همه کشورها بازی‌ ویدیویی دارند، اما فقط یک کشور با مشکل کشتار جمعی روبروست

بعد از سه کشتار دسته‌جمعی و خشونت‌بار در ال پاسو، دیتون و گیلروی آمریکا، مقامات آمریکایی و دونالد ترامپ بار دیگر انگشت اتهام را سمت بازی‌های ویدیویی گرفته‌اند و گویا کماکان هیچ‌کدام از این سیاست‌مداران قادر به کشف علت واقعی مسئله نبوده‌اند. وب‌سایت IGN پاسخی منطقی برای ادعای غیرمنطقی این سیاست‌مداران دارد و در ادامه این مقاله را به قلم دن استیپلتون می‌خوانیم.

در علم، شما نظریه‌ای برای توضیح یک اتفاق مطرح می‌کنید و بعد آن را با شواهد در دسترس مجدداً تست می‌کنید تا متوجه شوید منطق‌تان درست بوده یا خیر؛ اگر این‌طور نباشد، فرضیه شکست می‌خورد و شما آن را کنار می‌گذارید و نظریه‌ای دیگر برای اتفاقی که در حال وقوع است ارائه می‌‌کنید.

نظریه‌ای که هم‌اکنون توسط چندین سیاستمدار، از جمله دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده ارائه شده اینست که بازی‌های ویدیویی -در کنار مشکلات سلامت روانی- به افزایش حوادث کشتار جمعی در ایالات متحده دامن زده‌اند؛ به صورت خاص در کشتارهای جمعی گیلروی در کالیفرنیا، دیتون در اوهایو و ال پاسو در تگزاس که مجموعاً به مرگ ۳۴ نفر منجر شدند و ۶۶ نفر دیگر را هم در بازه‌ای کوتاه‌تر از یک هفته زخمی کردند. اما حتی نگاهی اجمالی به دیگر نقاط جهان، این نظریه را رد می‌کند و مشخصاً باورش سخت است که این تز به صورت صادقانه ارائه شده باشد.

حتی اگر نسبت به تئوری علمی‌ای که هیچ ارتباطی میان بازی‌ها و خشونت نمی‌بیند منفی‌نگر باشید، موجودیت ایالات متحده در یک حباب نیست. این یعنی می‌توانیم به کشورهای مشابه با فرهنگ و عادات گیمینگ مشابه نگاه کنیم و ببینیم که این نظریه در آن‌ها هم مصداق دارد یا خیر. اگر بازی‌ها واقعاً علت اپیدمی کشتار‌های دسته‌جمعی آمریکا بودند، پس منطقاً باید همین تاثیر را در هر کشور دیگری که همان بازی‌ها در آن تجربه می‌شوند هم بذارند؛ که تقریباً می‌شود تمام کشورها. اما خطر اسپویل: این اتفاق در آن کشورها نمی‌افتد و تداوم کشتارهای دسته‌جمعی آمریکا، در جهان منحصر به فرد است. این موضوع به شکل موثری، مرتبط بودن بازی‌های ویدیویی به ماجرا را نقض می‌کند.

کشورهایی مانند کانادا، بریتانیا، استرالیا و نیوزلند، همگی با ایالات متحده قابل مقایسه هستند چون همگی زبانی مشترک دارند و تا حد زیادی، فرهنگ عمومی مشابهی را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند. همه آن‌ها بازار گیمینگ بزرگی دارند و ما در IGN مخاطبان زیادی از آن کشورها داریم. و با این حال، در حالی که هیچ‌کدام کاملاً از قتل‌عام‌های مسلحانه وحشتناک در امان نبوده‌اند (نیوزلند اخیراً قربانی حمله‌ای نشئت گرفته از نژادپرستی بود)، نرخ کشتارهای دسته‌جمعی از نظر تعداد قربانی در تمام این کشورها، به شکل چشمگیری از کشتارهای دسته‌جمعی ایالات متحده کمتر است.

از نظر آماری، تعیین تعداد دقیق حوادث کشتار دسته‌جمعی آمریکا در قیاس با دیگر کشورها کار دشواری است. انجمن ملی سلاح (NRA) در آمریکا، طی سال ۱۹۹۶ موفق به لابی‌گری در کنگره آمریکا شد تا قانونی برای جلوگیری از مطالعه روی تاثیرات خشونت مسلحانه از سوی مراکز کنترل بیماری تصویب کند. اما سایر مراکز این مسئولیت را برعهده گرفته‌اند. آرشیو خشونت مسلحانه یک سازمان غیرانتفاعی است که حوادث داخل ایالات متحده را پایش کرده و «کشتارهای دسته‌جمعی» را اتفاقاتی دسته‌بندی کرده که به جراحت یا مرگ چهار نفر یا بیشتر منجر شده‌اند (که معیار بهتری نسبت به تعداد کشته‌‌شدگان است که اکثر منابع از آن استفاده می‌کنند)، و آمارش نشان می‌دهد تا به امروز ۲۵۵ مورد کشتار دسته‌جمعی اتفاق افتاده است.

