نقد فیلم اژدر – نهایت لودگی

فیلم «اژدر» به کارگردانی رضا سبحانی و نویسندگی جاوید سبحانی، گویی مدعی کمدی است اما در حقیقت حتی بسیار عقب‌تر از لودگی، مرز‌های بی‌هویتی و بی‌مزه‌گی را جا به جا کرده است.در ادامه برای بررسی اثر  با ویجیاتو همراه باشید.

در فیلم «اژدر» در واقع فیلمساز فرض می‌گیرد که با مخاطب پنج الی شش ساله طرف است، البته چه بسا به دلیل وجود شوخی‌های متعدد جنسی در فیلم، حتی «اژدر» را نمی‌توان مناسب برای چنین رده سنی دانست.

فیلم با یک موضوع (که من نمیتوانم اسم آن را فیلمنامه بگذارم) کار خود را شروع میکند، شخصیت اصلی داستان یعنی اژدر با بازی میرطاهر مظلومی پس از اتفاقی که در محل کار برای او رخ می‌دهد، ناگهان متوجه می‌شود که قدرت و توانایی منحصر به فردی در او به وجود آمده است که می‌تواند به واسطه این قابلیت جدید، در خواب و رویاهایش به هر کجا که دلش بخواهد سرک کشیده و از هر کسی که دلش میخواهد انتقام گرفته و یا او را به قتل برساند و در نهایت پس از بیدار شدن از خواب، شاهد به وقوع پیوستن آن باشد.

اگر به عکس پوستر فیلم «اژدر» دقت کنید متوجه حضور شلوغی از بازیگران کمدی سینمای ایران از جمله میرطاهر مظلومی، لوون هفتوان، بهاره رهنما، علی انصاریان، نعیمه نظام دوست، شهره لرستانی، نادر سلیمانی، نصرالله رادش، محمد شیری، یوسف صیادی (در نقش مرتاض هندی)، رضا پرستش، آذین رئوف خواهید بود، شاید از همین پوستر به راحتی بتوان حدس زد که احتمالا با یک کمدی کلیشه‌ای روبرو خواهیم شد.

اما متاسفانه حسی که در حین تماشای فیلم تجربه خواهیم کرد بسیار بدتر از چیزی است که فکرش را می‌کنید، تماشاگر نه تنها در پس فضای پر رفت و آمد و حضور بی‌دلیل و بی کاربرد کاراکترها، نمی‌تواند کوچک‌ترین لبخندی را تجربه کند بلکه تحمل بی‌محتوایی و لودگی فیلم تا انتها برای او بسیار سخت می‌شود.

اثر آنقدر ناچیز و بی‌مایع است که محال است بتوان چند کلمه در مورد تکنیک آن چیزی نوشت. در حقیقت چیزی که ندارد، همان تکنیک است. اما تا دلتان بخواهد، فیلمنامه‌ی بد، بازی‌های بدتر، دکوپاژ سرهم‌بندی شده تلویزیونی و جلوه‌های ویژه‌ی مضحک و خنده داری به چشم می‌خورد که به جرات می‌توان گفت صد رحمت به فیلمفارسی. شاید تنها نکته مثبت و قابل احترام فیلم مربوط می‌شود به آخرین حضور سینمایی زنده یاد لوون هفتوان عزیز که سالها در عرصه سینما و تئاتر ایران درخشید.

فیلم «اژدر» فی الواقع یک آش شله‌قلمکار به تمام معنا است، فیلم در یک سکانس تماشاگر را به گاوداری می‌برد و در لابه لای کثافت و فضولات، لودگی را سخیفانه حقنه میکند و در سکانس دیگر گاوداری را به کل رها کرده و لوکیشن خانه و البته فضای خانواده را به بدترین شکل ممکن در قاب خود جای می‌دهد و در سکانس دیگری رضا پرستش را وارد میکند و به زور چند جمله لاتین در دهانش می‌گذارد، جلب‌تر اینکه مدعی می‌شود که او همان مسی واقعی است تا شاید ارجاعی مذبوحانه به شوخی‌های فضای مجازی این شخصیت زده باشد و در سکانس دیگری مجددا همه را در طویله گاوها جمع میکند موزیک و رقص ناچسب خود را آنهم با هنرنمایی دی جی فسنقری و البته با آن کت و شلوار براق‌اش به خوردمان می‌دهد و در آخر در عین ناباوری شخصیت اصلی خود یعنی اژدر را به یکباره غیب میکند!

البته که همه چیز هزل‌تر از آن چیزی است که فکرش را بکنید اما غیب شدن اژدر در این ملغمه به عنوان پایان‌بندی، حتما ریشه در نشناختن کارگردان، نویسنده و بهتر بگویم خالقان اثر، از سینمای روز و سطح توقع مخاطب آن دارد. کارگردان شاید هنوز هم فکر میکند برای پایان فیلمش یک غافلگیری بزرگ را ترتیب داده است. او کاراکتر اصلی فیلم را بی‌دلیل و با چند عکس و پوستر و انیمیشن به هند صادر میکند در مضحک‌ترین شکل ممکن تیتراژ پایانی را روی لاطائلاتش به تصویر میکشد و پایان آن را اعلام میدارد. مخاطب هم مبهوت از این همه هزل، ابتذال، فرومایگی و از همه مهمتر توهین به شعورش به پرده نقره‌ای سینما خیره می‌ماند و با خود فکر می‌کند که واقعا چه شد؟.