یادداشت دبیر: چرا GTA IV کماکان واقعی‌ترین فضاسازی بازی‌های جی‌تی‌ای را دارد؟
هوای سرد به آرامی راه خودش را از زیر ژاکت به پوست و استخوانم پیدا کرده و آرام آرام بدنم تفاوت دما را حس می‌کند. با سرما غریب نیستم اما سرما با تنهایی، ترکیب غریب‌تری ...
هوای سرد به آرامی راه خودش را از زیر ژاکت به پوست و استخوانم پیدا کرده و آرام آرام بدنم تفاوت دما را حس می‌کند. با سرما غریب نیستم اما سرما با تنهایی، ترکیب غریب‌تری است. حالا که دقت می‌کنم، رومن بیشتر از ۱۰ دقیقه است که رفته و من هنوز با حس بیگانه این کشور کنار نیامده‌ام. این بار با تمام خاطراتم در میدان جنگ فرق می‌کند. از این به بعد حتی بازی کردن برایم فرق می‌کند. نیکو بلیک بودن در یک دنیای تیره و تاریک به سبک اتومبیل‌دزدی، واقعا که تجربه غیرمنتظره‌ای است!
از زمانی که GTA IV را برای اولین بار بازی کردم بیشتر از ۱۲ سال می‌گذرد. بازی‌ای که همه تاثیر به شدت گسترده آن روی جهان بازی‌های ویدیویی را می‌دانیم. اصلا چرا فقط جی‌تی‌ای ۴؟ همه می‌دانیم که بازی‌های جی‌تی‌ای از همان نسخه سوم تا همین GTA V که خوشبختانه یا متاسفانه برای سه نسل اخیر کنسول‌ها منتشر شده، استاندارد عناوین جهان باز بوده‌اند. در دنیاسازی بی‌نظیر راکستار و تاثیر آن‌ها روی اطرافشان هیچ شکی نیست ولی در این بین، GTA IV همیشه جایگاه ویژه‌ای در قلب من دارد. جایگاه غریبی که واقعا فکر نمی‌کنم هیچ بازی دیگر راکستار به این شکل توانسته باشد شکست رویای آمریکایی را به این خوبی برایم تداعی کند.
- بیشتر بخوانید: تاریخچه سری GTA
جی‌تی‌ای ۴ از بحث گیم‌پلی با تمام بازی‌های قبلی خودش فرق می‌کند. فقط کافی است آن را با جی‌تی‌ای سن آندریاس (San Andreas) که همین حالا هم از بعضی بازی‌های امروزی دنیای بهتر و پویاتری دارد مقایسه کنیم تا ببینیم آن جهش بزرگ بین کنسول PS2 و ایکس‌باکس ۳۶۰ و PS3 چقدر زیاد بود. حتی وقتی فکر می‌کنیم که جی‌تی‌ای ۴ سال ۲۰۰۸ منتشر شده، همه چیز حتی ترسناک‌تر از قبل هم می‌شود. اما جدا از نوسازی مکانیک‌های گیم‌پلی و سیستم‌های جدیدی که به بازی روحی جدید بخشیده بودند، جی‌تی‌ای ۴ شاهکار فضاسازی است.
به رسم همان بازی‌های سه‌گانه قدیمی، بازی با یک کات‌سین بی‌نظیر شروع می‌شود که تا همین حالا آن را با جزئیات به یاد دارم. وقتی که با رومن باید یک مسیر را تا خانه همراهی کنید و پس از آن دیالوگ‌های جذاب تنها می‌شوید، افسردگی ملایم ناشی از تنهایی تازه خودش را نشان می‌دهد. جالب اینجاست که ریشه این افسردگی لزوما بازیکن نیست و حس تنهایی ساطع‌شده از شهر است. شهری که به همان اندازه که محیط آن به شما حس پوچی و تنهایی القا می‌کند، حتما برای نیکو بلیک خارجی که اصالتا صربستانی است، بیشتر هم هست. شاید به خاطر همین است که نیکو بلیک را بیشتر از سی‌جی، مایکل و ترور و حتی تامی ورستی دوست دارم؛ به خاطر واقعی بودن‌اش!
