چه عواملی باعث شدند بازی Need for Speed: Most Wanted به یک شاهکار کلاسیک بدل گردد؟

فرنچایز نید فور اسپید از روز تولد تا به امروز دارای فراز و نشیب‌های بسیاری بوده است. اواسط دهه‌ی ۲۰۰۰ میلادی اما برای این سری اوج قدرت و محبوبیت به شمار می‌رفت. در آن سال‌ها چند بازی از این مجموعه منتشر شد که به عقیده‌ی بسیاری از گیمرها و منتقدان نه‌تنها به عنوان بهترین بازی ریسینگ (مسابقه‌ای) زمان خود شناخته می‌شدند که حال و با گذشت بیش از ۱۰ سال می‌توانند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند. بازی Need for Speed: Most Wanted یکی از همین آثار است که جایگاه ویژه‌ای در دل طرفداران قدیمی این مجموعه دارد. یک بازی ویدیویی جهان باز که توسط EA Black Box توسعه داد شد و در سال ۲۰۰۵ راهی بازار شد. اثری که موفق شد جوهر فرنچایز Need for Speed را بهتر از هر بازی دیگر در این سری به تصویر بکشد. با این حال آیا از خود پرسیده‌اید دقیقا چه چیزهایی این بازی ویدیویی را تا این اندازه دوست‌داشتنی و خاص کرده است؟

بگذارید با حس فوق‌العاده‌ای که بازیکن از انجام هر کدام از ماموریت‌ها و گشت و گذار در بازی می‌گرفت، این مبحث را آغاز نماییم. از تک به تک مسابقه‌ها گرفته تا تعقیب و گریزها و حتی رانندگی‌های بی‌هدف در دنیای بازی؛ «ماست وانتد» نه‌تنها در بخش معرفی هر کدام از این عناصر اصلی تشکیل‌دهنده‌اش به گیمر سنگ تمام می‌گذاشت که در ادامه برای اینکه بازی از گزند تکرار به دور شود، ارتفاع انتظارات را با معرفی جنبه‌های جدید در هر بخش ارتقا می‌داد و باعث می‌شد هر ثانیه از بازی به مانند یک مسابقه‌ی واقعی هیجان‌انگیز باشد.

به عنوان مثال مکانیزم نیترو (Nitrous) را در نظر بگیرید. گرچه حال این مکانیک در اکثر بازی‌های ویدیویی ریسینگ حضور دارد و تعجب خاصی را برنمی‌انگیزد اما در سال ۲۰۰۵، «ماست وانتد» دومین بازی فرنچایز نید فور اسپید (اولین: نید فور اسپید آندرگراند) بود که از این ساختار بهره می‌برد. بدین ترتیب پر بودن مداوم خط نیترو برای بازیکن به مثابه‌ی استفاده از اسلحه‌ای با خشاب پُر و وسواس داشتن روی ریلود مداوم آن در بازی‌های شوتر، حیاتی احساس می‌شد. از طرفی بازی مدام گیمر را تشویق می‌کرد تا با سرعت بیشتری در جهان آن بتازد و امتیاز بیشتری را کسب کند.

دومین مکانیزم بسیار جذاب این اثر که تا همین امروز ذره‌ای قدیمی نشده اسپیدبریکر (Speedbreaker) نام دارد. این قابلیت با اسلوموشن و آهسته کردن بازی، دریفت دادن و پیچیدن به موقع را به امر مفرح و صدالبته سینماتیک‌تری بدل می‌کرد. علاوه بر این‌ها، نوع خاصی از ماموریت به نام Speedtrap در بازی وجود داشت که چک‌پوینت و نقاط مشخصی را علامت‌گذاری می‌کرد. با گذر از هر چک‌پوینت بازی مقداری به سرعت بازیکن اضافه می‌کرد و در انتهای خط، مجموع سرعت شما به هنگام رسیدن و عبور از هر نقطه محاسبه می‌شد تا مشخص شود کدام بازیکن در طول مسیر از سرعت بیشتری برخوردار بوده است. اما از جنونِ سرعتی که ماست وانتد بی‌وقفه در رگ‌های گیمر پمپاژ می‌کرد که بگذریم به بخشی می‌رسیم که این بازی نام خود (تحت تعقیب) را از آن قرض گرفته است: تعقیب و گریز از پلیس.

تعقیب و گریز پلیس از مولفه‌های اصلی نید فور اسپید است که تقریبا در همه‌ی نسخه‌های این سری وجود داشته و جزوی از هویت این فرنچایز به شمار می‌رود. اما از سال ۲۰۰۵ تا به امروز به جرات می‌توان گفت هیچ بازی‌ای در این مجموعه به اندازه‌ی ماست وانتد بر آن تاکید نداشته است. گرچه تکمیل رویدادها و مسابقات مختلف و تبدیل شدن به یک راننده‌ی برتر در کنار شکست دادن افرادی که در لیست سیاه‌تان حضور داشتند هدف اصلی بازیکن در این اثر بودند اما چیزی که قلب و روح اصلی بازی را شکل داد، سیستم گیرای تعقیب و گریز از دست پلیس بود که «ماست وانتد» را تا به امروز ماندگار کرده است.

