تیم ویجیاتو: بهترین افتتاحیه‌ای که توی بازی‌ها تجربه کردیم

«عیار یک مرد کاری است که او با قدرت انجام می‌دهد.»
این جمله‌ افلاطون، وقتی که God of War 3 را برای اولین بار شروع کنید، روی صفحه نقش می‌بندد. جهان‌بینی سازنده‌ها و کارگردان بازی یا استیگ آسموسن، طوری به ما هم منتقل می‌شود که حالا ما کریتوسی را کنترل می‌کنیم که بیشتر از همیشه هیچ چیزی جلودارش نیست. این بار نه آرس می‌تواند خدای درون کریتوس را کنترل کند و نه زئوس جلودار پسرش است؛ در واقع کریتوس نه تنها برای انتقام از زئوس قیام کرده، بلکه هر کسی از هیدیس گرفته تا هرکول و هرمس را هم قلع و قمع می‌کند. نقطه اوج افتتاحیه این بازی اما جایی است که کریتوس کنترل تایتان‌ها را در دست گرفته و باید با پوسایدن که فکر می‌کند در برابر او شانسی دارد مقابله کند. افتتاحیه God of War 3 به انداازه کافی از نظر فنی عظیم و برنده است. با این حال، چیزی که آن را حتی خشن‌تر از همیشه می‌کند، همین مبارزه یک خدای بزرگ با یک خدای خشمگین است. جایی که کریتوس بالاخره پوسایدن را به زانو در می‌آورد و اینجا کارگردان به جای POV خشمگین کریتوس، به ما زاویه دید پوسایدن را می‌دهد، در حالی که کریتوس سر او را آن‌قدر به یک سنگ می‌کوبد تا او جان می‌دهد. افتتاحیه God of War 3 و کارگردانی آسموسن، بدون شک یکی از کلاس درس‌های ریتم و هیجان در ویدیوگیم است که ردپای آن را بعدا در بازی‌ Star Wars Jedi Fallen Order دیدیم.

وقتی قسمت چهارم Call of Duty یا همون قسمت اول مدرن وارفر عرضه شد، اون زمان هیچکس فکر نمی‌کرد قراره چه افتتاحیه متفاوتی رو تجربه کنه. بازی اول یه بخش تمرین تیراندازی جلوتون می‌ذاره تا درجه سختی مشخص شه، اما بعد از اون مرحله Crew Expendable رو داریم که از داخل یک هلیکوپتر شروع می‌شه. اونجا برای اولین بار کاپیتان پرایس و سیگار روشن کردنش رو می‌بینیم و بعد همراه با یک تیم ضربت، وارد یک کشتی گرفتار در طوفان می‌شیم. این مرحله از همون لحظه ورود تا درگیری با دشمن‌ها و در نهایت فرار از کشتی که در حال منفجره شدنه، سراسر هیجانه. مرحله‌ای که بدون شک یکی از بهترین افتتاحیه‌های تاریخ آثار تیراندازی اول شخصه.
اما کار اینجا تموم نمی‌شه. چون بعدش به کشور عربستان می‌ریم و در قالب رئیس جمهور اون کشور قرار می‌گیریم که نیروهای شبه نظامی طی یک شورش کنترل حکومت رو به دست گرفتن. حال و هوای تاریک اون مرحله هم چیزی بود که هرگز قبلش تو یک بازی تجربه نکردم. قسمت اول مدرن وارفر نه تنها استارت خلق یک سه‌گانه محشر رو زد، بلکه داستان‌گویی و سکانس‌های سینمایی در ویدیوگیم رو وارد مرحله‌ای کرد که قبلا ندیده بودیم.

