پتانسیل از دست رفته The Order 1886 که می‌تواند در نسخه بعدی احیا شود

وقتی برای اولین بار با The Order: 1886 آشنا شدیم، تقریبا مطمئن بودیم قرار است میخکوب یکی دیگر از شاهکارهای انحصاری پلی استیشن 4 شویم. اما نتیجه نهایی هیچ شباهتی به انتظارات بالایمان نداشت و بازی هیچ وقت نتوانست خود را به یکی از تجربه‌های ماندگار این نسل تبدیل کند. حالا که شایعه ساخت نسخه دوم داغ‌تر از قبل شده، لئون هرلی (Leon Hurley) از وبسایت گیمز رادار از پتانسیل هدر رفته در نسخه اول و شانس احیایش در دنباله می‌گوید. در ادامه همراه باشید تا یادداشت او را با هم بخوانیم.

شایعه ساخت دنباله‌ای از The Order: 1886 برای کنسول‌های پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری X عجیب به نظر می‌رسد اما راستش را بخواهید به شخصه برای آن هیجان‌زده هستم. وقتی بازی عرضه شد، در بررسی‌ام به آن حسابی سخت گرفتم چرا که زیبایی بی‌نظیرش زیر سایه سنگین محدودیت‌های گیم‌پلی سخت‌گیرانه‌اش قرار می‌گرفت. اما حالا که به گذشته نگاه می‌کنم و بازی را بار دیگر تجربه کردم، به نظر می‌رسد هایپ و انتظار بالا دشمن و مشکل اصلی بازی بوده است. هایپی که بیشتر از هر چیز دیگری باعث شد تا از بازی آنطور که باید استقبال نشود. بدون شک، بازی به آن اندازه‌ای که امیدش را دارید خوب نیست اما بدترین هم نیست.

The Order: 1886 هویت خاص و منحصر به فردی دارد که باعث می‌شود حتی بعد از سال‌ها نیز من را مجذوب خود کند. ایده پشت کلی بازی بر خلاف اجرای آن، برایم همچنان جالب است و دوست دارم تا شانسی دیگر به آن داده شود.

شاید به خاطر این باشد که من عاشق تاریخ بدیل و آلترناتیو هستم و همچنین به این دلیل که The Order: 1886 از بازی‌های دیگر بسیار متفاوت‌تر بود و هست. بازی‌های با بودجه کلان معمولا از ترندهای روزی پیروی می‌کنند، یعنی جایی که پول است. به همین خاطر احتمال دارد واقعا دنباله The Order: 1886 در دست ساخت باشد چرا که استفاده از یک سری شناخته شده مطمئن‌تر از معرفی فرانچایزی جدید است. بسیاری از بازی‌های علمی تخیلی چندان در زمینه ستینگ داستانی و تاریخی خلاق نیستند برای همین لندن قدیمی و درگیر جنگ داخلی که مملو از بالن‌ها، هیولاها و سلاح‌های فوق پیشرفته بود، حس تازگی خوبی داشت.

سلاح‌های به یادماندنی

سلاح‌های بازی حتی تا به امروز هم جذاب و متفاوت‌اند. رایفل برقی بازی واقعا کند و سنگین بود اما لذت اصابت صاعقه‌های آن به دشمنان و پاشیده شدن دل و روده آن‌ها به آسمان از آن صحنه‌های لذت‌بخش/حال بهم زن بود که تکراری نمی‌شد. سلاح ترمایت هم طراحی مشابهی داشت، سلاحی که ابری از گازهای آتش‌زا را به سمت دشمنان می‌فرستاد تا آن‌ها را یک به یک تا خود جهنم بسوزاند. بله طراحی سلاح‌ها طوری به نظر می‌رسد که انگار یک نفر به دنبال غیر کارآمد‌ترین راه ممکن برای بردن یک نبرد بوده است اما به جرات که این سلاح‌ها هیچ وقت تکراری نمی‌شوند.

بیشتر بخوانید:

• دنباله The Order 1886 در دست ساخت قرار دارد؟
• تحلیلی بر بازی INSIDE – آگاهی، توهم آگاهی و کنترل
• پلی استیشن 5 یا ایکس باکس سری ایکس؟ بازی‌سازها یکی را بسیار بیشتر دوست دارند

حتی کاراکترها نیز تا حدی متفاوت و جالب بودند، بیشتر به خاطر سیبیل‌های زیادشان و دیالوگ‌های «I say good sir» که دوره ویکتوریا انگلستان را با ظرافتی دیدنی تداعی می‌کرد. دشمنان بازی انگار که دیک ون دایک (بازیگر آمریکایی) در نقش برت در فیلم اصلی مری پاپینز باشند. بحث ملودرام داستان به کنار، کاراکتر اصلی بازی یعنی Grayson نیز حکم شخصیتی چون کاپیتان پرایس را داشت، از آن دسته کاراکترهای خشن و تنومندی که در اعاق دلشان به بقیه و روابطشان اهمیت می‌دهند.

