۱۰ تغییری که از فیلم Jurassic World: Rebirth انتظار داریم

اگر قرار است که پس از شکست مفتضحانه‌ی Jurassic World: Dominion، شاهد احیای این سری قدیمی با فیلم Jurassic World: Rebirth باشیم، چند نکته‌ی حیاتی وجود دارد که می‌بایست رعایت شود. نسخه‌ی Dominion بدترین فیلم در این فرانچایز محسوب می‌شود و حتی از Jurassic Park III هم در این امر جلو می‌زند. با این حال، این فیلم ایده‌هایی داشت که Rebirth می‌تواند از آن بهره‌ی بهتری ببرد. کارگردان فیلم یعنی گرت ادواردز گفته که ژوراسیک پارک استیون اسپیلبرگ تأثیر بسیار زیادی بر روی داستان و لحن روایی جدیدترین نسخه از این فرانچایز خواهد داشت. این خبر هیجان‌انگیز است و می‌تواند طرفداران را امیدوار کند که یک سه‌گانه‌ی جدید با اتمسفر جدید بر سه گانه‌ی متأخر دنیای Jurassic World سوار شود.

داستان در این فیلم حول محور مأموریتی برای بازیابی دی‌ان‌ای از آخرین دایناسورهای باقی‌مانده، می‌گردد. اسکارلت یوهانسون در نقش یک متخصص مأموریت‌های پنهان، حاضر شده و در طول این مأموریت با رازهای شوکه‌کننده‌ای روبرو می‌شود. پلات فیلم با فیلم بزرگ اسپیلبرگ یعنی Jaws مقایسه شده و در آن سه نفر در حال مبارزه هستند تا جایگاه رهبری در گروه را برای خود تصاحب کنند. همچنین کارگردان فردی خبره در زمینه‌ی فیلم‌های هیولایی است که خبری خوب برای منتظران Rebirth می‌باشد تا امیدوار باشیم جنبه‌های ترسناکی از سری ژوراسیک پارک به این فیلم برگردانده شوند. با تمام این‌ها، این فیلم می‌بایست نکاتی را رعایت کند تا ریبوت فرانچایز Jurassic World در بهترین حالت ممکن انجام شود. در ادامه با ویجیاتو همراه باشید تا نگاهی بیاندازیم به این نکات.

۱۰. فیلم Jurassic World: Rebirth می‌بایست هیولاهای پیشاتاریخی متنوعی اضافه کند

دایناسورهای قدرت‌مند در فیلم Jurassic Park دیدنی بودند و جلوه‌های ویژه‌ آن‌ها را تا به امروز سر پا نگه داشته‌اند ولی باید اعتراف کرد که انواع کمی در هر کدام از فیلم‌ها حاضر بود. یکی از انتقادهایی که همیشه به فرانچایز ژوراسیک پارک می‌شده این بوده که با وجود جانوران و هیولاهای متعدد پیشاتاریخی، چرا فقط به تعداد کمی از آن‌ها چسبیده‌اند؟ از آنجایی که مهندسی ژنتیک بخشی محوری در این فرانچایز بوده است، و ریبوت Jurassic World تمرکز خود را به سمت دایناسورهای آزمایشگاهی و مصنوعی سوق داد، به نظر‌ می‌رسد که پتانسیل خیلی خوبی برای ایجاد تنوع از دست رفته است!

با موفقیت فیلم Godzilla در سال ۲۰۱۴، می‌توان گرت ادواردز را یک فرد ماهر در ساخت فیلم‌های هیولایی تلقی کرد و نباید به فیلم Jurassic World: Rebirth به شکل یک فیلم هیولایی دیگر نگاه کرد. پتانسیل بی‌نهایتی در آفریدن دایناسورهای جدید وجود دارد؛ این فیلم می‌تواند مقیاس کار را گسترده‌تر کند و با اولویت بخشی به موجوداتی واقعی چون ماموت‌ها، ببرهای دندان خجری، حشرات غول‌پیکر و… دیگر موجودات حاضر در عصر ژوراسیک را هم به روی پرده‌ی سینما بیاورد.

۹. پلات را می‌بایست ساده‌تر کرد

یکی از مشکلات اصلی فیلم Jurassic World: Rebirth این بود که ایده‌های بسیاری در آن به کار رفته بود که با یکدیگر منافات داشتند و هر کدام از آن‌ها خط داستانی جزئی بود که توجه بیننده را به خود می‌طلبید ولی زمان کافی و مناسب برای پرداختن بهشان در نظر گرفته نشده بود. مثلاً احتمال استفاده از دایناسورها به عنوان سلاح زیستی در Jurassic World ارائه شده بود ولی هرگز در Dominion مورد استفاده قرار نگرفت. سوراخ‌های مبارزه‌ی دایناسورها می‌توانست رویکردی جدید به یک کانسپت قدیمی باشد و در پلات فیلم نقشی محوری ایفا کند ولی این ایده هم خیلی زود نادیده گرفته شد.

