نقد سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره؟

سروش صحت پس از ساخت فیلم سینمایی جهان با من برقص، وارد عرصه جدیدی از فیلمسازی شده است و این موضوع را با ساخت سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره؟ اثبات کرده است. تا پیش از این دو اثر، سروش صحت و آثارش، کمدی‌های متوسط و گاه موفقی بودند که مولفه‌های خیلی خاصی در آن‌ها دیده نمی‌شد اما حالا به‌نظر می‌رسد سروش صحت و جهان‌بینی‌اش، بیشتر از همیشه در آثار ویدیویی او نمو یافته است. این جهان‌بینی در سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره هم باعث بروز ویژگی‌های مثبت شده و هم چند خصیصه منفی را در آن جاری ساخته است. با بررسی سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره همراه ویجیاتو باشید.

سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره داستان خاصی ندارد! صحت با هوشمندی تمام قسمت نخست (پایلوت) سریال را طولانی‌تر از حد معمول ساخته و برخلاف اثری چون نیوکمپ که قسمت طولانی نخستینش هیچ چیزی برای عرصه نداشت، صحت از این زمان طولانی استفاده کرده تا شخصیت‌های متعدد سریال خود را معرفی کند اما در نهایت باید گفت با وجود این کثرت کاراکترها، سریال تا به اینجا داستان قوی و خاصی را پیگیری نمی‌کند.

این بزرگترین مشکل سریال تا به اینجای کار است. در واقع چیزی که تا الان ما در سریال به عنوان فیلمنامه دیدیم، یک داستان شلم شوربا است که در آن همه چیز یافت می‌شود. ما زندگی یک خانواده را با محوریت فردی به نام نیما می‌بینییم که بازیگری نسبتا گمنام به نام مجید یوسفی در آن بازی می‌کند. مجید یوسفی دانش آموخته هنر تئاتر بوده و بازی تقریبا خوبیاز خود برجای می‌گذارد اما واقعیت اینست که بازی او تا حدی تئاتری است و هنوز نتوانسته آن را برای یک فیلم و سریال، سازگار کند. بازی تئاتری یوسفی نشان می‌دهد که او بازیگر خوبی روی صحنهاست اما برای اینکه بتواند کار خود را به صورت حرفه‌ای در جلوی دوربین هم ادامه دهد، نیاز به تمرین بیشتری دارد.

نیما شخصیت عجیب و غریبی دارد، مثل بیشتر کاراکترهای سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره که تقریبا هیچ یک از آن‌ها یک کاراکتر عادی و طبیعی نیست. شخصیت‌های متعددی در سریال حضور دارند و خوشبختانه سروش صحت به همه این شخصیت‌ها یک جان بخشی اساسی کرده و نگذاشته تا هیچ یک از آن‌ها به حاشیه بروند. برخیاز این شخصیت‌ها بیشتر شبیه کاریکاتور هستند و برخی دیگر نیز متأسفانه تبدیل به تیپ می‌شوند و پا را فراتر از این موضوع نمی‌گذارند اما عمده کاراکترها عمق و جان دارند و می‌توان متوجه تلاش فیلمنامه برای پرداختن به آن‌ها شد. دیالوگ‌نویسی برای تک تک این شخصیت‌ها حساب شده بوده و هیچ‌یک از کاراکترها خارج از چیزی که خودش را به تماشاگر معرفی میکند، رفتار نمی‌کند. البته این قابل حدس بودن رفتار شخصیت‌ها می‌تواند نقطه ضعف هم تلقی، به خصوص وقتی که ریتم سریال به شدت کند بوده و داستان پراکنده آن پس از پخش چندین قسمت، هنوز سر و شکل واحدی به خود نگرفته است. در این مورد کمی جلوتر، بیشتر صحبت می‌کنیم.

دیگر بازیگران سریال هم همگی درخشان ظاهر شده‌اند. سروش صحت در انتخاب بازیگران خود همیشه سورپرایزهایی برای مخاطب دارد و در اینجا نیز به جز مجید یوسفی و حضور موفق آمیزش، دیگر بازیگران سریال نیز که چهره‌های کمتر شناخته شده‌ای هستند هم به خوبی ظاهر شدند. از آقا رشید بگیر که مدت‌ها بود نتوانسته بود خودی نشان دهد و حالا در نقش آفرینی عمو جان، کاراکتری بامزه و خنده‌دار را به تصویر می‌کشد که با بازی همیشگی‌اش فرق دارد تا علی مصفا که جنس بازی و چهره کاملا متفاوتی با سایر بازیگران سریال دارد ولی توانسته نقش متمایز خود را در فضای سریال، جای دهد.

همانطور که گفته شد یکی از نکات قدرتمندی که توانسته به بازیگران کمک کند تا شخصیت‌های خودشان را درست از آب در بیاورند، دیالوگ‌های آن‌ها است و این موضوع به قدرت نویسندگی قوی سروش صحت برمی‌گردد. صحت نویسنده قهاری است و شخصا عقیده دارم نویسنده بهتری است تا یک کارگردان. او توانسته دیالوگ نویسی برای شخصیت‌ها را زیبنده بازیگرانی که انتخاب کرده بنویسد و کاری کند که همه چیز واقعی‌تر از مستند به نمایش در بیاید. در واقع با وجود فضای سورئال و تئاتری سریال، باورپذیر بودن اتفاقاتی که در حال رخ دادن است یکی از نکات مهمی است که مگه تموم عمر چند تا بهاره به آن دست پیدا کرده است.