مگه میشه صحبت از بهترین افتتاحیه بشه و چیزی از The Last of Us و اون اتفاق سهمگین نگفت؟
بازی یک شروع خیلی آروم و دلنشین داره. توی آخرین ساعات شب و دخترکی که توی روز تولد پدرش در انتظار اون خوابش برده. پدر به خونه می‌رسه و دخترش توی آخرین لحظات روز کادوی تولدش رو میده و این ارتباط احساسی بین پدر و دختر به دل مخاطب می‌شینه. غافل از اینکه یک فاجعه‌ای در راهه و دنیا داره آخرین روز معمولیش رو می‌گذرونه.
آخرالزمان شروع میشه و پدر و دختر سراسیمه به دنبال یک راه فرارن. زندگی معمولی مردم داره از بین میره، همسایه‌ها به بیماری عجیبی مبتلا شدن، خونه‌ها آتیش گرفتن، شهر ویران شده و پدر باید هرطور شده دخترش رو از این وضعیت نجات بده. اما آیا امیدی وجود داره؟ آیا راه فراری هست؟ توی این تاریکی مطلق، نوری وجود داره؟ دنیای آخرالزمانی خیلی سریع روی وحشیانه و تاریک خودش رو به پدر داستان ما نشون میده. اتفاق سهمگینی که بیست سال پدر داستان رو توی یک سیاهی مطلق فرو می‌بره؛ سیاهی که به اندازه‌ای تاریکه که انگار هیچ نوری تهش نیست.
این افتتاحیه از همون اول تکلیف خودش رو با مخاطب مشخص می‌کنه؛ لست آو آس یک داستان کاملا جدیه و حرفش رو محکم می‌زنه. وقتی افتتاحیه رو دیدم، اتفاقی که افتاد رو نتونستم هضم کنم. اصلا ذره‌ای انتظار اون صحنه تلخ رو نداشتم. و همین یکی از دلایلیه که لست آو آس رو خیلی دوست دارم.

شاید یکی از بهترین افتتاحیه‌ای که یادمه و خیلی برام خاطره‌انگیزه به مدرن وارفیر ۳ برگرده که از همون اول شما رو تو یه اکشن بی حد و مرز قرار می‌ده و تا آخرین لحظه شما رو به صندلی میخکوب می‌کنه. هنوزم که هنوزه اون مبارزه آخر بازی روی هلیکوپتر و صداهای بیسیمی که مدام بهتون دستور و اطلاعات می‌ده یادم نمیره!

یکی دیگه از افتتاحیه‌هایی که خیلی دوسش دارم هم به بتمن آرکام سیتی بر میگرده که واقعا مو به تن آدم سیخ می‌کنه و شما رو آماده می‌کنه که با کلی بیمار روانی دست و پنجه نرم‌کنید و وارد یه نبرد بزرگ با گاتهام بشید!

فکر نکنم برای من افتتاحیه‌ای بهتر از Mass Effect 2 وجود داشته باشه. شما هستین و سفینه و خدمه‌ای که توی مس افکت ۱ توی یه سفر طولانی به دست آوردین، و ناگهان یه تهدید ناشناخته میاد و جوری دار و ندارتون رو نابود می‌کنه که بفهمین با هر دشمن معمولی‌ای طرف نیستین. اما چی این افتتاحیه رو خیلی خاص می‌کنه؟ شخصیت اصلی یعنی شپرد، در این لحظه کشته می‌شه. اون هم در حالی که دست خالی توی فضا معلق مونده، اکسیژنش تموم شده و آروم آروم در حالی که خفه می‌شه، به سمت یه سیاره سقوط می‌کنه. یه موزیک احساسی پخش می‌شه، دوربین میاد عقب تا دورنمایی از این سیاره نشون بده، و بوم، لوگوی مس افکت ۲ ظاهر می‌شه.

آره، باز هم مو به تنم سیخ شد.

God of War 2018 یکی از بهترین اینتروهایی بود که دیدم. همون چند دقیقه اول ما رو با کریتوس آشنا می‌کنه و متوجه میشیم که با اونی که از قبل می‌شناختیم خیلی متفاوته. در ادامه هم با یه فایت سینماتیک فوق‌العاده شروع یه ماجراجویی فوق‌العاده رو رقم میزنه.

وقتی در مورد بهترین افتتاحیه بازی ها فکر کردم، فکرم رفت سمت بازی هایی مثل Mafia1 یا Gta:Sa که افتتاحیه بسیار خاطره انگیزی دارن ولی هیچکدوم به نظرم به زیبایی Ghost of Tsushima نبود .اون سینماتیک معروف اول بازی که صحنه نبرد مغول ها با هشتاد سامورایی بود دیوانه کننده بود.
حس و حالی که با جین ساکای و کاتاناش به جنگیدن با مغول ها میری! به نظرم بهترین افتتاحیه دنیای ویدیو گیمه.

افتتاحیه Spiderman 2 که از همون ثانیه های اول بازی باید با باس فایت سندمن مبارزه کنیم،یه قدرت جدید داریم که میتونیم پرواز کنیم.