تیم ویجیاتو: کدوم بازی بیشتر از همه می‌تونه شخصیت شما رو تعریف کنه؟

عجب سوال سختی! نه از این لحاظ که انتخاب‌های زیادی دارم، اتفاقا انتخاب‌ها کمن ولی اینکه کدوم بخش از شخصیت من رو بیشتر از همه نشون میدن رو نمی‌تونم به طور دقیق بگم. از لحاظی تنهایی که آدم توی دث استرندینگ احساسش می‌کنه خیلی حس آشناییه، از طرفی دیگه نویسنده‌بودن الن ویک رو هم دوست دارم. راستش یکی از دلایلی که به نوشتن رو آوردم به خاطر بازی الن ویک بود. از اونجا که نوجوون بودم و بازیش کردم، خیلی باعث شد تا علاقه‌م به کتاب‌خونی و نوشتن داستان کوتاه زیاد بشه و در نتیجه بخشی از مسیرم اینطوری شد که بیام و درباره بازی‌ها بنویسم. پس آره! احتمالا الن ویک بیشتر از هر بازی دیگه‌ای می‌تونه عشق من به نویسندگی رو نشون بده!

راستش خیلی از بازی‌هایی که به ذهنم می‌رسه، چندتا از بهترین بازی‌های عمرم هستن. خیلی‌هاشون رو دیگه احتمالا می‌تونید حدس بزنید و منم هم ترجیح می‌دم برای بار هزارم راجع بهشون صحبت نکنم. به‌طور کل هم نمی‌تونم بگم کدوم تک بازی می‌تونه کل هویت من رو تعریف کنه، بلکه هر کدوم بخش‌هایی از وجود منن.

یه مثال اگه به ذهنم برسه بازی AC4 Black Flagه، اونم به‌خاطر داستان، پایانش و پیامی که بهمون راجع به خودمون و آدم‌های افرادمون می‌ده‌. داستان این بازی خیلی برام تاثیرگذار بود و شاید یکی از ستون‌های نحوه ارتباط من با دوستام و آدم‌های اطرافم باشه.

اگه از اکثر آدمای اطرافم بپرسین که کدوم بازی نماد من محسوب می‌شه بدون شک می‌گن Prince of Persia Warrior Within و خوب حق هم می‌دم بهشون چون بیشتر از هر اثر دیگه‌ای براش وقت گذاشتم. اما نظر خودم روی آنچارتد 4 هستش و این بیشتر به دلیل شخصیت شوخ طبع و ماجراجوی نیتن دریکه. به طور کلی من خیلی شوخ طبعم و سعی می‌کنم در هر صورت وجهه فان خودمو نگه دارم و وقتی دیدم نیتن دریک هم تو هر شرایطی شوخی می‌کنه برام خیلی جالب بود. از طرف دیگه ماجراجویی و معماهایی هم که باهاشون برخورد کردم هم جنبه ماجراجویانه من رو پوشش می‌داد و گشت و گذار توی اون مکان‌های خفن و تاریخی دقیقا همون چیزیه که من از سفر می‌خوام. شاید تنها چیزی که تو این بازی در مورد من صدق نکنه بخش پارکورشه😂😂 ولی در کل یجورایی با روحیه متفاوتی که دارم خوانایی جالبی داشت.

چندین سال پیش من از طریق یکی از دوستان با بازی مستقلی به اسم 198X آشنا شدم. تو این بازی شما نقش نوجوان منزوی رو دارید که به مرور از طریق آشنایی با بازی‌های ویدیویی خودش رو پیدا می‌کنه و چهارچوب‌های زندگیش رو می‌شکونه. از خیلی جهات این داستان به خوبی شخصیت من و گیمر‌ها رو در کل تعریف می‌کنه. یک دیالوگ بسیار جالبی هم در مورد گیمرها داره که می‌گه: روبروی این ماشین‌ها (آرکیدها) برخی از خفن‌ترین و در عین حال حوصله سربرترین آدمای جهان ایستادن. اونا دیوانه‌ها، گیک‌ها، طرد شده‌ها و یاغی‌های واقعی هستن. اونا بخشی از چیزی هستن که دنیای واقعی نمی‌تونه درکش کنه و حتی از وجودش خبر نداره. شاید منم بتونم یکی از اونا باشم!

متاسفانه بازی اونقدر که باید و شاید موفق نبود و حتی پورت ایکس باکس وانش هم کنسل شد. وگرنه خیلی دوست داشتم ببینم تیم سازندش چجوری می‌تونن این تجربه کوتاه و دوست داشتنی یک ساعت و نیمی رو تو پروژه‌های بعدی بهتر کنن.