ریمستر Mafia 2 بهترین فرصت برای کشف دوباره این کلاسیک از یاد رفته است

مدتی پیش شایعات بسیاری در سطح اینترنت پر شد که استودیو Hangar 13 دارد روی ریمیک بازی Mafia سال ۲۰۰۲ کار می‌کند. طبیعتا انتشار چنین اخباری باعث بحث و گفتگوهای بسیاری شد اما افراد کمی‌ باور داشتند که چنین اتفاقی واقعا قرار است رخ دهد. البته نه به خاطر اینکه خبرها و شایعات به گوش مردم نرسیده بود، بلکه بیشتر ما چنین انتظاری از ناشر بازی یعنی شرکت 2K نداشتیم. خب طبیعتا خبر بازسازی Mafia یکی از جذاب‌ترین اخباری بود که در هفته‌های اخیر منتشر شد.

اما با توجه به رویکرد کلی 2K، باورش سخت بود که Hanger 13 دست روی چنین پروژه‌ای بگذارد و بیشتر انتظار می‌رفت که آن‌ها از یک بازی جدید برای نسل آینده کنسول‌ها پرده بردارند. البته این وسط یک اتفاق عجیب هم افتاد. 2K برای بازسازی Mafia 2 که از نظر بسیاری از منتقدین بهترین بازی مجموعه است، برنامه‌ای نداشته و سعی کرده با یک ریمستر معمولی آن را در سبد The Mafia Trilogy جای دهد.

شاید Hanger 13 بر این باور بوده که گذر ایام، تاثیری بر کیفیت بالای Mafia 2 نگذاشته و صرفا می‌توان با ریمستر آن، تجربه جذابی برای گیمرها رقم زد. با تجربه Mafia 2 بعد از گذشت یک دهه، می‌توان فهمید که بازی چقدر از زمان خودش جلوتر بوده و چرا گیمرها و منتقدین هنوز برایش احترام قائلند. توسعه‌دهندگان بازی‌های ویدیویی به طور پیوسته برای ایجاد لحن و استایل درست در پس‌زمینه بازی‌هایشان، صنعت سینما را معیار قرار می‌دهند.

اگر به اوایل دهه ۲۰۰۰ نگاه بیندازید، می‌بینید که صنعت ویدیو گیم در آن دوران خیلی توصیفگر خوبی نیست. چراکه تکنولوژی آن زمان، به قدری پخته نبود که بتواند به درستی شیوه قصه‌گویی فیلم‌ها بر پرده نقره‌ای را تقلید کند. اما در همان دوران، مشخص بود که بازی‌سازان شعبه چک شرکت 2K، چقدر عاشق کارهای اسکورسزی، کاپولا و آثار نوآر گنگستری بودند و نمونه بارز این توجه و عشق را به خوبی می‌توان در کات‌سین ابتدایی بازی تماشا کرد. جایی که ضدقهرمانی به نام ویتو اسکالتا پشت میز نشسته و با لحنی رابرت‌ دنیرویی به روایت قصه زندگیش می‌پردازد.

برعکس بیشتر بازی‌های آن دوران، قصه در Mafia 2 به همه چیز ارجحیت داشت که البته این برای بازی هم خوب بود و هم بد. برای ساخت Mafia 2، تیم سازنده از بهترین صداپیشگان ممکن برای ایفای نقش هر کاراکتر استفاده کرد. قصه بازی هم با اینکه در ابتدا روایت دقیق یا شوکه کننده‌ای نداشت اما با لحظات تماشایی، به یادماندنی و ناراحت کننده‌ای تزئین شده بود که نمونه‌اش را در کمتر بازی اکشنی می‌شد پیدا کرد.

با این حال، همانطور که گفتم این سکه دو روی کاملا متفاوت از هم داشت. کافی بود، ذات قصه‌گوی Mafia 2 را از آن می‌گرفتید تا بازی تبدیل به اکشن سوم شخص ساده و نسبتا بی‌مغزی می‌شد که وقایعش در جهانی تهی و صرفا زیبا اتفاق می‌افتاد.

آموختن از بهترین‌ها

یکی از بدشانسی‌هایی که Mafia 2 آورد، عرضه قسمت چهارم GTA بود. البته GTA IV دو سال پیش از عرضه Mafia 2 پا به بازار گذاشت اما به قدری سطح بازی‌های اوپن را بالا برد که دیگر هیچ گیمری به کمتر از آن قانع نبود. بنابراین، 2K باید برای مقایسه‌ نامتعارف و نه چندان خوشایند Mafia 2 با GTA IV آماده می‌شد. اما با تمام این اوصاف، 2K به روح و هویت سری ایمان داشت و می‌خواست آن را هر طور که شده حفظ کند.