جزئیاتی که در نسخه‌ی Dominion نشان داده شد، حاکی از این بود که فرانچایز Jurassic World ایده‌هایش به اتمام نرسیده و پر است از گوشه‌های نکاویده، ولی بهتر است استفاده‌ی بهینه‌تری از آن‌ها کرد تا اینکه به صورت پخش و پلا و جزئی بهشان اشاره کرد. اگر Rebirth واقعاً می‌خواهد یک سه‌گانه‌ی موفق را احیا کند، باید پلات ساده‌تری داشته باشد و بدین ترتیب نگاهی عمیق‌تر به جنبه‌هایی از دنیایی بیاندازد که در آن انسان‌ها می‌بایست با دایناسورها روبرو بشوند.

۸. حفظ تعلیق در Jurassic World: Rebirth اهمیتی حیاتی دارد

اولین سه‌گانه‌ی Jurassic Park با استفاده از شخصیت‌سازی عمیق‌تر و روایتی آرام‌تر به مرور احساس تعلیق را در فیلم افزایش می‌داد و سکانس‌های تعقیب و جامپ‌اسکر تعدد کمتر و بهینه‌تری داشتند. ولی زمانی که به سه‌گانه‌ی Jurassic World نگاه می‌کنیم خلأیی واضح در این زمینه وجود دارد؛ ژانر اکشن در مرکزیت کار قرار گرفت و بدلکاری‌ها بیشتر بودند، در عوض تمرکز بر روی شخصیت‌ها و پرداختن به تنش کمتر و کمتر شد. بهتر از همه می‌توان این مورد را در فیلم Dominion دید که خیلی از مضامین پلات را احساس می‌کردیم عجله‌ای کار شده‌اند و حتی مدت زمان طولانی فیلم برای پوشش کامل آن‌ها کافی نبود.

گرت ادواردز، کارگردان Jurassic World: Rebirth وعده داده است که کیفیت را مهم‌تر از کمیت می‌داند و همچنین در مصاحبه‌ای با رسانه‌ی انترتینمنت ویکلی اشاره کرده بود که فیلمش قرار است یک نامه‌ی عاشقانه به استیون اسپیلبرگ و میراث او باشد. او قول داده که المان‌های تعلیق و تنش را در محوریت کارش قرار بدهد تا هر بیننده‌ای فیلم را در حالی که بر روی لبه‌ی صندلی نشسته، دنبال کند. مطمئناً این یک خبر هیجان‌انگیز برای طرفداران این فرانچایز است.

۷. Jurassic World: Rebirth به ویلن‌های ماندگار احتیاج دارد

با وجود اینکه شخصیت‌های منفی انسان مثل دنیس نردی و داجسونِ مرموز در فیلم Jurassic Park نقشی مهم داشتند ولی اکنون آن‌ها را به عنوان ویلن‌های ماندگار بیاد نمی‌آوریم. تی-رکس و ولوسیراپتوس با ابهت دهشتناک خود از هر گونه خطر انسانی ملموس‌تر بودند و صحنه را در آن فیلم کلاسیک ازآن خود کرده بودند. در این فیلم هر چند که دنیس نردی بیشتر تایم را بین شخصیت‌های منفی به خود اختصاص داده بود ولی در برابر دایناسورها اصلاً حرفی برای گفتن نداشت.

همانند Jurassic Park اگر فیلم Jurassic World: Rebirth هم می‌خواهد که ماندگار شود، به چیزی بیش از شخصیت منفی انسان خطرناک برای گیرایی داستانش نیاز دارد. به عبارت دیگر، دایناسورها هم می‌بایست به‌اندازه‌ی کافی خطرناک باشند. در همین حال، اگر شخصیت‌های منفی انسان هم قرار است در کار باشند، بهتر است که حضورشان ملموس و خطرآفرین جلوه کند. بدین ترتیب، باید کاری بر خلاف Dominion انجام داد که حتی بازگشت داجسون هم کافی نبود تا جذاب بشود.

