تیم ویجیاتو: بهترین بازی‌های بتسدا از نظر ما

بتسدا اخیرا جدیدترین پروژه خودش یعنی استارفیلد رو منتشر کرده. بازی‌ای که در ۲۵ سال اخیر، اولین آی‌پی جدید این شرکت بعد از الدر اسکرولز و فال‌آوت محسوب می‌شه. با ویجیاتو همراه باشید تا ببینیم نظر تحریریه درباره بهترین بازی بتسدا بعد از انتشار استارفیلد چیه.

گه بگین بازی مورد علاقه‌ام از بتسدا چیه که در جا می‌گم اسکایریم. اما انتخاب «بهترین» بازی بتسدا از دیدگاه منطقی کار واقعا سختیه. انگار که ازم بپرسین ته‌چین بیشتر دوست داری یا فسنجون، پیتزا، دونر کباب و کباب کوبیده (می‌دونم واقعا مثال بدی زدم، ولی منظورم این بود که من همه اینا رو به یه اندازه خوب می‌دونم).

متاسفانه به محض این که تونستم استارفیلد رو تهیه کنم یه سفر برام پیش اومد و در لحظه‌ای که این مطلب منتشر می‌شه هنوز موفق به تجربه جدیدترین ساخته بتسدا نشدم، پس نمی‌تونم راجع بهش صحبت کنم. فال اوت ۷۶ که خودش با زبون خوش از این صحبت کنار می‌ره، و فال اوت ۴ هم با اینکه همچنان خیلی دوستش دارم، از اونجایی که حکم یه آزمایش بزرگ برای بتسدا داشت، یه سری بخشاش واقعا اونجوری که باید در نیومدن و نمی‌تونم به عنوان بهترین بازی بتسدا تصورش کنم.

می‌مونه بازی‌های قدیمی‌تر بتسدا. دو نسخه اول الدر اسکرولز که دیگه بیش از حد قدیمین و از اونجایی که خودم هم بازی نکردم نمی‌تونم صحبتی راجع بهشون کنم. موروویند از خیلی لحاظ واقعا خفنه و شاید حتی بهترین کار بتسدا باشه، ولی کنار اومدن با خیلی از سیستم‌های دیگه‌اش بسیار سخته و صبر ایوب می‌خواد. اسکایریم به اندازه موروویند نقش‌آفرینی عمیقی نیست، اما همچنان بسیار دسترسی‌پذیره و جادویی که داره می‌تونه نواقصش رو جبران کنه. ابلیویون هم انگار مخلوطی از این دو بازیه، اما این باعث می‌شه نقاط قوتش به اندازه نقاط قوت اسکایریم و موروویند بالا نرن. می‌مونه فال اوت ۳ که از لحاظ زیادی می‌تونه عنوان بهترین بازی بتسدا رو یدک بکشه، ولی نمی‌شه راجع به فال اوت صحبت کرد و یاد نسخه‌های غیربتسدایی این سری نیفتاد و مقایسه نکرد. و خب فال اوت ۳ رو متاسفانه اونقدر زیاد بازی نکردم پس سخته که بخوام بهش بگم بهترین بازی بتسدا.

ولش کن آقا، همون اسکایریم رو انتخاب می‌کنم. به نظرم اوج جادوی بتسدا تو همین بازی بود که هنوزم که هنوزه، با تمام مکانیک‌های کهنه شده و نواقصش، نمی‌تونم ازش دل بکنم. برام به شدت سخته که بخوام یه انتخاب منطقی بین کاتالوگ بتسدا انجام بدم.

