نقد فیلم The Instigators | آشوبگران بوستون

فیلم اکشن کمدی داگ لیمان با پس‌زمینه یک سرقت ناموفق، دو شخصیت اصلی خود با بازی مت دیمون و کیسی افلک را به درون یک ماجرای پر از آشوب می‌کشاند که حضور در آن چالش‌های فراوانی را برای این دو شکل می‌دهد. اکنون من در این بررسی توضیح می‌دهم که چرا یک فیلم دور از ایده‌آل با بازیگران کاریزماتیک همچنان شایسته توجه مخاطب است. در ادامه با نقد فیلم The Instigators همراه ویجیاتو باشید.

روری (مت دیمون) یک تفنگدار سابق دریایی غمگین است که به دلیل افکار خودکشی و شرایط سخت زندگی مجبور می‌شود تحت توانبخشی با یک روان درمانگر (هانگ چائو) قرار گیرد. در مقابل او کابی (کیسی افلک) یک دزد سابق، یک الکلی و یک ولگرد با چشم اندازهای مشکوک است. وقتی یکی از اربابان جنایت بوستون قصد دارد از شهردار فعلی شهر در شب انتخابات سرقت کند، سرنوشت این دو شخصیت متفاوت را گرد هم می‌آورد. در نگاه اول، موضوع ساده به نظر می‌رسد، اما چیزی که سر راه سارقان بالقوه داستان قرار می‌گیرد، نه تنها تجربه کافی در این گونه مسائل نیست، بلکه یک فورس ماژور تاسف بار است.

کارگردانی فیلم «آشوبگران» را داگ لیمان، استاد با تجربه سینمای اکشن و از دوستان قدیمی مت دیمون، برعهده دارد. این کارگردان 22 سال پیش «هویت بورن» را کارگردانی کرد و از آن زمان در میان نخبگان هالیوود بوده است، اگرچه نباید فراموش کرد این فیلمساز آثار ناهموار زیادی نیز می‌سازد. منظور این است که با نگاهی به کارنامه او می‌توان دید که برای هر «Edge of Tomorrow» تماشایی یک «Chaos Walking» ناجور وجود دارد و بعد از American Made درخشان، The Wall کسل‌کننده قرار دارد.

آخرین فیلم لیمان تا به امروز، فیلم اکشن Road House با بازی جیک جیلنهال بود که با استقبال معمولی منتقدان فیلم مواجه شد. اما مخاطبان عام فیلم را دوست داشتند. اکنون شش ماه پس از آن فیلم ما با آشوبگران روبرو هستیم. این فیلم نیز مانند «Road House» اثری است که بر اساس الگو فیلم‌های دهه 1980 ساخته شده است.

این یعنی بر اساس فرمول آثار آن دهه دو غریبه دلپذیر باهم به سر یک کار جنایی می‌روند، در جریان ماجرایی که آشکارا محکوم به شکست است، با هم دوست می‌شوند و متوجه می‌شوند که این جنایت یک اشتباه بوده است. همه اینها در واقع کلیشه‌های یک فیلم رفاقتی است و مخاطب از لحظه اول تا آخرین لحظه با دو شخصیتی که تصادفاً برای سرقت رفته‌اند و می‌خواهند از شهردار فاسد شهر دزدی کنند، احساس همدردی می‌کند. البته این دو فرد رابین هود نیستند، اما قطعاً از سیاستمداران فاسد خوبتر هستند.

در فیلم The Instigators، داگ لیمان به شدت به افلک و دیمون تکیه می‌کند. و این دو بازیگر نیز به سادگی فیلم را به دوش می‌کشند. در واقع ما به جای صحنه‌های اکشن پر تعداد یا هیجانات ناشی از یک داستان سرقتی، بیشتر با دیالوگ‌گویی فراوان این دو شخصیت در موقعیت‌های فراوان روبرو هستیم.

