چرا جای خالی Midnight Club راکستار با هیچ ریسینگ دیگری پر نمی‌شود؟

امروزه وقتی با کسی در مورد راکستار صحبت کنید، احتمالا یا در مورد مجموعه GTA است یا Red Dead Redemption. خیلی از افراد به طور کامل فراموش کردند که این استودیو یک مجموعه ریسینگ هم داشت که شدیدا هم موفق بود. مجموعه Midnight Club از سال ۲۰۰۰ شروع شد و به طور کلی در مورد مسابقات شبانه و غیر قانونی بود. این بازی با ایجاد مسابقاتی سریع و خطرناک در خیابان‌های شهری هر بازیکنی را هیجان‌زده می‌کرد. در این بازی می‌توانستید به سادگی ماشین رویا‌هایتان را بسازید چون قسمت شخصی‌سازی بازی تقریبا بی‌انتها بود.

درست است که این مجموعه در زمان خودش خیلی محبوب بود، اما مدت‌هاست که دیگری توجهی به آن نمی‌شود. دیگر تنها عنوان خوب ریسینگ بازار نیست، ولی هنوز هم هیچ بازی‌ای نتوانسته که المان‌های خوب یک بازی مسابقه‌ای را مثل آن بسازد. برخلاف بسیاری از ریسینگ‌های دیگر، Midnight Club شدیدا به فرهنگ افراد اصطلاحا ماشین‌باز احترام می‌گذارد و به این مسئله هم افتخار می‌کند. همین مورد یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌های این مجموعه با بازی‌های مسابقه‌ای دیگر است.

مسابقات خیابانی

---

با شروع قرن ۲۱، تکنیک‌های ساخت بازی جدیدی هم وارد بازار شد و بسیاری از سبک‌ها را دستخوش تغییر کرد. یکی از این سبک‌ها، سبک مسابقه‌ای بود و ما شاهد ظهور سبک آرکید در بازی‌های ریسینگ بودیم. یک بخش بسیار بزرگ در این بازی‌ها، سیستم شخصی‌سازی بود که هنوز هم تاثیر آن را روی بازی‌های امروزی ریسینگ می‌بینیم. بسیاری از استودیو‌های بزرگ از این تغییر به نحو احسن استفاده کردند. به طور مثال EA با موفقیت سبک ریسینگ را انحصاری خودش کرد و با بازی‌هایی مثل Underground یا Most wanted ساختارهای سبک مسابقه‌ای را به لرزه دراورد.

در این میان، راکستار هم با بازی‌ای به نام Midnight Club وارد میدان شد. نام این بازی را از روی یک گروه ژاپنی برداشتند که واقعا هم به صورت شبانه و غیر قانونی مسابقه می‌دادند. البته این گروه پس از یک تصادف وحشتناک در سال ۱۹۹۹ منحل شد. گیمرهای مختلف همیشه جذب این بازی می‌شدند چون تعداد ماشین‌هایی که داشت، برای زمان خودش باورنکردنی بود. از ماشین‌های لوکس تا ماشین‌های وارداتی ژاپنی، از شاسی‌بلندهای ترسناک تا موتورهای مسابقه‌ای این بازی واقعا همه نوع وسیله نقلیه‌ای داشت. بازیکنان می‌توانستند تمامی این ماشین‌ها را هم تا جایی که می‌خواهند شخصی‌سازی کنند.

میزان توجه راکستار به واقعی بودن تجربه بازی در این مجموعه است که سطحش را شدیدا بالا می‌برد. حتی موسیقی‌هایی که داخل بازی پخش می‌شود هم با فرهنگ مسابقاتی تطابق دارد. بیشترین میزان توجه به واقعی بودن حس بازی را در Midnight Club 3: DUE Edition می‌توانید ببینید. در این بازی راکستار از یک مجله ماشین به نام DUB هم کمک گرفت تا بتواند به بهترین و واقعی‌ترین شکل ممکن بازی را بسازد.

آینده بازی‌های مسابقه‌ای شهری

---

با وجود اینکه میدنایت کلاب حضوری با شکوه در میان بازی‌های ریسینگ داشت، شعله‌اش با Midnight Club: Los Angeles خاموش شد. به نظر می‌رسید که راکستار دیگر با این مجموعه کاری ندارد و به سراغ عناوینی با اسم‌هایی بزرگ‌تر مثل Grand Theft Auto یا Red Dead Redemption خواهد رفت. منطقی هم هست، بازی‌های مسابقه‌ای خیابانی دیگر مثل سابق طرفدار ندارند. در طی سال‌هایی که خبری از میدنایت کلاب نبود، بازی‌های زیادی منتشر شدند ولی هیچ‌کدام نتوانستند که آن حس را به بازیکن منتقل کنند. البته هنوز برای ناامیدی زود است. مجموعه Need for Speed واقعا بازی‌های ریسینگ آرکید خوبی می‌سازد و می‌تواند جانشین میدنایت کلاب هم باشد. بازی Need for Speed Heat یک شاهکار بود و احتمالا نسخه بعدی این مجموعه، یعنی Need for Speed Unbound حتی از آن هم بهتر باشد و به یک اثر باورنکردنی تبدیل شود.

مجموعه میدنایت کلاب برای همیشه در ذهن ما به عنوان پدر سبک آرکید مسابقه‌ای زنده خواهد ماند. درست است که یک نسخه جدید از این بازی همه طرفداران راکستار را خوشحال می‌کند، به نظر می‌رسد که این استودیو نظراتی دیگری را برای ادامه مسیرش در سر دارد. با وجود اینکه مجموعه Need for Speed نمی‌تواند به طور کامل جای میدنایت کلاب را بگیرد، به اندازه‌ای خوب هست که بتواند مخاطبانش را سرگرم و راضی نگه دارد.