۶. اِلمان‌های ترس در Jurassic World: Rebirth الزامی هستند

فیلم‌های قدیمی ژوراسیک پارک به اندازه‌ی کافی لحظات ترسناک داشتند که بتوان آن‌ها را در ژانر ترسناک طبقه‌بندی کرد. ریبوت ژوراسیک ورلد بود که این سری را به سمت ژانر اکشن ادونچر سوق داد و دیگر خبری از آن جامپ‌اسکرهای گهگاهی نبود. وقتی که ایندوراپتور با میسی لاک‌وود در فیلم Fallen Kingdom روبرو می‌شد، فهمیدیم که این فرانچایز تا چه حد می‌تواند پتانسیل ترسناک بودن داشته باشد که بعداً در فیلم‌های بعدی کمیاب شدند.

تا به این جا، هر دو سه گانه‌ی ساخته شده از ژوراسیک تا حدی با هم تفاوت داشته‌اند، اما اگر Jurassic World: Rebirth می‌خواهد موفق شود باید به ریشه‌ها بازگردد و فاکتور ترسی که در سری ژوراسیک پارک بود را به فیلم برگرداند. گرت ادواردز کارگردانی بی‌نقص برای این فیلم است، چرا که قبلاً نشان داده می‌تواند ژانر وحشت و اکشن را به خوبی با هم ترکیب کند.

۵. فیلم Jurassic World: Rebirth نیازمند شخصیت‌های زن پررنگ‌تر است

سری کلاسیک ژوراسیک پارک گاهی به عنوان یک فیلم فمینیستی به یاد آورده می‌شود که در آن شخصیت‌های زنی مثل دکتر الی ساتلر و لکس با مهارت‌های مخصوص به خود برای گروه مفید هستند. همچنین در آن فیلم تمامی دایناسورها زن بودند. نسخه‌ی The Lost World شخصیتی مثل سارا داشت که مستندساز بود و دختر یان هم شخصیتی به نام کلی بود که شانس اثبات کردن خودش در برابر یک دایناسور را داشت. با این وجود، وقتی که به سری Jurassic World رسیدیم، انگار که چند قدمی به عقب برداشتیم و شخصیت کلر تنها نقش یک معشوقه را داشت و اوایل فیلم هم به دلیل نداشتن بچه مورد سرزنش قرار می‌گیرد.

کارگردان هنوز تأیید نکرده که آیا پلاتِ عاشقانه در Rebirth وجود خواهد داشت یا خیر، ولی وجود بازیگر بزرگی مثل اسکارلت یوهانسون بدین معناست که قرار است با شخصیتی روبرو شویم که هم نقشی مهم دارد و هم به او به خوبی پرداخته می‌شود. وقتش رسیده بود که شخصیت‌های زن موثرتری وارد این فرانچایز بشوند و تا بدینجا مطمئن هستیم که حداقل یکی از آن‌ها خواهیم داشت.

۴. فیلم Jurassic World: Rebirth به خطرات ملموس‌تری نیاز دارد

فرانچایز ژوراسیک پارک را به خاطر مرگ شخصیت‌های اثرگذارش به یاد نمی‌آوریم و در آن اکثراً افرادی قربانی می‌شوند که از همه قوی‌تر هستند؛ مثلاً مالدون در فیلم Jurassic Park و مرگ شکارچیان بزرگ در The Lost World. شاید Jurassic Park III نزدیک‌ترین واقعه به مرگ یک شخصیت اصلی را داشت؛ در این فیلم بیلی مورد حمله‌ی ترانودوس قرار می‌گیرد و تا پای مرگ می‌رود. چنین اتفاقاتی باعث می‌شود که عنصر غافلگیری در فیلم به حداکثر میزان خودش برسد.

فیلم Jurassic World: Rebirth اگر بتواند روی این عنصر مانور بدهد، احتمال زیادی وجود دارد که بتواند موفق شود. قرار دادن شخصیت‌های اصلی در معرض مرگ چیزی نیست که این سری را با آن می‌شناسیم. حس کردن خطر بر شانه‌ی شخصیت‌های مهم فیلم، باعث می‌شود که بینندگان علاقه‌ی خود را نسبت به سری دوباره حس کنند و همچنین تازگی بیشتری در آن ببینند.

۳. فیلم Jurassic World: Rebirth به ایستر اگ نیاز دارد

نسخه‌ی Jurassic World: Dominion پر از ایستر اگ بود ولی آن‌ها شدیداً زورکی و مشخص بودند. یکی از آن‌ها وقتی بود که تی-رکس از پای یک پنجره‌ی دایره‌ای گذر می‌کند و لوگوی ماندگار فرانچایز را برای ثانیه‌ای بازتاب می‌کند. همچنین دایلوفوسورها هم در این فیلم بازگشته بودند و ارجاعی زورکی به ژوراسیک پارک هم دیده می‌شد.