زندگی کردن در آمریکایی که راکستار آن را در جی‌تی‌ای ۴ به تصویر می‌کشد، به نظر پرشور به نظر می‌رسد. با این حال تمام این زرق و برق‌ها و تبلیغات معکوس، فقط در روز و زمانی جریان دارد که کسی شما را همراهی می‌کند. وقتی که شهر خاموش می‌شود، کسی با شما نیست و بالاخره به تنهایی درگیر تمام روزمرگی‌ها و دغدغه‌های زندگی آمریکایی می‌شوید، تازه می‌فهمید که این چیزی نبود که آن را پیش‌بینی می‌کردید. جی‌تی‌ای ۴ در همین مسیر قصه می‌گوید و شخصیت‌هایش را بسط می‌دهد. از همین رو، القای حس تنهایی کاری است که به بهترین شکل ممکن آن را انجام می‌دهد و به نظر من، از هر جهت نسبت به بازی‌های دیگر جی‌تی‌ای فضاسازی بهتری را دارد.
در جی‌تی‌ای ۴ بازی کردن به جای یک شخصیت دیگر، واقعا خودش را جایی نشان می‌دهد که با نیکو بلیک بارها و بارها همذاتپنداری می‌کنید و دغدغه‌های او را مثل دغدغه‌های خودتان می‌بینید. همذاتپنداری پروسه ارتباط دادن اتفاقات اطراف با زندگی خودتان است و شاید کسی که همیشه می‌خواسته تا سبک زندگی عجیب و غریب آمریکایی -آن هم به تعریف راکستاری- را تجربه کند، پس از تجربه جی‌تی‌ای ۴ جور دیگری این رویا را سبک و سنگین کند. شاید حرف عجیبی باشد ولی کاری که امروز مادهای آنلاین GTA V یا همان «رول‌پلی» کردن در یک بازی جی‌تی‌ای معنی پیدا کرده‌اند، سال‌ها پیش در جی‌تی‌ای ۴ برای من معنای واقعی خودش را پیدا کرده بود؛ طوری که انگار من داستان نیکو بلیک را بازی نمی‌کردم، بلکه انگار واقعا دنیا را برای آن چند ساعت از دید یک شخصیت بازی می‌دیدم.
جا به شدن بین ایستگاه‌های رادیویی جی‌تی‌ای ۴، شنیدن موسیقی‌ها، قدم زدن در شهر، خلافکاری و حتی دزدی از بانک، همه و همه بخشی از هویت‌بخشی این بازی به شخصیت اصلی و در عین حال کمک به بازیکن برای درک یک مفهوم بزرگتر بودند. مفهومی که امروز بیشتر از همیشه باعث می‌شود تا جی‌تی‌ای ۴ و شخصیت نیکو بلیک بیشتر از هر بازی دیگر این مجموعه برایم عزیز باشند.
دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
کل صنعت گیم یه طرف
راکستارواکتیویژن یه طرف
از محدود گیمایی که میشه بشدت با هر چیزی که بگی حال کرد.
ساند ترک،داستان،گیم پلی،شخصیت پردازیش و ...
گاد گیم بود واقعا ای کاش راکستار یه ریمستر درست و حسابی از این گیم بده بیرون نسخه ی ایکس باکس ۳۶۰ ش رو دارم توی سریز ایکس تمومش کردم با این بار ۳ بار تمومش کردم هنوزم محو داستانشم
بازیش خدااااست
گیم پلی : خدا
داستان : پدر خدا
درود بر آقای تیموری که نگاه با احساس و موشکافانه ای دارد. دقیقا همان موقعی که دیسک GTA IV برای PS3 به بازار آمد (اردیبهشت 1387)، برادر من از خارج از کشور آمد و دو تا برایم آورد. یکی را خودم بازی کردم و دیگری را به مغازه دوستم دادم. و شیفته داستان و محیط شهر و فیزیک پیشرفته بازی شدم و بعدا هم از داستان و اتمسفر آن لذت بردم. با دوستم که در مغازه آنلاین بود، آنلاین بازی می کردیم (با اینترنت 256 کیلوبیت) لگ جزئی هم داشت ولی خیلی حس خوبی می داد. اخیرا هم دوباره رجوع کردم و همت گماشتم و بالاخره تروفی پلاتینیوم را گرفتم (بعد از 14 سال) هنوز سرور های آنلاینش فعال هستند ولی بازیکن زیاد ندارد و باید از قبل با دوستان و گیمرهای خارجی در سایت PSNprofiles قرار بگذاریم که در یک ساعت خاص، برویم در لابی عمومی. (البته از سال 2014 اطلاعات پیشرفت بازیکن ها پاک شده و اطلاعات پیشرفت در بخش آنلاین رو الان بر روی هارد کنسول ذخیره می کنه)
یکی از بازی های که فقط قربانی پورت بدش شد وگرنه جزو شاهکارهای دنیای ویدیو گیم(چه از نظر گرافیک چه از نظر داستان) هستش
چه پورتی منظور شما هست؟ سال 2008 (آپریل که میشه اردیبهشت 1387) برای PS3 و X360 به بازار اومد و عالی بود و هست و رکوردهای فروش و محبوبیت و امتیاز رو جابجا کرد.
