۱۰ بازی ترسناک برتر پلی استیشن 1

با عرضه اولین کنسول از خانواده پلی استیشن، صنعت بازی‌های ویدیویی با تغییراتی اساسی رو به رو شد. به خاطر سخت‌افزار قدرتمند و بهره‌وری درست از تکنولوژی سی‌دی، تقریبا هر ویدیو گیمی که روی این کنسول منتشر می‌شد، بازی‌های بعد از خودش را تحت تاثیر قرار می‌داد. به نوعی می‌توان گفت که در آن دوره پیشرفت صنعت کاملا مشهود بود و بازی‌سازان بزرگ ژاپنی نقشی اساسی در هموار کردن این مسیر ایفا کردند. در کنار تمامی این‌ها، عرضه پلی استیشن در رشد بازی‌های ترسناک و بقا محور نیز نقش موثری داشت و می‌توان گفت که با شروع نسل پنجم کنسول‌ها، دوران طلایی سبک سروایول هارر هم آغاز شد. برای همین، در این مقاله نگاهی انداخته‌ایم به ۱۰ بازی ترسناک پلی استیشن 1 که زمینه‌سازی بودند برای ژانر وحشتی که این روزها می‌شناسیم. با ویجیاتو همراه باشید.

10) Echo Night

اکو نایت برعکس اغلب بازی‌های این لیست، یک بازی ترسناک اول شخص بود که قصه آن بیشتر در یک قطار روایت می‌شد. در بازی نه خبری از سلاح گرم بود و نه شکار موجودات عجیب و غریب. بلکه به شکل غیر معمولی، این روایت بازی بود که وحشت به جان مخاطبش می‌انداخت و تجربه متفاوتی را خلق می‌کرد.

9) Doom

شاید الان کسی پیدا نشود که Doom را در ژانر وحشت طبقه‌بندی کند. اما در دوره پلی استیشن 1، بازی محبوب اید سافتور برای کودکانی که قبل از رسیدن به سن مجاز پای بازی می‌نشستند، به خاطر تم خوفناک، موجودات وحشتناک و از همه مهمتر خشونت بیش از حدش، یک کابوس تمام عیار بود.

8) Evil Dead: Hail to the King

مجموعه فیلم‌های Evil Dead در دهه ۸۰ میلادی طرفداران بسیاری داشتند و همین محبوبیت بیش از حد، باعث شد تا از پلات این فیلم‌ها برای ساخت یک بازی ویدیویی تحت عنوان Evil Dead: Hail to the King استفاده شود. Evil Dead: Hail to the King از نظر ظاهر و مکانیک‌های به کار رفته در گیم‌پلی‌اش، شباهت بسیاری به مجموعه رزیدنت اویل داشت. تیم سازنده با وام گرفتن المان‌هایی چون محیط‌های از پیش رندر شده، مدیریت اینونتوری و حتی مکانیزم‌های بقا از مجموعه موفق کپکام و ترکیب آن‌ها با داستانی که در آن دوره برای خیلی‌ها آشنا بود، توانست بازی جذابی بسازد که هنوز خیلی‌ها دوستش دارند. با این حال، سری بازی‌های Evil Dead سرنوشتی مشابه با آثار سینمایی خود پیدا کردند و در نسخه‌های بعدی ضعیف و ضعیف‌تر شدند به طوری که امروزه دیگر خبری از آنها نیست.

7) Fear Effect

اگر روزی خالقین مجموعه‌های ماتریکس، انیمه Ghost in the Shell و رزیدنت اویل به فکر این می‌افتادند که کنار هم جمع شوند و یک بازی بسازند، قطعا نتیجه چیزی شبیه به Fear Effect می‌شد. Fear Effect از آن آثاری بود که به خوبی می‌شد تاثیر آثار موفق آن دوره را در آن دید. البته در نهایت این تاثیرات به نفع Fear Effect تمام شد و با بازی خوش ساختی رو به رو بودیم که هم ترسناک بود و هم با QTEها، پازل‌ها و صحنه‌های دلخراشش، تجربه فوق‌العاده‌ای را برای مخاطب ۲۰ سال پیش رقم می‌زد. قسمت دوم بازی نیز توانست بسیار خوب ظاهر شود. با اینکه قرار شد بازی دوباره با نام Fear Effect Reinvented بازسازی شود اما این اتفاق تا به امروز نیفتاده و قسمت سوم آن با پسوند Senda نیز تمام رویاهای خوب قسمت اول و دوم را خراب کرد.

6) Clock Tower

Clock Tower از آن بازی‌ ترسناک و بقامحوری بود که سبک خاص خودش را داشت. بازی در سبک اشاره و کلیک ساخته شده بود و تجربه متفاوتی را نسبت به دیگر بازی‌های ترسناک هم دوره‌اش رقم می‌زد که کاملا منحصر به فرد بود. با این حال، اگر فکر می‌کنید که یک بازی اشاره و کلیک نمی‌تواند ترسناک باشد، بد نیست سری به یوتیوب بزنید و به تماشای ویدیوهای گیم‌پلی‌ Clock Tower بنشینید. نسخه‌های بعدی بازی نیز توانستند نسبتا موفق ظاهر شوند اما قسمت سوم تقریبا یک پسرفت برای این سری به حساب می‌آمد. بعدها کپکام، عنوان بی‌نظیز Haunting Ground را برای کنسول پلی‌استیشن دو عرضه کرد که روح این سری در آن دمیده شده بود.

