صندلی داغ ویجیاتو ۱۵#؛ محمدرضا نوروزی

سلام رفقا، من محمدرضامو بهمن ماه ۲۱ سالم میشه. از بچگی عاشق ویدیوگیم بودم و الانم این افتخار رو دارم که برای رفقای ویجیاتویی مطلب بنویسم و تولید محتوا کنم.

تو بخش‌های مختلف سایت مثل بخش خبر و تحریریه فعالیت میکنم و البته تو بخش ویدیویی هم سعی دارم تا فعالیتم رو بیشتر کنم. راستی اگر دوست داشتید میتونید اینستای منو (@Ryuneix) فالو داشته باشید.

خلاصه که آره، شکارچی، شکار شده و اینجام که گرمای صندلی داغ رو بچشم😅

خب خب خب، این سوال یکم توضیحش برام سخته. بچه‌ها من همیشه در طول مدرسه نمره‌هام بالا بوده و با نمره 19.7، 19.8 اینطورا از دبیرستان فارغ التحصیل شدم. اما نکته جالبش اینجاست که با وجود این که نمره‌های خوبی میگرفتم و درک مناسبی از چیزی که میخوندم داشتم، تقریبا از مدرسه متنفر بودم.
دلیل اصلیش اینه که من کلا خوشم نمیاد چیزی که مطمئنم تو زندگیم به هیچ دردی نمیخوره رو وقت پاش بذارم، ولی خب وقتی مجبور باشی یه کاری رو انجام بدی، باید به بهترین شکل ممکن انجامش بدی.

از طرفی من همیشه دوست داشتم تو یه دانشگاه دولتی تو تهران کامپیوتر بخونم که کم و بیش با رتبه 3406 یا یه همچین چیزی یه حرکتایی زدم. ولی اوضاع حداقل فعلا تو لیسانس عوض نشده و بازم دارم یه سری درس اضافه بر چیزی که نیازه میخونم و خب، اینم باید تحمل کنیم که ببینیم نهایتا تو ارشد این اوضاع عوض میشه یا نه!

رشته‌ای که میخونم علوم کامپیوتر هست و یه سری مطالبش واقعا جذابه و ارزش وقت گذاشتن داره، اما بقیش...

اما در نهایت می‌تونم بگم که با کلیت درس خوندن اوکی هستم و در برخی مباحث واقعا ازش لذت می‌برم.

راستش من تو زندگیم بین یه دو راهی گیر کرده بودم. اولش دوست داشتم بازی‌ساز شم و کار برنامه‌نویسی یا گیم‌دیزاین انجام بدم. ولی یکم که گذشت، دیدم عشقی که به ویدیوگیم دارم رو نمیتونم محدود کنم!

من باید به قول خودمونی گیم بزنم، بازیا رو تحلیل کنم و تو دنیاشون غرق بشم و چه راهی بهتر از این که وارد یه رسانه ویدیوگیمی مثل ویجیاتو بشم و کاری که دوست دارم رو انجام بدم و تجربیاتم رو با بقیه به اشتراک بذارم؟

فک کنم اولین بار دو، سه سالم بود که پدربزرگم به واسطه شغل موقتی که داشت یه کامپیوتر خیلی خیلی بیسیک برام خرید و از همون سن کم بود که علاقه من به کامپیوتر و طبیعتا بازی‌های ویدیویی شکل گرفت.

البته فکر نکید خبری بوده‌ها😂. همون کامپیوتر بود و گذشت تا امروز چون والدینم اصلا از این اتفاق خوششون نیومد و من تا حالا هیچ کنسولی نداشتم و با کامپیوتر بزرگ شدم.

احتمال زیاد این بازی‌ها بودن که منجر به این شدن که از کامپیوتر خوشم بیاد و بله، شاید باور نکنید ولی از سه سالگی پای کامپیوتر بودم!

اولین گیمی که زدم احتمالا یا Feeding Frenzy از استودیوی Pop Cap و سازنده Plants vs Zombies خودمون بود، یا King of the Road که پدربزرگ Euro truck simulator 2 و سری Hard Truck محسوب می‌شه. منم دیگه کم کم پی بازی‌ها رو گرفتم تا این که...

