توسعه Project Resistance صرفا اتفاق بدی نیست

زمانی که اولین تصویر از Project Resistance به بیرون درز کرد، خودم یکی از همان افرادی بودم که انگار کشتیش به گل نشسته بود. منتظر خبر بازسازی رزیدنت اویل 3 بودم اما یک بازی آنلاین جلوی خودم می‌دیدم که در اولین نگاه من را یاد اوت بریک‌ها می‌انداخت. اوت بریک‌ها شاید بازی‌های بدی نبودند اما در زمان نادرستی منتشر شدند که هیچکس نمی‌توانست از آن‌ها لذت کافی را ببرد.

با این حال، الان نظرم کمی در مورد Project Resistance تغییر کرده. کپکام اوت بریک دیگری نساخته و کاملا با یک بازی آنلاین چهار در مقابل یکی طرف هستیم که به عقیده من می‌تواند تغییر بزرگی در این سبک‌ بازی‌ها ایجاد کند. البته این حرف به معنی این نیست که Project Resistance احتمالا یک بازی کار درست و همه چیز تمام از آب در می‌آید. اتفاقا به نظرم این بازی نقطه عطفی مثل رزیدنت اویل ۷ یا بازسازی قسمت دوم نیست که بتواند برای کپکام یک بازی عوض کن حسابی باشد.

بلکه Project Resistance احتمالا همان تجربه‌ای را ارائه می‌دهد که Dead by Daylight و Friday the 13th ارائه می‌دادند؛ بازی‌هایی معمولی که به لطف غیر قابل پیش‌بینی بودن گیم‌پلی، فضاسازی‌ و قاتلین بی‌رحمی که لایسنس ارزشمندشان از شرکت‌های فیلم‌سازی خریداری شده، به شهرت رسیدند. رویه گیم‌پلی این بازی‌ها هم این بود که ۴ نفر در نقش بازمانده قرار می‌گرفتند و یک نفر در نقش قاتل و این دو دسته آنقدر در نقشه‌های به نسبت بزرگ بازی باید به تعقیب و گریز می‌پرداختند تا یا همه به بدترین شکل کشته شوند یا بازماندگان راهی برای فرار پیدا کنند.

این قضیه اما با یک مشکل اساسی روبه‌رو بود. طبیعتا حضور در نقش مایکل مایرز یا جیسون و سلاخی کردن یک مشت آدم بیچاره جذابیت خاصی دارد اما آیا وقتی این کانسپت را در قالب گیم‌پلی بگذاریم باز هم همه‌چیز جذاب به نظر می‌رسد؟ از نظر من که نه! زمانی که برای اولین بار پای Dead by Daylight نشستم واقعا درک نمی‌کردم که چرا توسعه‌دهندگان بازی به‌هیچ‌وجه حواسشان به عدم تعادل میان شرور حاضر در صحنه و انسان‌های معمولی نبوده. قضیه این بود که اگر آن ۴ بازمانده کارشان را بلد بودند، خیلی سریع در محیط پخش می‌شدند و قاتل کند بازی به هیچ وجه توانایی رسیدن به گرد پای آن‌ها را نداشت.

دلیل این موضوع هم این است که یک نفر نمی‌تواند به محیطی بزرگ اشراف داشته باشد و همزمان سعی کند با سرعتی ثابت و توانایی‌هایی محدود و نه چندان کاربردی جلوی چند اتفاق مختلف را بگیرد. مشرف نبودن به محیط و عدم توانایی چینش استراتژی درست توسط قاتل،‌ مشکل عمده‌ای بود که این بازی‌‌ها داشتند. مشکل بزرگی که فکر می‌کنم توسط کپکام حل شده تا Project Resistance برای رقابت برگ برنده‌ای داشته باشد.

بله، درست است که در Project Resistance هم یک نفر باید در نقش شرور ایفای نقش کند. اما آن شرور با دسترسی‌هایی که برایش تعریف شده لازم نیست که خودش پا به میدان بگذارد و بازماندگان را زیر مشت و لگد بگیرد. برعکس مابقی بازی‌های این سبک، اینجا شرور داستان بر جهان بازی مشرف است، همه‌چیز را از طریق دوربین‌های امنیتی می‌بیند و برای از بین بردن سوژه‌های آزمایش‌های آمبرلا، استراتژی می‌چیند.

پس در Project Resistance با یک قاتل خون‌خوار طرف نیستیم که در محیطی بزرگ به دنبال یک مشت انسان بیچاره افتاده و در تلاش باشد چاقوی کندش را در بدن آن‌ها فرود کند. بلکه اینجا با شخصی طرف هستیم که توانایی کنترل محیط را دارد، روی درها قفل می‌گذارد و محل قرارگیری زامبی‌ها، سربرس‌ها و لیکر‌ها را تعیین می‌کند. این یعنی «کنترل» و به نظرم اضافه شدن چنین المانی باعث می‌شود تجربه Project Resistance نسبت به بازی‌های هم‌سبکش متفاوت شود. چرا که دیگر با قاتلی خشک طرف نیستیم که بتوان راحت از دستش فرار کرد و در عوض اگر فرد پشت کامپیوتر کارش را بلد باشد، هیچ بازمانده‌ای از این اتاق فرار هولناک خارج نخواهد شد.

نکته جالب در مورد Project Resistance نیز این است که مستر مایند صرفا یک اپراتور ساده نیست. درست است که استراتژی‌ها را به کمک او می‌چینیم و تله‌ها را سر جایشان تنظیم می‌کنیم اما این دلیل نمی‌شود به هوش مصنوعی بازی اعتماد کنید و بگذارید زامبی‌ها و دیگر موجودات وام گرفته شده از دنیای رزیدنت اویل برای خودشان در محیط بگردند. به طور کلی جدای از اینکه قادرید استراتژی‌های محیط را کنترل کنید، توانایی این را هم دارید که کنترل زامبی‌ها و سلاح سنگینی چون مستر ایکس را هم در دست بگیرید.

این موضوع خطای هوش مصنوعی را در مواقع حساس به حداقل می‌رساند و باعث می‌شود که در بازی کنترل بیشتری داشته باشید. پس می‌شود گفت Project Resistance یک بازی براساس «کنترل» است. برای بیست و چند سال، توسعه‌دهندگان مختلف سری بازی‌های رزیدنت اویل کنترل این راهروهای تو در تو را در دست داشتند و حالا این کنترل به دست شما سپرده شده و می‌توانید هر طور که دوست دارید آن‌ها را از جانورهای مختلف پر کنید. کنترلی که به معنی واقعی کلمه می‌تواند جذاب باشد. البته به شرطی که پشتیبانی از Project Resistance به صورت مقطعی صورت نگیرد.

این روزها بازی‌ها با پشتیبانی توسعه‌دهندگان‌شان زنده‌اند. برای مثال همین Dead by Daylight به طور جدی دست روی لایسنس کردن کاراکترهای مختلف از دنیای سینما گذاشته و هر از چندگاهی با یک سری آپدیت به خصوص، قاتلین جذابی را به جان گیمرها می‌اندازد. این قضیه باید در مورد Project Resistance صدق کند و گرنه با اثری طرف هستیم که خیلی زود از گردونه رقابت حذف خواهد شد. البته خود سازندگان بازی گفته‌اند که کاراکترها و مستر مایندهای بیشتری به بازی اضافه خواهند شد که هرکدام توانایی خاص خود را دارند.

اما آیا این‌ها کافی هستند؟ یا مجموعه رزیدنت اویل باز هم پس از یک صعود دیگر سقوط می‌کند؟