بازی Crypt of the Necrodancer مجبورتان می‌کند به موسیقی بیشتر اهمیت دهید

برخی وقت‌ها که حوصله‌ام سر رفته و دیگر بازی بزرگی برای تجربه کردن نداشته باشم، سعی می‌کنم وقتم را با بازی‌های مستقلی پر کنم که در موردشان تعریف زیاد شنیده‌ام. یکی از این بازی‌هایی مستقلی که وقت زیادی پایش خرج کردم و به جرات می‌توانم بگویم از ثانیه به ثانیه‌ تجربه‌اش لذت بردم، Crypt of the Necrodancer بود.

روگ‌لایک موزیکالی که توسط استودیو Brace Yourself Games توسعه یافت و به قدری در جلب رضایت منتقدین موفق بود که توانست به میانگین نمرات ۸۵ در وبسایت متاکریتیک دست پیدا کند. Crypt of the Necrodancer یک تجربه مفرح، هیجان‌انگیز، پیچیده و به شدت خوش‌ساخت بود و با موسیقی‌های معرکه‌اش خاطرات خوشی را در ذهن مخاطبش جاودانه می‌کرد.

Crypt of the Necrodancer همانطور که گفتم یک بازی روگ‌لایک است. اما چون نمی‌دانم که تا حالا پای تجربه بازی‌های روگ‌لایک نشسته‌اید یا نه، سعی می‌کنم کمی برایتان قضیه را باز کنم. معمولا روگ‌لایک‌ها بازی‌های دو بعدی ساده‌ای هستند که جهان آن‌ها به بخش‌های مختلفی بخش‌بندی شده. به هر بخش، اصطلاحا روم گفته می‌شود و هر روم چالش به خصوص خودش را دارد.

البته مکانیک‌های گیم‌پلی در هر بازی روگ‌لایکی می‌تواند منحصر به فرد باشد. برای مثال، مکانیک‌های گیم‌پلی Crypt of the Necrodancer، گیمر را مجبور می‌کند که با توجه به ریتم موسیقی در صفحه شطرنجی هر روم حرکت کند. بله، Crypt of the Necrodancer در اصل یک روگ‌لایک ریتمیک است که تجربه صحیح آن ممکن نیست مگر با درک درست ریتم موسیقی بازی.

این ایده ناب در کنار چالش منحصر به فرد هر روم بازی، از Crypt of the Necrodancer بازی معرکه‌ای ساخته که تا تجربه‌اش نکنید، متوجه چیزی که در حال گفتنش هستم نمی‌شوید. Crypt of the Necrodancer در یک کلام اثری خلاقانه بود که همین حالا با قیمت نسبتا خوبی می‌توان آن را روی استیم، پلی استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ و آیفون‌ها تجربه کرد.

اما اگر نینتندو سوییچ دارید، یک پیشنهاد بهتر پیش رویتان است. اصلا متن را تا اینجا کش دادم که در مورد همین انتخاب بهتر صحبت کنم. سال گذشته Brace Yourself Games که دیگر از فرمول بازی اولش جواب خوبی گرفته بود، سراغ سرزمین هایرول، لینک و موسیقی‌های بی‌نظیر مجموعه موفق The Legend of Zelda رفت و نتیجه چیزی نبود جز Cadence of Hyrule.

خوشبختانه Cadence of Hyrule هم توانست موفقیت‌های Crypt of the Necrodancer را این بار روی کنسول هیبریدی نینتندو تکرار کند و بازی جذابی به دستمان رسید که حتی از بازی اول سازندگانش هم بهتر بود. چراکه با نسخه بهبود یافته‌ای از Crypt of the Necrodancer طرف بودیم که به خاطر تم جذاب دنیای The Legend of Zelda، حالا رنگ و لعاب‌ جذاب‌‌تری هم داشت.

Cadence of Hyrule به شدت رنگارنگ و زیباست و در عین اینکه قصه‌اش آنچنان ربط خاصی به سری The Legend of Zelda ندارد اما از لحاظ مدل سازی دشمنان و طراحی محیط، به شدت به منبع الهامش وفادار است. این وفاداری را به خوبی در موسیقی‌های ۸ بیتی بازی می‌توان حس کرد. در Cadence of Hyrule دقیقا از موسیقی‌های معروف سری The Legend of Zelda استفاده شده.

البته با این تفاوت‌ که حالا موسیقی ریتمی سریع‌تر و در فرمت ۸ بیتی ساخته شده‌اند. اما با این همه تغییر هنوز هم قابل شناسایی هستند و به محض شنیدنشان سریعا می‌گویید که این موسیقی‌ها همان قطعاتی هستند که موقع گشت و گذار در هایرول، شنیده بودم. همه این‌ها را کنار گیم‌پلی جذابی که بازی ارائه می‌دهد تصور کنید تا بفهمید با چه اثر خوش‌ساخت و جذابی طرف هستید.

Cadence of Hyrule از آن دسته آثاری است که اگر نینتندو سوییچ دارید، به هیچ وجه نباید تجربه بی‌نظیرش را از دست بدهید. با این حال، خود Crypt of the Necrodancer هم بازی به شدت فوق‌العاده‌ای است و پیشنهاد می‌کنم روی کنسول‌های دیگر حتما به سراغش بروید.