تیم ویجیاتو: کدوم بازی رو با وجود نمره بالا اصلا دوست نداشتیم

بازی The Last of Us Part 2 در کل اصلا اثر بدی نیست و از چند لحاظ واقعا عالیه، اما آیا اثر شاهکاری بود؟ نه. آیا داستان و روایتش بی‌نقص بود؟ به هیچ وجه. آیا ایراداتش اعصابم رو خرد می‌کرد؟ بله. پیشرفت مکانیک‌های گیم‌پلی، گرافیک بازی، مهارت کم‌نظیر بازیگرا و موسیقی تو این بازی جزو بهترین‌ها تو بخش خودشون محسوب می‌شن، اما چینش نادرست تو روایت داستان و کش دادن گیم‌پلی واقعا نمی‌ذاشتن مثل قسمت اول از تجربه بازی لذت ببرم. برای من The Last of Us Part 2 نه تنها در حد و اندازه نمره‌های بالاش نبود، بلکه Hades بیشتر برازنده لقب بهترین بازی سال بود.

طی هفته‌های اخیر رفتم سراغ Hollow Knight و فکر می‌کنم الان وسط‌های بازی باشم. راستش هنوز نمی‌خوام بگم که از این بازی خوشم نمیاد ولی واقعیت اینه که تا اینجا بازی بیشتر رو مخم بوده تا اینکه واقعا برام لذت‌بخش باشه. شاید یکی از دلایلش این باشه یه سری از دشمن‌ها و یک سری از چالش‌های پلتفرمینگ بازی واقعا فقط به قصد اینکه اعصاب آدم رو خرد کنن طراحی شدن، مخصوصا مواقعی که این دوتا با هم ترکیب می‌شن تا الکی الکی شما رو به کشتن بدن.

به‌غیر از اون، دلیل خیلی محکم و قاطعی نمی‌تونم بیارم که چرا این بازی اونقدر منو نگرفته. احتمالا Hollow Knight برای دوستداران این سبک بازی واقعا کم‌نقصی هست، ولی خب، برای من فعلا خیلی جذاب نبوده. شاید کلا از اساس با سبک و ژانر بازی مشکل داشته باشم که اون هم نیازمند اینه که چهارتا بازی هم سبک دیگه هم بازی کنم که به یه نتیجه قطعی برسم.

البته آدم که خبر نداره، شاید یهو نظرم راجع به هالو نایت عوض شد!

درباره اینکه کدوم بازی با نمره بالا رو اصلا دوست نداشتم، تقریبا بارها صحبت کردم و از The Witcher 3 نام بردم. من سه بار تلاش کردم که ویچر رو شروع کنم و هربار به اواسط بازی که می‌رسم ولش می‌کنم چون هیچ چیزی جذابی توش نمی‌بینم. مبارزات بازی خشک و کنده، روند داستان توی مراحل فرعی بهتر از اصلی پیش میره و در کل بازی از یه جایی خسته‌کننده میشه. ماجرا جایی عجیب میشه که من ویچر دوم رو بازی کردم و دوستش داشتم ولی سر نسخه سوم سه بار که تلاش کردم بازی رو پیش ببرم و این نکته‌ها به چشمم خورد و ولش کردم و دیگه دفعه آخر کامل متوجه شدم هیچ چیزی توی این بازی وجود نداره که من دوستش داشته باشم.

من یه اخلاقی دارم وقتی بازی‌هارو شروع می‌کنم و اون اینه که اگه نتونم با چیزی که رفتم سراغش باهاش ارتباط برقرار کنم احتمال خیلی زیاد دیگه بیخیالش می‌شم. بین بازی‌هایی که نمره خیلی بالایی دارن دو تا اثر همیشه میان توی ذهنم: ویچر 3 و GTA V. ویچر رو بهش ایراد نمی‌گیرم و بیشتر پیچیدگیش باعث شد ادامش ندم (البته شایدم دوره خوبی بازیش نکردم). اما GTA V هیچ جوره برای من جذابیتی رو نداشت که همیشه بقیه ازش تعریف می‌کردن. اصلا اهمیت نمی‌دادم که نمره متای بازی 97 شده یا چقدر طرفدار داره، وقتی رفتم سمتش نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. البته بازی خیلی خوب و خفنیه و ارزش تکرار بالایی هم داره، ولی من با دنیاش ارتباط برقرار نکردم. هر وقت می‌خواستم برم و داستانش رو پیش ببرم به شکل عجیبی دلم رو می‌زد و همون اول مسیر بیخیالش شدم.

سری بازی‌ای که با وجود نسخه‌های فراوان با نمرات درخشان نتونستم اونجور که باید و شاید باهاش ارتباط برقرار‌ کنم، سری پرسونائه. می‌دونم که بازی هوادارای متعصب زیادی داره و من خودم پرسونای ۵ رو تموم کردم ولی هیچوقت برام در حد نمرش یعنی ۹۳ نبود. داستان و گیم‌پلی بدون شک جذاب بودن ولی نه اونقدری که سال‌ها بعد از تجربه بهشون فکر کنم. البته که بعد از غرق شدن تو دنیای Expedition 33 دوباره دلم هوس مبارزات نوبتی کرده و شاید این بار با درک بهتر از این سیستم، ارتباط بهتری هم بتونم با پرسونا برقرار کنم.

من تقریبا هیچوقت از یک بازی با متای بالا بدم نمیومد و تنها بازی که بدم اومد Sonic Mania با متای 86 بود که برای من تجربه ی خوبی بود ولی به مرور کسل کننده شد و درنهایت تصمیم گرفتم دیگه سمتش نرم، از یه سمت دیگه بازی New Super Mario با متای ۸۹ هم بود که به نظرم تا مراحل اول خوب بود ولی یک دفعه زد حال زد بهم و باعث شد ولش کنم ( منی که lost levels رو تموم کردم )

امیدوارم به کسی بر نخوره. ولی بنده هیچوقت نتونستم با سری لست ارتباط بگیرم.... حتی با وجود نمرات بالا و جوایز زیاد این دو بازی .... داستان نسبتا مبهمی داشتن و گیم‌پلی عجیب و غریب بود ... هرچند توی زمینه‌هایی مثل گرافیک و بهینه سازی عالی عمل کردن.