تیم ویجیاتو: بهترین پایان‌بندی که توی بازی‌ها دیدیم

مهم نیست که داستان یه بازی چقدر خوب یا بد باشه. همیشه پایان‌بندی یا جوری که سازنده‌ها سرنوشت شخصیت‌ها و قصه رو به همدیگه وصل می‌کنن، بخش خیلی مهم و به یادموندنی از اون بازی می‌شه. توی این قسمت از سری مطالب تیم ویجیاتو، سراغ تحریریه رفتیم تا ازشون بپرسیم بهترین پایان‌بندی که توی بازی‌ها دیدن برای چه بازی‌ای بوده.

یک جنون که کاملا قابل درک است. این بهترین توصیفی است که میتوانم برای پایان بندی لست آو آس ۱ به کار ببرم. جول میفهمد که فایرفلای ها برای نجات دنیا، مجبور به انجام آزمایشاتی روی الی هستند که باعث مرگ او می‌شود. او حالا رابطه پدری و دختری با الی برقرار کرده و نمی‌تواند مرگ او را بپذیرد، حتی اگر این مرگ برای نجات دنیا باشد. حمام خونی که جول در این مقر راه می‌اندازد، منطق عقلانی ندارد اما کاملا قابل درک است. ما با او همراه می‌شویم تا بسیاری از آدمهایی که برای نجات دنیا زحمت کشیدند و به دنبال رستگاری بشریت هستند را قتل عام کنیم تا فقط الی را نجات دهیم. نجات للی و قسم دروغی که جول در انتهای بازی می‌خورد، تا مغز استخوان فرو‌ می‌رود. قسمی که او می‌خورد دروغ است، بوی این دروغ در فضا می‌پیچد ولی قرار نیست در آن حاکم شود، لااقل فعلا‌.

نکته مهمی که در پایان بندی بازی اول وجود دارد، اینست که این پایان بندی دیوانه وار فراهم کننده بازی دوم می‌شود. در واقع سایه این تصمیم در جای جای بازی دوم حس می‌شود و نه تنها زندگی الی و جول، بلکه زندگی صدها نفر دیگر (و شاید به تعبیری درست، زندگی همه بشریت) با آن گره خورده و عوض شده است. پایان بندی آخرین ما، یک حسن ختام حماسی نیست اما غمی که در آن وجود دارد از جنسی است که کمتر آن را تجربه کردیم. جول و تصمیمش، چیزی است که می‌توان ساعتها درباره آن حرف زد. اینکه اگر هر یک از ما جای او بودیم چه می‌کردیم؟ قضاوت کردن جول کار سختی است، او در پایان بازی اول کاری میکند تا سخت به فکر فرو برویم و هیچگاه، پایانی که برای داستان شاهکار بازی لست او آس رقم خورد را فراموش نکنیم.‌جول پدر بود، پدری که این بار دخترش را نخواست از دست بدهد و تمام عواقب تصمیم خود را به جان خرید تا به الی، فرصت زنده ماندن بدهد، حتی اگر بشریت شانس زندگی دوباره را از دست بدهد. این بزرگترین، احمقانه‌ترین، احساسی ترین و غم انگیز ترین تصمیمی است که در پایان بندی یک بازی ویدیویی گرفته شده است.

نوشتن یک پایان‌بندی بی‌نقص چیزی بود که به نظرم بایوشاک اینفینیت در دنیای ویدیو گیم از نو تعریفش کرد. یک پایان بندی عجیب و غریب که نمی‌شد بدون در نظر گرفتن خرده قصه‌هایی که بازی در طول مراحل برایمان تعریف می‌کرد، کامل درکش کرد. در واقع پایان‌بندی بایوشاک اینفینیت نه خوب است و نه بد. بلکه براساس تصمیمی نوشته شده که خیلی وقت پیش باید گرفته می‌شد. در واقع با دو کاراکتری طرف هستیم که در زمان و بعدی نادرست به هم رسیده‌اند و همین موضوع باعث شکل‌گیری اتفاقاتی شده که در هیچ دنیای موازی دیگری نباید رخ می‌داد. یک پارالل نامتوازن که در نهایت به جنگ و خون‌ریزی ختم می‌شود. اما چطور می‌توان جلوی این اتفاقات ترسناک را گرفت؟ بله، با حذف دو کاراکتری که باعث این آشوب زمانی شده‌اند. تصمیمی که خیلی وقت پیش باید گرفته می‌‌شد! قصه بایوشاک اینفینیت به همین اندازه پیچیده و گیج کننده است اما وقتی به آخرین سکانس آن نگاه می‌کنید و تکه‌های پازل را کنار هم می‌گذارید، تازه می‌فهمید که با چه اثر متفاوت و عجیبی طرف بودید. اثری که باید به خاطر انتشارش در دوره‌ای که ما در آن زندگی می‌کردیم، شکر گذار بود.