همین آرشیو، منبع آمار درج شده در توییت وایرالی بود که ارقام حملات مسلحانه آمریکا در سال ۲۰۱۹ را با ۲۳ کشور دیگر مقایسه می‌کرد و آمار در اکثرشان صفر بود. اگرچه تایید صحت این آمار با داشتن اطلاعات قابل قیاس با کشورهایی مانند سوییس و ایتالیا سخت است، صرف این حقیقت که آمار دقیق اندکی [در آن کشورها] به ثبت رسیده، نشان‌دهنده نرخ بسیار پایین‌تر نسبت به ایالات متحده است.

جستجو در گاردین، وب‌سایتی خبری و مستقر در بریتانیا، برای جرائم مسلحانه نشان می‌دهد امسال تنها چند حادثه [در انگلیس] اتفاق افتاده و همه آن‌ها یک قربانی داشته‌اند - و این برای کشوری ۶۶ میلیون نفری است. کانادا (با جمعیت ۳۷ میلیون) امسال کشتارهای دسته‌جمعی بیشتری از تنها یک حادثه داشته، اما به این شرط که حملات غیرمرگبار را هم در نظر بگیریم، این یعنی شامل چهار نفری که آپریل در بریتیش کلمبیا کشته شدند، حادثه‌ای در ماه ژوئن در تورنتو که طی جشن پیروزی تیم بسکتبال رپترز به مجروحیت چهار نفر منجر شد و یکی دیگر همین چند روز پیش که پنج نفر در کلوپی شبانه زخمی شدند. اما حتی اگر این رقم را ده برابر کنیم تا تفاوت جمعیتی جبران شود، باز هم مثل یک قطره در سبدی است که آمریکا با ارقام سرسام‌آورش ساخته.

فراتر از کشورهای انگلیسی زبان، می‌توانیم به کشورهای اروپایی و آسیایی نگاه کنیم که هیچ‌کدام چنین الگویی از کشتار دسته‌جمعی نشان نمی‌دهند. جالب توجه‌ترین، ژاپن است که به عنوان یکی از بازی‌دوست‌ترین فرهنگ‌های جهان به شمار می‌رود و در کشوری ۱۲۸ میلیون نفری، هیچ کشتاری نداشته. حتی اگر چاقوکشی‌های دسته‌جمعی (که امسال تنها یکی بوده و به مرگ دو نفر انجامیده) را هم حساب کنیم، نرخ مرگ و میر به ازای حمله به هیچ وجه نزدیک ایالات متحده هم نمی‌شود.

سلامت روانی هم المانی در طاعون حملات مسلحانه است و مشکلی جدید و وخیم. اما بازهم، آمریکا در این مورد تنها نیست. بدون شواهدی که نشان دهد آمریکایی‌ها از اختلالاتی رنج می‌برند که ممکن است به رفتارهای خشونت‌آمیزِ به مراتب بیشتری نسبت به همتایان‌شان در کشورهای دیگر منجر شود، هیچ اساسی وجود ندارد که نشان دهد ترکیب بهداشت روانی و بازی‌ها می‌تواند عامل کشتارهای دسته‌جمعی باشد. به این دلیل و دلایل دیگر، نظریه‌ای که ارائه شده خیلی ساده از موشکافی جان سالم به در نمی‌برد و مشخصاً تلاشی است برای استفاده از بازی‌های ویدیویی به عنوان بلاگردانی برای مشکلی که مقصران واضح دارد.

به صورت خاص، قوانین سست مرتبط با اسلحه، دسترسی به سلاح‌های شدیدا مرگبار (همراه با خشاب‌های ظرفیت بالا) و انبوهی از مهمات را حتی برای افرادی با تاریخچه رفتارهای نگران‌کننده آسان می‌کند و در کنار آن افزایش لفاظی‌های مشخصاً نژادپرستانه و تفرقه‌اندازانه‌ای را داریم که از افراد تاثیرگذار، چه یوتوبرها باشند و چه شخص رییس جمهور ایالات متحده شنیده می‌شوند.

دیدن بخشی از همان ادبیاتی که دونالد ترامپ استفاده می‌کند در مانیفست‌های نگاشته شده توسط تیراندازان اخیر، این را به شکل دردناکی واضح می‌کند که حداقل برخی از این مجرمان تاثیرات و اعتماد به نفس خود را از کجا می‌گیرند. آن‌ها مشکلاتی هستند که به تمرکز قانون‌گذاران ما هنگام وقوع چنین تراژدی‌هایی نیاز دارند. به راه انداختن همان بحث قدیمی، تلاشی بزدلانه برای جلوگیری از حرکتی جدی در راستای مشکلی است که شاید واقعاً تاثیری روی نرخ کشتارهای دسته‌جمعی ایالات متحده داشته باشد.