نینتندو چگونه بازار بازی‌های مستقل امروزی را شکل داد؟

ما مشغول کار روی چیز بسیار ساده‌ای بودیم. به شکل گول‌زننده‌ای ساده. حتی از نقطه نگاه افراد حاضر در تیمی که در نهایت محصول بزرگ نهایی را ساختند هم همه چیز ساده بود. ما اتاقی داشتیم که پر از قطعات ساده‌ی لگو بود. ماریو و لویجی هم می‌توانستند در بین آن‌ها بدوند، از سکو‌ها بالا بروند و... ما می‌خواستیم به یک سیستم کنترل صحیح برسیم که بازیکن بتواند با یک آنالوگ در محیط سه‌بعدی حرکت کند. زمانی که کنترل شخصیت حس نرمی داد، فهمیدیم که نیمی از راه را رفته‌ایم.

به نظر من، نینتندو استاد این است که یک لبخند بزرگ روی صورت شما بگذارد. و من فکر می‌کنم که این همان چیزی است که ما سعی می‌کنیم در بازی‌هایمان داشته باشیم؛ این کار چیزی است که ما از نینتندو آموخته‌ایم. ما می‌خواهیم زمانی که مردم بازی ما را می‌خرند، فقط از مکانیک‌های جذاب آن تعریف نکنند یا فقط نگویند که این بازی داستان بسیار خوبی داشت، بلکه ما می‌خواهیم در لحظه به لحظه‌ی تجربه‌ی آن‌ها، بازیکن احساس خوبی داشته باشند.

قبل ازا اینکه هرچیزی ساخته شود، من درست بودن حرکت شخصیت را طراحی و اجرا می‌کنم که مطمئن می‌شوم که حرکت شخصیت در محیط به درستی انجام می‌شود. قبل از اینکه هر شکل از مرحله طراحی شود یا اصلا هر چیز دیگری از بازی تثبیت شود، من حرکت شخصیت را نهایی می‌کنم. مثلا در مورد سوپر میت بوی، سه ماه طول کشید تا بفهمم که می‌خواهم شخصیت اصلی بازی چطور در محیط حرکت کند و چه کارهایی انجام دهد و حتی اینکه می‌خواهم بازیکن به شکلی بتواند آن کارها را انجام دهد. برای «سوپر میت بوی: برای همیشه» هم دقیقاً همین پروسه طی شد. به عقیده‌ی من، اینکه کنترل‌های بازی و طراحی مراحل آن در هماهنگی کامل با هم باشند، بسیار حیاتی است و علارغم جستجوی زیاد، موفق نشدم یک بازی از نینتندو پیدا کنم که این موضوع را رعایت نکرده باشد.

مهم‌ترین چیزی که در بازی‌های نینتندو برای من خودنمایی می‌کند، تعهد آن‌ها به ساخت بازی‌های سرگرم‌کننده است. آن‌ها بازی‌های خود را به شکلی مفرح تولید می‌کنند که گویی فقط برای مفرح بودن بازی را می‌سازند. در حقیقت آن‌ها این موضوع را بسیار جدی می‌گیرند! وقتی که بازی‌سازان دیگر روی داستان‌گویی تمرکز می‌کنند یا به دنبال تکنولوژی‌های بسیار جدید هستند، در عوض نینتندو همیشه به دنبال این است که بیشترین میزان ممکن از لذت را در بازی‌های خود بگنجاند. چراکه تیم‌های توسعه‌دهنده‌ی آن‌ها بسیار کوچک‌تر از تیم‌های رقیبانشان است. اگر قرار باشد که نینتندو هم تمرکز خود را جایی بگذارد که رقیبانش می‌گذارند، نمی‌تواند با آن‌ها رقابت کند. پس زمین بازی خود را عوض می‌کنند. کاری که دهه‌هاست آن را با تبحر انجام می‌دهند.

