مدرن وارفر ۲۰۱۹ و مهارتی که در کال آو دیوتی بودن دارد

باورش سخت است دوستان، ولی تمام شواهد نشان می‌دهد مدرن وارفر و مهم‌تر از آن، کال آو دیوتی برگشته. فرنچایزی که یک زمان مثل انقلابی در بازی‌های شوتر اول‌شخص بود، در سال‌های اخیر جزو ناامیدکننده‌ترین عناوین هر سال قرار داشت. چه اگر تا زمان Advanced Warfare به عقب بازگردیم که علی‌رغم استفاده از یکی از بهترین بازیگران تمام دوران نشان داد هیچ مهارتی در داستان‌سرایی ندارد، چه Call of Duty: World War II که عمدتاً قرار بود پاسخ اکتیویژن به بتلیفلد 1 باشد و چه Black Ops IIII که آن هم، خب، پاسخ اکتیویژن به پابجی و فورتنایت بود.

برای اولین بار بعد از حدود ۸ یا ۹ سال، کال آو دیوتی بالاخره توانسته از باتلاقی که خودش را در آن گرفتار کرده بود بیرون بیاید؛ همان باتلاقی که نسخه‌های دنباله اکثر بازی‌های ویدیویی در آن گرفتار می‌شوند. اینکه بازی بعدی، باید هسته‌های گیم‌‌پلی را تماماً حفظ کند و در عوض تنوع را از طریق پس‌زمینه جدید و سیستم‌های جدیدی که گاه منطق همان هسته را زیر سوال می‌برند به ارمغان بیاورد.

بعید می‌دانم کسی بتواند کال آو دیوتی‌های پس از نخستین بلک آپس را حتی ذره‌ای ساختارشکن بنامد؛ سرگرم‌کننده شاید، اما ساختارشکن نه. فارکرای پرایمال هم نسخه‌ای سرگرم‌کننده از بازی جهان‌باز یوبیسافت بود، اما منطق جدیدی که با سیستم گیم‌پلی قدیمی‌اش به کار بسته بود، آن‌چنان تناقض بزرگی به وجود آورد که حتی بعد از اتمام بازی هم درک نمی‌کردید چرا این نسخه باید ساخته می‌شد. این داستان تمام کال آو دیوتی‌های اخیر بود.

مدرن وارفر ۲۰۱۹ اما مثل یک روند پیشرفت طبیعی به نظر می‌رسد. استودیوی اینفینیتی وارد خواسته به دنیایی بازگردد که می‌دانسته چه جایگاهی در قلب طرفداران قدیمی سری دارد و به خوبی درک کرده که همراه با تغییرات رادیکالی داستانی و پس‌زمینه‌ای، باید هسته گیم‌پلی هم تغییر کند تا تفاوت‌ها صرفاً فریبنده در نظر گرفته نشوند و واقعاً وزن و تجربه گیم‌پلی را دگرگون کنند.

در این مسیر، اینفینیتی وارد بالاخره شجاعت به خرج داده و حداقل کاری که لازم دیده، کپی‌برداری از عناوین چندنفره موفق به جای اختراع چرخ از نو بوده است. می‌گویم چندنفره چون هنوز فرصتی برای تجربه بخش داستانی بازی (که با تریلر جدیدش بسیار سینماتیک به نظر می‌رسد) نیافته‌ایم، اما برای ۴ روز موفق به تجربه نسخه‌ پی‌سی بتای مدرن وارفر بودم و می‌توانم به راحتی بگویم جایگزین جدیدی برای ایپکس لجندز و رینبو سیکس سیج یافته‌ام.

گان‌پلی مدرن وارفر ۲۰۱۹ وزنی دارد که شدیداً بتلفیلد یا گاه ریبنو سیکس را یادآوری می‌کند و در عین حال بالانسی درست بین این عناوین و کال آو دیوتی‌های قبلی است. همین موضوع درباره دیزاین کلی نقشه‌های بخش چندنفره هم مصداق دارد و برای مثال حالت Ground Wars که ۶۴ بازیکن را در یک سرور می‌ریزد، به همان اندازه که شباهتی بی‌نظیر به اکثر نسخه‌های بتلفیلد دارد، به خاطر روند تکراری بتلفیلد 1 و بتلفیلد 5 و عدم گسترش بازی‌های دایس آنطور که انتظارش را داشتیم، مثل تغییری می‌ماند که بازتابش را در کال آو دیوتی‌های بعدی خواهیم دید.