آخرای دبستان بود که نمیدونم چجوری (جدی یادم نمیاد)، اولین مجله بازینما رسید به دستم و زندگی من رو برای همیشه تغییر داد. آقا منی که تا به اون موقع خیلی کشکی بازی‌های ویدیویی رو تجربه می‌کردم و نهایت شناختم از بازی‌ها این بود که فلانی تو مدرسه اسم یه بازی رو گفته بود و منم با یه سرچ رو نت ذغالی پیداش می‌کردم و فرداش تو فروشگاه دنبال عمو سی‌دی کرک فروش میگشتم تا بازی رو ازش بخرم، یهو متوجه شدم که اوه اوه چه صنعتی این پشت وجود داره.

همینجوری شد که مطالعم در رابطه با بازی‌ها رو انجام دادم و کم و بیش با منتقدای داخلی و خارجی و اخبار مختلف آشنا شدم و همون موقع بود که گفتم: آقا من باید وارد این حوزه بشم!

خیلی تمیز و چکشی: نه!

دیگه هممون این جمله‌های کلیشه‌ای که مگه بچه‌ای بازی می‌کنی رو شنیدیم و روش حساسیت مادرم روی محتوای خشن رو هم بذارید که ببینید من چی کشیدم. یادم میاد اولین بار که کال آو دیوتی بازی کردم مدرن وارفیر 3 بود (البته که به مرور زمان به عقب رفتم و هرچی بازی از دستم در رفته بود رو تجربه کردم) و خلاصه ما اینو نصب کردیم و مامانم اومد بالا سرم که ببینه چی بازی می‌کنم، که با اون فلش بک معروف سوپ که توش با چاقو میزنه چشم شپرد بدبخت رو کور می‌کنه مواجه شد و یه دور اونجا نفرین شدم😂.

این پروسه ادامه پیدا کرد و یه بارم سر اولین نسخه‌ی اساسینز کریدی که بازی کردم داستان شدم!

اما اگه فک کردید که من یکی کم میارم سخت در اشتباهید! همین که مجله می‌خوندم، بخش‌های جالبش رو به والدینم نشون می‌دادم، برنامه‌های تلویزیون رو با صدای بلند نگاه می‌کردم و کم کم فکرشون رو به دنیای مدرن نزدیک‌تر کردم. (ِیادتون باشه که احتمالا هیچ‌وقت نتونید نظرشون رو عوض کنید، اما می‌تونید کاری کنید که شما رو درک کنن).

خلاصه به جایی رسیدم که کار پیدا کردم و وقتی والدینم دیدن که می‌تونم از ویدیوگیمی که به نظرشون خیلی سطحی هست پول دربیارم، تفسیرش کنم و به شکل یه سرگرمی‌ بعضا خیلی بزرگونه و یه صنعت جلو ببرمش، خیلی ساپورتیو ازم پشتیبانی کردن و هوام رو داشتن.

حتی جالبه بدونید که اون اوایل که مجبور بودم برای رسوندن بررسی یه بازی به امبارگوش یه تایم زیادی رو پای یه بازی بذارم و واقعا خسته می‌شدم، والدینم هوام رو داشتن و کمکم می‌کردن که کار رو جلو ببرم!

احتمالا سخت‌ترین سوالی که تو کل صندلی داغ میتونستید ازم بپرسید همین سوال بود چون خودم بارها و بارها بهش فکر کردم و واقعا جوابی ندارم که بهش بدم. اگر سری به نقد‌هایی که تا به امروز نوشتم بزنید، میبینید که جز ژانر ورزشی مثل فیفا و ان‌بی‌ای و غیره تقریبا هر چیزی بازی می‌کنم و واقعا لذت می‌برم. کم پیش میاد که گیمی خوب باشه و به‌خاطر ژانرش اون رو تجربه نکنم.

یک بار نقش‌آفرینی ژاپنی بازی می‌کنم و یه بار شوتر داستانی و یه بارم یه گیم‌ایندی که هیچ ربطی به دوتای قبلی نداره. اما اگر بخوام دیگه اجباری یه ژانر رو انتخاب کنم احتمالا ژانر سروایول-هارر یا همون بقا وحشت خودمون و در ادامه شوتر اول شخص اکشن رو انتخاب می‌کنم.