فیلم کاملاً با نشاط آغاز می‌شود، زیرا بدون تاخیر بی‌مورد، پس از آشنایی کوتاه با شخصیت‌ها، طرح دزدان کوته فکر را در گردابی از حوادث و بر همین اساس موقعیت‌های خنده دار می‌اندازد. در این مرحله فضای زیادی برای خنده وجود دارد: در اینجا شما روری کنجکاو را دارید که سعی می‌کند از تمام پیچیدگی‌های پرونده آینده یادداشت برداری کند (مت دیمون با دفترچه یادداشتش یک منظره واقعا خنده دار است) و تبادلات شوخی بین شخصیت‌های اصلی نیز از دیگر نکات طنازانه این فیلم است.

با این حال، به سرعت مشخص می‌شود که فیلم نمی‌تواند تصمیم بگیرد که چه چیزی می‌خواهد باشد؛ یک کمدی جنایی یا یک درام درون‌نگر در مورد روابط بین‌فردی با کمی کنش. لیمان در مرز ژانرهای زیادی تعادل برقرار می‌کند، اما در نهایت هیچ کدام از آنها به طور کامل محقق نمی‌شود، هرچند قرار بود این فیلم یک کمدی جنایی با تاکید بر اکشن باشد. با این حال، در اینجا کمدی به اندازه کافی وجود ندارد، جنایت زیادی وجود ندارد و روند پویای رویدادها تا حدودی وضعیت را نجات می‌دهد.

طنز، اگرچه گاهی درخشان است، اما می‌تواند بیش از حد سرزده باشد، و صحنه‌های اکشن، اگرچه به خوبی اجرا شده‌اند، اما برای مدت طولانی به یاد ماندنی نیستند. اینها چیزهایی نیستند که بخواهید دوباره ببینید، چند ثانیه به عقب برگردید تا دوباره آن را تماشا کنید. به نظر می‌رسد فیلم بین تلاش برای «داستان گیرا» و «سرگرمی هیجان انگیز» گم می‌شود. در نهایت، فقدان یک هدف مشخص باعث می‌شود که طرح مبهم به نظر برسد و رویدادهای پر انرژی بعدی شدت خود را از دست بدهند.

علیرغم برخی ایرادات، کاستی‌ها و مشکلات داستانی، فیلم لحظاتی دارد که ممکن است برای بینندگانی که به دنبال سرگرمی‌های سبک هستند، جذاب باشد. صحنه‌های پر از دیالوگ‌هایی که اغلب به مشاجره بر سر جزئیات بی‌اهمیت خلاصه می‌شوند، یادآور سبک تارانتینو هستند، اگرچه فیلم با آثار او فاصله زیادی دارد. چنین مکالماتی می‌تواند سرگرم کننده باشد، اما اگر بیننده خود را در این روایت خاص نیابد، همین هم می‌تواند خسته کننده باشد.

یکی از انتقادات اصلی من به فیلم، فیلمنامه آن است که به نظر می‌رسد بیش از حد با شخصیت‌ها و طرح‌ها پر شده؛ در نهایت بسیاری از آنها فراموش می‌شوند که این باعث می‌شود فیلم انسجام خود را از دست بدهد. به عنوان مثال، شخصیتی که پل والتر هاوزر بازی می‌کند، تنها برای چند دقیقه روی صفحه ظاهر می‌شود و سپس بدون هیچ تاثیر عمده‌ای در داستان ناپدید می‌شود. همین را می‌توان در مورد چند شخصیت دیگر هم گفت که حضورشان بهانه‌ای برای پرکردن صفحه است.

به طور کلی، «The Instigators» فاقد ایده‌آل‌های یک اثر تماشایی است، اما مطمئناً نمی‌توان فیلم را ناامیدکننده عنوان کرد. تعامل بین دو ستاره فیلم یعنی افلک و دیمون و کمدی ملایم بین آن‌ها ممکن است برای تماشای یک بار در آخر هفته کافی باشد. اما نمی‌توانید انتظار یک طنز بی وقفه یا حتی بیشتر از آن داشته باشید. در نتیجه این بازیگران اصلی هستند که فیلم را قابل تماشا کرده‌اند. پس بهتر است بدون توقع زیاد به آن نزدیک شوید که باعث جذابیت بیشتر و تماشای فیلم می‌شود.