سروش صحت به بازیگران قدیمی و پیشکسوت کمدی و طنز کشور که این روزها خبر کمتریاز آن‌ها می‌شنویم نیز ادای دین کرده و سعی کرده با دادن نقش‌هایی کوتاه، از آن‌ها به خوبی یاد کند. این اقدام صحت جای تقدیر دارد و نشان می‌دهد که جهان بینی او در فیلم‌هایش یک ژست خالی نیست و او واقعا قسمتی از روح و تار و پودش را در آثار ویدیویی خود جای می‌گذارد.

مگه تموم عمر چند تا بهاره یک سیت کام کمدی نیست که ما شخصیت‌هایی را در آن بپرورانیم و سپس آن‌ها را وارد خرده داستان‌های مختلفی کنیم. این اشتباهی است که سریال به آن دچار شده و فعلا با شخصیت‌های خوب و بازیگران حرفه‌ای خود پیش میرود تا ببیند چه می‌شود! این روند می‌تواند در چند قسمت نخستین سریال قابل پذیرش باشد اما با پیشروی داستان و پخش چند اپیزود دیگر، انتظار می‌رود تا سریال به یک انسجامی برسد.

جنس کمدی مگه تموم عمر چند تا بهاره از جنس خاصی است. در کمدی سروش صحت هیچ شوخی جنسی وجود ندارد و می‌توان به آن لقب کمدی پاستوریزه برای برخی خانواده‌ها ارائه کرد. البته ناگفته نماند صحت تنها از شوخی‌های جنسیتی خود را پاک کرده است و محتوای درونمایه مگه تموم عمر چند تا بهاره چندان هم مناسب همه احوال خانواده‌ها نیست. در واقع باید گفت این سریال با نمایش سطح بالایی از تحقیر و توهین شخصیت‌ها به همدیگر و روابط خارج از چارچوب خانواده همراه است و با توجه به ناهنجاری اجتماعی بالایی که دارد، مناسب تماشا برای کودکان نیست.

حالت سورئال قصه تا حدی باعث شده تا جنس کمدی سریال، تبدیل به یک اثر قهقهه آور نباشد و یک کمدی زیرپوستی را ارائه کند. در واقع سریال حال و هوای خوبی دارد و دل بیننده را شاد می‌کند بدون آن که او را وادار به خنده‌های زورکی کند. کمدی موقعیت، کمدی مبتنی بر دیالوگ و کمدی گروتسک، همه و همه در این اثر جای گرفته‌اند تا سروش صحت قدرت خود را در پردازش کمدی و ارائه آن به تماشاگر نشان دهد.

طراحی صحنه سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره با دقت و وسواس خاصی صورت گرفته و در خدمت فضای سورئال-کمدی سریال است. این موضوع در کنار انتخاب قاب بندی درست و کارگردانی حرفه‌ای صحت، کاری کرده تا سریال از منظر فنی یک سر و گردن بالاتر از بسیاری از آثار کمدی در حال پخش از VODها قرار بگیرد. موسیقی سریال نیز در خدمت همین حال و هوای سورئال سریال است که به شخصه مرا یاد کمدی‌های اروپایی به‌خصوص کشور فرانسه می‌اندازد.

در نهایت می‌توان در یک کلام ادعا کرد که مگه تموم عمر چند تا بهاره سریال کمدی شریفی است که هرچند تکلیفش هنوز با قصه خودش چندان مشخص نیست و ریتم کندش بعد از این همه وقت دیگر آزاردهنده شده، اما برگ‌های برنده‌ای دارد که کماکان می‌تواند این سریال را در بین تماشاگران جای دهد.

سروش صحت سعی کرده در سریال خود به دنبال پاسخی برای پرسشی که در عنوان سریال کرده باشد. واقعا مگه تموم عمر چند تا بهاره؟ که بخواهیم در آن غم و غصه را جای دهیم؟ سریال سروش صحت پاسخی است به نگرانی‌هایی که این روزها در زندگی همه ما جای دارد و هرچند پاسخی نیست که بتوان آن را به همه مردم و جامعه تعمیم داد و تا حد زیادی فاز روشنفکری در آن وجود دارد؛ اما می‌تواند لااقل برای چند دقیقه، آدمی را از دغدغه‌های خود بیرون بکشد و وارد دنیایی کند که کاراکترهای متعدد این سریال ساختند. این چند دقیقه آرامش، مانند نوشیدن یک فنجان لیموناد دلچسب خنک تگری در گرمای ظهر تابستان است، زودگذر، دلنشین و البته که ناکارآمد در حل مشکل گرمای طاقت فرسا.

نظر شما درباره سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره چیست و آن را تا امروز چطور ارزیابی می‌کنید؟ حتما دیدگاه خود درباره سریال جدید سروش صحت را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.