سری Jurassic World هم چنین ایستر اگ‌هایی داشت، مثلاً آقای دی‌ان‌ای از فیلم اورجینال آمده بود و بعداً اسکلت اسپیناسوروس را هم نابود کرد تا یادآور Jurassic Park III باشد که برای مدتی تلاش می‌کرد جایگزین تی-رکس بشود. با توجه به اینکه در تمامی نسخه‌ها می‌توان چنین ارجاعات جالبی یافت، فیلم Jurassic World: Rebirth هم بهتر است تعدادی از آن‌ها را در خود بگنجاند. با این حال، این ارجاعات باید ظریف باشند تا طرفداران قدیمی به آن‌ها رجوع کنند و بتوانند سرنخ را بگیرند.

۲. دایناسورها دوباره باید در مرکز توجه قرار بگیرند

یکی از اشتباهات مهلک سری فیلم‌های ژوراسیک ورلد، دور کردن توجه پلات از دایناسورها بود؛ نکته‌ای که در فرانچایز اصلی جزو نکات محوری به حساب می‌آمد. مهندسی ژنتیک، آزمایشات بلندپروازانه و دست‌کاری طبیعت همگی جزو خطوط داستانی در فیلم‌های اصلی به حساب‌ می‌‌آمدند ولی در سری ریبوت به مهمترین اصل داستان تبدیل شدند. تصمیمی که گرفته شد تا ملخ‌ها به عنوان خطرات اصلی در نظر گرفته بشوند، از سوی منتقدان شدیداً مورد انتقاد قرار گرفت و نشان می‌داد که این سری تا چه حد راه خودش را گم کرده است.

فیلم Jurassic World: Rebirth نه تنها می‌بایست که نژادهای جدیدی از دایناسورها و موجودات پیشاتاریخی را به تصویر بکشد، بلکه هر کدام باید حضور مخصوص به خود را داشته باشند. در تریلوژی اورجینالِ این فرانچایز هر نژادی از دایناسورها فرصت این را پیدا می‌کرد که خودی نشان بدهد؛ برای مثال می‌توان به اولین ملاقاتِ آلن گرانت با براکیوساروس و صحنه‌ی ترسناکی که با ولوسیراپتورس در آشپزخانه داشت، اشاره کرد. چنین بازگشتی به ریشه‌های سری نه تنها باعث بیدار شدن احساس نوستالژی در طرفداران قدیمی می‌شود، بلکه کانون توجه را به سوی دایناسورها برمی‌گرداند.

۱. دایناسورهای کوچک‌تر می‌بایست به Jurassic World: Rebirth برگردند

به جز هجوم تی-رکس‌های شبیه به گودزیلا در The Lost World، دیگر اتفاقاتی که در سه گانه‌ی اولی رخ می‌داد، بیشتر حول محور موجودات کوچک‌تر می‌گشت. این راهی بود که وضعیت‌های خطرناک در مکان‌های کوچک ایجاد کرد. ژوراسیک پارک وقتی که الی را در زیرزمین و در حال فرار از دست یک ولوسیراپتور نشان می‌داد و سپس به صحنه‌ای سوییچ می‌کرد که در آن لکس و تیم در حال فرار از دست یکی‌دیگر از این دایناسورها هستند، شدیداً تنش‌زا می‌شد.

به جای اینکه مثل نسخه‌های بعدی شاهد فرار مردم در مکان‌های باز از دست هیولاهای غول‌پیکر باشیم و شخصیت‌های کم‌اهمیت را مشاهده کنیم، Rebirth بهتر است که مقیاسِ کوچک‌تری که سه‌گانه‌ی ابتدای با محیط‌های کوچک نشان داده بود را در نظر بگیرد. فیلم بعدی می‌بایست برخی فرمول‌هایی را پیاده کند که فیلم‌های اورجینال را محبوب کرده بود و آن‌ها را سعی کند به روش جدیدی به تکامل برساند. گرت ادواردز، پیش‌تر کارگردانی فیلمی مثل Godzilla را برعهده داشته که در آن مقیاس همه‌چیز بزرگ است و حالا می‌بایست یک‌جور بالانس را رعایت کند.

جمع‌بندی

فیلم Jurassic World: Rebirth می‌تواند به عنوان یک راه برای رستگاری این فرانچایز محبوب و قدیمی باشد؛ اما برای رسیدن به این هدف می‌بایست نکاتی را در خود بگنجاند که کلید موفقیت آثار پیشین این سری بوده است. با وجود اینکه امیدهایی برای موفقیت این فیلم داریم اما برای نتیجه‌ی نهایی باید منتظر باشیم. نظر شما چیست؟ شما فکر می‌کنید که چطور می‌توان این فیلم و سری ژوراسیک پارک را زنده کرد؟ دیدگاه خود را با ویجیاتو به اشتراک بگذارید.