مثل GTA IV، مافیا 2 نیز در تلاش بود تا در کنار به آغوش کشیدن زندگی خلاف‌کارانه، نمایش جذابی هم از بودن در راس هرم جرم و جنایت ارائه دهد. با اینکه ماموریت اول بازی، بیشتر به عملیات محاصره سیسیلی در Call of Duty شباهت داشت، اما خوشبختانه بازی روی آن وقت چندانی صرف نمی‌کرد و شما را به جایی می‌برد که قصه اصلی در آنجا روایت می‌شد؛ امپایر بی.

به محض بازگشت به امپایر بی، با سکانس‌هایی رو به رو می‌شدید که تک‌تکشان در آینده ویتو نقش داشتند. این سکانس‌ها با نشستن ویتور روی صندلی ماشین دوست قدیمی‌اش و رسیدن به آپارتمانی که تمام دوران کودکی او در آن گذشته، شروع و به چشیدن طعم لذیذ غذای خانگی در کنار اعضای خانواده و آماده شدن برای پیدا کردن کار و آینده‌ای غیرقابل انتظار، ختم می‌شد.

برعکس قسمت اول که سعی داشت مسیر مستقیم و ساده‌ای برای نمایش جرم و جنایت حاکم بر شهر در پیش گیرد، Mafia 2 روی جزئیات دست گذاشت و سعی کرد با نمایش چهره واقعی دنیای خلاف‌کاران، نشان دهد که چقدر در مورد آن‌ها اشتباه می‌کنیم. ویتو به خاطر میل رسیدن به قدرت یا پلیدی روحش، وارد باند مافیا نشد. بلکه تنها دلیل گرفتار شدن او در این باتلاق، نداشتن پول و آینده شغلی بود.

Mafia 2 قصه یک تراژدی دردناک را روایت می‌کرد. تراژدی شکسپیر گونه‌ای که در آن افراد خوب توسط جامعه بد، بیمار و به مرز نابودی کشیده می‌شدند. در آن زمان سخت می‌شد نظر داد که مثل نسخه اول، آیا می‌توان از قصه ویتو نیز یک بازسازی با کیفیت بیرون کشید یا نه. چراکه جذاب‌ترین ویژگی بازی هنوز هم به همان اندازه‌ای با کیفیت و جذاب است که در سال ۲۰۱۰ بود.

ریمستری که به دستمان رسیده، به خوبی نشان می‌دهد که چه فرصت خوبی برای بهبود بخش‌های دیگر بازی از دست رفته. گان‌پلی و مکانیک‌های رانندگی بازی هنوز قابل استفاده هستند اما همان ضعف‌هایی که در کاور گیری و مسابقات رانندگی بازی‌های دوران وجود داشت، همچنان در ریمستر Mafia 2 نیز مشهود است.

در کنار این، خود امپایر بی هم به قدری محدود و کوچک است که نمی‌توان خارج از مراحل اصلی بازی، در آن به گشت و گذار پرداخت و از انجام این کار لذت برد. گویا تنها چیزی که در دستور کار Hangar 13 قرار داشته، ریمستر و بهبود کیفیت ظاهری نیویورک دهه ۴۰ در ابعاد 4K بوده. خوشبختانه استودیویی که اخیرا وظیفه ساخت، ریمستر و حتی ریمیک فرانچایز مافیا به دستش افتاده در انجام این کار موفق بوده و توانسته اتمسفر سنگین شهر را با تمام جلال و جبروتش حفظ کند.

اما آیا صرفا بهبود کیفیت بافت‌ها و ارتقای سطح رزولوشن بازی می‌تواند انمیشین‌های قدیمی و پیش پا افتاده NPCهای انسانی شهر را هم توجیه کند؟ طبیعتا نه. بنابراین، اگر می‌خواهید صرفا برای گرافیک بهتر نسخه ریمستر Mafia 2 را بخرید، شاید بد نباشد که روی تصمیمتان بیشتر فکر کنید. چراکه نقطه قوت بازی در جای دیگری است و هنوز هم از سال ۲۰۱۰ تا الان ذات درخشانش را حفظ کرده. پس می‌توان نتیجه گرفت که برای شنیدن قصه معرکه Mafia 2، نیازی به تکنولوژی‌های تازه و بهبودهای گرافیکی نیست.

با این حال، چرا ریمستر Mafia 2 از اهمیت بالایی برخوردار است؟ چون آخرین نسخه این مجموعه که بهتر است حتی نامش را هم نیاوریم، به خاطر عقب‌گردی که در روند قصه‌گویی داشت با نقدهای منفی بسیاری همراه شد و نتوانست مثل دو قسمت قبلی برای مخاطب امروزی‌تر خاطره‌سازی کند. اما ویتو اسکالتا لیاقت این را دارد که نامش در کنار بهترین پروتاگونیست‌های تاریخ ویدیو گیم قرار بگیرد و قصه‌اش بعد از ۱۰ سال دوباره روایت شود. شاید این ریمستر بتواند به این موضوع کمک کند.