سروایول هارر بخاطر حس ایمرسیو و غوطه‌وری خفنی که بازیکن القا میکنه و معمولا داستان جذاب و شنیدنی‌ای برای تعریف کردن داره. شوتر اول شحص اکشنم بخاطر آدرنالین بالایی که ایجاد میکنه.

در کل داستان برای من تو بالاترین اولویت موقع خرید بازی قرار داره و بعد از اون گرافیک و آرت استایل تو جایگاه دومه.

اولین گیمی که نقد کردم و هیچ‌وقت منتشر نشد، بتمن آرکام نایت بود که برای رزومم بررسی کردم و واقعا دوستش داشتم. به نظرم بهترین نسخه سری آرکامه و احتمالا سر این موضوع هیت بگیرم چرا که خیلی از گیمرها آرکام سیتی رو ترجیح می‌دن. ولی به نظرم اضافه کردن بت‌موبیل به بازی یکی از بهترین اتفاقای زندگیم بود و از اون جایی که یه دورانی حسابی کامیکای بتمن رو دنبال می‌کردم واقعا تجربه لذت‌بخشی برام بود. البته که بازی به نسبت آرکام سیتی ضعف‌های بیشتری داره، ولی خب علاقس دیگه.

از ریمیک رزیدنت ایول ۲ (رفقا اویل درست نیست ولی دیگه چیزیه که جا افتاده) هم نمیشه گذشت. واقعا به نظرم تعریف عبارت ریمیک رو میشه تو این بازی دید و برای منی که به قول محسن نسل زدی هستم و این بازی‌ها رو از دست دادم، کمک کرد تا یه تجربه عالی از رزیدنت ایول داشته باشم و به نسخه‌های دیگش هم سر بزنم تا جایی که تبدیل به یکی از فرنچایز‌های مورد علاقم بشه.

یه بازی دیگه هم بخوام مثال بزنم A Plague Tale: Requiem هست که شاید از نظر گیم‌پلی اونقدرا حرفی برای گفتن نداشته باشه، ولی به نظرم یه شاهکار داستان‌گویی هست که میتونه حسابی تا مغز استخونتون رو بشکافه و کاری کنه که از صمیم قلب کاراکترای بازی رو دوست داشته باشید و یه جایگاه ویژه‌ای تو قلبتون باز کنید.

صبر کن ببینم، بازیش نکردید!؟؟؟ پاشید برید بزنید بازی دانلود شه، بعد بقیه صندلی داغ رو بخونید!

بازی‌های زیادی رو میتونم اینجا جا بدم، ولی یه سریاش که الان به ذهنم میاد رو مینویسم.

اولیش سری Outlast هست که به نظرم برای وجود داشتن زیادی گیم مریضیه! اصلا نمیتونم قبول کنم که یه سری بازیا تا حد زیادی مرز‌ها رو بدرن و خب من کسیم که مورتال کامبت و دیگر بازی‌های ترسناک رو مثل باقلوا بازی میکنه. ولی یه سری گیما مثل Outlast خشونت و تاریک بودنشون رو بی‌پرده به تصویر می‌کشن و این به جای سرگرم‌کننده بودن تا حد زیادی آزاردهنده و بعضا حس می‌کنم آسیب‌زا هستش.

بازی دومی که اینجا جا میدم و ابدا بازی بدی نیست، GTA V هستش. به شخصه تو GTA V خیلی خوش گذروندم، اما به نظرم از نظر داستانی حداقل نتونست به حد و اندازه GTA IV نزدیک بشه. IV واقعا یه تجربه بی‌نقصه و برخلافش GTA V یه تجربه معمولی‌تر از نظر داستانیه.

دنیاهای زیادی هست که دوست دارم توشون حضور پیدا کنم! اگه قرار بود یکی رو انتخاب کنم شاید نقش یه کاراکتر جدید تو Overwatch رو بر عهده می‌گرفتم و در کنار گنجی به عنوان یه رونین میجنگیدم.