5) Alone in the Dark: The New Nightmare

هر سبکی در دنیای بازی‌های ویدیویی یک تاریخچه‌ای دارد و اگر بخواهید ریشه سبک سروایول هارر را بررسی کنید، در نهایت به اثر جاودانه Alone in the Dark می‌رسید. البته منظورم Alone in the Dark‌هایی نیست که تا چند سال پیش عرضه می‌شدند و عملا یک فاجعه تمام عیار بودند. بلکه در مورد آثاری صحبت می‌کنم که سال ۱۹۹۲ عرضه شد و اگر نبود شاید هیچ وقت رزیدنت اویل‌های کلاسیک با این سبک و سیاق ساخته نمی‌شدند. با این حال، چند سال بعد و در سال ۲۰۰۱، مجموعه با عرضه نسخه The New Nightmare به نوعی ریبوت شد و اثر جذابی به دستمان رسید که از خیلی جهات یکی از بهترین بازی های ترسناک دوران خود بود.

4) Parasite Eve

ورود شرکت اسکوئر به سبک وحشت و بقا با Parasite Eve، اتفاقی هیجان‌انگیز و در عین حال موفق بود. چراکه Parasite Eve از روی دست مابقی توسعه‌دهندگان کپی نمی‌کرد و بازی منحصر به فردی بود که نمونه‌اش را شاید نتوانید پیدا کنید. Parasite Eve یک بازی نقش‌آفرینی در ژانر وحشت و بقا بود که در بحث روایت و جلوه‌های بصری حرف‌های بسیاری برای گفتن داشت و عملا نمی‌شد آن را با خیلی از آثار آن زمان مقایسه کرد. نسخه دوم نیز روی پلی استیشن یک عرضه شد و به مراتب بهتر از قسمت اول بود. این بازی‌ها در واقع یک پیش‌درآمد برای رمانی به همین نام بودند و بعدا هم فیلمی از روی همین کتاب ساخته شد. نسخه سوم بازی روی کنسول قابل حمل سونی PSP نیز جزو بهترین بازی‌های این کنسول دستی به شمار می‌آید. ناگفته نماند جهان DIVA که بازی‌های این سری در آن جریان دارد، در بسیاری از مانگاها و بازی‌ها و کتب ژاپنی مورد استفاده قرار گرفته و تبدیل به یک بخش از فرهنگ وحشت ژاپن شده است.

3) Dino Crisis

توصیف Dino Crisis خیلی راحت است. چراکه در اصل این بازی همان رزیدنت اویل است با این تفاوت که به جای زامبی، دایناسور دارد. کپکام در آن زمان به خوبی فهمیده بود که فرمول میکامی تقریبا با هر تمی سازگار است و می‌توان به کمک آن بازی‌های فوق‌العاده بسیاری ساخت. یکی از این بازی‌ها Dino Crisis بود که به عقیده بسیاری، نسخه اول آن هنوز هم جزو بهترین بازی‌های ترسناک تاریخ است. این بازی در ابتدا قرار بود یکی از شماره‌های فرعی رزیدنت اویل باشد اما در نهایت به یک بازی مستقل تبدیل شد. قسمت دوم تم اکشن‌تری به خود گرفت و قسمت سوم نیز با عرضه انحصاری روی کنسول ایکس باکس کلاسیک، رسما شکست خورد.

2) Resident Evil 2

اما برسیم به اثری که معنای سبک ترس و بقا را از نو تعریف کرد و هنوز به قدری محبوب است که می‌تواند فروش نسخه بازسازی خود را هم تضمین کند. بله در مورد Resident Evil 2 صحبت می‌کنم که در بین بازی‌های هم‌سبک زمان خود بهترین گرافیک، بهترین پازل‌ها و نمادین‌ترین دشمنان ممکن را داشت و از هر نظر یک تجربه فوق‌العاده بود. Resident Evil 2 اورجینال هنوز هم یک بازی بی‌نظیر است و اگر بتوانید با سیستم تانک کنترل کنار بیایید، حتی می‌توانید بیخیال ریمیک آن هم بشوید و از تجربه نسخه کلاسیک لذت بیشتری ببرید.

1) Silent Hill

بدون شک می‌توان از Silent Hill به عنوان ترسناک‌ترین بازی تاریخ یاد کرد. چرا که کونامی با مطالعه فراوان پا به جهان بازی‌های ترسناک گذاشت و اثری خلق کرد که به ترس از جنبه راونشناختی نگاه می‌کرد. در Silent Hill هر چیزی که می‌دیدید، معنای به خصوصی داشت و موجودات وحشتناک بازی، صرفا یک سری جانور خونخوار بی‌مغز نبودند. بلکه پشت طراحی تک‌تک موجودات، فلسفه‌های مختلفی نهفته بود که اگر به آن‌ها پی می‌بردید تازه همه چیز ترسناک‌تر هم می‌شد.