تیم ویجیاتو: بهترین منوهایی که توی بازی‌ها دیدیم

منوهای اصلی بازی یا همون Main Menu دقیقا چیزیه که خیلی اوقات کمتر مورد توجه قرار می‌گیره. این منوها یه جوری اولین برخورد ما با یه بازی هستن و بعضی از بازی‌سازها اونقدری باهوش هستن تا از این فرصت استفاده کنن تا بخوان باهاش یه تاثیر مهم توی برداشت ما از اون بازی بذارن. به همین خاطر، توی این مطلب سراغ بچه‌های تحریریه رفتیم و ازشون خواستیم تا بگن که بهترین منویی که توی بازی‌ها دیدن چی بوده!

معمولا بازی‌ها سعی می‌کنند تا به شکلی مینیمال فضای داستان بازی رو در تایتل اسکرین‌ها یا همون منوی اولیه نشون بدن. اما بازی Detroit Become Human به شکل خیلی خلاقانه‌ای این کار رو انجام داد. داستان بازی درباره پیشرفت عجیب هوش مصنوعی ربات‌هایی به نام اندروید است. در منوی اصلی مخاطب اندرویدی به نام کلوئی رو میبینه که به بازیکن خوشامدگویی می‌کنه. کوانتیک دریم در ساختن بازی‌های تعاملی بی‌نظیره و در این بازی تلاش می‌کنه تا سطح تعامل را در منوها هم ایجاد کنه.

کلوئی فقط وظیفه خوشامدگویی نداره و گاهی اوقات نسبت به تصمیماتی که در طول داستان می‌گیرید واکنش نشون میده. کار اون به همین جا هم محدود نیست و بعضی وقت‌ها بهتون هشدار میده که انگار در دستگاه‌تون یک فایل سیو مخرب وجود داره. این ایده خلاقانه کوانتیک دریم برای من به یادماندنی بود و به نظرم اتفاقی جذاب بود.

یک چهره نیم‌رخ در تاریکی با شعله‌های آتش در پشت سرش و یک آهنگ حماسی. همین کافی بود تا بشود عاشق گاد آو وار شد. مرد نفس نفس می‌زند و منتظر است تا آن دکمه NEW GAME لعنتی را فشار دهیم تا وارد بازی شویم. او فقط منتظر یک اشاره است و این موضوع از نگاهش کاملا مشخص است. منتظر دستور حمله است. خشم از همان منو اولیه بازی به ما منتقل می‌شود. از همان شعله‌های سرخ که انگار قصد دارند تا ابد به صورت تلویزیون تازیانه بزنند تا آن چهره نهفته در تاریکی که از آن نفرت و خشم می‌بارد. حتی فونت بازی کاملا مشخص می‌کند که بازی با خشونتی همراه است که تا پیش از این کمتر دیده‌ایم. نوک تیز حروف انگلیسی و مانند زبانه آتش بودن انتهای این حروف، دلالتی بر این خشونت دارد. کافیست تا در همین منو، بالا و پایین کنیم تا صدای شمشیر بشنویم. همه چیز حکایت از مبارزه نفس گیر‌ دارد و یک موسیقی پس زمینه بی‌نظیر کاری می‌کند تا این مبارزه، حماسی‌تر هم باشد.

حتی اگر منوی اولیه بازی گاد آو وار یک را در حالت Mute یا همان بی‌صدا ببینید، بازهم می‌توانید خشم موجود در تصویر را درک کنید و آن را با پوست و استخوان خود حس کنید. بیراه نیست اگر بگویم همین منوی در ظاهر ساده ولی پر از نشانه و حرف، کاری کرد تا به جمله عشق در یک نگاه ایمان بیاورم. من با همین تصویر عاشق خدای جنگ و کریتوس دوست داشتنی شدم و حالا نزدیک به بیست سال است که با او همسفر هستم. سرنوشت کریتوس از آن زمان که در این صفحه، روی نوک تپه‌ای قرار داشت و از خدایان الیمپوس شکایت می‌کرد، دستخوش تغییرات زیادی شده است؛ با این وجود همه چیز از همین تصویر خشمگین و مرموز شروع شد. منوی اولیه بازی گاد آو وار نمادی از این بازی است و تکلیف همه چیز را از همان ابتدا شروع می‌کند. بگذریم از منوهای جذاب آپگرید کردن اسلحه ها و پر شدن آن نوار سرخ رنگ و موسیقی های جذاب، برای عاشق گاد آو وار شدن و پی به هنرمندانه بودن این اثر، خیره شدن به همین تصویر کریتوس خمشگین کافیست.

خیلی از گیمرها انتظار چندانی از منو یه بازی ویدیویی ندارن. اصولاً اولین چیزی که برای گیمرها جذابه، مربوط گیم‌پلی و یا حتی داستان بازی می‌شه. منتهی بعضی وقت‌ها سازنده‌ها توی همین منوها یکسری خلاقیت به کار می‌دن که باعث به یاد موندنی‌تر شدن این بخش از بازی‌ها می‌شن.