به طور کلی، ساختار کار من هم به همین شکل است. من همیشه فارغ از هر چیزی شروع به کار می‌کنم تا چیزی بسازم که به خودی خود مفرح باشد و سپس باقی سیستم‌ها را برای پشتیبانی از همان چیز لذت‌بخش طراحی می‌کنم به جای اینکه ابتدا یک جهان و جزئیات بازی را بسازم و بخواهم که بازی را درون آن بسازم. همچنین هرچقدر که از تجربه کردن بازی‌های پیچیده لذت می‌برم، دوست ندارم تا در بازی‌های خودم از مفاهیم و معانی پیچیده استفاده کنم. من همیشه دوست دارم که یک چیز مفرح بسازم؛ یک اسباب‌بازی. چیزی که بتوان با آن بازی کرد، چیزی که در نهایت بتواند لبخندی روی صورت شخصی بگذارد.

برای سرگرم شدن مخاطب، باید به تمام زوایای ریز بازی هم توجه داشت. به نظرم این توجه چیزی است که یک بازی نینتندو را تعریف می‌کند.

زمانی که مکالمات مخاطبان بازی را بررسی می‌کردیم، متوجه شدیم که اکثر افرادی که بازی را تجربه کرده بودند، زمانی که می‌خواستند در مورد زمین‌های مبارزات صحبت کنند، بیشتر از اینکه در مورد تجربه‌ی کلی مبارزت بحث کنند، در مورد جزئیات تعاملی کوچک یا نقل‌قول‌های کوچک بازی صحبت می‌کردند. مثلا یکی از بازیکنان می‌گفت زمانی که در حال عبور از یک قبرستان در بازی بوده، شخصیتی را دیده که مشغول گریه کنار یک قبر بوده است. او گمان کرده که آن شخصیت در حال گریه برای یکی از خویشان خود است و از این تصویر مغموم شده بود. در حالی که آن لحظه یک مورد کاملا تصادفی و شاید بی‌اهمیت بوده است ولی این چیزی است که آن بازیکن به یاد می‌آورد.

مهم‌ترین ویژگی‌ای که بازی‌های نینتندو به طراحی بازی‌ها اضافه کرد، این بود که خود بازی، چگونگی بازی کردن را به بازیکن آموزش می‌دهد. نکته‌ای که همیشه باید به یاد داشته باشیم این است که بازی‌ها یک تجربه‌ی یادگیری هستند که از ابتدا تا انتهای بازی طول می‌کشند. من همیشه در تلاش هستم تا بازیکنان را در حال یادگیری نگه دارم و همچنین چیزهایی که یاد گرفته‌اند را دائماً در بازی اعمال کنم. شما هرگز نمی‌خواهید یک ویژگی بسیار سخت را قبل از آمادگی بازیکن به بازی اضافه کنید، چون چنین کاری فقط و فقط فرسودگی را به همراه دارد. همچنین شما باید قبل از اینکه بازیکن در انجام یک ویژگی از بازی استاد شود، آموزش ویژگی جدیدی را شروع کنید وگرنه بازی از نفس می‌افتد و این همان چیزی است که باعث مرگ بازی‌ها می‌شود.

حس می‌کنم زمانی که بسیاری از توسعه‌دهندگان قصد تولید یک بازی شبیه به بازی‌های قدیمی را دارند، بیشتر باعث صدمه دیدن خودشان می‌شوند. من تعداد زیادی از بازی‌های ۱۶ بیتی و نقش‌آفرینی را می‌بینم که هر کدام به تنهایی خوب هستند ولی گویی از جایی الهام نگرفته‌اند. به نظر من کلید ساخت یک بازی خوب که شبیه به بازی‌های قدیمی باشد در این نیست که به یاد بیاوریم که بازی‌های SNES چگونه به نظر می‌رسیدند، باید به یاد بیاوریم که آن بازی‌ها چه خاطراتی را برای بازیکنان خود خلق کرده‌اند.

برای مثال، بازی Stardew Valley تحت تاثیر هاروست موون ساخته شده است. من نمی‌دانم که اریک (سازنده‌ی Stardew Valley) موقع توسعه‌ی بازی چگونه فکر می‌کرده ولی فکر می‌کنم که زمان توسعه‌ی Stardew Valley به دنبال بازی‌سازی تجربه‌ای بوده که مردم از تجربه‌ی هاروست موون به یاد دارند، نه تجربه‌ای که واقعا از هاروست موون دریافت می‌کردند.