی واقعا قوی است، اما این فصل به هر شخص یک طرح جانبی داده که به آنها اجازه می‌دهد جنبه‌های مختلف خود را کشف کنند.

برای مثال گذشته میبل هنوز تا حدودی پر از رمز و راز است، و چارلز هنوز در تلاش است تا یک چارلز باشد و نه برازوس، و این فصل به بررسی روابط او چه از منظر عاشقانه چه خانوادگی با طنز و شوخ طبعی ظریف خود مارتین می‌پردازد. داستان فرعی اصلی الیور نیز حول محور پدر بودن اوست و کمدی فیزیکی فوق‌العاده و زیباتر شورت کمی مهار شده است اما هنوز واقعاً مؤثر است.

به بیانی دیگر، فصل اول لذتی بود که در آن به نظر می‌رسید همه چیز تقریباً بدون زحمت در جای خود قرار می‌گیرد، در حالی که اینجا همه چیز پیچیده می‌شود. این یعنی سازندگان سریال می‌خواهند مخاطب با دیدن این فصل وارد زندگی هر شخصیت شود و بهتر او را بشناسد. بنابراین، جذابیت سریال هنوز وجود دارد، اما تصمیمات خاص توسط تیم فیلمنامه نویسان باعث شده است تا حدی این فصل ابری و حتی گاهی تار شود. اگرچه این توطئه‌های فرعی همیشه به اندازه لحظاتی که سه شخصیت اصلی با هم هستند هیجان‌انگیز نیستند، اما به رشد شخصیت‌ها به گونه‌ای کمک می‌کنند که در نهایت به سود سریال است.

در مجموع باید گفت سازندگان سریال با قسمت‌های نیم ساعتی و گفتن چند قصه کوتاه جالب به میدان بازی بازگشته‌اند و این روش هنوز هم بسیار مورد استقبال قرار می‌گیرد و سرگرم‌کننده است. در واقع فصل دوم هنوز هم خنده دار است و می‌داند چگونه مخاطب را با خود همراه کند. و در حالی که «طراوت» فصل اول را از دست داده است، اما نمایشی با اعتماد به نفس بیشتر به نظر می‌رسد، نمایشی که تمایل بیشتری به کشف ویژگی‌های خود دارد و زیرکانه در مورد قالب و فرم خود شوخی می‌کند.

به طور کلی، چیزی که در مورد سریال Only Murders in the Building به صورت ویژه هوشمندانه به نظر می‌رسد این است که درک محکمی از ماهیت عجیب جنایت واقعی دارد. همین نکته واقعیتی است که سریال را به جای چیزی وحشتناک و ترسناک به اثری لذت بخش برای مخاطب تبدیل کرده است. البته سازندگان سریال از این واقعیت غافل نمی‌شوند که در پایان روز، این معماهای قتل کماکان تراژدی‌های وحشتناکی هستند. اما در مجموع سریال از توانایی کمدی خود دقیقاً به درستی استفاده می‌کند، و هرگز احساس تمسخر یا سخیف بودن بی‌مورد را به مخاطب تزریق نمی‌کند.

در نتیجه: فصل دوم سریال Only the Murders in the Building یک جانشین لذت بخش برای فصل اول سرگرم‌کننده آن است، حتی اگر آنقدرها هم تازه به نظر نرسد. جنبه‌های جدیدی در این سریال وجود دارد که کار می‌کند و برخی جنبه‌های جدید که کار نمی‌کنند، اما هنوز هم خنده‌دار و تند و تیز است و همچنین به خوبی از تفسیر فرهنگی خود آگاه است.