خیلی دوست دارم فال‌آوت نیو وگاس رو اینجا انتخاب کنم اما از اونجایی که این کار یکم جر زنی محسوب می‌شه و نیو وگاس ساخته خود استودیوی بازی‌سازی بتسدا نیست، میرم سراغ یه نسخه دیگه از فال‌آوت. اونم طبیعتا چیزی نیست جز فال‌آوت 3. این بازی شاید الان اونقدر عجیب و غریب به نظر نرسه، اما ترنزیشنی که فال‌آوت‌های کلاسیک از اون حالت ایزومتریک خودشون به یه عنوان سه بعدی با دوربین متغیر داشتن، کمتر از بی‌نظیر نبود. فال‌آوت 3 سال 2008 منتشر شده و واقعا وقتی الان بازیش کنید، متوجه می‌شید که چرا اون زمان منتقدها اعتقاد داشتن که این یکی از بزرگترین بازی‌های تاریخه. فال‌آوت 3 نه تنها یه جاده خاکی رو برای فال‌آوت نیو وگاس و اسکایریم آسفالت کرد، بلکه روی خیلی از بازی‌های بعد از خودش تاثیر گذاشت. بازی‌ای که کم نقص نیست اما همیشه توی قلب من یه جایگاه ویژه داره.

خیلی دوست داشتم از سری فالوت انتخاب کنم، اما محبوب‌ترین قسمت این بازی برام رو استودیوی بی‌نظیر آبسیدین ساخته و رو این حساب مجبورم برم سراغ اسکایریم. بازیی که بعد از شروع کردنش قید مراحل اصلی رو زدم و رفتم ۱-۲ دو هفته فقط چرخیدم و مراحل فرعی رو انجام دادم. بعد تازه یادم افتاد داستان بازی چی شد؟ برگشتم سراغ مرحله اولش! این آزادی عمل فوق‌العاده بود. اینکه شما برای دستیابی به خیلی چیزها نیازی به پیشروی تو داستان نداشتید و عملا می‌تونستید به هر نقطه‌ای سر بزنید تو سالی که بازی منتشر شده بود یعنی ۲۰۱۱ بی‌نظیر بود.

بتسدا بعد از اسکایریم دوتا بازی دیگه ساخت، فالوت ۴ و ۷۶ که واقعا خوب نبودن. داستان ۷۶ که جداست، اما فالوت ۴ رو اگر بعد از New Vegas تجربه می‌کردید (که عموما همین بود) ضعف داستان و شخصیت‌پردازی‌ها خیلی اذیتتون می‌کرد. خلاصه که بتسدا مدت‌هاست درگیر ساخت یه بازی خوبه؛ اما استارفیلد چطور از آب در اومده؟ منتظر بررسی‌ام باشید.

همیشه وقتی که اسم بتسدا به گوشم می‌خوره یاد اسکایریم می‌افتم. اصلا اون شروع اول داخل گاری یکی از سکانس‌هایی هستش که من هرگز فراموش نمی‌کنم. من از موقعی که فهمیدم میشه روی کامپیوتر بازی نصب کرد، اسکایریم رفیق جدانشدنی‌ام شد. اسکایریم یکی از اون بازی‌هایی بود که نمی‌ذاشت من خسته شم. من هرچقدر هم که بازی می‌کردم بازم می‌تونستم یه تجربه جدید داشته باشم. اون قدیما بازی‌هایی که تا این اندازه بزرگ و آزاد باشند وجود نداشت و شاید به خاطر این بود که نمی‌تونستم ازش جدا بشم. ترکیب دنیا برفی و سرد بازی با داستان جذاب و گرمش باعث می‌شد که من دائم بخوام بازی کنم تا بفهمم بقیه داستان چی میشه.

درسته که خیلی از مراحل و سیاه‌چال‌های بازی تکراری می‌شدن، ولی چون می‌دونستم که هر دفعه می‌تونم یکی از این‌ها رو به روش جدیدی تمام کنم، اصلا خسته نمی‌شدم. بتسدا تا قبل از اسکایریم بازی خوب خیلی داشت و مطمئنم که بازی‌های خیلی بهتری هم بعد از اسکایریم منتشر کرده، ولی خب از نظر من هیچ‌کدوم از این بازی‌ها جای اسکایریم رو نمی‌گیرن.