تیم ویجیاتو: بازی‌‌ای که همه عاشقشن ولی من دوستش ندارم

قطعا به ازای خیلی بازی‌ها که ما عاشقشیم و بقیه از اون‌ها خوششون نمیاد، یه سری بازی‌ها هم هستن که همه عاشقشن ولی ما دوستشون نداریم. موضوع این هفته تیم ویجیاتو هم همینه!

راستش من بازی لایف ایز استرنج رو اصلا اونقدری که همه عاشقشن دوست ندارم. ماجرای بازی لایف ایز استرنج به نظرم یکی از آبکی‌ترین و سرراست‌ترین قصه‌هاییه که توی هر مدیومی می‌تونه روایت باشه. مکانیک اصلی بازی یا کنترل زمان اصلا چیز جدیدی نیست و حتی شخصیت‌هاش هم جوری نوشته نشده بودن که من بخوام باهاش ارتباط بگیرم. این باعث شد تا وقتی من فصل اول لایف ایز استرنج رو بازی کردم، همیشه از خودم بپرسم که چرا؟ چی باعث می‌شه که همه عاشق این بازی باشن؟ راستش فکر می‌کنم لایف ایز استرنج در مقایسه با بازی‌هایی که جا پای اون‌ها گذاشته، مثل واکینگ ددِ تل‌تیل یا حتی The Wolf Among Us، خیلی بازی اورریتدی محسوب می‌شه. با این حال به نظرم بازی قابل احترامیه اما نه در اون حد که همه ازش صحبت می‌کنن.

راستش خیلی تلاش کردم با سری متال گیر ارتباط بگیرم، ولی هر کاری کردم نشد که نشد. متال گیر سالید ۲، ۳ و پیس واکر رو خیلی خیلی مختصر بازی کردم و در حد ۱۰-۱۵ ساعت هم نسخه پنجم رو تجربه کردم، ولی آقا هر کاری کردم نتونستم با این سری ارتباط بگیرم. حتی دوستانی دارم که تمام تلاششون رو کردن که منو قانع کنن یه شانس دوباره به سری بدم، اما موفق نشدن.

راستش فکر می‌کنم ارتباط نگرفتن من با این سری، تا حد زیادی به خاطر شخصیت‌ها و مدلی که دیالوگ‌هاشون نوشته و اجرا شده باشه. می‌دونم با این جمله خیلی‌ها رو به خونم تشنه کردم و خب، حق هم دارن. به هر حال متال گیر یکی از اولین بازی‌هاییه که جنبه سینماتیک بودن رو وارد فضای بازی‌های ویدیویی کرد. ولی چیکار کنم آقا، اینکه بازی از یه طرف می‌خواد یه داستان سیاسی-احساسی-متا رو روایت کنه و از یه طرف دیگه شخصیت‌هاش یکی از یکی ابزوردتر هستن، اصلا از گلوم پایین نمی‌ره.

باز هم خواهش می‌کنم با قفل فرمون نیاین بالا سرم. می‌دونم که همین شخصیت‌ها بخش عمده‌ای از عوامل محبوبیت متال گیر هستن. ولی من تا الان نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم.

ولی الان که کلکسیون این سری برای پلتفرم‌های مدرن قراره عرضه شه، می‌خوام یه شانس دوباره به سری بدم. شاید یکی دو سال دیگه همین موقع‌ها دیگه چنین نظری راجع به سری متال گیر نداشته باشم.

سلیقه چیزیه که من روش خیلی تاکید میکنم، نمونه بارزش هم برام ولورانته که من اونقدرها نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. درسته کانتر استرایک شاید خیلی قدیمی شده باشه و شوترهای جدید کلی مکانیزم‌های خفن اضافه کرده باشن، اما نکته اینجاست احساس میکنم این استایل از گیم‌پلی برای این همه شلوغی و پیچیدگی مناسب نیست.

ابیلیتی‌های هیروهای ولورانت باعث میشن بازی از اون حس و حال یک شوتر تاکتیکال بودن فاصله بگیره و حالا المان‌های دیگه‌ای هستن که بخوان کاربر رو به چالش بکشن. احساس میکنم برای همینه که شاید خیلی از پلیرهای کانتر سمت ولورانت نمیرن، اونا از کانتر یک شوتر کامل میخوان و ولورانت اونا رو درگیر المان‌های دیگه‌ای میکنه که براشون اضافه محسوب میشه. نظر شما چیه؟

کانتر از اون بازی های هست که هیچوقت نتونستم بفهمم چرا مردم دوستش دارن. وقتی راهنمایی بودم گیم نت مد شده بود و تمام بچه ها بعد مدرسه یک راست می‌رفتن گیم نت. یکی از بچه های مدرسه باباش گیم نت داشت و کلی فخر می‌فروخت. من هم گیمر بودم و خوره‌تر از این بچه‌ها ولی وقتی میرفتم گیم‌نت هیچ علاقه‌ای به انجام این بازی کوفتی نداشتم. خب که چی الان من تو رو هدشات کنم یا نایف کنم؟ بعدش چی؟ الان من کیم و تو کی هستی؟ چرا داریم همدیگر رو میزنیم؟ از چی دفاع کنم؟ من چرا باید هم تیمی یکی دیگه باشم ؟ اون کیه؟ من تا الان هم نفهمیدم فلسفه خیلی از این بازی های آنلاین رو، میفهمم لذت دسته جمعی بازی کردن رو، میفهمم همین موضوع خودش خیلی فانه، ولی چرا چنین بازی های عجیبی رو خب؟ این همه بازی کوآپ باحال! آدم میشینه اونا رو بازی می‌کنه خب، یک داستانی هم دارن. یک هدف مشترکی هم هست. چه میدونم واقعا! در نهایت باید بگم کانتر رو هیچ وقت نفهمیدم، نمی‌فهمم و نخواهم فهمید.