داستان بازی نیز خود یک ملغمه تمام عیار با تاریخ غیرواقعی و ماورایی است که عاشق آن هستم. در روایت The Order، علاوه بر انسان‌ها، موجوداتی تغییر شکل‌پذیر و حیوان مانند به نام لایکن‌ها (Lycan) روی زمین زندگی می‌کنند، همان گرگینه‌های خودمان. شاه آرتور و شهسواران میز گرد نیز در اصل جنگجوهایی بودند که با هدف شکست لایکن‌ها و نجات بشر گرد هم آمدند. کشف بلک واتر (Black Water) تنها چیزی بود که آن‌ها را از شکست حتمی نجات داد، ماده‌ای که به شوالیه‌های داستان قدرت و طول عمر بالا بخشید. حالا تا سال ۱۸۸۶ جلو می‌رویم و علنا بازی ترکیبی از James Bond و Spec Ops است.

نقشه‌های بر باد رفته

روی کاغذ همه‌چیز عالی به نظر می‌رسد و همین باعث می‌شود ایده ساخت دنباله چندان احمقانه نباشد. بازی بعدی فرصت و شانس دیگری است برای ترکیب کردن همه این ایده‌ها با یکدیگر به شکلی بهتر و بدون آن محدودیت‌ها و تصمیمات عجیب نسخه اول. تصمیمات اشتباه در طراحی بازی The Order: 1886 را به زمین زد. گان‌پلی کاور محور بازی بخش اعظم بازی را تشکیل می‌داد و متاسفانه سیستم پناه‌گیری بازی به اندازه کافی خوب نبود، با دیوارهایی که جدا شدن از آن‌ها به این راحتی نبود و هر گلوله‌ای را هم انگار به سمت خودشان جذب می‌کردند. به غیر از بخش‌های تیراندازی، مجبور بودید از میان مکان‌های خیره کننده گذر کنید اما با سرعتی بسیار آهسته تا همه‌چیز به چشم آید. حس می‌کنم استودیو سازنده تلاش زیادی روی ساخت دنیایی زیبا گذاشته و به اجبار می‌خواسته گیمرها متوجه آن شوند.

برخی اوقات به نظر می‌رسد که سازندگان مشغول به کار در استودیو Ready at Dawn نمی‌دانستند با مقوله آزادی گیمرها در دنیایی که ساختند، چه کاری انجام دهند. برای استودیویی که اعضای آن را کارمندان سابق ناتی‌داگ و سازندگان بازی فوق‌العاده Daxter و نسخه‌‌‌های PSP گاد آو وار تشکل می‌دهند، The Order: 1886 ساخته ناقصی است که از آن‌ها انتظار نمی‌رود. بیشتر بازی در مسیری مشخص قرار دارید و برخی از میان‌پرده‌های بازی را فشار دادن دکمه‌ای کنترلر پشت سر می‌گذارید. چند قفل برای باز کردن وجود دارد و یک مکانیزم فشار دادن دکمه برای جنگیدن با یکی از هیولاهای بازی در ابتدا و انتهای بازی، به بیان بهتر مشخص است که The Order: 1886 زمان کافی برای عملی کردن ایده‌هایش را نداشته و در عوض فضای خالی آن را با هر چیزی که در دسترس بوده، پر کرده است.

در طول بازی صحبت‌هایی گذرا از خون‌آشام‌ها می‌شود که نشان می‌دهد سازندگان بازی برنامه‌های بیشتری داشتند. برای داستانی که به طور خاص فقط روی نبرد بین انسان و گرگینه‌ها تمرکز دارد، صحبت از هیولاها و موجودات دیگر خبر از آن می‌دهد که The Order در ابتدا قرار بوده موجودات ماورایی دیگری را نیز به جانتان بیاندازد. شایعه‌ای که از دنباله بازی شده به موجودی با ۴ بازو اشاره می‌کند و امیدواریم که لیست دشمنان متنوع و جدید بازی بیشتر از این‌ها باشد.

خلاصه اگر The Order بار دیگر بازگردد به نظرم شایسته یک شانس دوباره است. نسخه اول شاید موفق نبوده باشد اما احتمال دارد این قضیه به خاطر محدودیت‌های زمانی، مشکلات در پروسه ساخت و برخی تصمیمات اشتباه بوده باشد. ایده بازی عالی بود و بازی‌های بسیاری هستند که شروعی ضعیف دارند و در نهایت به عنوانی عالی تبدیل می‌شوند. اگر استودیو Ready at Dawn حاضر است بار دیگر به این دنیا فرصت دیگری دهد، من نیز با کمال میل آماده‌ام تا در میان کوچه پس کوچه‌هایی که جک قاتل در آن‌ها پرسه می‌زد، حرکت کنم و با شاتگانی که آتش شلیک می‌کند هیولاها را از بین ببرم.