از سرعت غیر مجاز گرفته تا برخورد با دیگر ماشین‌‎ها در ترافیک و تعدادی دیگر از تخلفات رانندگی. همه‌ی این موارد خیلی راحت توجه قانون را به سمت بازیکن جلب و زمانی که پلیس شروع به تعقیب شما می‌کرد، تازه آن زمان متوجه می‌شدید اوضاع تا چه اندازه می‌تواند خراب شود. اما چیزی که این تعقیب و گریز را خاص می‌کرد، تشدید تدریجی آن بود که رفته رفته در بازی قوت می‌گرفت. بنابراین در اوایل بازی حضور پلیس شاید چندان چالش بزرگی را ایجاد نمی‌کرد اما هرچه تعداد تخلفات شما بیشتر می‌شد متوجه می‌شدید که فرار از ماموران قانون به مراتب سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. بدین صورت که پلیس‌ها برای دستگیری بازیکن در سطوح بعدی بازی از وسایل نقلیه سریع‌تر، تله‌ها، مسدود کردن جاده‌ها و حتی هلیکوپترها که بعدا تعدادشان افزایش پیدا می‌کرد هم استفاده می‌کردند. نتیجه اینکه هیچ‌چیز به اندازه‌ی وقتی خیابان‌های بازی را درمی‌نوردیدید و یک ارتش کامل سعی داشتند تا شما را متوقف کنند و در نهایت هم نمی‌توانستند، هیجان‌انگیز و دلنشین نبود. تازه رضایت خاطری که بازیکن پس از فرار موفقیت‌آمیزش کسب می‌کرد با ضربه زدن به ماشین‌های پلیس و از بین بردن‌شان دوچندان هم می‌شد. راستی برخورد با ستون‌های یک ساختمان برای آوار آن بر سر ماشین‌های پلیسی که تعقیب‌تان می‌کردند هم لذتی توصیف‌ناشدنی داشت.

وقتی صحبت از مسابقه و چالش می‌شود خیلی راحت می‌توان از «ماست وانتد» به عنوان یکی از متنوع‌ترین بازی‌های این سری یاد کرد. از مسابقات اسپیدترپ که پیش‌تر به آن‌ها اشاره کردیم تا دیگر مسابقات این بازی نظیر Tollbooth و Drag و چالش‌های متنوعی مثل Milestone، رویدادهایی که در بازی تحت عنوان Blacklist شناخته می‌شدند همه و همه فعالیت‌های بسیار سرگرم‌کننده‌ای بودند که گیمر را در بازی غرق می‌کردند. خلاصه اینکه حتی رانندگی کردن ساده در محیط بازی و چرخیدن در کوچه و خیابان‌های شهر تنها به دلیل پیاده‌سازی و اجرای درست مکانیک‎‌های بازی و حس فوق‌العاده‌ی سرعتی که به بازی‌کننده منتقل می‌شد یک امر لذت‌بخش نبود، بلکه بیشتر به این دلیل لذت‌بخش بود که همیشه یک کار سرگرم‌کننده برای انجام دادن در بازی وجود داشت. برای مثال سرعت گرفتن و پرش از نقاط مختلف نقشه یکی از این فعالیت‌ها بود که به واسطه‌ی این اثر استانداردهای ژانر را دستخوش تغییر کرد.

حال به همه‌ی این‌ها «گاراژ» که دیگر بخش جدایی‌ناپذیر از سری نید فور اسپید شده را اضافه کنید. ماست وانتد به بازیکن اجازه می‌داد وسایل نقلیه‌اش را با ارتقاهای مختلف سریع‌تر و قوی‌تر کند و گزینه‌های شخصی‌سازی قابل قبولی را در اختیار آن قرار می‌داد. همچنین از نقطه نظر فنی وقتی به این محصول نگاه می‌کنیم شاهد دستاورد چشمگیری هستیم.

در نهایت باید اعتراف کرد بازی Need for Speed: Most Wanted یکی از آن آثاری است که در طول زمان بازیکنان بیشتری به بی‌نظیر بودن آن پی برده‌اند. این بدان معنا نیست که بازی به هنگام عرضه مورد استقبال قرار نگرفت؛ اصلا. اتفاقا این بازی بلافاصله پس از انتشار هواداران بسیاری جذب کرد که بسیاری از آن‌ها معتقدند این اثر بهترین بازی فرنچایز است و منتقدان نیز از آن رضایت داشتند. همچنین بازی تا به امروز تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین نسخه‌های مجموعه‌ی نید فور اسپید شده است. البته که کرایتریون سافتور در سال ۲۰۱۲ یک ریبوت از این بازی را روانه‌ی بازار کرد که گرچه بازی بدی به شمار نمی‌رفت اما نتوانست به سطح انتظاری که گیمرها از یک «ماست وانتدِ» دیگر داشتند، برسد. پس زمانی که حتی نسخه‌ی کرایتریون هم نتوانست از این اثر پیشی بگیرد دیگر مشخص است این بازی چه اثر ویژه و برجسته‌ای بوده است. در حال حاضر امیدواریم مجموعه‌ی Need for Speed دیگر بار به اوج بازگردد و آثار ریسینگ متفاوت و ممتازی را به عاشقان این سری هدیه بدهد.