نقد فیلم Bad Education _ یک اختلاس تاریخی!

فیلم Bad Education، یک درام کمدی محصول اچ بی او است که با هنرنمایی هیو جکمن و البته داستانی نسبتا با ارزش، تبدیل به اثری سرگرم کننده و قابل تحمل شده. با نقد فیلم Bad Education ، همراه ویجیاتو باشید.

چالش‌های بین روابط انسان‌ها، از ابتدای خلق داستان، یک سوژه مورد توجه برای روایت بوده. به گونه‌ای که در هر فیلمی(البته با استثنا‌های محدود) چالش‌های روابط انسانی یا در پیرنگ اصلی یا در پیرنگ فرعی وجود دارد و به آن پرداخته شده. فیلم Bad Education، با اینکه موضوع اصلی‌اش چیز دیگریست، اما در پرداختن به این چالش‌ها موفق عمل کرده و فیلم بیشتر انرژی خود را از این صحنه‌ها می‌گیرد.

راز‌ها و دروغ‌ها، چاشنی اصلی مخاطرات روابط انسانی است. هر شخصیتی راز‌های بزرگی دارد که اگر فاش شوند، واکنش‌های هیجان‌انگیزی را بر می‌انگیزند و همین واکنش‌ها شخصیت را در فشار شدید قرار می‌دهد. این زنجیره کنش و واکنش بین شخصیت‌ها در داستان، برای بیننده اعجاب‌آور و سرگرم کننده است.

نکته دیگری که از همین روابط انسانی سرچشمه می‌گیرد. تعامل عمیق آنهاست. وقتی دو نفر باهم دیگر یک رابطه دوستانه در غالب دو هویت جداگانه دارند، با دخالت عناصر چالشی، این دو هویت به تدریج بیشتر می‌شود، طوری که این دو نفر از دیدگاه همدیگر، بار‌ها و بار‌ها آدم جدیدی می‌بینند و نسبت به آن آدم جدید، واکنش جدیدی را هم انجام نشان می‌دهند. وقتی رازی در رابطه با یک شخصیت آشکار می‌شود، آن شخصیت از دیدگاه دیگر شخصیت‌ها تغییر می‌کند و بقیه هم به واسطه این تغییر، رفتار جدیدی از خودشان بروز می‌دهند که کشمکش‌های عمیق و معنا‌داری خلق می‌شود. این نکته‌ای بود که در فیلم Bad Education، به آن توجه شده و مقداری از محرک داستان از همین نکته بر می‌آید.

یکی از عناصر قوی این فیلم که باعث مستحکم ماندن ساختمان فیلم شده، شخصیت پردازی دقیق این فیلم است. از همان تصاویر ابتدایی، شخصیت بنا می‌شود و در پس صحنه‌ها، هنگام رویارویی با رویداد‌ها یکی یکی ویژگی‌های این شخصیت فاش می‌شوند. روشی که این فیلم برای شناساندن شخصیت به بیننده در پیش گرفته، روشی خلاق و البته کاملا استاندارد است. این فیلم به هیچ وجه با دیالوگ اضافی یا صحنه‌های معرفی، شخصیت را آشکار نمی‌کند، بلکه در غالب حوادث و رویداد‌ها، شخصیت را وادار به تعریف خود در غالب کنش و واکنش می‌کند. به قول سید فیلد، این رویداد‌ها هستند که شخصیت را روشن می‌کنند و درک مشخصی از او به ما می‌دهند. فیلم با قرار دادن شخصیت در معرکه‌های انسانی، و دو راهی‌های زندگی، به او فرصت واکنش می‌دهد و ما به واسطه این واکنش‌ها بیشتر با شخصیت آشنا می‌شویم.

داستان فیلم Bad Education، یک داستان واقعی است. ماجرا این است که یک مدرسه‌ی بنام دولتی، بعد از سالها فعالیت و آبرو داری، با یک رسوایی بزرگ مواجه می‌شود. یک اختلاس بزرگ توسط کارکنان مهم مدرسه.

شاید برجسته‌ترین مشکل داستان، نحوه روایت آن است. فیلم مخاطب را دیر به داستان راه می‌دهد و وقتی راه می‌دهد، ابتدا خوب همه چیز را بنا می‌کند اما بعد از گذشت چند دقیقه، مخاطب را بدون راهنمایی در وسط تاریکی‌ها رها می‌کند و برای مدتی مخاطب را سرگردان به حال خودش می‌گذارد.

در گذشته که صنعت سینما تازگی داشت، مردم برای دیدن هرچیزی به سالن‌های سینما می‌آمدند؛ به همین دلیل نویسندگان با خیالی راحت شروع به نوشتن صحنه‌هایی می‌کردند که بسیار دقیق پیش‌زمینه‌ها را بنا می‌کند و شخصیت را بیشتر روشن می‌کند. اما اکنون که مخاطبان سینما حرفه‌ای شدند و بعد از چندین نسل به طور غیر مستقیم با سینما و فیلم آشنایی زیادی پیدا کردند، دیگر برای هر فیلمی صد و بیست دقیقه وقت نمی‌گذارند؛ بلکه ده دقیقه اول فیلم را ملاکی برای دیدن کل فیلم حساب می‌کنند. از این رو نویسندگان حال، باید سریع و بدون اضافه نویسی، وارد داستان اصلی شوند و در کمترین صحنه‌ها بیشترین روشن سازی را داشته باشند.

نقطه عطف اول این فیلم، خوب بنا شده؛ داستان مشخص می‌شود، موقعیت و قضیه فیلم آشکار می‌شود و شخصیت معرفی می‌شود. اما بعد از نقطه عطف اول و با گذشت چندین صحنه از فیلم، نظم بهم می‌خورد و داستان روایتش پیچیده می‌شود. خوشبختانه فیلم مخاطب را در این منجلاب سردرگمی رها نمی‌کند و بعد از گذشت چند دقیقه به نظم قبلی خود بر می‌گردد.

فیلم Bad Education، از شخصیت‌هایی روایت می‌کند که همیشه رویای بالا بودن را دارند. همیشه برای رسیدن به نامبر وان تلاش زیادی می‌کنند و گاها موفق می‌شوند؛ اما مسئله این است، چقدر ظرفیت شماره یک بودن را دارند؟ تا کجا می‌توانند به زندگی سالم در طبقه خودشون بپردازند؟ این چالشی است که فیلم در بیانش موفق عمل کرده و پایان‌بندی قابل پیش‌بینی اما دقیق به ویژه صحنه پایانی فیلم تاثیر بیان این درونمایه را بیشتر می‌کند.