پورت پی‌سی رو میگه
پورت پی سی بازی تا جایی که من اطلاع دارم به شدت پورت ضعیفی بود و رو نمره هاش تاثیر گذاشت
الان با جدیدترین اپدیتش رفع شده مشکلش؟
آره بعد یه مدت کوتاهی پورتش رو درست کردن الان خیلی راحت قابل بازیه
آپدیتش قدیمیه و روی ویندوز ۱۰ که من تجربه کردم خیلی مشکل داشت . کلا پورت پی سی این بازی یه خورده مشکل داره
برای دارک بودن یه اثر نیاز نیست شخصیت ها همگی عصبی و وحشی و منطق گرای بی منطق باشند! (قابل توجه افرادی که مثل زک اسنایدر)
گاهی اوقات نیازه فقط واقعیت رو بازسازی کنیم
با نظر شما خیلی موافقم و خیلی به دل نشست :))
اولترا حق?
دقیقا . واقعیت خودمون از همه اش تلخ تره ?
من توی ۱۰ سالگی این بازیو تجربه کردم و با همون سن کم ، برام بازی واقعا فضا سازی سنگینی داشت . حالا امسال دوباره بازیو تجربه کردم و همون حس دوباره سراغم اومد . جدای از این ها بازی در زمینه گیم پلی و مخصوصا فیزیک خارق العاده عمل کرده که هیچ بازی دیگه ای به پاش نمیرسه
جی تی آی ۴ واقعا فضای جدی و رئال و بی روحی داشت بی روح منظورم همون خشونت و سنگینی اتمسفر بازی،شاید به همین خاطر بهش نسبت به بقیه بازی ها کم توجهی شده چون اکثرا با فضای فان و فانتزی طور سری جی تی آی خو گرفته بودن
جی تی آی...
که اینطور...
فکر میکردم نسل این افراد منقرض شده باشه...
شما به بزرگی خودت بی سوادی مارو ببخش استاد
من آی وی رو اولای امتحانات نوبت دوم پارسال ریختم نصف بازی رو هم رفتم
اتفاقا معدلم ۱۹ونیم شد?
ولی جدا چِققققد بازی خوبی بود
از تک تک لحظاتش لذت بردم
میشه بگی چطور هم بازی کردی هم معدلت این شده؟?
من بازی هم نکنم باز خوب نمیشه
بازی gta iv واقعیت آمریکا رو نشون می‌داد. بودنش در شهر نیویورک به تاریکی و سرد بودن ماجرا می‌افزود. تم خاکستری رنگ اصلا برای همین به کار برده شده بود تا بازی رو بیشتر تاریک کنه. حتی شنیدم بحثش بوده که برف رو به بازی اضافه کنن. (در اون صورت شباهت زیادی به مکس پین ۱ پیدا می‌کرد).
از طرفی بازی gta v، رویای آمریکایی رو نشون میده که دست نیافتنیه.(تو gta iv به وضوح میبینیم نیکو میخواست پیشرفت کنه و زندگی آرومی داشته باشه، ولی دقیقا برعکسش شد. از طرفی تو gta v همه چیز به خوبی و خوشی بیشتر شبیه فیلمای هالیوودی به پایان میرسه).
البته باید دقت کرد هیچ کدوم از شخصیت های بازی مثل آدم نمیرن دنبال رویای آمریکایی.
اگر واقعیت امریکا این باشه هیچ وقت ازش همچین بازی بیرون نمیومد البته اینجا همشون خلف کار دزدن اینم باید در نظر گرفت!
نیکو بلیک : War is when the young and stupid are tricked by the old and bitter into killing each other.