شایدم تصمیم می‌گرفتم تو یکی از جهان‌های فاینال فانتزی مثل فاینال فانتزی 15 حضور داشته باشم. البته که فاینال فانتزی برخلاف ظاهر گوگولی مگولیش معمولا آمیخته به رنج و عذابه، پس ترجیح می‌دم یه جهان جدید ازش رو خودم خلق کنم! شبیه کاری که لیوکنگ با جهان مورتال کامبت انجام داد و البته اینبار سعی میکنم توش گند نزنم!

دنیای Scott Pilgrim vs. the World هم واقعا فوق‌العادس چون عملا هر کاری توش میتونی بکنی!

در نهایت هم بدم نمیومد که نقش یه آنتی هیرو تو دنیای دی‌سی رو داشته باشم. ولی جدی حال ندارم بیشتر توضیح بدم😂.

مذکر: کاراکترای گنجی شیمادا، جوئل، نیتن دریک، لیان، بروس وین سری آرکام، دردویل چارلی کاکس، اسنیک آیز، آرتور مورگان، سوپ مکتویش، دیکن از دیزگان و کورو از دیس‌آنرد و نیکو از جی‌تی‌ای 4 و کانر از اساسینزکرید 3 الان به ذهنم میرسن.

البته که خیلی نامردیه اگه به لوای و لایت یاگامی و نیکس از کینگز گلیو اشاره نکنم.

مونث: کاراکترای لونا و لایتنینگ از فاینال فانتزی 15 و 13، الی از لست آو آس، النا فیشر از آنچارتد، سیکس از لیتل‌نایتمرز، سیدی از رد دد و نهایتا آمیسیا از پلیگ تیل هم خیلی خفنن.

اما یه ارادت ویژه‌ای به بانو میکاسا دارم که وصف نشدنیه.

این که یه کاراکتر کاری کنه که از شخصیتش بدت بیاد، مثلا از دیوانه‌بازی جوکر و کاری که مایکا با آرتور کرد، یعنی اون کاراکتر به بهترین نحو ممکن خلق شده و این کاری نمیکنه از موجودیت اون کاراکتر بدم بیاد.

با این وجود شدیدا از کاراکتر الوی از هورایزن بدم میاد! مگه میشه یکی انقدر نچسب باشه!؟

بازم میرسیم به سوال انتخاب ژانر و این حرفا😂.

آقا من خیلی مودیم، یه بار دارم راک اند رول 1970 و 1980 گوش میدم، یه بارم دارم تیلور سویفت گوش می‌دم و یه بارم مثل الان، قفل می‌کنم رو آهنگای یه بازی مثل الن ویک و بیخیالش نمیشم.

دوست دارم تو مقام اول سبک کانتری رو قرار بدم و در مرحله دوم راک اند رول‌. ترکیبشونم که اصلا محشره. مقام سوم رو هم به JPOP و در بازه بزرگتر آهنگای انیمه‌ای رو قرار میدم که بینشون واقعا یه سری شاهکار خفن پیدا میشه.شما برو یه دور آهنگ اوپنینگ چینسامن رو گوش کن دستت میاد چی میگم!

در کل همیشه خواننده مورد علاقه من تیلور سویفت بوده و بعد از اون به آهنگ‌های ساخته شده از هانس زیمر، رامین جوادی، گوستاوو سانتائولایا و یسپر کید گوش می‌کردم.

به به، چه سوال به جایی😂

بذار از اولش شروع کنم. آقا من بچه‌تر که بودم انیمیشن سریالی TMNT 2003 رو مثل اکثر هم نسلام ولو بیشتر جوییده بودم. اصلا شما اون سکانس مبارزه لئوناردو رو پشت بوم رو برو دوباره نگاه کن، هیچ وقت تکراری نمیشه!

خلاصه که همونطور که از کل این صندلی داغ احتمالا میزان پیگیر بودن من رو فهمیدید، سیستم رو اینطور گذاشتم که من یه روزی باید نینجا شم!!!

همین شد که یکم گذشت و وارد مکتب نینجوتسو و به عبارتی بوجینکان شدم که شامل 3 تا مدرسه نینجا و 6 تا سامورایی هست و توسط سوک هاتسومی پایه‌گذاری و توسط کانچو فرجی تو ایران اداره میشه.