بازی‌های مختلفی هستن که می‌تونم ازشون اسم ببرم، اما می‌خوام این فرصت رو به Red Dead Redemption 1 اختصاص بدم. عنوانی که بعد از مدت‌ها یک بار دیگه پتانسیل دنیای وسترن رو به رخ دنیا کشید و نشون داد داستان‌سرایی تو بازی‌ها می‌تونه تا چه اندازه به یادموندنی باشه. جان مارستون شخصیتیه که حتی بعد از تموم کردن RDR 2 و دیدن سرگذشت آرتور مورگان تابلوش روی دیوار اتاق منه. جان مارستون هر چقدر تلاش کرد نتونست از زیر سایه گذشته سیاهش کنار بره و درنهایت یک خیانت بزرگ اون رو به آخر خط رسوند.

خوشبختانه نویسنده‌های RDR 1 اونقدر به فکر مخاطب بودن که اجازه انتقام گرفتن از قاتلش رو به ما بدن. جایی که با جک مارستون (پسر جان و ابیگیل) سراغ Edgar Ross میریم و اون رو توی یک دوئل به گلوله می‌بندیم. ملاقات دوباره با جان مارستون تو RDR 2 واقعا جذاب بود. آشنا شدن با سرگذشت جان و تاثیر آرتور روی شخصیتی که سال‌ها پیش از اون دیده بودیم یکی از بهترین لحظات تاریخ ویدیوگیم برای من بود.

راستش بازی‌های زیادی به ذهنم رسید که پایان داستان‌شون برام جذاب بوده. ولی به نظرم حماسی‌ترین و جذاب‌ترین قابی که ممکن بود برای پایان یک داستان طولانی استفاده بشه برای Call of Duty Modern Warfare 3 بود.

مدرن وارفر یک داستان جذاب داشت و نسخه سوم تمامی کاراکترهایی که می‌شناختیم رو به بلوغ رسوند. یادمه انقدر مجذوب داستان نسخه سوم مدرن وارفر شده بودم که یک روز بیخیال رفتن به مدرسه شدم و نشستم تا کمپین بازی رو تموم کنم. و چقدر قاب پایانی بازی جذاب بود. پایان بازی نه‌تنها اون داستان پر پیچ و خم نسخه سوم رو به پایان می‌رسونه بلکه سرانجامی بر قصه جدال کاپیتان پرایس و ماکاروف هم هست.

اون پایان برای داستان مدرن وارفر عالی بود و بهترین تصویر ممکن برای پایان این نبرد طراحی شد. کلا قصه مدرن وارفر به قدری خوب بوده که کال آو دیوتی در همین چند سال هم نتونست قصه‌ای در سطح اون رو به همون بی عیب و نقصی تعریف کنه.

برای نوشتن قسمت خودم، با بقیه بچه‌ها هماهنگ کردم تا ببینم کدوم بازی‌ها رو می‌نویسن. رد دد، بایوشاک و لست آو آس قطعا جزو انتخاب‌های قبلی من بودن ولی وقتی که دیدم تمام انتخاب‌ها پر شدن، گفتم تا حداقل برای خودم بهترین پایان‌بندی‌ها رو مرور کنم. این شد که لایبرری استیم رو باز کردم کردم و سر همون حرف B انتخابم رو انجام دادم. بتمن آرکام سیتی با اون پایان بی‌نظیرش، کاری کرد تا اثری که روی ژانر ابرقهرمانی گذاشت، تا همین امروز بی‌همتا باقی بمونه و وقتی بهش فکر می‌کنیم، یه بازی بی‌نقص رو برخلاف پایان‌بندی پربحث بازی بعدیش یا آرکام نایت داشته باشیم. این پایان‌بندی وقتی برام خاطره‌انگیزتر شد که وقتی دنبال تصویر برای مطلب می‌گشتم، کیفیت خوبی ازش پیدا نکردم که یادم افتاد خودم وقتی بازی رو تجربه کرده بودم، اسکرین‌شاتش رو توی استیم آپلود کرده بودم!

شما چطور؟

برامون بنویسید که بهترین پایان‌بندی که توی بازی‌ها دیدید مربوط به کدوم بازی بوده؟