منتهی من بهترین منویی که توی یه بازی ویدیویی دیدم؛ مربوط به بازی جنگ‌های صلیبی یا همون Stronghold Crusader می‌شد. این بازی به لطف موسیقی‌متن فوق‌العاده‌ای که داشت، خیلی خوب تونسته بود تا یه بازی جذاب رو ارائه کنه و منو این بازی هم؛ به لطف همین المان ساده و همچنین طراحی کلاسیکی که داشت، برای من تبدیل به بهترین منویی شده بود که تا به‌حال دیده بودم.

مترو اگزدس شاید منوی اصلی عجیب و غریبی نداشته باشه ولی خیلی ظاهر خاص و باحالی داره. شما با یه منوی خیلی ساده طرفین که گزینه‌هاش روی پنل‌های مختلف سیستم‌های حرکتی یه قطار ذغالی قرار گرفتن و وقتی بینشون حرکت میکنی، کلی نویز و نور ازتون استقبال میکنن. تازه توی بک گراند همیشه یه تصویر خوشگل از جایی که بازی رو رها کرده بودید میبینید که واقعا حس جالبی داره نگاه کردن بهش. جالب‌تر اینکه منو‌های داخلی هم با همین حس و حال دیزاین شدن و موقعی که توی منوها میچرخین، قشنگ بهتون این حس داده میشه که انگار دارین تنظیمات دیجیتال یه قطار رو تغییر میدین. به طور کلی شاید مترو اگزدس به اندازه نسخه‌های قبلیش کامل نبود ولی به طور کلی منوش اونقدری جذاب بود که توی ذهنم بمونه.

پلی‌استیشن 2 برای خیلی از ما یکی از دوران اوج گیمینگ بود و حالا بعد از گذشت سال‌ها از آن دوران، هنوز هم مرور بعضی از خاطرات آن جذاب است. در این بین، Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty، یکی از محبوب‌ترین بازی‌های این کنسول برای من است. هیچ وقت اولین باری که دیسک بازی را داخل دستگاه گذاشتم و بازی با آن موزیک منو عجیب بالا آمد را فراموش نمی‌کنم. منوی اصلی این بازی نه تنها همچنان فقط سالید اسنیک را به عنوان شخصیت اصلی به شما نشان می‌دهد، بلکه موسیقی آن هم مثل داستان و پیامی که منتقل می‌کند، نهیلیستی است. خلاصه باید گفت که بعد از گذشت ۲۰ سال، بازی کردن متال گیر سالید 2 نه تنها همچنان می‌تواند چشمانتان را دوباره به واقعیت‌های دنیا باز کند، بلکه ثابت می‌کند که این بازی چقدر از زمان خودش جلوتر بوده و همین منوی اصلی خودش یکی

اسپک آپس د لاین، با اختلاف بهترین عنوان ویدیوگیمیه که درمورد جنگ و تاثیراتش ساخته شده. وقتی که یک اثر بتونه مخاطب رو تحت تاثیر قرار بده و روایتش هم به مرور جذاب‌تر بشه، تغییری که توی منوی بازی اتفاق میفته هم تاثیرگذار میشه. بعد از توییست قصه و فهمیدن اینکه ممکنه خود شما هم به عنوان یک سرباز، آدم مفتخری نباشید، منوی بازی به پرچم پاره پوره آمریکا و نمای شنی که دبی رو فراگرفته و هوا تاریک‌تره تغییر می‌کنه. اینجا جایی‌ئه که حتی منوی بازی به شما تغییر و عوض شدنتون رو می‌فهمونه. اما تا اینجای کار اومدیم، بذارید به لودینگ اسکرین بازی هم یه اشاره‌ای بکنم. متنی که نوشته میشه اینه. “do you feel like a hero yet”؟

بهترین منو بین تمام بازی‌های ویدیویی برای من مربوط به Call of Duty: Black Ops میشه که سال ۲۰۱۰ منتشر شد. تصویری که تو منو می‌دیدید درواقع «الکس میسون» شخصیت اصلی بازی بود که به تلویزیون‌های پیش روش نگاه می‌کرد. یک ایستراگ جالب تو این منو وجود داشت که با نگاه کردن به پایین و دیدن دست‌های بسته میسون می‌تونستید فعالش کنید. کافی بود دو دکمه رو از روی کیبورد یا کنترلر پشت هم بزنید تا میسون دست‌هاش رو باز کنه و اونوقت فرصت حرکت کردن تو محیط منوی بازی رو به دست میاوردید.
یک کامپیوتر تو این سلول وجود داشت که می‌تونستید از اون برای تایپ کردن استفاده کنید. یسری از کدهای تقلب بازی تو این قسمت استفاده میشد که به شما اجازه می‌داد تمام مراحل رو باز کنید یا به فایل‌های تصویری بازی به صورت یک گالری دسترسی داشته باشید. اما امکان چت کردن با یک فرد نامعلوم هم وجود داشت که اون زمان تئوری‌هایی مبنی بر زنده بودن «فرانک وودز» رو ایجاد کرده بود. واقعا عجب منویی داشت اون بازی و چه کالاف دیوتی خوب و جذابی بود!

شما چطور؟

برامون بنویسید که بهترین منویی که توی بازی‌ها دیدین چی بوده و خاطره اولین برخوردتون باهاش چیه؟