همین شد که علاقم هم کم‌کم به ژاپن و آداب و رسومش زیاد شد. جالبه بدونید که نینجاها موقعی که میخوان درجه بگیرن، باید یه امتحان کتبی و یه امتحان عملی بدن که از قضا اون امتحان کتبیه یه بخشیش کلمات ژاپنی هست!

برخلاف چیزی که پرسیدید، این نینجا بودنم بود که منجر به این شد که ژاپنی یاد بگیرم و در رابطه با اساطیر و فرهنگ ژاپن بیشتر تحقیق کنم و الانم مدت کوتاهی میشه که دارم ژاپنی میخونم.

البته که متاسفانه سر کنکور و یه سری مسائل کمی از خود نینجوتسو فاصله گرفتم، اما قول میدم یه روزی دوباره پام به تاتامی باز بشه.

اینم سوال قشنگیه. به نظرم ورزش و در بازه بزرگ‌تر هنرهای رزمی در مرحله اول ساخته شدن تا به شما یه سبک زندگی جدید بیاموزن. همین نینجوتسو رو مثال میزنم و البته قبلش مدتی تکواندو کار می‌کردم.

نینجاها هفتشون رو به چند بخش تقسیم میکنن و یه بخشی از اون رو صرفا حرف زدن، رفتار کردن، نترسیدن، کنترل خشم، روانشناسی و در کل راه و روش زندگی کردن یاد میگیرن.

این تقریبا در مورد بسیاری از هنرهای رزمی خصوصا شرقی صدق میکنه و برخلاف چیزی که فکر می‌کنید، به جای خشن‌تر کردنتون شما رو آروم، منطقی، با اعتماد بنفس و البته هوشیار می‌کنه.

جالبه بدونید که قبل از نینجا شدن من حتی نمیتونستم خیلی عادی حرف بزنم، چه برسه به این که بیام تو ویدیو و یا این که اینجا رو صندلی داغ بشینم!

این که اما آیا به همه پیشنهادش می‌کنم رو مطمئن نیستم. فرضا نینجوتسو همونقدر که جذاب و خفنه، سختی‌های خاص خودش رو داره. اگر واقعا علاقه دارید یکی از این هنرها رو یاد بگیرید، با این دیدگاه که تا تهش هستم و هر اتفاقی که می‌افته ادامش میدم سمتش بیاید، وگرنه به نظرم ارزشش رو نخواهد داشت.

بدون مقدمه می‌گم، پلی‌استیشن! من پی‌سی دارم و به خاطر همین اکس‌باکس واقعا برای من معنی نداره چون خیلی راحت میتونم گیم‌پس بخرم و بازی‌های ایکس‌باکس رو از دست ندم.

از طرفی جدی بیاید قبول کنیم که تو ساخت بازی داستان‌محور انحصاری پلی‌استیشن چند قدم جلوتر هست.

ولی از طرفی من فن شدید آثاری مثل فورتزا، گرز آو وار و هیلو هستم و ابدا از این بازی‌ها نمیتونم بگذرم.

مرسی رفقا از این که دعوتم کردید!

خب، اول از همه خیلی خوشحالم که تا اینجای کار صندلی داغ رو برگزار کردم و احتمالا بعد این قسمت یکی، دو قسمت دیگه مهمونتون باشم. پس صندلی داغ هنوز تموم نشده!

در ادامه دوست دارم بهتون بگم که هر آرزو و هدفی دارید، مدام با خودتون مرورش کنید و از فکرش بیرون نیاید. اگه دوست دارید وارد صنعت گیم شید، اگه حتی آرزوی کودکانه‌ای مثل این که یه روزی باید نینجا بشید تو ذهنتون دارید. چه اشکالی داره؟ واقعا حرف بقیه انقدری مهم نیست که شما رو از هدفتون دور کنه. پای هدفتون بمونید، براش بجنگید و مطمئن باشید که بهش می‌رسید! مگه نهایت چند سال زنده میمونید؟ پس جوری زندگی نکنید که آخر عمری با خودتون بگید کاش وقتی که کوچیکتر بودم کاری که دوست داشتم رو انجام میدادم!

به قول ما نینجاها:

همیشه با تیرکمونت ماه رو هدف بگیر، حتی اگر تیرت خطا رفت یه جایی بین ستاره‌ها فرود میاد!

ありがとうございます, またね