[از ثانیه ۰:۲۰ تماشا کنید]

حقیقتش را بخواهید، کپی‌برداری‌ها بیشتر از آن چیزی هستند که بخواهیم اینفینیتی وارد را به خاطر ابداعاتی جدید تحسین کنیم، اما رسیدن به همین نکته جسورانه که «میشه یه بازی شبیه به بقیه بازی‌ها ساخت و دی‌ان‌ای کال آو دیوتی رو هم حفظ کرد» خود به تنهایی جای تحسین دارد.

از Ground Wars که بگذریم، در نقشه‌ها و حالت‌های سنتی‌تر و همینطور حالت Gun Fight (که به صورت ۲ بازیکن در برابر ۲ بازیکن و به شکلی سرعتی انجام می‌شود) نوعی گیم‌پلی تاکتیکال‌تر می‌بینیم که تا حد چشمگیری از بلبشوی همیشگی در مثلا حالت تیم دثمچ کاسته و خیلی خلاصه اگر بخواهم بگویم، «زوایا» اهمیت بیشتری پیدا کرده‌اند؛ همان چیزی که کانتر استرایک ده‌ها سال پیش عملاً بنیان‌گذاری‌اش کرد و یکی از دلایل موفقیت دیزاین رینبو سیکس سیج هم بود.

وقتی هم که متغیرهای هر حالت را تجربه می‌کنید (مثل حالت واقع‌گرایانه که HUD را از گیم‌پلی حذف می‌کند و هیچ اعلانی برای کشتن موفقیت‌آمیز دشمنان ندارد) وسعت تجربه‌ای که اینیفینتی وارد برایتان تدارک دیده بیشتر روشن می‌شود.

[از ثانیه ۰:۵۰ تماشا کنید]

وقتی دو متغیر از نظر میزان واقع ‎گرایانگی یا کژوال بودن گیم‌پلی وجود دارد و بعد حالت دیگری به نام حالت شب به بازی اضافه می‌شود که باز هم در بطن همان دو متغیر می‌گنجد، به این نتیجه می‌رسیم که توسعه‌دهندگان در پی تکرارپذیری شدیداً بالا بوده‌اند و من هم متقاعد شده‌ام که این تکرارپذیری جواب خواهد داد. به همین خاطر هم بود که برای اولین بار، مدرن وارفر و در حالت کلی‌تر یک نسخه از کال آو دیوتی را بدون لحظه‌ای تردید پیش‌خرید کردم.

کال آو دیوتی یک تغییر رویکرد اساسی در پیش گرفته و اگر ملاک کیفیت را بخش چندنفره‌اش بدانیم، با داستانی حداقل گیرا هم روبرو خواهیم بود که خاطرات تلخ چند سال اخیر را می‌شوید. آنچه نسخه بتای کال آو دیوتی را جذاب کرد، تنوع عجیب و غریب حالت‌های قابل بازی بود و جالب اینکه هنوز چند حالت دیگر مانند بخش کوآپ Spec Ops باقی مانده‌اند که تجربه نکرده‌ایم. این یک تغییر رویکرد تقریباً ۱۸۰ درجه‌ای نسبت به بلک آپس ۴ با تمام سواری گرفتن‌هایش از ترندهای روز است و قطعاً تغییری که مورد استقبال من و بسیاری دیگر قرار خواهد گرفت.

تنها چند ساعت تجربه بازی کافی بود تا خاطرات بخش آنلاین دو مدرن وارفر ابتدایی زنده شود و یاد شب‌های تابستانی بیفتم که تا صبح مشغول بخش آنلاین‌ بودم و روزهایی که تصمیم می‌گرفتم حالت داستانی را دوباره از نو بازی کنم. کال آو دیوتی در روزگاری دور یکی از محبوب‌ترین بازی‌های هر گیمری بود و اگر بازگشتش به اندازه آن روزها حماسی نباشد، حداقل می‌توانیم برای چند ده ساعت حس نوستالژی آماده باشیم.

باورش سخت است دوستان، ولی تمام شواهد نشان می‌دهد کال آو دیوتی برگشته.